Ευάγγελος Μαχαίρας , παρών τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες

Ευάγ­γε­λος Μαχαί­ρας, νομι­κός, συγ­γρα­φές και δημο­σιο­γρά­φος, με πολύ­πλευ­ρη δρά­ση στα κοι­νά του τόπου. Γεν­νή­θη­κε στα Αγιωρ­γί­τι­κα της Αρκα­δί­ας. Τελεί­ω­σε το Γυμνά­σιο στην Τρί­πο­λη και τη Νομι­κή Σχο­λή του Πανε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών. Πριν διο­ρι­στεί δικη­γό­ρος, στρα­τεύ­θη­κε στο 11ο Σύνταγ­μα Πεζι­κού, στις τάξεις του οποί­ου υπη­ρέ­τη­σε μέχρι τον Απρί­λη του 1941. Στο Αλβα­νι­κό Μέτω­πο τραυ­μα­τί­στη­κε στο Τεπε­λέ­νι το Δεκέμ­βρη του 1940, νοση­λεύ­τη­κε σε νοσο­κο­μεία των Ιωαν­νί­νων και της Αθή­νας και επέ­στρε­ψε το Μάρ­τη του 1941. Τιμή­θη­κε με το αρι­στείο ανδρείας.

Κατά τη διάρ­κεια της Κατο­χής, πήρε μέρος στην ΕΑΜι­κή Αντί­στα­ση, ως διοι­κη­τής μονά­δων του ΕΛΑΣ στην Πελο­πόν­νη­σο και τραυ­μα­τί­στη­κε σοβα­ρά. Πήρε μέρος σε πολ­λές μάχες του 8ου Συντάγ­μα­τος του ΕΛΑΣ στο Μωριά, με τον Αρη Βελου­χιώ­τη. Το 1943–1944 έγρα­ψε πολ­λά γνω­στά τρα­γού­δια για την Αντί­στα­ση: “Η μάνα του Αντάρ­τη”, “Μες τα κατά­μαυ­ρα ντυ­μέ­νη”, “Το νέο αρμα­το­λί­κι”. Μετά την Απε­λευ­θέ­ρω­ση άρχι­σε να δικη­γο­ρεί στην Τρί­πο­λη. Διε­τέ­λε­σε πρό­ε­δρος του “Δημο­κρα­τι­κού Συλ­λό­γου Αρκα­δί­ας” και διευ­θυ­ντής της εφη­με­ρί­δας “Νεο­λό­γος της Τριπόλεως”.

Από το 1946 έως το 1950, υπέ­στη όλων των ειδών τις διώ­ξεις (εξο­ρία, Μακρό­νη­σος, στρα­το­δι­κείο) και σώθη­κε από βέβαιο θάνα­το, ύστε­ρα από διε­θνή κινη­το­ποί­η­ση. Το 1952 μετα­τέ­θη­κε από το Δικη­γο­ρι­κό Σύλ­λο­γο της Τρί­πο­λης στο Δικη­γο­ρι­κό Σύλ­λο­γο Πει­ραιά και το 1956 στο Δικη­γο­ρι­κό Σύλ­λο­γο της Αθή­νας (ΔΣΑ).

Υπήρ­ξε δικη­γό­ρος των εργα­ζο­μέ­νων και των κατα­διω­κό­με­νων για πολι­τι­κούς λόγους. Το 1955 εκλέ­χτη­κε γενι­κός γραμ­μα­τέ­ας της “Νέας Κίνη­σης Δικη­γό­ρων Αθη­νών”. Μετά την πτώ­ση του δικτα­το­ρι­κού καθε­στώ­τος, ανέ­λα­βε την προ­ε­δρία της Κίνη­σης αυτής. Το 1964 εκλέ­χτη­κε μέλος του ΔΣ του ΔΣΑ, το 1977 ανα­δεί­χθη­κε σε αντι­πρό­ε­δρο και το 1981 σε πρό­ε­δρό του. Κατά τη διάρ­κεια της προ­ε­δρί­ας του, αγω­νί­στη­κε για την υπε­ρά­σπι­ση και διεύ­ρυν­ση των δημο­κρα­τι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών, λαϊ­κών δικαιω­μά­των και ελευ­θε­ριών. Από το 1987 είναι Επί­τι­μος Πρό­ε­δρος του ΔΣΑ.

Από το 1955 μετέ­χει στο αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό κίνη­μα της χώρας. Το 1989 εκλέ­χτη­κε πρό­ε­δρος της Ελλη­νι­κής Επι­τρο­πής για τη Διε­θνή Υφε­ση και την Ειρή­νη και το 1990 πρό­ε­δρος του Παγκο­σμί­ου Συμ­βου­λί­ου Ειρή­νης, του οποί­ου είναι επί­τι­μος πρό­ε­δρος από το 1996.

Πρω­το­στά­τη­σε στην πάλη για την υλο­ποί­η­ση των απο­φά­σε­ων του ΟΗΕ για την Κύπρο, καθώς και ενά­ντια στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις στα Βαλ­κά­νια, τη Γιου­γκο­σλα­βία και άλλες χώρες του κόσμου. Πήρε μέρος σε διά­φο­ρους κοι­νω­νι­κούς και πολι­τι­κούς αγώνες.

Εκτός από τη θητεία του στη δημο­σιο­γρα­φία (φοι­τη­τι­κές και επαρ­χια­κές εφη­με­ρί­δες 1936–1946) εξέ­δω­σε τα βιβλία: “50 χρό­νια μετά” (χρο­νι­κό της Εθνι­κής Αντί­στα­σης), “Η Τέχνη της Αντί­στα­σης”, “Πίσω από το Γαλα­νό­λευ­κο Παρα­πέ­τα­σμα”, “Διό­τι δεν συνε­μορ­φώ­θην προς τας υποδείξεις”.

Επί χρό­νια συμπο­ρεύ­τη­κε κι ακο­λού­θη­σε στα­θε­ρά το ΚΚΕ.