Η Ελπίδα
Απ’ τον αιώνων έρχομαι τα βάθη, στου μέλλοντος τους δρόμους περπατώ
Διώξεις, φυλακίσεις, ανθρώπων πάθη, χαράσσουν το δικό μας φυλακτό.
Κρατάμε σταθερά τ΄ αδρό τιμόνι, ταξίδια ξεκινάμε μακρινά
Η αδικία η αιτία που μας ενώνει, σημαία κόκκινη ανεμίζουμε ξανά.
Μες στης ζωής τις άγριες φουρτούνες, θαλασσομάχοι και αντάρτες στις κορφές
Αίμα κι ιδρώτα φορτωμένες οι μαούνες, στο μαύρο αύριο ορκισμένοι πειρατές.
Το μέλλον που θα ‘ρθει για την πατρίδα, το ‘χούμε ζωγραφίσει από παιδιά.
Νικήτρια προελαύνει η ελπίδα, σαν πρώτα να την πάρουμε αγκαλιά.