Εξοργιστικό ρεσιτάλ υποκρισίας από τον Μπ. Αναγνωστόπουλο: «Δεν αξίζει ούτε στην ίδια, ούτε στο σκυλάκι μας»

«Δεν υπάρ­χουν αρκε­τές συγ­γνώ­μες για αυτό που έγι­νε.. Δεν με ενδια­φέ­ρει τίπο­τα.. Ούτε η καριέ­ρα μου ούτε αν με κατα­ριού­νται κάποιοι άνθρω­ποι που δεν με έχουν γνω­ρί­σει ποτέ. Ό,τι σας πω θα είναι αυτό που συνέ­βη. Δεν θα είναι δικαιο­λο­γί­ες». Όρθιος απέ­να­ντι στους δικα­στές που θα κρί­νουν τις πρά­ξεις του πριν έναν χρό­νο, ο Μπά­μπης Ανα­γνω­στό­που­λος ξεκί­νη­σε ένα ρεσι­τάλ υπο­κρι­σί­ας απο­λο­γού­με­νος για τον απο­τρό­παιο θάνα­το της 29χρονης συζύ­γου του Καρο­λάιν, τη θανά­τω­ση της σκυ­λί­τσας Ροξυ και όσα ακο­λού­θη­σαν εκεί­νη την νύχτα στη μεζο­νέ­τα στα Γλυ­κά Νερά. Με περίσ­σιο θρά­σος δήλω­σε ότι θα κάνει «κατά­θε­ση ψυχής»… χρη­σι­μο­ποιώ­ντας πολ­λές φορές χρό­νο ενε­στώ­τα σαν να ζει ακό­μα η Καρο­λάιν ενώ κατη­γό­ρη­σε την καρο­λάιν για «επι­κίν­δυ­να» ξεσπά­σμα­τα. Τέλος υπο­στή­ρι­ξε ότι τέλε­σε το έγκλη­μα εν βρα­σμώ ψυχής. Από το ρεσι­τάλ υπο­κρ­σί­ας δεν έλει­ψαν και τα κλάματα…

Ο 34χρονος πιλό­τος άρχι­σε την απο­λο­γία του λέγο­ντας: «Γι’ αυτό που εξε­τά­ζου­με σήμε­ρα δεν υπάρ­χουν δικαιο­λο­γί­ες ούτε προς τον εαυ­τό μου, ούτε προς τους άλλους για­τί αυτό που χάθη­κε ήταν ανα­ντι­κα­τά­στα­το. Δεν άξι­ζε ούτε στην ίδια, ούτε στο σκυ­λά­κι μας. Δεν υπάρ­χει αρκε­τή λέξη συγ­γνώ­μη προς κανέ­ναν, ούτε προς την Κάρο­λαϊν που δεν είναι εδώ να χαρεί τη ζωή της, ούτε προς την κόρη μας που δεν θα χαρεί μητέ­ρα της, ούτε προς την πεθε­ρά μου που έχα­σε ότι πιο πολύ­τι­μο είχε για­τί δεν μπό­ρε­σα να το προ­στα­τέ­ψω. Στην Ρόξυ πόσες φορές να πω συγ­γνώ­μη; Σε ένα σκυ­λά­κι που μεγά­λω­σε στην αγκα­λιά μου».

Όπως είπε ο πιλό­τος «το τί συνέ­βη ακρι­βώς θα σας το πω με κάθε λεπτο­μέ­ρεια και με ειλι­κρί­νεια. Δεν θα είναι είναι δικαιο­λο­γία, δεν προ­σπα­θώ να εκλο­γι­κεύ­σω τίπο­τα από εκεί­νη τη μέρα. Δεν με ενδια­φέ­ρει τιπο­τα… Μόνο ότι δεν θα την ξαναδώ».

“Εκα­τό φορές να ζού­σα, εκα­τό φορές την Καρο­λάιν θα διά­λε­γα”, ανέ­φε­ρε ο Μπά­μπης Ανα­γνω­στό­που­λος περι­γρά­φο­ντας τη σχέ­ση του με τη γυναί­κα που σκό­τω­σε μέσα στο σπί­τι τους.

Για πάνω από μία ώρα ο κατη­γο­ρού­με­νος ανα­φέ­ρε­ται στην αρχή της σχέ­σης του με την 20χρονη, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας κυρί­ως τις λέξεις “όνει­ρο”, “ευτυ­χία”, “παρα­μύ­θι”, “σχέ­διο ευτυ­χι­σμέ­νης ζωής”.

Ο πιλό­τος, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας πότε ενε­στώ­τα και πότε αόρι­στο χρό­νο, ανα­φε­ρό­με­νος στην Καρο­λάιν μίλη­σε με κάθε λεπτο­μέ­ρεια για τη γνω­ρι­μία του, το 2017, με τη 16χρονη τότε Καρο­λάιν και την πορεία της σχέ­σης τους μέχρι “τον παρα­μυ­θέ­νιο γάμο” στις 15 Ιου­λί­ου 2019 που είχε ονει­ρευ­τεί και σχε­διά­σει η Καρο­λάιν σε μια παρα­λία στην Πορτογαλία.

“Οργα­νώ­σα­με έναν γάμο που συμ­βαί­νει μόνο στις ται­νί­ες”, είπε ο πιλό­τος, ο οποί­ος ‑αν και η πρό­ε­δρος του ζητού­σε να έρθει στον χρό­νο που ξεκί­νη­σαν τα προ­βλή­μα­τα- εκεί­νος επέ­μει­νε να περι­γρά­ψει “το ρομα­ντι­κό ταξί­δι στην Πορ­το­γα­λία” και εν συνε­χεία τις απο­φά­σεις τους για αλλα­γή σπι­τιού και για τις σπου­δές της Καρο­λάιν. Ανέ­φε­ρε μάλι­στα πως ήταν τόσο ικα­νή η Καρο­λάιν που οργά­νω­σε μόνη της τα πάντα για τον γάμο “σαν να τα είχε οργα­νώ­σει ομά­δα ανθρώ­πων από γραφείο”.

Ο κατη­γο­ρού­με­νος περι­γρά­φο­ντας ως “ένα όμορ­φο σπί­τι που πλαι­σιώ­νει το όνει­ρο που ζού­σα­με” το σπί­τι που διά­λε­ξαν στα Γλυ­κά Νερά ανα­φέρ­θη­κε με κάθε λεπτο­μέ­ρεια “στα σχέ­δια για την ευτυ­χία μας” που έκα­ναν και για το όνει­ρο της Καρο­λάιν να σπου­δά­σει οικο­νο­μι­κά. “Ήταν το τέλειο σπί­τι. Ήταν τόσο ωραίο σπί­τι.. Η Καρο­λάιν το αγάπησε”.

Κατό­πιν πολ­λών ερω­τή­σε­ων της προ­έ­δρου για τον χρό­νο που άρχι­σαν τα προ­βλή­μα­τα, ο Ανα­γνω­στό­που­λος αφού τόνι­σε ότι η λέξη “πρό­βλη­μα” είναι υπο­κει­με­νι­κή, είπε πως “τον ορι­σμό πρό­βλη­μα εγώ δεν τον έβαλα”.

Σύμ­φω­να με τον απο­λο­γού­με­νο τα προ­βλή­μα­τα ξεκί­νη­σαν όταν η Καρο­λάιν απέ­βα­λε. Όπως είπε γυρ­νώ­ντας από την Πορ­το­γα­λία δια­πί­στω­σαν πως η 18χρονη, πλέ­ον, Καρο­λάιν ήταν έγκυος, γεγο­νός που τους σόκα­ρε αν και δεν τέθη­κε θέμα δια­κο­πής της εγκυ­μο­σύ­νης. “Συζη­τού­σα­με να γίνουν τα σχέ­δια μας και το παι­δί να έρθει να ομορφ;yνει αυτό που ζούσαμε”.

Η απο­βο­λή του μωρού “εμέ­να με τσά­κι­σε. Και την Καρο­λάιν. Κλαί­γα­με ο ένας στην αγκα­λιά του άλλου επί 48 ώρες”.

Κλαί­γο­ντας, όσο μιλού­σε για την απώ­λεια που είχαν, ο πιλό­τος περιέ­γρα­ψε πώς αυτός ήταν ο κατα­λύ­της για τα σύν­νε­φα που υπήρ­ξαν σε εκεί­νο που μέχρι τότε ζού­σαν. “Το παρα­μυ­θέ­νιο μας καλο­καί­ρι” όπως ανέ­φε­ρε για το διά­στη­μα μετά την επι­στρο­φή τους από την Πορτογαλία.

Ο διάλογος με τον πρόεδρο

«Γεν­νή­θη­κα και μεγά­λω­σα στην Αθή­να, έζη­σα τέσ­σε­ρα χρό­νια στην Αλόν­νη­σο, για­τί εκεί ήταν εκπαι­δευ­τι­κός η μητέ­ρα μου. Όλα μου τα καλο­καί­ρια έκτο­τε είναι στην Αλόν­νη­σο. Τελειώ­νο­ντας το Λύκειο πήγα στο εξω­τε­ρι­κό για σπου­δές. Μετά μου έγι­νε πρό­τα­ση από την μεγα­λύ­τε­ρη εται­ρεία ελι­κο­πτέ­ρων. Η ζωή μου άλλα­ξε το 2017 όταν τυχαία πήγα στην Αλόν­νη­σο και ήταν η πρώ­τη φορά που είδα την Καρο­λάιν, μετέ­πει­τα σύζυ­γό μου. Ήταν το πιο υπέ­ρο­χο πλά­σμα που έχω μπρο­στά μου μαζί με την κόρη μας. Γνω­ρι­στή­κα­με σε μια παρέα στη διάρ­κεια των εορ­τών του Πάσχα. Γνω­ρι­στή­κα­με πλα­τω­νι­κά εκεί­νο το Πάσχα και θυμά­μαι την απο­γο­ή­τευ­σή μου όταν έμα­θα την ηλι­κία της».

Πρό­ε­δρος: Ποιος είχε την πρω­το­βου­λία για την ανά­πτυ­ξη αυτής της σχέσης;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Το καλο­καί­ρι πήγα ξανά στην Αλόν­νη­σο για λίγο για μια βάπτι­ση. Συνα­ντή­θη­κα ξανά με την Καρο­λάιν και στις 15/7 που είναι και η επέ­τειος μας. Το ποιος το ξεκί­νη­σε δεν μπο­ρώ να το προσ­διο­ρί­σω, συνέ­βη αυθόρ­μη­τα. Όσο και να προ­σπα­θή­σω να σας περι­γρά­ψω την Καρο­λάιν στα 16 της χρό­νια ήταν – είναι — ο πιο ιδιαί­τε­ρος άνθρω­πος που έχω γνω­ρί­σει στη ζωή μου. Ένας άνθρω­πος πανέ­ξυ­πνος που στα 16 της χρό­νια μπο­ρού­σες να μιλή­σεις για τα πάντα. Ήταν ένας άνθρω­πος που δεν έχω γνω­ρί­σει άλλον σαν και εκεί­νη, που έχει προ­σω­πι­κό­τη­τα, που σε κάνει να την αγα­πή­σεις να τη σεβαστείς.

Πρό­ε­δρος: Ήταν.

Κατη­γο­ρού­με­νος: Ήταν ένας άνθρω­πος που δεν μπο­ρού­σες να μην την αγα­πή­σεις, σε γέμι­ζε αγά­πη, είχε μια προ­σω­πι­κό­τη­τα που με έκα­νε να μην κατα­λα­βαί­νω την ηλι­κία της όταν ήμα­σταν μαζί. Κολ­λή­σα­με από την αρχή. Ήταν ένας άνθρω­πος που ήταν σε τελεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή φάση της ζωής της και θα ήταν τα επό­με­να χρό­νια. Εγώ είχα τελειώ­σει τις σπου­δές μου εκεί­νη είχε μέλ­λον. Όλο το καλο­καί­ρι το περά­σα­με μαζί. Ήρθε και μια εβδο­μά­δα μαζί και στην Αθή­να, ήταν αυτο­νό­η­το, δεν υπήρ­ξε συζή­τη­ση για αυτό, ότι θα είμα­στε μαζί. Εκα­τό φορές να γύρι­ζα πίσω το χρό­νο, εκα­τό φορές την Καρο­λάιν θα διά­λε­ξα με κλει­στά μάτια.

Πρό­ε­δρος: Το πρό­βλη­μα όμως είναι ότι δεν μπο­ρεί­τε να το κάνετε;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Ναι, αυτό είναι….

Συνε­χί­ζο­ντας ο κατη­γο­ρού­με­νος είπε: «Ο δεσμός μας ήταν ισχυ­ρός από την αρχή. Είναι δύσκο­λο να περι­γρά­ψω σε κάποιον το πώς ήμα­σταν. Τέσ­σε­ρα χρό­νια μαζί της, το όνο­μά μου δεν το άκου­σα. Με έλε­γε «αγά­πη μου» και «μικρέ μου». Αυτό που έδι­να – με τόσα λάθη που έχω κάνει – το έδι­να μέσα από την καρ­διά μου. Μακά­ρι να μπο­ρού­σα να συνε­χί­σω να το δίνω. Ήταν ό,τι πιο όμορ­φο έχει υπάρ­ξει στη ζωή μου».

Μιλώ­ντας για τις σπου­δές που η Καρο­λάιν ήθε­λε να κάνει ο Μπά­μπης Ανα­γνω­στό­που­λος είπε: «Γυρ­νώ­ντας από το ταξί­δι μας στις Φιλιπ­πί­νες είχα­με βρει το καλύ­τε­ρο φρο­ντι­στή­ριο και ξεκί­νη­σε την προ­ε­τοι­μα­σία. Το βρή­κα­με μαζί. Εκτός από όλα τα υπό­λοι­πα η Καρο­λάιν ήταν μαθή­τρια του 19,9. Δεν υπήρ­χε άνθρω­πος που να μην έχει πει ότι θα πάει ψηλά με το μυα­λό της».

Πρό­ε­δρος: Η σχο­λή που διά­λε­ξε ήταν της επι­λο­γής της;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Τον ήθε­λε το συγκε­κρι­μέ­νο τομέα, Στα­τι­στι­κή στο Πανε­πι­στή­μιο Πει­ραιά. Πήγε καλά στην προ­ε­τοι­μα­σία της. Το να βρει ένα Πανε­πι­στή­μιο ήταν πλά­νο της κοι­νής μας ζωής. Συζη­τά­γα­με τι θα κάνα­με. Το πιο όμορ­φο που είπα­με ήταν «για­τί στην επέ­τειο μας 15 Ιου­λί­ου που κλεί­νου­με δυο χρό­νια να μην παντρευ­τού­με;». Αφού, λέγα­με, ότι ξέρου­με ότι θα είμα­στε μαζί.

Πρό­ε­δρος: Το είχα­τε ανα­κοι­νώ­σει και στους οικεί­ους σας;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Το όνει­ρο της ήταν να παντρευ­τεί σε παρα­λία. Είχε φαντα­στεί μια παρα­λία, το ηλιο­βα­σί­λε­μα και να παντρευ­τού­με στη θάλασ­σα. Αργά ή γρή­γο­ρα κατα­λή­ξα­με ότι αυτό δεν μπο­ρού­σα­με να το κάνου­με στην Ελλά­δα, για­τί έπρε­πε να το κάνου­με σε κάποιο ξωκλή­σι. Κατα­λή­ξα­με να κάνου­με ένα ταξί­δι και μέσα σε αυτό το ταξί­δι να γίνει και ο γάμος μας. Το ήξε­ρα ότι ήταν νωρίς. Ακό­μη και τώρα, αν στα­μα­τού­σε ο χρό­νος στις 10 Μαΐ­ου, πριν ένα χρό­νο και πάλι το ότι παντρευ­τή­κα­με τότε δεν το μετά­νιω­σα, για­τί είδα πόσο χαρού­με­νη την έκα­νε. Το αγα­πή­σα­με σαν ιδέα. Οργα­νώ­σα­με ένα γάμο που βλέ­πεις σε ται­νί­ες. Κλεί­σα­με μια παρα­λία για εμάς. Η Καρο­λάιν είχε κλεί­σει όλο αυτό από την Αλόν­νη­σο, για να κατα­λά­βε­τε πόσο ικα­νή ήταν. Είχε ολο­κλη­ρω­θεί μέχρι τα Χρι­στού­γεν­να από την ίδια, σαν να το είχε οργα­νώ­σει ένα γρα­φείο ανθρώ­πων. Ήμουν πανευτυχής.

Πρό­ε­δρος: Είχα­τε ανα­κοι­νώ­σει στους οικεί­ους σας ότι θα παντρευτείτε;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Θα το ανα­κοι­νώ­να­με μόλις επιστρέφαμε.

Πρό­ε­δρος: Είχα­τε τόση χαρά, λέτε, και δεν το είπα­τε στους γονείς, είναι σημα­ντι­κή απόφαση…

Κατη­γο­ρού­με­νος: Δεν υπήρ­χε θέμα να το κρύ­ψου­με. Το σχέ­διο ήταν γυρ­νώ­ντας από το Πορ­το­γα­λία, όπου πήγα­με οι δυο μας, να το πού­με μετά, να το ανα­κοι­νώ­σου­με σε όλους στην Αθή­να και να κάνου­με το πάρ­τι του γάμου στην Αθή­να ή στην Αλόν­νη­σο που θα μπο­ρού­σαν να έρθουν όλοι.

Πρό­ε­δρος: Πώς επι­λέ­ξα­τε τη συζυ­γι­κή σας κατοικία;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Πλη­σιά­ζο­ντας στις Πανελ­λή­νιες ήταν σημα­ντι­κό να μην της απο­σπά κάτι την προ­σο­χή. Είχα­με συγκε­ντρω­θεί σε αυτό. Το μόνο που κάνα­με μαζί τότε ήταν η από­φα­ση να αλλά­ξου­με σπί­τι στην Αθή­να. Αυτό που θέλα­με ήταν η κοι­νή μας ζωή να ξεκι­νή­σει ονει­ρι­κά σε κάθε κομμάτι.

Πρό­ε­δρος: Ναι, άλλα το όνει­ρο έπρε­πε να λάβει υπό­ψη του και την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Λάβα­τε υπό­ψη σας ότι το σπί­τι θα έπρε­πε να εξυ­πη­ρε­τεί και τις δικές της ανά­γκες; Θα μπο­ρού­σε να παρα­κο­λου­θεί το Πανε­πι­στή­μιο στον Πειραιά;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Η προ­τε­ραιό­τη­τά μου ήταν εκεί­νη. Στο σχέ­διο υπήρ­χε να πάρου­με ένα μεγα­λύ­τε­ρο σπί­τι. Οι περιο­χές που ψάχνα­με ήταν και το Μαρού­σι και η Κηφι­σιά και αλλού. Θέλα­με να βρού­με ένα σπί­τι που να πλαι­σιώ­νει αυτό που λέτε.

Πρό­ε­δρος: Ωραία είναι να μένεις στο Μαρού­σι, αλλά όλοι κοι­τά­με και την πρα­κτι­κή πλευ­ρά. Ήξε­ρε εκεί­νη πώς είναι να περ­νάς 8 το πρωί την Κηφι­σί­ας; Εσείς το ξέρα­τε αυτό.

Κατη­γο­ρού­με­νος: Το συγκε­κρι­μέ­νο σπί­τι το αγά­πη­σα, και εκεί­νη δεν ήθε­λε ένα σπί­τι μέσα στην πόλη. Και εγώ δεν μπο­ρού­σα να φαντα­στώ τον εαυ­τό μου να μένει μέσα στην πόλη.

Πρό­ε­δρος: Πως θα μετα­κι­νού­νταν στο Πανε­πι­στή­μιο στον Πει­ραιά από τα Γλυ­κά Νερά;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Δεν είχε περά­σει ακό­μη στο Πανε­πι­στή­μιο Πει­ραιά. Ήταν ένα ωραίο σπί­τι, το είδε και εκεί­νη με βιντε­ο­κλή­ση. Το σπί­τι ήταν δίπλα στη θεία της που μένει στη Παλ­λή­νη, πέντε λεπτά από το μετρό. Ήξε­ρα ότι το ήθε­λε και ήταν κοι­νή από­φα­ση εμείς οι δυο να μην μεί­νου­με στο κέντρο.

Πρό­ε­δρος: Πότε αρχί­ζουν τα προ­βλή­μα­τα; Μέχρι εδώ όπως λέτε ήταν όλα ρόδινα.

Κατη­γο­ρού­με­νος: Το πρό­βλη­μα είναι υπο­κει­με­νι­κή λέξη… Εγώ τη λέξη πρό­βλη­μα δεν την έβαλα.

Πρό­ε­δρος: Από τη δικο­γρα­φία φαί­νε­ται πως είχα­τε προβλήματα.

Κατη­γο­ρού­με­νος: Το αν είναι πρό­βλη­μα ή όχι εγώ στο μυα­λό μου το έχω δια­φο­ρε­τι­κά. Για­τί ξέρω τι περά­σα­με μαζί.

Η απο­λο­γία συνε­χί­στη­κε με την περι­γρα­φή και τις απα­ντή­σεις που δίνει ο πιλό­τος στην πρό­ε­δρο για σει­ρά θεμά­των με επί­κε­ντρο “τις εξάρ­σεις της Καρο­λάιν” μετά την απο­βο­λή της, αλλά και για τα ταξί­δια τους και “το όμορ­φο πλά­νο” που είχαν για τη ζωή τους.

Με κλά­μα­τα είπε στο δικα­στή­ριο: «Αυτό που μας συνέ­βη εκεί­νο το από­γευ­μα και δε συνέ­βη στο σώμα μου με γονά­τι­σε. Μας γονά­τι­σε. Μας διέ­λυ­σε. Όποιος και να μου το περιέ­γρα­φε πριν δε θα το πίστευα. Η Κάρο­λαιν και πάλι ήταν εκεί για εμέ­να. Επι­βε­βαιώ­θη­κε η ποιό­τη­τα αυτού του ανθρώ­που. Το Σάβ­βα­το το βρά­δυ απέ­βαλ­λε στην κρε­βα­το­κά­μα­ρα μας. Τον σπο­ρά­κο τον χάσα­με στο σπί­τι και το είδα­με. Τον βάλα­με σε ένα κου­τά­κι, ήταν παι­δά­κι, δεν ήταν έμβρυο και πήγα­με στον Υμηττό».

Ο πιλό­τος ανα­φέρ­θη­κε στην δεύ­τε­ρη εγκυ­μο­σύ­νη της Καρο­λάιν, όπου στον τρί­το μήνα εντο­πί­στη­κε πρό­βλη­μα στο μωρό. “Το πλά­νο εγκυ­μο­σύ­νης” που μας έδω­σε ο για­τρός περι­λαμ­βά­νει ακό­μη και την απώ­λεια του μωρού. ” Ήρθε ένα δεύ­τε­ρο παρά πολύ μεγά­λο πρό­βλη­μα” είπε, για­τί ο γυναι­κο­λό­γος τους περιέ­γρα­ψε πως το ζήτη­μα που είχε το έμβρυο και για το παι­δί εφό­σον γεν­νιό­ταν θα ήταν επώ­δυ­νη δια­δι­κα­σία με χει­ρουρ­γεία και για τους γονείς το πλέ­ον ψυχο­φθό­ρο. Όπως ανέ­φε­ρε, φεύ­γο­ντας από τον για­τρό, η Καρο­λάιν του είπε πως θα έβρι­σκαν τον κατάλ­λη­λο χει­ρουρ­γό και πως “εμέ­να το μωρά­κι μου δεν θα μου το πάρει κανείς”.

Πρό­ε­δρος: Όμως εξα­κο­λου­θού­σαν και εξάρ­σεις και τα επει­σό­δια μετα­ξύ σας;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Ναι,

Πρό­ε­δρος: Στο ημε­ρο­λό­γιο είδα έναν άνθρω­πο σε από­λυ­τη σύγ­χυ­ση. Εσείς αυτό το πράγ­μα­τα το είχα­τε εισπράξει;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Σε κάποιο βαθ­μό ναι, όχι σε αυτή την έκταση.

Πρό­ε­δρος: Μήπως θεω­ρού­σα­τε ότι αυτά που έλε­γε δεν τα εννοούσε;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Υπήρ­χε μια γενι­κή φρά­ση «θέλω να φύγω» μέχρι εκεί και αυτό σε στιγ­μές έντο­νης συναι­σθη­μα­τι­κής αστά­θειας και για τους δυο. Δυο όμως αργό­τε­ρα θα καθό­μα­σταν αγκα­λιά και θα το συζη­τού­σα­με και θα κάνα­με πλά­να για το μέλ­λον μας. Πάνω στα νεύρα….

Πρό­ε­δρος: Τη φρά­ση «πνί­γο­μαι» που έγρα­φε της ζητή­σα­τε ποτέ να το ανα­λύ­σει; Το κατα­λά­βα­τε; Το αξιο­λο­γή­σα­τε ως σοβαρό;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Τα πράγ­μα­τα πήγαι­ναν καλά ….Οι στιγ­μές που ένιω­θε κάτι αρνη­τι­κό – τη ξέρω καλά από παι­δί – το μόνο που ενδιέ­φε­ρε είναι να είναι καλά. Δεν υπήρ­χε περί­πτω­ση κάποια στιγ­μή ακό­μη και να ήμα­σταν τσα­κω­μέ­νοι θα το λύναμε.

Πρό­ε­δρος: Τι κάνα­τε; Πως το χει­ρι­στή­κα­τε; Το πρό­βλη­μα εξα­κο­λου­θού­σε να υπάρ­χει. Πιστεύ­α­τε ότι αυτό οφεί­λο­νταν στην εγκυμοσύνη;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Κατά κύριο λόγο ναι στην εγκυ­μο­σύ­νη και στα όσα είχαν προη­γη­θεί. Ξέρω ότι με αγα­πά­ει και ότι για να φτά­σει να με χτυ­πή­σει δεν μπο­ρού­σα να το μετρή­σω, ξέρω ότι με αγα­πά­ει. Είχε μια πίε­ση, ήταν ένας άνθρω­πος που του έπε­σαν πάνω του πολ­λά πολύ από­το­μα. Μπο­ρεί ναι κάποιες στιγ­μές να την πίε­σα, αλλά την επό­με­νη ημέ­ρα ήμα­σταν αγκα­λιά. Μπεί­τε στη θέση μου…. Έχω ένα άνθρω­πο που λατρεύω και που θέλει στή­ρι­ξη. Άφη­να να γίνει το ξέσπα­σμα και υπο­χω­ρού­σα. Ήξε­ρα ότι αυτές τις στιγ­μές δεν ήταν ο εαυ­τός της. Ένιω­θα ότι εγώ θα απορ­ρο­φή­σω αυτή την έντα­ση, ξέρω τι πέρα­σε με το παιδί.

Πρό­ε­δρος: Από τη στιγ­μή που το μωρό ήλθε στο σπί­τι σας άλλα­ξε κάτι;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Άλλα­ξε πολύ, μπή­κε ο παρά­γο­ντας της ευτυχία.

Πρό­ε­δρος: Από το ημε­ρο­λό­γιο δια­βά­σα­με ότι δε μπο­ρού­σε να νιώ­σει αυτή τη χαρά. Το κατα­λά­βα­τε αυτό;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Το συζη­τή­σα­με. Είδα μπρο­στά της το παι­δί και δεν ένιω­θε αυτά που θα έπρε­πε να νιώ­θει μια νεα­ρή μητέ­ρα. Το κορι­τσά­κι μας ήταν η ζωή της. Το ήξε­ρα ότι το λατρεύ­ει. Αυτό που ένιω­θε ‑από αυτά που διά­βα­σα και αυτά που συζη­τή­σα­με ‑ίσως ήταν κάποια στοι­χεία επι­λό­χειας κατά­θλι­ψης σε συν­δυα­σμό με αυτά που είχα­με περά­σει της το δικαιο­λο­γού­σα από­λυ­τα. Το συμπέ­ρα­σμα που κατα­λή­ξα­με ήταν ότι μπο­ρεί να ήταν από τις ορμό­νες, αλλά όχι ότι δεν αγα­πά­ει το παι­δί της. Την αγά­πη που ήθε­λε να νιώ­σει συνέ­βη, την ένιω­σε. Και εγώ δεν είχα ποτέ αμφι­βο­λία αν αγα­πού­σε το παι­δί μας.

Πρό­ε­δρος: Στη Μυλω­νο­πού­λου πότε πήγατε;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Να ξεκα­θα­ρί­σου­με κάτι. Δεν ψάχνα­με μαία, σύμ­βου­λο ψυχι­κής υγεί­ας, θέλα­με έναν άνθρω­πο με επι­στη­μο­νι­κή κατάρ­τι­ση να μας βοη­θή­σει με αυτά τα ξεσπά­σμα­τα. Όλα αυτά η βία, η βωμολοχία

Πρό­ε­δρος; Τι εννοείτε;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Με χτυ­πού­σε με μπου­νιές με κλωτσιές…

Πρό­ε­δρος: Σας άφη­νε σημάδια;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Δεν ξέρω αν δεν έβα­ζα τα χέρια μου μπροστά…

Πρό­ε­δρος: Για­τί σας έκα­νε επι­θέ­σεις; Τη ρωτή­σα­τε ποτέ; Κάνου­με επί­θε­ση όταν νιώ­θου­με απει­λή. Για­τί σε εσάς η επίθεση;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Δεν μιλά­με για ένα καβγά που είχε φτά­σει σε βία. Ήταν στιγ­μιαί­ες εξάρ­σεις . Ήταν εξάρ­σεις θυμού από την εφη­βι­κή ηλι­κία το ήξε­ρε και η ίδια.

Πρό­ε­δρος: Στην αρχή σας ρώτη­σα αν θεω­ρού­σα­τε το γάμο σας προ­βλη­μα­τι­κό και δεν μου είπα­τε κάτι.

Κατη­γο­ρού­με­νος: Δεν τον θεω­ρού­σα προ­βλη­μα­τι­κό, δεν υπήρ­χε περι­στα­τι­κό βίας νωρί­τε­ρα, ήταν στιγ­μιαί­ες εξάρ­σεις. Ένα ίσως περι­στα­τι­κό στις 15 ημέ­ρες. Οι εξάρ­σεις αυτές δεν ήταν ο χαρα­κτή­ρας της και η από­δει­ξη ήταν ότι μετά ήμα­σταν αγκα­λιά. Έμα­θα να ζω με αυτό και εξάλ­λου ο άνθρω­πος αυτός είχε τόσα χαρί­σμα­τα ψυχής που άξι­ζε να είμαι μαζί της.

Πρό­ε­δρος: Πότε πήγα­τε σε ψυχολόγο;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Την πρώ­τη φορά που το σκε­φτή­κα­με ήταν όταν χάσα­με το παι­δά­κι μας, δεν πήγα­με τότε για­τί μετά ήλθε η δεύ­τε­ρη εγκυμοσύνη.

Πρό­ε­δρος: Η αιτία που πήγα­τε στη κ. Μυλω­νο­πού­λου αφο­ρού­σε και τους δυο;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Ήταν προ­φα­νές μετά από κάποια ξεσπά­σμα­τα επι­κίν­δυ­να για μένα

Πρό­ε­δρος: Τι εννο­εί­τε επικίνδυνα;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Μπο­ρεί να έκα­νε μια κίνη­ση και να πέτα­γε ένα αντι­κεί­με­νο να με χτυ­πή­σει. Κατά λάθος πάνω στα νεύ­ρα της. Δεν το ήθε­λε. Το πρό­βλη­μα υπήρ­χε στη συμπε­ρι­φο­ρά της συζύ­γου μου, αλλά με την παρα­δο­χή ότι αμε­λή­σα­με να διευ­θε­τή­σου­με μια ψυχι­κή φόρ­τι­ση μηνών. Οπό­τε κατα­λή­ξα­με και οι δυο να πάμε, διό­τι όλο αυτό είχε συσ­σω­ρευ­τεί. Μπή­κε στη δια­δι­κα­σία να προ­σπα­θή­σει, δεν τις άρε­σε να έχει τέτοιες εξάρ­σεις, διό­τι η ζωή μας ήταν πολύ όμορ­φη, οι περισ­σό­τε­ρες ώρες ήταν παρα­μυ­θέ­νιες. Στη ψυχο­λό­γο πήγα­με κατά κύριο λόγο για να βοη­θή­σου­με την Καρο­λάιν. Εγώ θα έκα­να ξεχω­ρι­στές συνεδρίες.

Πρό­ε­δρος: Απο­φα­σί­σα­τε να πάρε­τε το οικό­πε­δο, δε σας προ­βλη­μά­τι­σε το γεγο­νός ότι δεν είχε στρώ­σει η μετα­ξύ σας κατάσταση.

Κατη­γο­ρού­με­νος: Δεν υπήρ­χε όνει­ρο πλά­νο σκέ­ψη που να μην έχει την Καρο­λάιν δίπλα μου.

Πρό­ε­δρος: Η σύζυ­γός σας όμως;

Κατη­γο­ρού­με­νος: Το είχα δεδομένο.

Πρό­ε­δρος: Δεδο­μέ­νο δεν είναι τίπο­τα σε αυτά τη ζωή.

Κατη­γο­ρού­με­νος: Οι συζη­τή­σεις μας και το πλά­νο της ζωής μας, είχε κοι­νές απο­φά­σεις για ποιο σχο­λείο θα πάει η κόρη μας, να αγο­ρά­σου­με ένα σπί­τι, σχέ­δια μακρο­χρό­νια. Την αγο­ρά του οικο­πέ­δου την είχα­με οργα­νώ­σει μήνες πριν. Θα χτί­ζα­με και όλο αυτό θα ήταν ιδιο­κτη­σία της κόρης μας.

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων