Επίμονα ερωτήματα και συστημικές απαντήσεις

Σε πρό­σφα­το άρθρο του το «ΠΡΙΝ» επα­να­λαμ­βά­νει για μια ακό­μα φορά την κρι­τι­κή του ΝΑΡ προς το ΚΚΕ για «άρνη­ση των εθνι­κο­ποι­ή­σε­ων στο όνο­μα του σοσια­λι­σμού» και επα­να­φέ­ρει τη θέση του για «κρα­τι­κο­ποί­η­ση χωρίς απο­ζη­μί­ω­ση, με εργα­τι­κό και λαϊ­κό έλεγ­χο όλων των σιδη­ρο­δρο­μι­κών εταιρειών».

Απα­ντά έτσι έμμε­σα στα δύο βασι­κά ερωτήματα:

Σε ποιο κρά­τος θα ανή­κουν οι σιδη­ρο­δρο­μι­κές εταιρείες;

- Στο κρά­τος της εξου­σί­ας του κεφαλαίου!

Και σε ποιο οικο­νο­μι­κό έδα­φος θα λειτουργούν;

- Στο έδα­φος της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, η οποία λει­τουρ­γεί με γνώ­μο­να το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος. Μέσα στο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, όπου όλες οι ανά­γκες μας απο­τε­λούν εμπο­ρεύ­μα­τα, απ’ το νερό και την Υγεία έως τις μετα­φο­ρές και την Ενέρ­γεια, και φυσι­κά την ίδια την εργα­τι­κή δύναμη.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ότι κάθε επι­χεί­ρη­ση μέσα στο πλαί­σιο της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, είτε κρα­τι­κή είτε ιδιω­τι­κή, ακό­μα και το κρα­τι­κό μονο­πώ­λιο, έχει δύο επι­λο­γές: Είτε θα λει­τουρ­γή­σει για να βγά­λει κέρ­δος ξεζου­μί­ζο­ντας τους εργα­ζό­με­νους, χαρα­τσώ­νο­ντας τον λαό, κάνο­ντας εκπτώ­σεις σε μέτρα ασφά­λειας και σε υπο­δο­μές. Είτε θα γίνει ζημιο­γό­να και ως κρα­τι­κή θα φορ­τώ­σει τη ζημιά στις πλά­τες των φορο­λο­γού­με­νων μισθω­τών και αυτοαπασχολούμενων.

Η πλού­σια διε­θνής πεί­ρα του φαύ­λου κύκλου ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων — επα­να­κρα­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, απ’ την κρα­τι­κο­ποί­η­ση των σιδη­ρο­δρό­μων της Β. Αγγλί­ας του Τζόν­σον και του ενερ­γεια­κού ομί­λου EdF του Μακρόν, μέχρι την είσο­δο του ΤΧΣ στις εγχώ­ριες τρά­πε­ζες, δεν διδά­σκει μόνο όποιον δεν θέλει να διδα­χθεί. Στο πλαί­σιο της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας το κρα­τι­κό μονο­πώ­λιο δανεί­ζε­ται από τρά­πε­ζες, ανα­θέ­τει έργα υπο­δο­μής σε ιδιω­τι­κούς ομί­λους, λει­τουρ­γεί μέσα στην καπι­τα­λι­στι­κή αγορά.

Υπάρ­χει και ένα τρί­το ερώ­τη­μα: Ποια αστι­κή κυβέρ­νη­ση θα υλο­ποι­ή­σει τις συγκε­κρι­μέ­νες εθνικοποιήσεις;

Υπεκ­φεύ­γουν λέγο­ντας ότι το πρό­γραμ­μά τους δεν είναι κυβερ­νη­τι­κό, αλλά πρό­τα­ση συσπεί­ρω­σης σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή κατεύθυνση.

Ομως μια πρό­τα­ση που υπό­σχε­ται και προ­βάλ­λει ως ρεα­λι­στι­κή τη φιλο­λαϊ­κή προ­ο­δευ­τι­κή δια­χεί­ρι­ση του συστή­μα­τος κρύ­βει τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο. Οχι μόνο δεν φωτί­ζει, αλλά συσκο­τί­ζει την ανά­γκη να ανοί­ξει ο δρό­μος της ανα­τρο­πής του σάπιου συστή­μα­τος της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης. Οδη­γεί αντι­κει­με­νι­κά για μια ακό­μα φορά, όπως και το 2015, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον ρόλο της ουράς της γραμ­μής του ΣΥΡΙΖΑ και της κάλ­πι­κης κρι­τι­κής του στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις. Ενι­σχύ­ει την αυτα­πά­τη ότι η κατά­στα­ση του λαού θα βελ­τιω­θεί ριζι­κά μόλις φύγει η νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κυβέρ­νη­ση Μητσο­τά­κη. Αφο­πλί­ζει το κίνη­μα για τις μάχες της επό­με­νης μέρας.

Δεν είναι τυχαίο ότι απ’ αυτήν τη γραμ­μή απο­στα­σιο­ποιού­νται πλέ­ον δημό­σια πρώ­ην στε­λέ­χη και μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, βγά­ζο­ντας συμπε­ρά­σμα­τα απ’ την αδιέ­ξο­δη πορεία που οδή­γη­σε στο σημε­ρι­νό ναυά­γιο της ενσω­μά­τω­σης. Εξάλ­λου, με βάση αυτή τη γραμ­μή ενσω­μά­τω­σης στο σύστη­μα, τμή­μα­τα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προ­τεί­νουν πολι­τι­κή συνερ­γα­σία με δυνά­μεις που σήμε­ρα κατε­βαί­νουν στις εκλο­γές κάτω απ’ τη σημαία του ΜέΡΑ25.

Τα γεγο­νό­τα είναι πει­σμα­τά­ρι­κα και το αδιέ­ξο­δο του ΝΑΡ ολο­φά­νε­ρο. Είναι ώρα ευθύ­νης για κάθε τίμιο αγω­νι­στή να βγά­λει συμπεράσματα.

Ο αγώ­νας ενά­ντια στην πολι­τι­κή «απε­λευ­θέ­ρω­σης» της ΕΕ και την εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της Ενέρ­γειας, του νερού, των μετα­φο­ρών, ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και στην επι­δεί­νω­ση των εργα­σια­κών σχέ­σε­ων, για να έχει συνέ­χεια, διάρ­κεια και νικη­φό­ρα προ­ο­πτι­κή, δεν μπο­ρεί να γίνει με τη σημαία του παλιού, με τη σημαία επι­στρο­φής στο κρα­τι­κό μονο­πώ­λιο της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου. Αλλά με τη σημαία της σύγκρου­σης με τις κατευ­θύν­σεις της ΕΕ, την πολι­τι­κή των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων και με το κρά­τος του κεφα­λαί­ου, φωτί­ζο­ντας την ανα­γκαιό­τη­τα του δρό­μου της ανα­τρο­πής, της κοι­νω­νι­κο­ποι­η­μέ­νης ιδιο­κτη­σί­ας και της εργα­τι­κής εξουσίας.

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από τον «Ριζο­σπά­στη»