Εκδήλωση ΚΕ ΚΚΕ στη Λαμία: Ο αγώνας του ΕΛΑΣ απέδειξε πως όταν ο λαός αποφασίσει, μπορεί να νικήσει — Η στάση του ΚΚΕ φωτίζει την πραγματική και μοναδική διέξοδο για το λαό (VIDEO — ΦΩΤΟ)

Η δημιουρ­γία του ΕΛΑΣ ήταν η πιο σημα­ντι­κή κατά­κτη­ση του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος στα χρό­νια της Κατο­χής. Σήμαι­νε ότι δια­μορ­φώ­θη­κε στρα­τιω­τι­κό κέντρο με δική του διάρ­θρω­ση, λει­τουρ­γία και πει­θαρ­χία, η οποία υπε­ρέ­βαι­νε το αστι­κό πλαί­σιο των κατα­πιε­στι­κών στρα­τιω­τι­κών κανο­νι­σμών και της αντι­λαϊ­κής-αντι­κομ­μου­νι­στι­κής διαπαιδαγώγησης.

Ο ΕΛΑΣ υπήρ­ξε στρα­τός στην υπη­ρε­σία ενός κινή­μα­τος που η καθο­δη­γη­τι­κή του δύνα­μη ήταν το ΚΚΕ. Συγκέ­ντρω­νε βασι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις να εξε­λι­χτεί σε όργα­νο της εργα­τι­κής εξουσίας.

Από την ιστο­ρι­κή πεί­ρα του ΕΛΑΣ και συνο­λι­κό­τε­ρα της δεκα­ε­τί­ας 1940 — 1950, επι­βε­βαιώ­θη­κε κυρί­ως ότι δεν υπάρ­χει ενδιά­με­ση πολι­τι­κή εξου­σία ανά­με­σα στον καπι­τα­λι­σμό και τον σοσια­λι­σμό, ούτε κάποιο “ειρη­νι­κό πέρα­σμα” από τον ένα στον άλλο ή φιλο­λαϊ­κή δια­χεί­ρι­ση του καπιταλισμού.

Η πάλη των τάξε­ων είναι αντι­κει­με­νι­κή και αυτή είναι που σε συν­θή­κες επα­να­στα­τι­κής κατά­στα­σης θα οδη­γή­σει σε εξέ­γερ­ση για τη σοσια­λι­στι­κή εξου­σία, με τη συνει­δη­τή δρά­ση της ιδε­ο­λο­γι­κής — πολι­τι­κής εργα­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας, του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμματος.

Η άπο­ψη ότι η συμ­με­το­χή ενός Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος σε κυβέρ­νη­ση συνερ­γα­σί­ας απο­τε­λεί σκα­λο­πά­τι δήθεν για να προ­χω­ρή­σει το κίνη­μα σε πιο προ­ω­θη­μέ­νους στό­χους, καταρ­ρί­φθη­κε από την κυβέρ­νη­ση “εθνι­κής ενό­τη­τας” του 1944, από την προ­σπά­θειά της να αφο­πλί­σει τον ΕΛΑΣ, από τις σκλη­ρές μάχες του Δεκέμ­βρη του 1944 και από το όργιο της αστι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας και κατα­στο­λής που ακολούθησε.

Καμιά αυτα­πά­τη δεν μπο­ρεί να υπάρ­χει ότι η συμ­με­το­χή ενός ΚΚ σε αστι­κή κυβέρ­νη­ση μπο­ρεί να την οδη­γή­σει σε φιλο­λαϊ­κή διαχείριση.

Πρό­σφα­τα με αφορ­μή την απο­σπα­σμα­τι­κή και αντιε­πι­στη­μο­νι­κή χρή­ση αρχεια­κών υλι­κών, από τον εξ αλλο­δα­πής κύριο Ρατσέν­κο, πήρε μπρος μια προ­πα­γαν­δι­στι­κή μηχα­νή που επα­νέ­λα­βε καρ­μπόν τα όσα δίδα­σκαν στις σχο­λές της ΚΥΠ, της Χωρο­φυ­λα­κής, της Ασφά­λειας, του Στρα­τού, στις δεκα­ε­τί­ες μετά τον εμφύ­λιο. Όταν είχαν ανα­κα­λύ­ψει τη γελοιό­τη­τα περί “ΕΑΜο­βούλ­γα­ρων κομμουνιστοσυμμοριτών”!

Άλλοι πιο σοβα­ροί, υπε­ρα­σπι­ζό­με­νοι και ορι­σμέ­νες βασι­κές επι­στη­μο­νι­κές αρχές, άρχι­σαν τις ανα­λύ­σεις για το ΚΚΕ που είναι το μόνο κόμ­μα που έχει Τμή­μα Ιστο­ρί­ας, κάνει ιστο­ρι­κές εκδη­λώ­σεις, ότι δήθεν ανα­θε­ω­ρεί την ιστο­ρία του, ανά­λο­γα με τις τρέ­χου­σες πολι­τι­κές του προτεραιότητες.

Αλή­θεια; Όταν όλη η ιστο­ρία είναι ιστο­ρία της ταξι­κής πάλης, μπο­ρεί το εργα­τι­κό — το επα­να­στα­τι­κό κίνη­μα, να δεχτεί να γρά­φουν την ιστο­ρία του μόνον οι κυρί­αρ­χοι, με τα παχυ­λά κον­δύ­λια των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ενώ­σε­ων που υπη­ρε­τούν πιστά;

Αλή­θεια, είναι ίδια η ιστο­ρία των ηγε­τών των κομ­μου­νι­στών, των επα­να­στα­τών, των αγω­νι­στών που έδω­σαν τη ζωή τους για να ξημε­ρώ­σουν καλύ­τε­ρες μέρες, με αυτή των συνερ­γα­τών των ναζί, των κατα­δο­τών και μπλοκαδόρων;

Είναι στο ίδιο μετε­ρί­ζι οι εργά­τες, οι άνθρω­ποι του μόχθου κάθε επο­χής που παρά­γουν τα πάντα αλλά δεν μπο­ρούν να τα βγά­λουν πέρα με τους στυ­γνούς εκμε­ταλ­λευ­τές του μόχθου τους που στο τέλος τούς πετά­νε στην ανερ­γία, όπως συμ­βαί­νει στη ΛΑΡΚΟ και αλλού;

Αλή­θεια, ποια πολι­τι­κή δύνα­μη τιμά σήμε­ρα τους ήρω­ες της ιστο­ρί­ας της, χωρίς να τους μετα­τρέ­πει σε αβλα­βή εικονίσματα;

Το ΚΚΕ είναι εδώ, εξο­πλι­σμέ­νο με επα­να­στα­τι­κά συμπε­ρά­σμα­τα από τη δρά­ση των περα­σμέ­νων γενιών. Με συμπε­ρά­σμα­τα από λάθη και ελλεί­ψεις στις προ­γραμ­μα­τι­κές επε­ξερ­γα­σί­ες του παρελ­θό­ντος. Με αυτά τα συμπε­ρά­σμα­τα, με συλ­λο­γι­κή μελέ­τη της ιστο­ρί­ας, σφυ­ρη­λα­τή­σα­με σύγ­χρο­νο επα­να­στα­τι­κό πρό­γραμ­μα. Και όχι το αντίστροφο.

Ποιος θα τα έκα­νε αυτά; Οι ιστο­ρι­κοί του ΣΚΑΪ; Ή του Γέιλ; Μήπως θα το έκα­νε ο σύγ­χρο­νος οπορ­του­νι­σμός του ΣΥΡΙΖΑ, που υπο­κρι­τι­κά κατέ­θε­τε λου­λού­δια στην Και­σα­ρια­νή την ίδια ώρα που έβα­ζε μπρος για νέες πολε­μι­κές βάσεις στο ΝΑΤΟ, όπως στην Αλεξανδρούπολη;

Καλού­με τους νέους να γνω­ρί­σουν την ιστο­ρι­κή επα­να­στα­τι­κή πεί­ρα, να γνω­ρί­σουν την πρό­τα­ση διε­ξό­δου του ΚΚΕ. Ιστο­ρία για το ΚΚΕ σημαί­νει αλή­θεια. Παίρ­νου­με υπό­ψη μας την ιστο­ρι­κή έρευ­να που παρά­γε­ται, πολ­λές φορές με τον κόπο χιλιά­δων νέων ερευ­νη­τών, τα ντο­κου­μέ­ντα των αρχεί­ων. Όμως απέ­χει από την ιστο­ρι­κή έρευ­να η χυδαία προ­πα­γαν­δι­στι­κή χρή­ση τριών αρά­δων, από μια παρά­γρα­φο, για πράγ­μα­τα γνωστά.

Πολύ σωστά σχο­λί­α­ζε αυτό ο Λένιν, λέγο­ντας πως “η αστι­κή επι­στή­μη θα άλλα­ζε και τα θεω­ρή­μα­τα της γεω­με­τρί­ας αν αμφι­σβη­τού­σαν τις αστυ­νο­μι­κές δια­τά­ξεις”, δηλα­δή την ανά­γκη διαιώ­νι­σης της εκμετάλλευσης.

Δεν τους έπια­σε δηλα­δή ο πόνος για την ιστο­ρι­κή αλή­θεια. Οι νέοι ιστο­ρι­κοί αξί­ζει πράγ­μα­τι να σκύ­ψουν στο σύνο­λο των ιστο­ρι­κών υλι­κών, πολ­λά σώζο­νται και στα ξένα αρχεία για τις συν­θή­κες μέσα στις οποί­ες ο ελλη­νι­κός λαός δημιούρ­γη­σε την επο­ποι­ία της Αντί­στα­σης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, όπως και την επο­ποι­ία του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας στα χρό­νια 1946–49.

Ο αγώ­νας τους απο­πνέ­ει μόνο δίκαιο και ηθι­κή ακα­τά­βλη­τη. Ας μελε­τή­σουν τα ντο­κου­μέ­ντα με τις κατα­θέ­σεις των πολι­τι­κών κομ­μά­των του ΕΑΜ, των συν­δι­κά­των, της Εθνι­κής Αλλη­λεγ­γύ­ης, στις λεγό­με­νες “επι­τρο­πές ερεύ­νης” του ΟΗΕ.

Ας μελε­τή­σουν το γράμ­μα των κρα­του­μέ­νων γυναι­κών στις φυλα­κές Αβέ­ρωφ. Είναι τέτοια η φρί­κη της αστι­κής λευ­κής τρο­μο­κρα­τί­ας στην Ελλά­δα που πολ­λές φορές αυτο­λο­γο­κρι­νό­μα­στε, διστά­ζου­με να τα δημο­σιεύ­σου­με. Τέτοια φρί­κη απο­πνέ­ουν τα εγκλή­μα­τα που έκα­ναν ενά­ντια στο λαό μας.

80 χρό­νια μετά την ίδρυ­ση του ΕΛΑΣ, εμπνε­ό­μα­στε, διδα­σκό­μα­στε, συνε­χί­ζου­με! Η επο­ποι­ία του ΕΛΑΣ, του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ είναι η από­δει­ξη τι θα μπο­ρού­σε να γίνει, αν ο λαός έπαιρ­νε τη θέση του στον αγώ­να σε συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ.

Αυτή η επι­λο­γή δεν θα πρέ­πει σήμε­ρα να ανα­βάλ­λε­ται, να ακυ­ρώ­νε­ται ή να μη δοκι­μά­ζε­ται, στο όνο­μα μιας νέας δήθεν “σωτή­ριας κυβερ­νη­τι­κής λύσης” τύπου Τσί­πρα ή Ανδρου­λά­κη ή ενός άλλου Μητσοτάκη.

Σήμε­ρα, όμως δεν είμα­στε ούτε στο 2012, ούτε στο 2015. Υπάρ­χει πλού­σια πεί­ρα από την εναλ­λα­γή των κυβερ­νή­σε­ων με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρ­χει πλού­σια πεί­ρα από τα 10 χρό­νια κρί­σης και μνη­μο­νί­ων, όπου η κρί­ση εναλ­λασ­σό­ταν με την ανά­πτυ­ξη, αλλά ο λαός ήταν μόνι­μα χαμέ­νος και με περισ­σό­τε­ρα βάρη στις πλά­τες του.

Σήμε­ρα ανα­κα­τεύ­ουν πάλι τη σού­πα του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος για­τί η λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια φου­ντώ­νει, για­τί σε λίγο θα γίνουν πιο ορα­τές οι συνέ­πειες των αντι­λαϊ­κών νόμων κι επι­λο­γών της ΝΔ που έρχο­νται να προ­στε­θούν σε όλους τους προη­γού­με­νους. Και αυτή η δυσα­ρέ­σκεια, κάνουν ό,τι μπο­ρούν για να εκτο­νω­θεί, να εγκλω­βι­στεί και προ­πα­ντός να μεί­νει μακριά από την ταξι­κή πάλη.

Γι’ αυτό ρίχνουν στο τρα­πέ­ζι διά­φο­ρα σενά­ρια πότε για κυβέρ­νη­ση τεχνο­κρα­τών, πότε για κυβέρ­νη­ση “εθνι­κής ενό­τη­τας”, ή για διά­φο­ρα κυβερ­νη­τι­κά σχή­μα­τα συνερ­γα­σί­ας μετά τις εκλογές.

Ορι­σμέ­νοι δου­λεύ­ουν για την “ανα­πα­λαί­ω­ση” δοκι­μα­σμέ­νων πυλώ­νων του συστή­μα­τος, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, που μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει έναν πιθα­νό “μπα­λα­ντέρ” σε κυβερ­νή­σεις συνερ­γα­σί­ας τόσο με το ΣΥΡΙΖΑ όσο και με τη ΝΔ.

Άλλοι πάλι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνουν και άλλες προ­τά­σεις στο τρα­πέ­ζι, αφού όπως λένε, το πρό­βλη­μα της σημε­ρι­νής αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής δεν είναι όλη η ΝΔ, αλλά μόνο ο Μητσο­τά­κης. Δηλα­δή, μια ΝΔ, π.χ. χωρίς τον Μητσο­τά­κη, θα μπο­ρού­σε να είναι κυβερ­νη­τι­κός συνε­ταί­ρος του ΣΥΡΙΖΑ…

Βέβαια όλα αυτά τα σενά­ρια, δεν είναι και τόσο άσχε­τα με τους αντα­γω­νι­σμούς ελλη­νι­κών, ευρω­παϊ­κών και υπε­ρα­τλα­ντι­κών ομί­λων, μπρο­στά μάλι­στα και στο μεγά­λο φαγο­πό­τι που ετοι­μά­ζε­ται με τα δισε­κα­τομ­μύ­ρια του Ταμεί­ου Ανάκαμψης.

Ανε­ξάρ­τη­τα όμως από το ποιο από αυτά τα σενά­ρια τελι­κά επι­κρα­τή­σει, ένα είναι σίγουρο:

Ότι το κυβερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα της σημε­ρι­νής κυβέρ­νη­σης, αλλά και όσων ράβουν κου­στου­μά­κι να καθί­σουν στη θέση της κάποια στιγ­μή στο μέλ­λον, είναι ήδη γραμ­μέ­νο και προαποφασισμένο.

Είναι αυτό που θα στη­ρί­ζε­ται και θα υλο­ποιεί τις Συμ­βά­σεις του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης της ΕΕ, αυτής της νέας “Ιερής Αγε­λά­δας” για όλα τα άλλα κόμ­μα­τα, που την ψηφί­σα­νε μάλι­στα από κοι­νού, στα μου­λω­χτά, το περα­σμέ­νο καλο­καί­ρι. Και το οποίο δεν είναι τίπο­τα άλλο από ένα νέο υπερ­μνη­μό­νιο για τον ελλη­νι­κό λαό.

Είναι αυτό που θα υπη­ρε­τεί τις στρα­τη­γι­κές απαι­τή­σεις του κεφα­λαί­ου συνολικά.

Είναι αυτό που θα υλο­ποιεί τις επαί­σχυ­ντες συμ­φω­νί­ες εμπλο­κής της Ελλά­δας στα επι­κίν­δυ­να αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κά σχέ­δια, είτε αφο­ρά εξο­πλι­σμούς, που τους ακρι­βο­πλη­ρώ­νει ο ελλη­νι­κός λαός για να θησαυ­ρί­ζουν τα μονο­πώ­λια των στρα­τιω­τι­κών όπλων, είτε αφο­ρά τις συμ­φω­νί­ες με τις ΗΠΑ, τη Γαλ­λία κι άλλους επι­κίν­δυ­νους παί­κτες που εμπλέ­κουν ακό­μη περισ­σό­τε­ρο τη χώρα και το λαό στις επι­κίν­δυ­νες γεω­πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις, όπως αυτές που συμ­βαί­νουν με τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο στην Ουκρανία.

Μέσα σε αυτό το πλαί­σιο είναι προ­φα­νές ότι το ΚΚΕ, η δρά­ση του, η εναλ­λα­κτι­κή του πρό­τα­ση, τους χαλά­ει αυτή τη σού­πα. Για­τί είναι μια στά­ση που φωτί­ζει την πραγ­μα­τι­κή και μονα­δι­κή διέ­ξο­δο για το λαό. Είναι μια στά­ση που δεν μπο­ρεί να αξιο­ποι­η­θεί στα διά­φο­ρα μαγει­ρέ­μα­τα που επε­ξερ­γά­ζο­νται τα αστι­κά επι­τε­λεία, έτσι ώστε η λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια να παρα­μεί­νει εγκλω­βι­σμέ­νη στις διά­φο­ρες “μετα­μορ­φώ­σεις” του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος που έχου­με δοκι­μά­σει μέχρι σήμε­ρα. Είναι μια στά­ση που αχρη­στεύ­σει τις παγί­δες που θέλουν να βάλουν στο λαό και στο κίνη­μά του.

Η νέα παγί­δα περί “προ­ο­δευ­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης” που στή­νει ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παλιά και σκου­ρια­σμέ­νη. Αν “πρό­ο­δος” είναι οι αμε­ρι­κά­νι­κες βάσεις και η συμ­φω­νία με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, οι απο­στο­λές εκτός συνό­ρων, τότε ποια είναι η “συντή­ρη­ση”; Αν “πρό­ο­δος” είναι η καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη της πρά­σι­νης και ψηφια­κής μετά­βα­σης των επεν­δυ­τών με ζεστό κρα­τι­κό χρή­μα που εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται τον πλού­το που παρά­γουν οι εργα­ζό­με­νοι αυτού του τόπου, τότε τι είναι “συντή­ρη­ση”;

Εάν πάλι “πρό­ο­δος” είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να δια­γκω­νί­ζε­ται με τη ΝΔ για το πώς και σε ποιους ομί­λους θα μοι­ρα­στούν τα 11 δισε­κα­τομ­μύ­ρια του Ταμεί­ου Ανά­πτυ­ξης της ΕΕ, βάζο­ντας ξανά υπερ­μνη­μό­νιο στον ελλη­νι­κό λαό, τότε ποιος είναι η “συντή­ρη­ση”;

Φίλες και Φίλοι,
Συντρό­φισ­σες και Σύντροφοι,

Πρό­ο­δος δεν είναι ο λαός να ζει με ψίχου­λα για να κερ­δί­ζει μια χού­φτα παρά­σι­τα. Πρό­ο­δος είναι να προ­χω­ρά μπρο­στά, να βελ­τιώ­νει τη ζωή του. Πρό­ο­δος είναι οι νέες γενιές να ζουν καλύ­τε­ρα από τις προη­γού­με­νες γενιές.

Ποια πολι­τι­κή μπο­ρεί να το εξα­σφα­λί­σει αυτό;

Μόνο μια κυβέρ­νη­ση που θα είναι εκτε­λε­στι­κό όργα­νο της εργα­τι­κής — λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας και εξου­σί­ας μπο­ρεί πραγ­μα­τι­κά να τα κάνει αυτά. Για αυτή την δια­κυ­βέρ­νη­ση μιλά­ει μόνο το ΚΚΕ. Παλεύ­ει μόνο το ΚΚΕ. Και είναι απο­φα­σι­σμέ­νο αυτόν τον αγώ­να να τον πάει μέχρι τέλους.

Αυτή η εργα­τι­κή — λαϊ­κή πλειο­ψη­φία είναι που θα μπει μπρο­στά και θα οικο­δο­μή­σει τη νέα κοι­νω­νία, τον σοσια­λι­σμό! Ο σοσια­λι­σμός είναι σήμε­ρα η πραγ­μα­τι­κή πρόοδος!.

Κατάθεση στεφάνων στο άγαλμα του Αρη Βελουχιώτη