Ενα ποίημα του Κώστα Ντούμα

I

Να μη σου τύχει

Να’χεις τέτοια τύχη

Να σ’αγκαλιάζουν μόνο τοίχοι

Όλη σου η ζωή πίσω από τείχη

II

Ο φόβος άνοι­ξε τη πόρ­τα και πέτα­ξε τα κλει­διά βαριε­στη­μέ­να. Έβγα­λε τη μάσκα και τα γάντια,πήγε κατευ­θεί­αν για μπά­νιο. Αφού τελείωσε,σκούπισε τους υδρα­τμούς και κοι­τά­χθη­κε στο καθρέ­φτη. Κάθε μέρα που περνάει,μου μοιά­ζει όλο και περισσότερο.

III

Ανα­πνέ­εις νοσταλγία

Εισπνο­ές από φωτογραφίες

Τα pixels δεν κιτρι­νί­ζουν ποτέ

Μόνο οι άνθρωποι

Ο χρό­νος μια αντα­νά­κλα­ση που δε μοιά­ζει σε κανέναν

IV

H έρη­μος στά­ζει από τις κορνίζες

Μέχρι να φτά­σω στο μπά­νιο μ’εχει πιά­σει από τα πόδια

Το τελευ­ταίο που πρό­λα­βα να κάνω ήταν να ανοί­ξω τη βρύση

Η έρη­μος έγι­νε λάσπη,κινούμενη άμμος

Πέφτω και ψάχνω το βυθό

Να σπά­σω σαν τσό­φλι το ταβάνι

V

Xρυ­σό­ψα­ρο μέσα στη γυάλα

Γύα­λα στο μυα­λό του χρυσόψαρου

Xρυ­σό­ψα­ρο μέσα στη γυάλα

Γύα­λες στο μυα­λό του χρυσόψαρου

Xρυ­σό­ψα­ρο μέσα στη γυάλα

Γύα­λες χωρίς χρυ­σό­ψα­ρα στο μυα­λό του χρυσόψαρου

Xρυ­σό­ψα­ρο μέσα στη γυάλα