Ειρηναίος Μαράκης, Δύο ποιήματα (Περιφρούρηση, Αντάρτικο)

ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ

                     Στους εργα­ζό­με­νους της Cosco

Τις νύχτες που κυκλοφορώ*
όλοι κοιμούνται.
Σε κρε­βά­τια δανεικά,
σε σπί­τια χρεωμένα,
χωρίς ελπίδα
χωρίς αγάπη
χωρίς ζωή.

Τις νύχτες που κυκλοφορώ
όλοι ονειρεύονται.
Οικο­γέ­νειες με πολ­λά παιδιά,
δου­λειές με καλές αποδοχές,
ένα σπίτι
στην εξοχή
με κήπο.

Τις νύχτες που κυκλοφορώ
με τους νεκρούς
κάνω παρέα.
Πίνω από το ποτή­ρι τους,
τρώω από το ίδιο πιάτο
και τραγουδάω
τον πόνο τους.

Σαν έρθει το ξημέρωμα
με βρί­σκω στο κρεβάτι
και μ’ εσέ­να στην αγκα­λιά μου.
Σηκώ­νο­μαι βια­στι­κά, σε φιλώ
κι ευθύς φεύγω
για περιφρούρηση
στην απεργία.

ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ

Μόνος στο μπαλ­κό­νι μου
δια­βά­ζω το Αντάρτικο² **
και πίνω μια μπύρα.
Σκέ­φτο­μαι, αν το αντάρτικο
ήταν τόσο εύκολο
όπως οι στί­χοι σ’ ένα χαρτί
όλοι θα βγαί­να­με στους δρόμους.
Ύστε­ρα, ρίχνω μια ματιά
στην πλατεία
κάτω από το σπί­τι μου.
Μια δια­δή­λω­ση συγκροτείται
κατά της αστυ­νο­μι­κής βίας,
σηκώ­νο­μαι στη στιγμή.
Παίρ­νω μαζί μου τα βασικά.
Τα τσι­γά­ρα μου στο χέρι,
ένα τζάκετ,
το χει­ρο­ποί­η­το κασκόλ σου
και το Αντάρτικο².
Ξανα­σκέ­φτο­μαι, και λίγο τρομάζω.
Οι στί­χοι όπως και οι αγώνες
με πόνο γράφονται
και με δάκρυα,
μόνο οι εύκο­λες κρίσεις
σαν λόγια του αέρα έρχονται
για να χαθούν αργότερα.
Εξάλ­λου, όλοι στο δρό­μο είναι.
Και χθες και αύριο
και όσο χρειαστεί.
Μόνο εγώ,
σε αφ’ υψη­λού κρί­σεις προβαίνω
από την καρέ­κλα μου.

*Τις νύχτες που κυκλο­φο­ρώ: Ερμη­νεία: Διο­νύ­σης Θεο­δό­σης, Στί­χοι: Γιώρ­γος Παυ­ρια­νός, Σύν­θε­ση: Θάνος Μικρού­τσι­κος από το δίσκο “Οσο κρα­τά­ει ένας καφές” (1989)
**Δημή­τρης Γκιού­λος και Κων­στα­ντί­νος Παπα­πρί­λης – Πανά­τσας, Αντάρ­τι­κο², Ελευ­θε­ρια­κές εκδό­σεις Κουρ­σάλ, 2016

Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης: «Όλα είναι όπλα»