ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ: Σενάρια «διευθετήσεων» και «συνεκμεταλλεύσεων» με πρωτοβουλία ΗΠΑ — ΝΑΤΟ

Η συνά­ντη­ση Τραμπ — Μητσο­τά­κη επι­βε­βαί­ω­σε ότι όσα λένε από κοι­νού η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα υπό­λοι­πα αστι­κά κόμ­μα­τα — ότι δήθεν η προ­στα­σία των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της χώρας περ­νά­ει μέσα από τη στή­ρι­ξη των επι­κίν­δυ­νων αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών σχε­δια­σμών, αλλά και για τους ισχυ­ρούς «συμ­μά­χους» που θα απο­τε­λέ­σουν τάχα ασπί­δα ενά­ντια στην τουρ­κι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα — είναι μύθος και μάλι­στα χρεοκοπημένος.

Για μια ακό­μα φορά επι­βε­βαιώ­θη­κε ότι είναι ακρι­βώς τα σχέ­δια ΗΠΑ — ΝΑΤΟ στην περιο­χή, στα οποία η αστι­κή τάξη είναι χωμέ­νη μέχρι το λαι­μό, που δίνουν «αέρα στα πανιά» της τουρ­κι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας και προ­κλη­τι­κό­τη­τας, που δια­μορ­φώ­νουν το έδα­φος των «επώ­δυ­νων αλλά ανα­γκαί­ων» διευ­θε­τή­σε­ων σε βάρος των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της χώρας, που αφή­νουν ορθά­νοι­χτη την πόρ­τα και για νέο γύρο όξυν­σης των αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων, με θύμα­τα τους λαούς.

Μόνο ανη­συ­χία γεν­νά η ανα­κοί­νω­ση του αμε­ρι­κα­νι­κού ΥΠΕΞ για τα Ελληνοτουρκικά

«Πρωτοβουλία» για το επόμενο βήμα στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό

Δεν είναι μόνο η εκκω­φα­ντι­κή σιω­πή ενός ακό­μα Αμε­ρι­κα­νού Προ­έ­δρου — στο διά­λο­γο μπρο­στά στις κάμε­ρες με τον πρω­θυ­πουρ­γό — και η άρνη­ση για οποιο­δή­πο­τε σχό­λιο για την τουρ­κι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα και για να πάρει θέση για το ζήτη­μα του τουρ­κο­λι­βυ­κού συμ­φώ­νου, που εξα­φα­νί­ζει έως και την Κρή­τη από τον καθο­ρι­σμό των ΑΟΖ στην περιοχή.

Η βασι­κό­τε­ρη και πιο επι­κίν­δυ­νη είδη­ση από το ταξί­δι στις ΗΠΑ είναι η ανα­κοί­νω­ση ότι οι Αμε­ρι­κα­νοί και προ­σω­πι­κά ο υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών Μ. Πομπέο «ανα­λαμ­βά­νει πρω­το­βου­λία για τη μεί­ω­ση της έντα­σης» στα Ελλη­νο­τουρ­κι­κά, πρω­το­βου­λία που «ανα­μέ­νε­ται να εστιά­σει στο ζήτη­μα των θαλασ­σί­ων ζωνών», επει­δή όπως ισχυ­ρί­ζο­νται τα κυβερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη οι Αμε­ρι­κα­νοί τάχα κατα­νό­η­σαν τις «κόκ­κι­νες γραμ­μές» της κυβέρ­νη­σης για τις εξε­λί­ξεις στην περιο­χή. Το σχε­τι­κό χρο­νο­διά­γραμ­μα μάλι­στα, σαν έτοι­μο από και­ρό, προ­βλέ­πει σε πρώ­τη φάση ταξί­δι στην περιο­χή για επα­φές του ανα­πλη­ρω­τή υπουρ­γού Εξω­τε­ρι­κών Μ. Πάλ­μερ (τον επό­με­νο μήνα στην Τουρ­κία και αρχές Μάρ­τη στην Ελλά­δα) και σε επό­με­νη αφή­νει ανοι­χτό το ενδε­χό­με­νο και για απευ­θεί­ας εμπλο­κή Πομπέο.

Τα παρα­πά­νω μόνο καμπα­νά­κι κιν­δύ­νου μπο­ρούν να σημά­νουν για το λαό και τις επι­κίν­δυ­νες «διευ­θε­τή­σεις» που δρο­μο­λο­γού­νται σε βάρος των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της Ελλά­δας, δεδο­μέ­νων και των πάγιων θέσε­ων ΗΠΑ — ΝΑΤΟ, που δεν ανα­γνω­ρί­ζουν σύνο­ρα μετα­ξύ των «συμ­μά­χων» Ελλά­δας και Τουρ­κί­ας, και των θέσε­ων που έχουν ήδη λάβει οι αρμό­διοι Αμε­ρι­κα­νοί αξιω­μα­τού­χοι σχε­τι­κά με τις «θαλάσ­σιες ζώνες», αλλά πολύ περισ­σό­τε­ρο των στό­χων της πολι­τι­κής των ΗΠΑ στην περιοχή.

Θυμί­ζου­με άλλω­στε ότι μόλις πριν από μερι­κές βδο­μά­δες, στα μέσα Δεκέμ­βρη, σε συνά­ντη­σή του με Ελλη­νες δημο­σιο­γρά­φους ο πρέ­σβης των ΗΠΑ στην Αθή­να, Τζ. Πάιατ, έλε­γε ότι «η θέση μας είναι ότι τα κατοι­κη­μέ­να νησιά έχουν την ίδια αντι­με­τώ­πι­ση με τις ηπει­ρω­τι­κές περιο­χές», παρα­γρά­φο­ντας δηλα­δή κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα για τα υπό­λοι­πα και ανοί­γο­ντας και από εκεί­νη την πλευ­ρά την πόρ­τα για τις σχε­τι­κές αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές «διευ­θε­τή­σεις».

Δεν περ­νά απα­ρα­τή­ρη­το ότι μέσα σε αυτό το πλαί­σιο, και ενώ δημο­σιεύ­μα­τα στον αστι­κό Τύπο περι­γρά­φουν ότι οι «διευ­θε­τή­σεις» θα «πατή­σουν» πάνω σε αυτήν τη δια­τύ­πω­ση για τα ακα­τοί­κη­τα νησιά (που κατα­γρά­φο­νται ανα­λυ­τι­κά και στην τουρ­κο­λι­βυ­κή συμ­φω­νία), την Πέμ­πτη ήρθε στη δημο­σιό­τη­τα επι­στο­λή του μόνι­μου αντι­προ­σώ­που της Λιβύ­ης στα Ηνω­μέ­να Εθνη, Ελμ. Ελαμ­χερ­μπί, προς τον γγ του ΟΗΕ, Αντ. Γκου­τέ­ρες, στην οποία κατη­γο­ρεί την Ελλά­δα πως παρό­τι «από το 2004 η Λιβύη διε­ξή­γα­γε τέσ­σε­ρις γύρους δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με την Ελλά­δα (…) οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις αυτές δεν επέ­φε­ραν κανέ­να απο­τέ­λε­σμα, διό­τι η Ελλά­δα επέ­με­νε να καθο­ρί­σει τη θαλάσ­σια δικαιο­δο­σία της ένα­ντι της Λιβύ­ης με βάση τα εξαι­ρε­τι­κά μικρά ακα­τοί­κη­τα νησιά χωρίς νομι­κή σημα­σία» και «επέ­με­νε να σχε­διά­σει μια διά­με­ση γραμ­μή βασι­ζό­με­νη σε αυτές τις υπερ­βο­λές των νησιών».

Ακο­λού­θη­σε η ανάρ­τη­ση του πολι­τι­κού διευ­θυ­ντή του υπουρ­γεί­ου Εξω­τε­ρι­κών της Τουρ­κί­ας, Τσ. Ερτσι­γές, ο οποί­ος δεί­χνο­ντας χάρ­τη με το Καστε­λό­ρι­ζο επα­νέ­λα­βε την τουρ­κι­κή θέση ότι δεν μπο­ρεί να έχει υφα­λο­κρη­πί­δα και ΑΟΖ:«Το να πιστεύ­εις ότι ένα μικρό νησί 10 τετρα­γω­νι­κών χιλιο­μέ­τρων, που βρί­σκε­ται δύο χιλιό­με­τρα μακριά από την Τουρ­κία και 570 χιλιό­με­τρα μακριά από την Ελλά­δα, μπο­ρεί να δημιουρ­γή­σει θαλάσ­σια ζώνη 40.000 τετρα­γω­νι­κών χιλιο­μέ­τρων στην Ανα­το­λι­κή Μεσό­γειο, είναι γελοίο».

Ο «κοινός στόχος» της παραμονής στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο…

Το στίγ­μα της αμε­ρι­κα­νι­κής «πρω­το­βου­λί­ας» έδω­σε την Παρα­σκευή και ο σύμ­βου­λος Εθνι­κής Ασφα­λεί­ας, Π. Ντό­κος, που ερω­τη­θείς σχε­τι­κά σε συνέ­ντευ­ξή του ξεκα­θά­ρι­σε πως προ­φα­νώς η πρω­το­βου­λία Πομπέο θα «εστιά­ζει στις αμε­ρι­κα­νι­κές προτεραιότητες».

Ποιες είναι αυτές, ειδι­κά σε μια περί­ο­δο που οι ΗΠΑ κλι­μα­κώ­νουν την επι­θε­τι­κό­τη­τα τους στη Μέση Ανα­το­λή, σε μια περί­ο­δο ανα­κα­τα­τά­ξε­ων στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα, όπου δια­μορ­φώ­νο­νται μέσα και από τα συνε­χή επει­σό­δια κλι­μά­κω­σης τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά στρα­τό­πε­δα, με φόντο το ενδε­χό­με­νο ακό­μα και μιας γενι­κευ­μέ­νης σύγκρουσης;

Μα φυσι­κά η δια­τή­ρη­ση της Τουρ­κί­ας στο ευρω­α­τλα­ντι­κό στρα­τό­πε­δο, με τα ανά­λο­γα ανταλ­λάγ­μα­τα, αφού το «ειδι­κό βάρος» της στην περιο­χή — οικο­νο­μι­κά, πολι­τι­κά και στρα­τιω­τι­κά — θεω­ρεί­ται καθο­ρι­στι­κό για τη δια­μόρ­φω­ση του εκεί συσχε­τι­σμού ανά­με­σα στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά μπλοκ.

Είναι ο στό­χος αυτός που οδη­γεί με μαθη­μα­τι­κή ακρί­βεια στις επι­κίν­δυ­νες «διευ­θε­τή­σεις» και στα σχέ­δια «συν­δια­χεί­ρι­σης» υπό αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κή ομπρέ­λα τα οποία προ­ω­θού­νται. Χαρα­κτη­ρι­στι­κή είναι η δήλω­ση υψη­λό­βαθ­μου στε­λέ­χους του Λευ­κού Οίκου την Τρί­τη. Ξεκα­θά­ρι­ζε πως «εστιά­ζου­με στην ενθάρ­ρυν­ση των βημά­των που κάνει η Ελλά­δα και στο κοι­νό συμ­φέ­ρον μας να βοη­θή­σου­με στη δια­χεί­ρι­ση των δια­φο­ρών με την Τουρ­κία κατά έναν τρό­πο που να μη βλά­πτει τη σημα­ντι­κή συμ­μα­χία μας στο ΝΑΤΟ», προ­σθέ­το­ντας ότι «προ­τι­μά­με να επι­κε­ντρώ­σου­με στα πράγ­μα­τα που μας ενώ­νουν και να επι­διώ­ξου­με τα κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα που έχου­με στον τομέα της ασφά­λειας στην περιο­χή της Ανα­το­λι­κής Μεσογείου».

Ενδει­κτι­κές είναι και οι δηλώ­σεις των κυβερ­νη­τι­κών στε­λε­χών, όπως αυτή του ανα­πλη­ρω­τή υπουρ­γού Προ­στα­σί­ας του Πολί­τη Γ. Κου­μου­τσά­κου. Σχο­λιά­ζο­ντας την «αφω­νία» του Αμε­ρι­κα­νού Προ­έ­δρου, έσπευ­σε να ανα­ρω­τη­θεί: «Μετά την υπερ­θέρ­μαν­ση της Μέσης Ανα­το­λής και με δεδο­μέ­νο ότι η Τουρ­κία συνο­μι­λεί με το Ιράν, υπήρ­χε κανείς που περί­με­νε ρεα­λι­στι­κά δημό­σια δήλω­ση από τον Πρό­ε­δρο των ΗΠΑ κατά της Τουρ­κί­ας; Οποιος το περί­με­νε αυτό έσφαλ­λε». Επι­βε­βαί­ω­σε δηλα­δή ότι το βασι­κό για τις ΗΠΑ είναι να μη δια­τα­ρα­χθεί η συνο­χή του ΝΑΤΟ, ειδι­κά σε μια περί­ο­δο που κλι­μα­κώ­νο­νται οι αντα­γω­νι­σμοί και αυξά­νο­νται οι κίν­δυ­νοι πολε­μι­κής εμπλο­κής, και υπ’ αυτό το πρί­σμα φυσι­κά αντι­με­τω­πί­ζουν και τις σχέ­σεις Ελλά­δας — Τουρ­κί­ας, με τις γνω­στές συνέ­πειες που ξεδι­πλώ­νο­νται ξανά σε όλο τους το «μεγα­λείο» και με τις εξε­λί­ξεις, όπως όλα δεί­χνουν, να επιταχύνονται.

…διαμορφώνει το πλαίσιο των «επώδυνων συμβιβασμών»

Οι παρα­πά­νω δηλώ­σεις απο­κα­λύ­πτουν τους μύθους που δια­κι­νούν τα αστι­κά επι­τε­λεία περί «ασπί­δας» της χώρας από τη συμ­με­το­χή της στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες, ενώ είναι και ενδει­κτι­κές για το τι συζη­τή­θη­κε πίσω από τις κλει­στές πόρ­τες προ­κει­μέ­νου να δια­σφα­λι­στεί η παρα­μο­νή της Τουρ­κί­ας στο αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κό στρατόπεδο.

Στο φόντο αυτό, είναι καθα­ρό ότι επι­λο­γή της αστι­κής τάξης είναι πως η «επί­λυ­ση των Ελλη­νο­τουρ­κι­κών» περ­νά­ει μέσα από την προ­σπά­θεια να παί­ξει τον καθο­ρι­στι­κό ρόλο «διαύ­λου» για τη δια­τή­ρη­ση της Τουρ­κί­ας στο «δυτι­κό στρα­τό­πε­δο», προ­κει­μέ­νου να απο­κα­τα­στα­θεί η «στα­θε­ρό­τη­τα» στη νοτιο­α­να­το­λι­κή πτέ­ρυ­γα του ΝΑΤΟ. Ο πρω­θυ­πουρ­γός, την Τρί­τη από το βήμα της ευρω­α­τλα­ντι­κής «δεξα­με­νής σκέ­ψης» «Atlantic Council», επα­νέ­λα­βε ότι «εάν δεν μπο­ρού­με να επι­λύ­σου­με (σ.σ. τις δια­φο­ρές) είμα­στε ανοι­χτοί στο να συζη­τή­σου­με προ­σφυ­γή στη Χάγη και να αφή­σου­με το δικα­στή­ριο να απο­φα­σί­σει (…) Αλλά προ­κει­μέ­νου να φτά­σου­με σε αυτό το σημείο, πρέ­πει να από­σχου­με από οποια­δή­πο­τε δρα­στη­ριό­τη­τα που ξεκά­θα­ρα κλι­μα­κώ­νει την περι­φε­ρεια­κή ένταση».

Εκα­νε μάλι­στα και συγκε­κρι­μέ­νη ανα­φο­ρά στη συνά­ντη­ση της Παρα­σκευ­ής στην Αγκυ­ρα μετα­ξύ αντι­προ­σω­πειών των ΥΠΕΞ των δύο χωρών, με επι­κε­φα­λής τον γγ του ελλη­νι­κού ΥΠΕΞ, πρέ­σβη Θεμι­στο­κλή Δεμί­ρη, και τον Τούρ­κο υφυ­πουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών, πρέ­σβη Σεντάτ Ονάλ.

Θυμί­ζου­με ότι αυτή η δια­δι­κα­σία, των πολι­τι­κών δια­βου­λεύ­σε­ων, ανα­φέ­ρε­ται ως προ­α­παι­τού­με­νο από πλευ­ράς της ελλη­νι­κής κυβέρ­νη­σης, να προ­χω­ρή­σει μαζί με τα περι­λά­λη­τα ΜΟΕ (που «τρέ­χουν» με παρό­τρυν­ση των ΗΠΑ και στην πρά­ξη λει­τουρ­γούν ως πλατ­φόρ­μα όπου η τουρ­κι­κή αστι­κή τάξη απλώ­νει όλες τις διεκ­δι­κή­σεις της), προς την κατεύ­θυν­ση των ευρω­α­τλα­ντι­κών «διευ­θε­τή­σε­ων».

Και, βέβαια, δεν περ­νά­ει απα­ρα­τή­ρη­το ότι πέρα από τη συζή­τη­ση μετα­ξύ των αστι­κών δυνά­με­ων για το ποιος είναι ο «ενδε­δειγ­μέ­νος τρό­πος» για να προ­χω­ρή­σουν οι δρο­μο­λο­γη­μέ­νες «διευ­θε­τή­σεις», «στα γεμά­τα» έχει ξεκι­νή­σει και η «προ­ε­τοι­μα­σία εδά­φους» προς το λαό, με εκβια­στι­κά και κάλ­πι­κα διλήμ­μα­τα όπως «δια­πραγ­μά­τευ­ση και επώ­δυ­νος συμ­βι­βα­σμός» — με απώ­λεια σε κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα — ή «θερ­μό επει­σό­διο και πόλεμος».

Πρό­κει­ται για κάλ­πι­κο δίλημ­μα, όπως δεί­χνει και το γεγο­νός ότι οι ίδιοι παρα­δέ­χο­νται πως ένα ενδε­χό­με­νο «θερ­μό επει­σό­διο» θα επι­τα­χύ­νει τις διερ­γα­σί­ες προς ένα «συμ­βι­βα­σμό» και «διευ­θέ­τη­ση», με το πιστό­λι στον κρό­τα­φο των λαών και με νέους μεγά­λους κιν­δύ­νους για εκεί­νους, αφού στο πλαί­σιο των ιμπε­ρια­λι­στι­κών «συμ­βι­βα­σμών», που σε κάθε περί­πτω­ση είναι μόνο προ­σω­ρι­νοί, εκκο­λά­πτο­νται οι επό­με­νοι, πιο ισχυ­ροί γύροι όξυν­σης και αντιπαράθεσης.

Το δίλημ­μα επο­μέ­νως για το λαό είναι αν θα ανε­χτεί την πολι­τι­κή της εμπλο­κής στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς, πολι­τι­κή που υπη­ρε­τούν ενιαία όλες οι αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, με «κοι­νή συνι­στα­μέ­νη» τα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης, και η οποία τον οδη­γεί με μαθη­μα­τι­κή ακρί­βεια σε νέους μεγά­λους κιν­δύ­νους, είτε στο ενδε­χό­με­νο παρα­πέ­ρα κλι­μά­κω­σης με την Τουρ­κία είτε στο ενδε­χό­με­νο «κατευ­να­σμού» της με αντάλ­λαγ­μα τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της χώρας, ή αν αντί­θε­τα θα βάλει τη σφρα­γί­δα του στις εξε­λί­ξεις, δυνα­μώ­νο­ντας την αλλη­λεγ­γύη του με το λαό της Τουρ­κί­ας και όλους τους λαούς της περιο­χής, την κοι­νή πάλη ενά­ντια στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια ΗΠΑ — ΝΑΤΟ, για απο­δέ­σμευ­ση της χώρας από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώ­σεις ΝΑΤΟ και ΕΕ, με τον ίδιο ως νοι­κο­κύ­ρη στον τόπο του.