(…) γιατί όλοι λένε, πώς έγινε, πώς γινήκανε έτσι όλοι οι άνθρωποι των Γραμμάτων. Μα δε γινήκαμε, εγενηθήκαμε μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα. Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ τον πατέρα μου, να πει μια συζήτηση, να έχει την απλοϊκότητα που έχουν σήμερα οι κουβέντες μέσα στα σπίτια. Ολη μας η ζωή, εγώ από παιδί θυμάμαι τον πατέρα μου να μιλάμε τίποτα άλλο παρά μόνο για ποίηση, για αρχαίους, για μετάφραση, για γλώσσα, για εξέλιξη γλώσσας, για εξέλιξη γλώσσας, πολύ πολύ για μουσική γιατί τα αδέρφια μου και τα δύο είχαν τελειοποιηθεί στο βιολί και στο πιάνο ο Λευτέρης. Ο ίδιος ο πατέρας μου έπαιζε πολύ αραιά κιθάρα κι έτσι ήταν μια ατμόσφαιρα Ακαδημίας η οποία συνεχίστηκε ύστερα στην Αθήνα. Δηλαδή μια Ακαδημία όπου πληροφορείσαι τα μουσικά θέματα. Πληροφορείσαι τα επιστημονικά θέματα. Ο μεγάλος μου αδελφός είχε σπουδάσει μηχανικός κι ο μικρός βέβαια φιλόλογος. Τα επιστημονικά θέματα, τα θέματα λογοτεχνίας, τα θέματα ποίησης, δηλαδή ήταν τα μόνιμα ζητήματα που κουβεντιαζόντουσαν. Εγώ δεν άκουσα άλλες κουβέντες από παιδί, ούτε στο σπίτι, ούτε στην Αθήνα. Και σκέπτομαι πολλές φορές αν τα παιδιά ανατρέφονται έτσι οι οικογένειες θα φαινότανε σαν Ακαδημίες των επιστημών. Τα παιδιά του θα μεγάλωναν μέσα στη γνώση των επιστημών, της τέχνης, της λογοτεχνίας, των καινούριων βιβλίων που εκδίδονται. Θυμούμαι καβγάδες, καβγάδες φοβερούς, π.χ. όταν είχε αρχίσει να εισάγεται, να μπαίνει η λεγόμενη κλασική μουσική τώρα αλλά τότε λεγότανε μοντέρνα. Ο πατέρας μου π.χ., εθυμούμαι συζητήσεις φανατισμένες από τα αδέρφια μου που αυτοί παίζοντας βιολί και έχοντας προχωρήσει στα κομμάτια και έχοντας γίνει ιερωμένοι ας πούμε του Μπετόβεν ή του Μότσαρτ ή πολύ περισσότερο του Μπαχ που ο πατέρας μου δεν μπορούσε ακόμη να μπει σε αυτή την ατμόσφαιρα της γερμανικής μουσικής, είχε τραφεί με την ιταλική μουσική, με τις όπερες, με το Βέρντι, με τον Μπιζέ με αυτόν τον κόσμο κι έλεγε, μα τι είναι ετούτη η λεγόμενη μοντέρνα, ελεγότανε τότε ο Μπετόβεν μοντέρνα μουσική,. Σήμερα λέμε ότι ο Μπετόβεν κι ο Μότσαρτ είναι οι παλιοί, οι συνήθεις κι ο Ξενάκης είναι ο μοντέρνος ή αυτό που παίζουν τα περίεργα εις τις ντισκοτεκ. Λοιπόν ήταν μια ατμόσφαιρα αλλόκοτη. Εις δε τους λογοτεχνικούς κύκλους άλλοι πάλι εκεί οι καβγάδες, πάλι το παλιό με το καινούριο. Υπήρχανε οι οπαδοί π.χ. θυμούμαι την Γαλάτεια να καβγαδίζει εις τα μικρά της χρόνια, γιατί εγώ βέβαια από 5 χρονών εγνώρισα τον Καζαντζάκη στο σπίτι μας, θυμούμαι την Γαλάτεια να καβγαδίζει, να είναι η Γαλάτεια υπέρ του Πολέμη και να είναι ο Καζαντζάκης υπέρ του Παλαμά ως μοντέρνοι του Παλαμά. Σήμερα είναι ο παλιός ο Παλαμάς και μοντέρνος ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Σεφέρης.
Ελλη Αλεξίου από το «Μονόγραμμα».
Για την αντιγραφή Ηρακλής Κακαβάνης
Ευχαριστούμε τον Γιώργο και την Ηρώ Σγουράκη, παραγωγούς της εκπομπής «Μονόγραμμα» που μας παραχώρησαν αντίγραφο της εκπομπής για την Ελλη Αλεξίου και την απομαγνητωφώνησή της. Η συγκεκριμένη εκπομπή υπάρχει και στο youtube