Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Εμπάθειες…

Λίγες μέρες μετά τα λιβε­λο­γρα­φή­μα­τα του «LIberal» ακο­λού­θη­σε και το αντί­στοι­χο από το «Documento», με τη γνω­στή, παλιά επί­θε­ση περί «δογ­μα­τι­κού, γερα­σμέ­νου ΚΚΕ» που «αιμορ­ρα­γεί» στις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις, κ.ο.κ. Ο συντά­κτης προ­σπά­θη­σε να απο­φύ­γει τη λέξη «απο­λί­θω­μα», ωστό­σο την έδω­σε περι­γρα­φι­κά. Δεν θα είναι η τελευ­ταία φορά που πλη­θώ­ρα «ΚΚΕ­δο­λό­γων» κόπτο­νται για τα εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα του Κόμ­μα­τος, πασχί­ζο­ντας να απο­δεί­ξουν ότι… εξα­φα­νί­ζε­ται. Αυτό όμως που προ­κα­λεί περισ­σό­τε­ρο την εμπά­θειά τους δεν είναι απλά ότι το ΚΚΕ συνε­χί­ζει να υπάρ­χει. Οπως δια­φαί­νε­ται από τα γρα­πτά τους — και τις τοπο­θε­τή­σεις λ.χ. Τσα­κα­λώ­του και Βαρου­φά­κη προ­ε­κλο­γι­κά — είναι ότι όσο και αν προ­σπα­θούν να το «στρι­μώ­ξουν», δεν τους κάνει τη χάρη να απο­κη­ρύ­ξει την επα­να­στα­τι­κή του στρα­τη­γι­κή, να γίνει «χρή­σι­μο» για το σύστη­μα. Η στα­θε­ρό­τη­τα με την οποία επα­λη­θεύ­ο­νται οι εκτι­μή­σεις των «δια­κο­σί­ων ταξι­κών λέξε­ων», ξεσκε­πά­ζο­νται στις λαϊ­κές συνει­δή­σεις οι πολι­τι­κές και τα κόμ­μα­τα του κεφα­λαί­ου και «λερώ­νο­νται» οι κομ­μου­νι­στές στους χώρους δου­λειάς ενο­χλεί. Και ενο­χλεί για­τί δεν κατα­φέρ­νουν να μετα­τρέ­ψουν το ΚΚΕ σε ένα απο­λί­θω­μα από «“μαρ­ξι­στές” που συμ­βι­βά­ζο­νται (βλέ­πε υπο­τάσ­σο­νται) με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του καπι­τα­λι­σμού», χτυ­πώ­ντας κατεν­θου­σια­σμέ­νοι το καμπα­νά­κι της Γουόλ Στριτ…

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο