Εξαγγελίες για την Παιδεία: Σχολείο έντασης της ταξικότητας και παραπέρα μορφωτικής υποβάθμισης

Σε μια σκη­νο­θε­τη­μέ­νη εκδή­λω­ση με επι­λεγ­μέ­νο κοι­νό, που όμως δεν κατά­φε­ρε να κρύ­ψει τις φωνές και τα συν­θή­μα­τα από τους φορείς της εκπαί­δευ­σης και του λαού που δια­δή­λω­ναν απ’ έξω, ο πρω­θυ­πουρ­γός Κυρ. Μητσο­τά­κης και η υπουρ­γός Παι­δεί­ας Ν. Κερα­μέ­ως παρου­σί­α­σαν σε άξο­νες το κυβερ­νη­τι­κό σχέ­διο για το «νέο ανα­βαθ­μι­σμέ­νο σχο­λείο» που προ­δια­γρά­φε­ται όμως εφιάλ­της για μαθη­τές, γονείς κι εκπαιδευτικούς.

Οι δεξιό­τη­τες είναι ο πρώ­τος άξο­νας αυτής της πολι­τι­κής για το σχο­λείο, που έχει ήδη δοκι­μα­στεί και έχει απο­δεί­ξει την μορ­φω­τι­κή υπο­βάθ­μι­ση που έφε­ρε την τελευ­ταία δεκα­ε­τία. Η ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη στρο­φή προς τις δεξιό­τη­τες που υπό­σχε­ται η σημε­ρι­νή κυβέρ­νη­ση, με 123 νέα προ­γράμ­μα­τα σπου­δών που πιά­νουν το νήμα από τα προη­γού­με­να του 2011 όπως είπε ο πρω­θυ­πουρ­γός, θα σημα­το­δο­τη­θεί τόσο με τα εργα­στή­ρια δεξιο­τή­των που θα εισα­χθούν τον Σεπτέμ­βρη σε όλα τα σχο­λεία (περι­βάλ­λον, σεξουα­λι­κή δια­παι­δα­γώ­γη­σης, επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα κ.ά.), όσο και με την έντα­ξη ψηφια­κών εργα­λεί­ων που προ­βα­ρί­στη­καν στην τηλεκ­παί­δευ­ση, επι­βε­βαιώ­νο­ντας τους φόβους των εκπαι­δευ­τι­κών ότι η τηλεκ­παί­δευ­ση που δεν μπο­ρεί να συγκρι­θεί με τη δια ζώσης, ήρθε τελι­κά για να μεί­νει και να υπο­βαθ­μί­σει παρα­πέ­ρα τη μορ­φω­τι­κή διαδικασία.

Κάτω από τον άξο­να «ίσες ευκαι­ρί­ες για όλους» η υπουρ­γός περιέ­γρα­ψε μια σει­ρά δρά­σεις που υλο­ποιού­νται ήδη, όπως τα ψίχου­λα των voucher για ψηφια­κό εξο­πλι­σμό για ένα μικρό και πλέ­ον εξα­θλιω­μέ­νο οικο­νο­μι­κά μέρος του πλη­θυ­σμού ή τη δίχρο­νη προ­σχο­λι­κή αγω­γή που ως γνω­στόν υλο­ποιεί­ται με κοντέϊ­νερς… Είναι φανε­ρό εξάλ­λου για τη φιλο­σο­φία τους ότι και μόνο το γεγο­νός πως μιλούν για «ευκαι­ρί­ες» σημαί­νει ότι αυτές είναι για κάποιους και όχι για όλους, είναι ατο­μι­κή τους ευθύ­νη το αν και πώς θα τις αξιοποιήσουν!

Οι «εναλ­λα­κτι­κές εκπαι­δευ­τι­κές δια­δρο­μές» είναι ο τρί­τος άξο­νας του σχε­δί­ου που παρου­σιά­στη­κε, που εξυ­πη­ρε­τεί τον πάγιο στό­χο της ΕΕ για στρο­φή προς την κατάρ­τι­ση πριν από τα 18 χρό­νια, σε βάρος της γενι­κής, ολό­πλευ­ρης εκπαί­δευ­σης. Στην κοι­νό­τυ­πη δια­πί­στω­ση του πρω­θυ­πουρ­γού ότι «δεν μπο­ρούν και δεν πρέ­πει να πάνε όλοι κατ’ ανά­γκη στο πανε­πι­στή­μιο», ο Κυρ. Μητσο­τά­κης συμπλή­ρω­σε χαρα­κτη­ρι­στι­κά ότι «είναι λάθος να σπρώ­χνου­με παι­διά σε τμή­μα­τα ΑΕΙ που δεν έχουν μεγά­λη ζήτη­ση» και άρα οι από­φοι­τοι δεν θα απορ­ρο­φη­θούν, παρα­γνω­ρί­ζο­ντας το ερώ­τη­μα της κοι­νής λογι­κής: Τότε για­τί τέτοια τμή­μα­τα δια­τη­ρού­νται και φορ­τώ­νο­νται με εισα­κτέ­ους κάθε χρό­νο; Η απά­ντη­ση κρύ­βε­ται πίσω από τις λέξεις τόσο της υπουρ­γού, που είπε ότι σήμε­ρα 1 στους 4 σπου­δα­στές ΙΕΚ είναι από­φοι­τος ΑΕΙ, όσο και του πρω­θυ­πουρ­γού που είπε ότι δίνου­με έμφα­ση στη «δια βίου μάθη­ση», καθώς το μοντέ­λο που υπήρ­χε παλιό­τε­ρα (σπου­δές, εργα­σία, σύντα­ξη) σήμε­ρα δεν ισχύ­ει, κοι­νώς η εργα­σια­κή περι­πλά­νη­ση είναι ο κανόνας.

Στο τέταρ­το άξο­να υπό τον τίτλο «αυτο­νο­μία και αξιο­λό­γη­ση» παρου­σιά­στη­καν τα βασι­κά στοι­χεία του νομο­σχε­δί­ου που έχει προ­α­ναγ­γεί­λει η υπουρ­γός Παι­δεί­ας και ανα­μέ­νε­ται να δοθεί στη δημο­σιό­τη­τα άμε­σα. Στο πνεύ­μα αυτό, μέσα από ρυθ­μί­σεις όπως το πολ­λα­πλό βιβλίο που εντεί­νει την κατη­γο­ριο­ποί­η­ση και σπά­ει το ενιαίο πρό­γραμ­μα σπου­δών για όλα τα παι­διά, μέσα από την αντε­στραμ­μέ­νη τάξη που πατά­ει στην αντι­παι­δα­γω­γι­κή λογι­κή ότι ο μαθη­τής μόνος του ανα­κα­λύ­πτει τη γνώ­ση και υπο­βαθ­μί­ζει τον καθο­ρι­στι­κό ρόλο τους εκπαι­δευ­τι­κού, μέσα από τις περισ­σό­τε­ρες αρμο­διό­τη­τες στους διευ­θυ­ντές που θα μπο­ρούν «να αξιο­ποιούν τις σχο­λι­κές εγκα­τα­στά­σεις εκτός ωρα­ρί­ου, να συνερ­γά­ζο­νται με φορείς», σαφής ανα­φο­ρά δηλα­δή σε επι­χει­ρη­μα­τι­κή λει­τουρ­γία του σχο­λεί­ου και είσο­δο δια­φό­ρων ιδιω­τών σε αυτό, η κυβέρ­νη­ση δια­φη­μί­ζει ότι φέρ­νει τάχα μεγα­λύ­τε­ρη αυτο­νο­μία στο σχο­λείο, αλλά στην ουσία βαθαί­νει στο έπα­κρο την ταξι­κή δια­φο­ρο­ποί­η­σή του. Πάνω σε αυτό το πνεύ­μα ομο­λο­γεί­ται ότι έρχε­ται και η αξιο­λό­γη­ση των εκπαι­δευ­τι­κών και ο πολ­λα­πλα­σια­σμός των στε­λε­χών εκπαί­δευ­σης, για να ελέγ­χουν και να επι­βάλ­λουν αυτές τις αναδιαρθρώσεις.

Και ήταν πραγ­μα­τι­κά άστο­χο στο τέλος της εκδή­λω­σης να προ­σπα­θή­σει ο πρω­θυ­πουρ­γός να εμφα­νί­σει τους δια­δη­λω­τές έξω από τον χώρο ως «στε­νό­μυα­λους» που αντι­δρούν στην αξιο­λό­γη­ση για­τί τάχα τη φοβού­νται, όταν τα καλέ­σμα­τα και τα συν­θή­μα­τά τους απόρ­ρι­πταν ακρι­βώς το πνεύ­μα και το γράμ­μα του σχο­λεί­ου της έντα­σης της ταξι­κό­τη­τας και της παρα­πέ­ρα μορ­φω­τι­κής υπο­βάθ­μι­σης που φέρ­νουν για τα παι­διά του λαού.

Πηγή: 902.gr

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα