Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ελιά των Δελφών

Γρά­φει η \\ Ζωή Δικταί­ουΧαρού­λα Βερίγου

Φλο­γι­σμέ­νες οι παπαρούνες
λιτα­νεύ­ο­ντας το αίμα των προγόνων,
χορεύ­ουν στη ρίζα σου,
ελιά των Δελφών,
δοσμέ­νη και στα πέντε σκα­λο­πά­τια του ήλιου,

άφη­σέ με, να καρφιτσώσω
στ’ αση­μέ­νια σου φύλ­λα το βλέμ­μα μου,
άφη­σέ με, στις μυστι­κές πλη­γές σου,
να κρύ­ψω την ήττα μου,
άφη­σέ με,
σε τού­το τον παρά­ξε­νο αιώνα,
μ’ ένα δικό σου ανθι­σμέ­νο κλαδί,
τη μνή­μη να ξυπνήσω,

να ονει­ρευ­τώ θεό, και έρωτα,
όταν το δάκρυ
σμί­γει με τις φλέ­βες τ’ ουρανού,
όταν ηχο­λο­γούν τα σήμαντρα
στη δόξα του μεσημεριού,
αχλόι­στη ξερο­λι­θιά, και χώμα,
και αρχαία μονοπάτια,
μερώ­νει γητευ­τής ο νους,
ώρα που η περη­φά­νια μάχε­ται τη λήθη
κι η Μοί­ρα μ’ ένα τρί­χορ­δο δοξάρι
κατα­με­σής του Αιγαίου
στο κύμα απάνω,
αδεί­λια­στη αρχί­ζει πρώ­τη το χορό.

Από την ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή «Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα»
Αύριο, εν ονό­μα­τι της αγά­πης \ Ζωή Δικταίου
Κέρ­κυ­ρα 26 Απρί­λη 2022

Γεν­νή­θη­κα στην Κρή­τη το 1962.
Στο Τζερ­μιά­δων μεγά­λω­σα, εκεί έμα­θα και τα πρώ­τα γράμματα.
Δεν έγι­να δασκά­λα όπως ονει­ρευό­μουν. Με κέρ­δι­σε η Του­ρι­στι­κή Εκπαίδευση.
Ζω στην Κέρκυρα.
Πιστεύω στην αγά­πη. Με γοη­τεύ­ουν φεγ­γά­ρια, για­σε­μιά, κιτρι­νι­σμέ­να χαρ­τά­κια της θύμη­σης, όσο και οι ξεφτι­σμέ­νες δαντέ­λες του παλιού καιρού.
Και­νού­ρια ανά­γνω­ση πάντα η βρο­χή. Όχη­μα μαγεί­ας οι λέξεις.
Δεν ανα­ρω­τιέ­μαι πια για­τί γρά­φω. Όπως ανα­πνέω, μιλάω, ονει­ρεύ­ο­μαι, συμ­φι­λιώ­νο­μαι με τη ζωή και τον θάνα­το, έτσι και η ανά­γκη μου να γρά­φω. Ακου­μπώ στο παρελ­θόν, όμως η λέξη που με καθο­ρί­ζει είναι το «Αύριο».
Με το μολύ­βι του έρω­τα σπα­σμέ­νο στο χέρι και την προ­ο­πτι­κή του ονεί­ρου στ‘ ανοι­κτά της ψυχής, αύριο, ακρι­βή η άνθη­ση της άνοι­ξης μέσα στην αλή­θεια του φθινοπώρου.
Στί­χοι μου έχουν μελο­ποι­η­θεί από τον Γιάν­νη Νικο­λά­ου, τον Νίκο Ανδρου­λά­κη, τον Γιώρ­γη Κοντο­γιάν­νη και τον Αλέ­ξαν­δρο Χατζηνικολιδάκη.

Εργο­γρα­φία …
Ιστο­ρί­ες για φεγ­γά­ρια, παι­δι­κή λογο­τε­χνία Αύριο, νυχτώ­νει φθι­νό­πω­ρο (μυθι­στό­ρη­μα) Μια κούρ­σα για τη Χαρι­γέ­νεια (μυθι­στό­ρη­μα) Οι άλλες ν’ απλώ­νουν ρού­χα κι εσύ τρια­ντά­φυλ­λα, (διη­γή­μα­τα) Αύριο, στά­χυα οι λέξεις (ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή) Αθι­βο­λή γαρύ­φαλ­λο και θύμη­ση κανέλ­λα (διη­γή­μα­τα) Λασί­θι, Τόπος Μέγας (αφή­γη­μα) κά, με συμ­με­το­χές στις ποι­η­τι­κές ανθο­λο­γί­ες “Μονό­λο­γοι”,  “Γράμ­μα­τα της ποίησης”.

Αισθά­νο­μαι πως η Χαρού­λα Βερί­γου έμει­νε για πάντα στην Κρή­τη, να γοη­τεύ­ε­ται από τη μνή­μη της Όστριας και την περη­φά­νια του τόπου…
Στην Κέρ­κυ­ρα, η Ζωή Δικταί­ου κατα­θέ­τει ως δόκι­μη της ποί­η­σης την ευγνω­μο­σύ­νη της στο Ιόνιο Φως.

facebook logo click

Ζωή Δικταίου FaceBook

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο