Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Εκδήλωση του ΚΚΕ για να τιμηθεί η μνήμη και το καλλιτεχνικό έργο της Σοφίας Αδαμίδου

«Από αγά­πη κι όνει­ρο» ήταν ο τίτλος εκδή­λω­σης χθες βρά­δυ στο αίθριο της έδρας της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισ­σό για να τιμη­θεί η μνή­μη και το καλ­λι­τε­χνι­κό έργο της Σοφί­ας Αδα­μί­δου, που έφυ­γε πριν από έναν χρόνο.

Στην εκδή­λω­ση στην οποία παρα­βρέ­θη­κε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημή­τρης Κου­τσού­μπας, μέλη του ΠΓ και της ΚΕ του κόμ­μα­τος, συγκε­ντρώ­θη­κε πλή­θος ανθρώ­πων της τέχνης, δημο­σιο­γρά­φων, συντρό­φων και φίλων της Σοφί­ας Αδαμίδου.

Στο χώρο είχε στη­θεί έκθε­ση με εικα­στι­κά της έργα.

Την εκδή­λω­ση άνοι­ξε ο Γιώρ­γος Ελτα­χήρ, γραμ­μα­τέ­ας της ΚΟΒ «Ριζο­σπά­στη» και μέλος της συντα­κτι­κής επι­τρο­πής της εφη­με­ρί­δας, ο οποί­ος, μετα­ξύ άλλων, σημεί­ω­σε ότι «ο αιφ­νί­διος θάνα­τός της πριν από έναν χρό­νο, στις 12 Ιου­νί­ου 2021, δεν μας επέ­τρε­ψε να τιμή­σου­με την Σοφία όπως θα θέλα­με. Για αυτό σήμε­ρα θεω­ρού­με ότι εκπλη­ρώ­νου­με ένα χρέ­ος, προ­βάλ­λο­ντας μέσα από τα δικά της έργα την καλ­λι­τε­χνι­κή της προ­σφο­ρά και δια­δρο­μή. Δια­δρο­μή που είναι άρρη­κτα δεμέ­νη και καθο­ρί­στη­κε από την επι­λο­γή της να εντα­χθεί στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα από τα φοι­τη­τι­κά της χρό­νια και να το υπη­ρε­τή­σει μέχρι το τέλος της ζωής της».

Σημεί­ω­σε επί­σης αυτό «που χαρα­κτή­ρι­ζε την Σοφία για περισ­σό­τε­ρα από 30 χρό­νια: Τη δου­λειά της ως δημο­σιο­γρά­φος του καλ­λι­τε­χνι­κού ρεπορ­τάζ στον ‘Ριζο­σπά­στη’, αλλά και στον ‘902’. Με την πένα της άφη­σε το απο­τύ­πω­μά της σ’ αυτή τη δύσκο­λη χρέ­ω­ση, συμ­βάλ­λο­ντας όχι μόνο στην προ­βο­λή της πλού­σιας πολι­τι­στι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας του κόμ­μα­τος, αλλά κυρί­ως στην ανά­δει­ξη της πρό­τα­σής μας για τον πολι­τι­σμό, που εξυ­ψώ­νει τον άνθρω­πο». Ευχα­ρί­στη­σε όλους όσοι συνέ­βα­λαν στο στή­σι­μο της εκδήλωσης.

Στη συνέ­χεια της εκδή­λω­σης προ­βλή­θη­κε βίντεο για τη ζωή της Σοφί­ας Αδα­μί­δου, από το χωριό της την Χαραυ­γή Κοζά­νης, τη στρά­τευ­σή της και τη σύν­δε­ση της ζωής της με το ΚΚΕ, το δημο­σιο­γρα­φι­κό και καλ­λι­τε­χνι­κό της έργο.

«Στους αλη­θι­νά ταλα­ντού­χους ανθρώ­πους το ταλέ­ντο δεν εκδη­λώ­νε­ται με μονο­μέ­ρεια σε έναν τομέα απο­κλει­στι­κά», ανέ­φε­ρε στην κεντρι­κή ομι­λία της εκδή­λω­σης η Ελέ­νη Μηλια­ρο­νι­κο­λά­κη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύ­θυ­νη του Τμή­μα­τος Πολι­τι­σμού της ΚΕ, που ανα­φέρ­θη­κε αρχι­κά στην ποί­η­ση της Σοφί­ας Αδα­μί­δου, σημειώ­νο­ντας, μετα­ξύ άλλων, πως «μέσα στη μελαγ­χο­λι­κή ατμό­σφαι­ρα των ποι­η­μά­των της δεν υπάρ­χει παραί­τη­ση. Υπάρ­χει παντού αντίσταση».

Στη συνέ­χεια ανα­φέρ­θη­κε στα θεα­τρι­κά έργα της Σοφί­ας Αδα­μί­δου. Η Ε. Μηλια­ρο­νι­κο­λά­κη τόνι­σε ότι «η γυναί­κα πρω­τα­γω­νι­στεί στο έργο της Σοφί­ας, μα η σκο­πιά της δεν είναι αυτή που κυριαρ­χεί στις μέρες μας και που αντι­με­τω­πί­ζει τη γυναί­κα ως θύμα της ανδρι­κής εξου­σί­ας και των αντι­λή­ψε­ων μιας ανδρο­κρα­τού­με­νης, πατριαρ­χι­κής, κοι­νω­νί­ας. Στό­χος της είναι να ανα­δεί­ξει την ανι­σο­τι­μία της γυναί­κας ως έκφρα­ση της ταξι­κής εκμετάλλευσης».

«Η Σοφία» ‑υπο­γράμ­μι­σε- «έτσι κι αλλιώς είχε τάξει σκο­πό της ζωής της να ‘εκδι­κη­θεί τη σιω­πή’ για την αλή­θεια και το δίκιο, να δια­λύ­σει τη λήθη και το ψέμα που καλύ­πτουν την επο­ποι­ία του λαού μας τον 20ό αιώ­να με πρω­τα­γω­νι­στή το ΚΚΕ. Πίστευε πως έπρε­πε να μάθου­με οι νεό­τε­ροι ότι κρα­τά­με από μεγά­λη γενιά, μα πάνω απ’ όλα να συνει­δη­το­ποι­ή­σου­με πως έχου­με χρέ­ος να τελειώ­σου­με εμείς αυτό που εκεί­νη η γενιά ξεκίνησε».

Πρό­σθε­σε: «Αυτό που την ενδιέ­φε­ρε, όπως έλε­γε στα ποι­ή­μα­τά της, ήταν ‘ν’ ανά­ψει φωτιές’: Να μας δεί­ξει όχι μόνο την αλή­θεια για τον κόσμο, αλλά και τον τρό­πο για να τον αλλά­ξου­με. Η Σοφία δεν έτρε­χε πίσω από το κοι­νό. Το καθο­δη­γού­σε. Κι αυτό σκορ­πώ­ντας κύμα­τα αισθη­τι­κής συγκί­νη­σης. Είναι μετρη­μέ­νοι οι καλ­λι­τέ­χνες στις μέρες μας που με τη δική της επι­μο­νή και προ­σή­λω­ση έκα­ναν στρα­τευ­μέ­νο έργο με τόση πλα­τιά διά­δο­ση. Φυσι­κά, αυτό θα ήταν δύσκο­λο να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί, αν δεν είχε δίπλα της δια­λε­χτούς δημιουρ­γούς: Σκη­νο­θέ­τες, ηθο­ποιούς, μουσικούς».

«Η μεγα­λύ­τε­ρη τιμή που της αξί­ζει είναι η δική της μνή­μη, η μνή­μη της πολύ­τι­μης προ­σφο­ράς της στην τέχνη που εξυ­ψώ­νει τους ανθρώ­πους, να ορί­σει το έργο της σημε­ρι­νής και των επό­με­νων γενιών καλ­λι­τε­χνών — δημιουρ­γών. Έτσι κι αυτή θα συνε­χί­σει να ζει μέσα σ’ όλα εκεί­να που γι’ αυτά πολέ­μη­σε στη σύντο­μη ζωή της» συμπλή­ρω­σε η Ε. Μηλιαρονικολάκη.

Η εκδή­λω­ση περι­λάμ­βα­νε καλ­λι­τε­χνι­κό πρό­γραμ­μα με σκη­νο­θε­τι­κή επι­μέ­λεια της Ρου­μπί­νης Μοσχο­χω­ρί­τη.

Ποι­ή­μα­τα, κεί­με­να και απο­σπά­σμα­τα θεα­τρι­κών έργων της Σοφί­ας Αδα­μί­δου διά­βα­σαν οι ηθο­ποιοί: Αννί­τα Κού­λη, Ελε­ο­νώ­ρα Αντω­νιά­δου, Θεο­δώ­ρα Σιάρ­κου, Σοφία Πανά­γου, Θάλεια Ματί­κα, Στέ­λιος Γερά­νης, Δημή­τρης Μαύ­ρος, Τάσος Σωτη­ρά­κης, Άννα Παντζέλη.

Ακού­στη­καν τρα­γού­δια με ποί­η­ση Σοφί­ας Αδα­μί­δου που μελο­ποί­η­σαν η Ερω­φί­λη και ο Τάσος Σωτη­ρά­κης, καθώς και άλλα τρα­γού­δια, ενώ η εκδή­λω­ση έκλει­σε με το τρα­γού­δι «Δεν έκα­να ταξί­δια μακρι­νά» το οποίο η Σοφία Αδα­μί­δου αγα­πού­σε ιδιαίτερα.

Ορι­σμέ­να τρα­γού­δια έπαι­ξε με την κιθά­ρα του ο Μανό­λης Ανδρου­λι­δά­κης. Τρα­γού­δη­σαν η Γιώ­τα Βέη, η Ερω­φί­λη και η Αργυ­ρώ Καπα­ρού. Έπαι­ξαν οι μου­σι­κοί: Δημή­τρης Γιαν­νού­χος (τύμπα­να), Περι­κλής Μαλα­κα­τές (μπά­σο), Γιώρ­γος Θεο­φά­νους (κιθά­ρες), Φίλιπ­πος Παχνι­στής (πιά­νο, μου­σι­κή επι­μέ­λεια).

Κώστας Καρυω­τά­κης ΑΠΑΝΤΑ μια άλλη ανάγνωση

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο