Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα ΚΚΕ: Καταγγέλλει τις νέες αυξήσεις στις αμοιβές επιτρόπων και ευρωβουλευτών

Σχε­τι­κά με δημο­σιεύ­μα­τα που ανα­φέ­ρουν νέες αυξή­σεις των αμοι­βών και μάλι­στα κατά χιλιά­δες ευρώ, της Προ­έ­δρου της Κομι­σιόν, των λοι­πών Επι­τρό­πων και των ευρω­βου­λευ­τών, η Ευρω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομά­δα του ΚΚΕ καταγ­γέλ­λει ότι το υπέ­ρο­γκο ύψος των αμοι­βών τους είναι απα­ρά­δε­κτο, συνι­στά πρό­κλη­ση για τις εργα­τι­κές-λαϊ­κές οικο­γέ­νειες που βασα­νί­ζο­νται από την ακρί­βεια και την ενερ­γεια­κή φτώ­χεια, με τους πενι­χρούς μισθούς που τους έχει κατα­δι­κά­σει η αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή κεφα­λαί­ου-ΕΕ και αστι­κών κυβερνήσεων.

Ο δια­χρο­νι­κός ισχυ­ρι­σμός των αστι­κών κομ­μά­των ότι οι παχυ­λές, προ­κλη­τι­κές, αμοι­βές του πολι­τι­κού προ­σω­πι­κού του κεφα­λαί­ου απαι­τού­νται δήθεν για να μην πέφτει στον «πει­ρα­σμό» της δωρο­δο­κί­ας από συμ­φέ­ρο­ντα, δεν χρεια­ζό­ταν τις απο­κα­λύ­ψεις για την έκτα­ση της σήψης στα όργα­να της ΕΕ και στα κρά­τη μέλη της για να καταρ­ρι­φθεί. Πολύ δε περισ­σό­τε­ρο σήμε­ρα προ­κα­λεί αγανάκτηση.

Η Ευρω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομά­δα του ΚΚΕ έχει επα­νει­λημ­μέ­να ζητή­σει τη μεί­ω­ση των αμοι­βών – «μισθών» και κάθε είδους «απο­ζη­μιώ­σε­ων», «επι­δο­μά­των» και δια­φό­ρων σχε­τι­κών προ­νο­μί­ων ευρω­βου­λευ­τών και Επι­τρό­πων, όπως μόλις πρό­σφα­τα έκα­νε με την υπερ­ψή­φι­ση σχε­τι­κών τρο­πο­λο­γιών στην έκθε­ση για τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό της ΕΕ του 2023, στις 19 Οκτώ­βρη 2022, που απορ­ρί­φθη­καν βέβαια σύσ­σω­μες από Λαϊ­κό Κόμ­μα, Σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες, Φιλε­λεύ­θε­ρους και Πρά­σι­νους, όπως και από τους ευρω­βου­λευ­τές ΝΔ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, ενώ αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ ψήφι­σαν λευκό!

Πρό­κει­ται για μία ακό­μη επι­βε­βαί­ω­ση των θέσε­ων του ΚΚΕ, ότι η ένω­ση αυτή των μονο­πω­λί­ων απο­τε­λεί προ­πύρ­γιο των συμ­φε­ρό­ντων του κεφα­λαί­ου, σάπιο οικο­δό­μη­μα, βαθιά εχθρι­κό για τον εργα­ζό­με­νο λαό.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο