Εμετικό άρθρο της «Καθημερινής», με αφορμή την καταδίκη Γεωργιάδη για παιδεραστία

«Στοι­χειώ­δες, κ. Γεωρ­γιά­δη. Βλέ­πεις ένα πρό­σω­πο που σε διε­γεί­ρει. Ρωτάς τι ζώδιο είναι και αμέ­σως μετά ζητάς ταυ­τό­τη­τα ή του­λά­χι­στον μια υπεύ­θυ­νη δήλω­ση όπου να εμφα­νί­ζε­ται ευκρι­νώς και ολο­γρά­φως η χρο­νο­λο­γία γεν­νή­σε­ως, έτοι­μη για το ΚΕΠ. Ετσι γίνο­νται τα πράγ­μα­τα. Αλλιώς πώς θα πάει μπρο­στά η Ελλάδα;».

Με αυτήν την εμε­τι­κή παρά­γρα­φο κλεί­νει το «άρθρο» του στην εφη­με­ρί­δα «Καθη­με­ρι­νή» (τη ναυαρ­χί­δα της Δεξιάς) ο Τάκης Θεοδωρόπουλος. 

Με αυτήν την αθλιό­τη­τα, με υπο­τι­θέ­με­νους αστεϊ­σμούς για ένα σοβα­ρό­τα­το θέμα, ο αρθρο­γρά­φος της «Καθη­με­ρι­νής» επι­χει­ρεί να δικαιο­λο­γή­σει τον πρώ­ην βου­λευ­τή της ΝΔ, κατα­δι­κα­σμέ­νο για κατά συρ­ροή και κατ’ εξα­κο­λού­θη­ση ασέλ­γεια κατά ανη­λί­κου άνω των 15 ετών ένα­ντι αμοι­βής, Νίκο Γεωργιάδη. 

Ο ίδιος κ.Θεοδωρόπουλος ήταν αυτός που, μόλις λίγες ημέ­ρες πριν, κατα­πιά­νο­νταν με την «αρι­στε­ρή δια­νό­η­ση» γρά­φο­ντας — απο­δε­δειγ­μέ­να- ψέμα­τα για τον Γιάν­νη Ρίτσο. Είναι ο ίδιος κύριος που πριν δυο χρό­νια του έρχο­νταν «μια διά­θε­ση συν­νε­φιάς» στο άκου­σμα ότι το Φεστι­βάλ ΚΝΕ-Οδη­γη­τή συνε­χί­ζει να διορ­γα­νώ­νε­ται και μάλι­στα με μεγά­λη επιτυχία. 

Που τα γρά­φει όλα αυτά — και άλλα τόσα — ο Τάκης Θεο­δω­ρό­που­λος; Μα στην καθ’ όλα έγκρι­τη «Καθη­με­ρι­νή» που πίσω από το κομ­ψό, σικά­το στυλ, όπως αρμό­ζει στη ναυαρ­χί­δα των αστών, φιλο­ξε­νεί ό,τι πιο συντη­ρη­τι­κό, σάπιο και ανήθικο.

Την εφη­με­ρί­δα που έκα­νε λόγο για μια πιο «σοβα­ρή Χρυ­σή Αυγή», που ταυ­τί­ζο­νταν με τους ναζί και τα φασι­στοει­δή για τον «κατά­σκο­πο Μπε­λο­γιάν­νη», που σε κάθε ευκαι­ρία βρί­θει αντι­κομ­μου­νι­σμού που θα ζήλευαν μέχρι και προ­πα­γαν­δι­στές της Χού­ντας. Είναι η ίδια εφη­με­ρί­δα που, επί Κατο­χής, υμνού­σε στα πρω­το­σέ­λι­δα της τον Χίτλερ και τον Γκέμπελς. 

Την εφη­με­ρί­δα που πρω­τα­γω­νι­στεί στον αντι­κομ­μου­νι­σμό, πότε χρο­ντρο­κομ­μέ­νο, άλλο­τε εκλεπτυσμένο.

Με δεδο­μέ­νη την ιστο­ρία της εν λόγω αστι­κής φυλ­λά­δας, το πολι­τι­κό και ιδε­ο­λο­γι­κό «ποιόν» του αρθρο­γρά­φου, περί­με­νε κανείς κάτι λιγό­τε­ρο από άλλο ένα ανοσιούργημα;