Εκδήλωση στη μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη

Μέλη των Οργα­νώ­σε­ων Αττι­κής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τίμη­σαν σήμε­ρα το πρωί στο Α’ Νεκρο­τα­φείο Αθη­νών, τη μνή­μη του Νίκου Ζαχα­ριά­δη, ανή­με­ρα της συμπλή­ρω­σης 47 χρό­νων από τον θάνα­τό του.

Η εκδή­λω­ση πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε μπρο­στά στον τάφο του Ν. Ζαχα­ριά­δη, όπου μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έφτα­σαν κρα­τώ­ντας κόκ­κι­νες σημαί­ες. Κατα­τέ­θη­καν λου­λού­δια από τον Γ. Μανου­σο­γιαν­νά­κη, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, από τον Γ. Λυκού­δη, εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ και εκ μέρους του γιου του Ν. Ζαχα­ριά­δη, Σήφη.

Παρα­βρέ­θη­καν, μετα­ξύ άλλων, αντι­προ­σω­πεία της ΕΠ Αττι­κής του ΚΚΕ και ο Γ. Κατη­μερ­τζής, πρό­ε­δρος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.

Στην εκδή­λω­ση μίλη­σε ο Γιάν­νης Μανου­σο­γιαν­νά­κης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποί­ος ανέ­φε­ρε ότι: «Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, όπως κάθε χρό­νο βρι­σκό­μα­στε εδώ, στον τάφο του ως ελά­χι­στο δείγ­μα σεβα­σμού στην ανι­διο­τε­λή ηρω­ι­κή προ­σφο­ρά του σ. Νίκου Ζαχα­ριά­δη, γγ της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931 μέχρι το 1956, που στην 6η πλα­τιά Ολο­μέ­λεια καθαι­ρέ­θη­κε με άδι­κες και εντε­λώς ανυ­πό­στα­τες κατη­γο­ρί­ες από γγ και το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και στη συνέ­χεια στην 7η Ολο­μέ­λεια της ΚΕ, το 1957, δια­γρά­φη­κε από το Κόμ­μα. Ο σ. Νίκος Ζαχα­ριά­δης ήταν αφο­σιω­μέ­νος, ολο­κλη­ρω­τι­κά δοσμέ­νος στην υπό­θε­ση της εργα­τι­κής τάξης, στον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό, στην πάλη για την κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση, για το σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό».

«Παρά τη δικαιο­λο­γη­μέ­νη πίκρα και τον ανυ­πό­φο­ρο πόνο που ένιω­θε εξαι­τί­ας των άδι­κων κατη­γο­ριών, της καθαί­ρε­σης, της δια­γρα­φής και της απο­μό­νω­σής του από το Κόμ­μα, δεν επέ­τρε­ψε αλλά και δεν επι­τρέ­πε­ται σε κανέ­να να τον χρη­σι­μο­ποι­ή­σει για να στρα­φεί ενά­ντια, να βλά­ψει το Κόμ­μα του, το ΚΚΕ», υπογράμμισε.

«Το ΚΚΕ ήταν και παρα­μέ­νει το Κόμ­μα μου και κανέ­νας δεν μπο­ρεί να το χτυ­πή­σει και να το λερώ­σει χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το όνο­μά μου. (…) Το ΚΚΕ όμως να το ξερι­ζώ­σει κανέ­νας δεν μπό­ρε­σε, για­τί αυτό θα σήμαι­νε να ξερι­ζώ­σει τον ίδιο το λαό. (…) Το γράμ­μα αυτό το γρά­φω για να βου­λώ­σω το στό­μα σ’ όλους αυτούς που θα βάλουν τώρα τις φωνές».

Αυτά ήταν τα τελευ­ταία λόγια, στο τελευ­ταίο γράμ­μα, πριν δώσει με οδυ­νη­ρό τρό­πο τέλος την 1η Αυγού­στου 1973, στη μακρό­χρο­νη, πλού­σια σε ιστο­ρι­κούς αγώ­νες για τα δικαιώ­μα­τα της εργα­τι­κής τάξης και όλου του εργα­ζό­με­νου λαού ζωή του, απο­στο­μώ­νο­ντας όλους όσους τότε, τώρα αλλά και στο μέλ­λον προ­σπά­θη­σαν ή θα προ­σπα­θή­σουν να τον χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν για να χτυ­πή­σουν το Κόμ­μα του, το ΚΚΕ, για να βάλουν εμπό­δια στην πάλη για επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, για το σοσια­λι­σμό — κομ­μου­νι­σμό» είπε ο Γ. Μανουσογιαννάκης.

Ανα­φέρ­θη­κε στη συνέ­χεια στην ιστο­ρι­κή δια­δρο­μή του Ν. Ζαχα­ριά­δη, στις ατε­λεί­ω­τες διώ­ξεις και φυλα­κί­σεις που υπέ­στη, στην ατα­λά­ντευ­τη στά­ση του και στις δοκι­μα­σί­ες που πέρα­σε αλύ­γι­στος στο Γεντί Κου­λέ, στην Ασφά­λεια, στα κάτερ­γα της 4ης Αυγού­στου, στις φυλα­κές της Κέρ­κυ­ρας και στο Νταχάου.

Μίλη­σε επί­σης για την σημα­ντι­κή συμ­βο­λή του Ν. Ζαχα­ριά­δη στην ανά­πτυ­ξη του ΚΚΕ «που δεν στα­μά­τη­σε ούτε την περί­ο­δο της πολύ­χρο­νης κρά­τη­σής του στην Ασφά­λεια, στις φυλα­κές, την απο­μό­νω­ση, ενώ πρω­το­στά­τη­σε στη δημιουρ­γία και την ηρω­ι­κή πάλη του ΔΣΕ, της κορυ­φαί­ας εκδή­λω­σης της ταξι­κής πάλης στην Ελλάδα».

Ο Γ. Μανου­σο­γιαν­νά­κης επι­σή­μα­νε ότι «η πεί­ρα, τα συμπε­ρά­σμα­τα αλλά και η ατα­λά­ντευ­τη, ηρω­ι­κή στά­ση και η βαθιά πίστη στην εργα­τι­κή τάξη και την ανά­γκη της επα­να­στα­τι­κής ανα­τρο­πής του καπι­τα­λι­σμού για το σοσια­λι­σμό — κομ­μου­νι­σμό που χαρα­κτή­ρι­ζαν το σ. Νίκο Ζαχα­ριά­δη, είναι πολύ­τι­μη ιδιαί­τε­ρα στη σημε­ρι­νή επο­χή που βιώ­νου­με τις συνέ­πειες της αντε­πα­νά­στα­σης, την κλι­μά­κω­ση της επί­θε­σης του κεφα­λαί­ου και των κυβερ­νή­σε­ών του, ενά­ντια στην εργα­τι­κή τάξη και το φτω­χό λαό, αξιο­ποιώ­ντας την καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση αλλά και τις ιδιαί­τε­ρες συν­θή­κες που δημιουρ­γεί η πανδημία».

«Ξεχω­ρι­στή και δια­χρο­νι­κά πολύ­τι­μη είναι η επι­μο­νή του στην ανά­γκη ύπαρ­ξης και ενί­σχυ­σης των κομ­μα­τι­κών οργα­νώ­σε­ων σ’ όλες τις συν­θή­κες, αλλά και η πολύ­τι­μη πεί­ρα, θετι­κή και αρνη­τι­κή, μέσα από τα 3 γράμ­μα­τα για τον ελλη­νοϊ­τα­λι­κό πόλε­μο και τη στά­ση του Κόμ­μα­τος» υπο­γράμ­μι­σε ο Γ. Μανου­σο­γιαν­νά­κης κατα­λή­γο­ντας: «Ιδιαί­τε­ρα τώρα που φου­ντώ­νουν οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί και αντι­θέ­σεις, εξαι­τί­ας και της επι­θε­τι­κό­τη­τας της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης, αλλά και της εμπλο­κής της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης στην προ­σπά­θειά της να ανα­βαθ­μί­σει τη θέση και το ρόλο της στην περιο­χή. Αυτός είναι νομί­ζου­με ο καλύ­τε­ρος τρό­πος να τιμή­σου­με τη μνή­μη αγω­νι­στών, όπως του σ. Νίκου Ζαχαριάδη».