Εκδηλώσεις για τον ποιητή Νικόλαο Ούγο Φώσκολο στη Ζάκυνθο

Ολο­κλη­ρώ­θη­καν την Κυρια­κή 9/9 οι διή­με­ρες εκδη­λώ­σεις προς τιμήν του ελλη­νοϊ­τα­λού ποι­η­τή Νικο­λά­ου Ούγου Φώσκο­λου που γεν­νή­θη­κε στη Ζάκυν­θο το 1778 και πέθα­νε στο Λον­δί­νο σαν σήμε­ρα, στις 10 Σεπτεμ­βρί­ου του 1827, και απο­τε­λεί μια κορυ­φαία μορ­φή των ιτα­λι­κών και ευρω­παϊ­κών γραμμάτων.

Χθες πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε η β΄ διε­θνής επι­στη­μο­νι­κή συνά­ντη­ση μελε­τη­τών του ποι­η­τή με τίτλο “Ξανα­δια­βά­ζο­ντας το έργο του Φώσκο­λου” και κατά τη διάρ­κειά της ανα­λύ­θη­καν από τους ομι­λη­τές οι νεό­τε­ρες και πιο σύγ­χρο­νες από­ψεις του βαθιά φιλο­σο­φι­κού, ποι­η­τι­κού και συγ­γρα­φι­κού έργου του. Την εκδή­λω­ση χαι­ρέ­τι­σε ο πρέ­σβης της Ιτα­λι­κής Δημοκρατίας.

Η καθη­γή­τρια Φιλο­λο­γί­ας του Πανε­πι­στη­μί­ου της Πίζας Φραν­τσέ­σκα Φέντι παρου­σί­α­σε τα έργα του ποι­η­τή “Οι Τάφοι” και “Οι Χάρι­τες” και πρό­βαλ­λε τους στο­χα­σμούς του ποι­η­τή πάνω στην ιδέα του έθνους υπό το βάρος των μεγά­λων αντι­θέ­σε­ων και αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων της επο­χής που γρά­φτη­καν τα έργα, για τη δημιουρ­γία του νέου ιτα­λι­κού κράτους.

Η καθη­γή­τρια του Αρι­στο­τε­λεί­ου Πανε­πι­στη­μί­ου Θεσ­σα­λο­νί­κης, Φανή Καζαν­τζή, μίλη­σε για την τερά­στια μετα­φρα­στι­κή προ­σπά­θεια που υπήρ­ξε στα Ιόνια νησιά και την Ελλά­δα, από τις αρχές του 19ου αιώ­να έως τις μέρες μας πάνω στο έργο του ποι­η­τή “Οι Τάφοι” και στις αντι­λή­ψεις που κυριάρ­χη­σαν, ως προς την πιστό­τη­τα του λόγου και την πυκνό­τη­τα των νοη­μά­των. Οι σημα­ντι­κές δια­φο­ρές που υπάρ­χουν στο συλ­λα­βι­σμό μετα­ξύ ελλη­νι­κής και ιτα­λι­κής γλώσ­σας επη­ρέ­α­σαν τους διά­φο­ρους μελε­τη­τές — μετα­φρα­στές των έργων του Φώσκο­λου και ήταν ελά­χι­στοι αυτοί που κατά­φε­ραν να συν­δυά­σουν τις δύο αυτές απα­ραί­τη­τες προ­ϋ­πο­θέ­σεις, ώστε να απο­τυ­πώ­σουν στην ελλη­νι­κή γλώσ­σα με πιστό­τη­τα και πλη­ρό­τη­τα το σημα­ντι­κό αυτό έργο του ποιητή.

Ο ιστο­ρι­κός Δημή­τρης Αρβα­νι­τά­κης μίλη­σε για το σπου­δαίο μυθι­στό­ρη­μα του ποι­η­τή “Τελευ­ταί­ες επι­στο­λές του Γιά­κο­πο Όρτις” και με τίτλο “Οι μορ­φές του ρομα­ντι­κού έρω­τα” ανέ­δει­ξε τα τρα­γι­κά αδιέ­ξο­δα του πρω­τα­γω­νι­στή του έργου σε μια επο­χή που τα ορά­μα­τα της απε­λευ­θε­ρω­μέ­νης, από τον Ναπο­λέ­ο­ντα, Ιτα­λί­ας άρχι­σαν να γκρε­μί­ζο­νται και ένας προ­σω­πι­κός του έρω­τας απεί­χε από κάθε αισιό­δο­ξη προ­ο­πτι­κή με απο­τέ­λε­σμα να τον οδη­γή­σει στην αυτοκτονία.

Ο ιδε­α­λι­σμός της επο­χής, ο έρω­τας για την πατρί­δα, η αγά­πη για τους ήρω­ες που πολέ­μη­σαν και η σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που βιώ­νει γύρω του, τον εξω­θούν σε μια αγω­νιώ­δη ανα­ζή­τη­ση τόπου και χώρου αυτο­χει­ρί­ας που θα επέλ­θει μετά το ορι­στι­κό τέλος του έρω­τα για τη γυναί­κα που τον ενέπνεε.

Για το έργο αυτό του ποι­η­τή ο ομι­λη­τής απο­τύ­πω­σε το ιστο­ρι­κό βάθος των αγώ­νων του 19 ου αιώ­να, για την δημο­κρα­τία της ενω­μέ­νης Ιτα­λί­ας μέσα από τη σκέ­ψη και τις αγω­νί­ες του πρω­τα­γω­νι­στή του έργου που βιώ­νει όμως την προ­δο­σία και στις δύο μορ­φές αυτού του ρομα­ντι­κού έρωτα.

Στην διάρ­κεια των διή­με­ρων εκδη­λώ­σε­ων άνοι­ξε για πρώ­τη φορά στο κοι­νό το σπί­τι που γεν­νή­θη­κε ο ποι­η­τής στη Ζάκυν­θο και μέσα από μια έκθε­ση σπά­νιων εκδό­σε­ων του ποι­η­τή, του 18ου και 19ου αιώ­να, οι επι­σκέ­πτες βίω­σαν την ατμό­σφαι­ρα ενός λαϊ­κού σπι­τιού του προ­πε­ρα­σμέ­νου αιώνα.

Η οικία Φώσκο­λου ανα­και­νί­στη­κε έπει­τα από μελέ­τη του αεί­μνη­στου καθη­γη­τή του ΕΜΠ Διο­νύ­ση Ζήβα.