Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Επιστήμονες: Όλο και πιο συχνοί, όλο και πιο ακραίοι οι καύσωνες

Ως ένα ακό­μη σήμα κιν­δύ­νου υπο­δέ­χο­νται οι ειδι­κοί το νέο κύμα καύ­σω­να που έπλη­ξε την Ευρώ­πη όπου οι θερ­μο­κρα­σί­ες ξεπέ­ρα­σαν τους 40 βαθ­μούς σε χώρες όπως η Γερ­μα­νία, η Ολλαν­δία, η Γαλ­λία και το Βέλ­γιο. Αυτό που ανη­συ­χεί την επι­στη­μο­νι­κή κοι­νό­τη­τα δεν είναι μόνο η ταχύ­τη­τα με την οποία εκδη­λώ­νε­ται το φαι­νό­με­νο της υπερ­θέρ­μαν­σης αλλά και το εύρος: μολο­νό­τι υπήρ­χαν και στην προ­βιο­μη­χα­νι­κή επο­χή περί­ο­δοι υψη­λών ή χαμη­λών θερ­μο­κρα­σιών, ποτέ το φαι­νό­με­νο δεν είχε εκδη­λω­θεί συγ­χρό­νως σχε­δόν στο σύνο­λο των περιο­χών του πλανήτη.

Εξί­σου ανη­συ­χη­τι­κά είναι και τα συμπε­ρά­σμα­τα ομά­δας Γάλ­λων παλαιο­κλι­μα­το­λό­γων, οι οποί­οι με βάση τη μελέ­τη 700 κλι­μα­τι­κών δει­κτών συμ­φώ­νη­σαν πως η Γη ζει την πιο θερ­μή της περί­ο­δο τα τελευ­ταία 2000 χρό­νια. «Η εκτί­μη­ση αυτή είναι πιθα­νό­τα­τα σωστή» σημειώ­νει ο ακα­δη­μαϊ­κός Χρή­στος Ζερεφός.

Ο ίδιος σημειώ­νει πως ο καύ­σω­νας αυτός είναι ανά­λο­γος καύ­σω­να που έπλη­ξε την Ευρώ­πη το 2003 και λίγο πιο δυνα­τός από τον καύ­σω­να του 2010. «Αυτό που παρα­τη­ρού­με είναι πως η συχνό­τη­τά τους αυξά­νει μέσα στα χρό­νια, γεγο­νός που μας οδη­γεί στο συμπέ­ρα­σμα πως το φαι­νό­με­νο συν­δέ­ε­ται άμε­σα με την κλι­μα­τι­κή αλλα­γή. Η αύξη­ση της συχνό­τη­τας του φαι­νο­μέ­νου είναι ανά­λο­γη με την αύξη­ση των αερί­ων του θερ­μο­κη­πί­ου. Το ευτύ­χη­μα του­λά­χι­στον είναι πως τα θύμα­τα μειώ­νο­νται» προ­σθέ­τει υπεν­θυ­μί­ζο­ντας πως στον μεγά­λο καύ­σω­να του 2003 είχαν χάσει τη ζωή τους περί­που 60.000 άνθρωποι.

Σε αυτήν την πιο θερ­μή περί­ο­δο των τελευ­ταί­ων 2000 χρό­νων, ο υδράρ­γυ­ρος έφτα­σε τους 42,6 βαθ­μούς στη Γερ­μα­νία και πιο συγκε­κρι­μέ­να στο Λίν­γκεν της Κάτω Σαξο­νί­ας, ενώ στο Παρί­σι η θερ­μο­κρα­σία μετρή­θη­κε στους 42 βαθ­μούς σπά­ζο­ντας το ρεκόρ των 40,4 βαθ­μών που κρα­τού­σε από το μακρι­νό 1947.

Πόσες είναι όμως οι πιθα­νό­τη­τες να δού­με ανά­λο­γα φαι­νό­με­να και στη χώρα μας; Σύμ­φω­να με τον κ. Ζερε­φό, κανέ­νας δεν μπο­ρεί να ξέρει πότε θα πλή­ξει ένας τέτοιος καύ­σω­νας την Ελλά­δα. «Πέρυ­σι δεν είχα­με καύ­σω­νες, φέτος μπο­ρεί να έχου­με. Δεν υπάρ­χουν επο­χι­κά μοντέ­λα πρό­βλε­ψης που να είναι αξιό­πι­στα» σημειώνει.

Από την πλευ­ρά του, ο καθη­γη­τής Μιχά­λης Πετρά­κης, επι­ση­μαί­νει πως είναι κάτι παρα­πά­νω από βέβαιη η εκδή­λω­ση του φαι­νο­μέ­νου και στη δική μας περιο­χή. «Κλι­μα­το­λο­γι­κές προ­βλέ­ψεις δεν μπο­ρού­με να έχου­με. Οι προ­βλέ­ψεις είναι μόνο μετε­ω­ρο­λο­γι­κές και είναι για πέντε — έξι μέρες. Ωστό­σο, η αστά­θεια στην ατμό­σφαι­ρα χτυ­πά­ει αυτή τη στιγ­μή την Ευρώ­πη, δεν υπάρ­χει αμφι­βο­λία πως θα χτυ­πή­σει και στην Ελλά­δα. Το φαι­νό­με­νο δεν θα εκδη­λώ­νε­ται μόνο πιο συχνά, θα εκδη­λώ­νε­ται όλο και με πιο ακραίο τρό­πο» εξη­γεί.

Αυτό σημαί­νει πως εάν οι καύ­σω­νες στη βόρεια και κεντρι­κή Ευρώ­πη ξεπερ­νούν τους 40 βαθ­μούς, στη νότια θα ξεπε­ρά­σουν ενδε­χο­μέ­νως ακό­μη και τους 45; «Μελέ­τες έχουν δεί­ξει πως το κλί­μα της Ελλά­δας θα μοιά­σει με αυτό της Λιβύ­ης. Η Βρε­τα­νία μπο­ρεί να έχει ένα κλί­μα ανά­λο­γο με αυτό του Μαρα­κές. Όχι αύριο αλλά σε βάθος χρό­νου, θα πρέ­πει να ξεχά­σου­με αυτό που ξέρου­με ως μεσο­γεια­κό κλί­μα» απα­ντά.

«Οι πόλεις» συμπλη­ρώ­νει ο κ. Πετρά­κης «έχουν ανά­γκη από την βρα­δι­νή δρο­σιά. Όλη την ημέ­ρα ψήνο­νται στον ήλιο, το βρά­δυ περι­μέ­νουν ένα μετέλ­μι για να ανα­πνεύ­σουν, αλλιώς έχουν τελειώ­σει». Το πρό­βλη­μα ωστό­σο δεν αφο­ρά μόνο τα αστι­κά κέντρα. «Κοι­τάξ­τε τι γίνε­ται στο Αιγαίο. Το οικο­σύ­στη­μα καταρ­ρέ­ει. Σε είκο­σι χρό­νια δεν θα υπάρ­χουν ψάρια σε αυτή τη θάλασ­σα» προσθέτει.

Ο ίδιος σημειώ­νει πως σε ποσο­στό που φτά­νει το 95% το φαι­νό­με­νο οφεί­λε­ται στην κλι­μα­τι­κή αλλα­γή που συν­δέ­ε­ται με την ανθρώ­πι­νη δρα­στη­ριό­τη­τα. Στο ίδιο συμπέ­ρα­σμα έχει κατα­λή­ξει πλέ­ον το 99% των επι­στη­μό­νων διε­θνώς. «Δεν υπάρ­χει άλλος τρό­πος για την αντι­με­τώ­πι­ση του φαι­νο­μέ­νου από τη μεί­ω­ση των καύ­σε­ων» λέει. «Οι μεγά­λοι ρυπα­ντές όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα πρέ­πει να πάψουν να είναι και οι μεγά­λοι αρνη­τές. Πρέ­πει να βρε­θεί ένα κοι­νό έδα­φος για να ανα­λη­φθεί από κοι­νού δρά­ση» συμπληρώνει.

kalamakia8

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο