Γράφει ο Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος
Εμένα οι φίλοι μου άπλωσαν σαν τις φυλλωσιές στα
καταπράσινα δάση της ελπίδας…
Κάθε δάσος και λαός κάθε δέντρο κι ανθρώπινος καρπός…
Κάθε τσαμπί και μια πολιτεία,
που τα ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ,
γίνονται μοσχοστάφυλα,
όταν τα καλλιεργεί ποικιλία ανθρωπιάς εκλεκτής …
Σ’ ολόγεμο φεγγάρι τα συναθροίζει,
και στη λιακάδα της ανθρώπινης χλωροφύλλης,
από οργανωμένους χλωροπλάστες μιας τάξης απόκληρης,
απ’ όλες τις ανάγκες της ανθρώπινης ζωής,
συνθέτουν το ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ,
μια κοινωνίας συναγωνιστικής, νικήτριας, απελευθερωτικής …
Εμένα οι φίλοι μου,
απορροφούν λόγια απ΄ «ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ»,
για μια φωτοσύνθεση κοινωνική
απ’ το ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ που γράφτηκε για κάθε ανήλια ζωή…
Εμένα οι φίλοι μου ψεκάζουν μ’ αλήθειες μόνο,
τα παράσιτα της πόλης αυτής,
και ξεχερσώνουν τα βάτα και τα σκίνα,
για να καρπίσει ο σπόρος της παγκόσμιας συνύπαρξης …
Εμένα οι φίλοι μου,
τους εφιάλτες της «αέναης ανάπτυξης»
της απάνθρωπης νυχτιάς,
τους βάφουν κόκκινους,
με την πορφύρα των ανθρώπινων οστράκων,
που ξεχειλίζουν,
σαν ματώνουν οι πληγές των ονείρων τους…
Εμένα οι φίλοι μου,
με βρήκαν πεταμένο στο βούρκο της ευδαιμονίας των
κορακοζώητων…
ΚΙ εγώ ρακένδυτος,
με τα κουρελιασμένα όνειρα των ανέξοδων υποσχέσεων,
ψαχούλευα του κήπους της πανανθρώπινης ευδαιμονίας,
στα παγκάκια των απόκληρων,
και στα σοκάκια που γίνονται οι λεωφόροι,
με τα πεζοδρόμια αναλόγια της ιστορίας…
Εμένα οι φίλοι μου,
τη σπορά της έγνοιας μου μπόλιασαν,
κι έβγαλε κλωνάρια μεγαλύτερα απ το μπόι της μοναξιάς μου…
Εμένα οι φίλοι μου,
δεν με χαϊδολόγησαν ποτέ,
στις παιδικές αταξίες της ζαβολιάρικης συνείδησης μου,
στη νηπιακή της περπατησιά…
Εμένα οι φίλοι μου,
αν κάποτε μ’ αδίκησαν ή τους αδίκησα,
κάποιο σκουπίδι των δασκαλεμένων μας μυαλών,
στα φανερά σχολειά των εμπόρων μας,
όλων μας των αναγκών,
μπήκε στο μάτι μας σαν μαθητούδι τους,
απ’ τη βέργα στα σχολαρχεία των
δασκάλων βασανιστών,
των εμπόρων μας παπαγάλων των αφεντικών,
κι όλων τους των «πανάγιων θεσμών»,
για να βροντοφωνάξουμε …
«απετάξω αυτόν …»
και «συντάσσομαι με το «σωτήρα αρχηγόν»
των «αγίων δικαιοαρπαγών …»
Εμένα οι φίλοι μου,
ένωσαν τα ταιριαστά σαν μια γροθιά,
κι έστρεψαν τις χαρακιές
που μας άνοιξαν των ανθρώπων οι θηρευτές,
για να πνίξουμε το άδικο,
μαζί με τους αδικητές,
με το κόκκινο που γεμίζει τα στήθια των ανθρώπων,
με ζωογόνες πνοές…
Εμένα οι φίλοι μου,
κυνηγάνε μόνο τα ΜΑΥΡΑ ΚΟΡΑΚΙΑ,
μ ‘ όλες τους τις προβιές τις χρωματικές…
Εμένα οι φίλοι μου,
Χύνουν την παλέτα με το κόκκινο,
στους αγώνες της ζωής,
να γίνει ποτάμι,
να καθαρίσει το μαύρο της ορφάνιας,
και κάθε μιζέριας ατομικής…
Εμένα οι φίλοι μου,
δεν περπατάνε για το ΤΟΙΧΟΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ …
Μπαρουταποθήκη στήνουν στο δρόμο των αχρείων…
Ανθρώπινες φλέβες οι ροές,
στις λεωφόρους της ιστορίας στήνουν ξόβεργες …
Εμένα οι φίλοι μου,
Ψάχνουν τρύπες στων ταξικών εχθρών τις πανοπλίες
και βάζουν πλώρη για τις απέραντες θάλασσες των
ανθρώπινων αναγκών,
ν αποστραγγίσουν τις λίμνες των δακρύων,
απ’ το τσιμπούσι των βρικολάκων αστών…
Εμένα οι φίλοι μου είναι οι Σύντροφοι μου,
κι όλων των Εργατών…!!!
Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος
16 Αυγούστου 2022 …1800–2030
