Ευτυχία Κατελανάκη: Τίποτα δεν κρατά για πάντα

Προσπάθειες ύπνωσης

Δεν αρρώ­στη­σες ούτε σήμερα.
Το αύριο επίφοβο.
Είσαι έτοιμη.

Ο κόσμος πηγαινοέρχεται.
Οι διά­λο­γοι ξεκου­φαί­νουν τους δρό­μους συναναστροφής.
Οι σιω­πές ξήλω­σαν τις γειτονιές.
Στη σκέ­ψη ένα πέπλο εφή­με­ρης ηδονής.

Θ’ αντέ­ξεις συγκά­τοι­κος με τη συνείδηση;

Τα παρα­κά­λια στον ύπνο θα σ’ εξαντλήσουν.
Τα όνει­ρα σε φοβού­νται και κρύβονται
σε σκέ­ψεις της αφάνειας.
Μετράς ένα ένα τ’ αστέ­ρια σαν αντι­κρύ­σεις ουρανό
και αποκοιμιέσαι.

Ολοκλήρωση

δομη­μέ­νοι προσεκτικά

ολο­κλη­ρω­μέ­νοι

συνει­δη­το­ποι­η­μέ­νοι

παγιω­μέ­νοι

άνθρω­ποι

στί­χοι

μετρη­μέ­νοι

ωραιο­ποι­η­μέ­νοι

ή ασχη­μο­ποι­η­μέ­νοι

γραμ­μέ­νοι σωστά.

Προ­χω­ρώ μπροστά

με σπί­τια γκρί­ζα, ροζ, κίτρι­να, τιρκουάζ,

με αυλές γεμά­τες πράγ­μα­τα και όμορ­φα κάγκελα,

με δέντρα που ξεχά­σαν ν’ αναπνεύσουν,

με ανθρώ­πους που προ­χω­ρούν μπροστά,

με σκυ­λιά που έχουν τρόπους,

με γατιά που δεν πηδούν από μπαλ­κό­νι σε μπαλκόνι,

με γιορ­τές για την ανθρω­πιά και τη φύση

στο κτή­ριο Κήπος της λεωφόρου,

με τρα­γού­δια πόνου και πάθους εξευγενισμένα,

με άγριες κραυ­γές μαρ­μα­ρω­μέ­νες στο γλυ­πτό της κεντρι­κής πλατείας.

Προ­χω­ρώ πάντα μπροστά

φου­σκώ­νω περηφάνια

οδεύω στην ολοκλήρωση

στη συνει­δη­το­ποί­η­ση

στη μέτρη­ση

στην ωραιο­ποί­η­ση

ή στην ασχημοποίηση

στην ποί­η­ση

γραμ­μέ­νη σωστά

δομη­μέ­νη προσεκτικά

ολο­τα­χώς στην τρέλα

παγιώ­θη­κα.

Τίποτα δεν κρατά για πάντα (στον Μοχάμμαντ)

Όλα συνε­χί­ζουν. Τίπο­τα δεν κρα­τά για πάντα. Όλα περα­στι­κά είναι.
Όλα αρχειο­θε­τη­μέ­να στην ψόφια μας πνοή.
Ένα τσου­βά­λι ζωής κατρα­κυ­λά ερμη­τι­κά κλει­στό σε σκό­νη ενοχής.
Πάει, έφυ­γε κι αυτό.

Τα μάτια σου γελούν ακό­μη υψω­μέ­να παντού.
Κατα­ρα­μέ­να για πάντα σε μια εφή­με­ρη πόλη, σε μια χαμέ­νη χώρα, στο νεκρο­τα­φείο της ματαιότητας.
Μόνος ζωντα­νός χαμογελάς.
Βαρύ φορ­τίο να σώζεις τον κόσμο που παρι­στά­νει πως σε σώζει.
Διά­βα­σε. Η αλή­θεια είναι τόσο πολύ κρυμμένη!
Μίλα σωστά! Για την επί­τευ­ξη μιας ουσια­στι­κής επικοινωνίας.
Φέρ­σου ευπρε­πώς! Ή μήπως είσαι αγροίκος;
Πάρε. Πάρε σαπου­νά­κια, πάρε κον­σέρ­βες, πάρε παιχνίδια.
Πάρε εφή­με­ρο σπί­τι. Στέ­γα­σε προ­σω­ρι­νά τα σκο­τω­μέ­να όνει­ρά σου.
Πάρε πλη­ρω­μέ­νους επώ­νυ­μους βοη­θούς χωρίς όνομα.
Πάρε και σώπαινε.

Όλα συνε­χί­ζουν. Τίπο­τα δεν κρα­τά για πάντα. Όλα περα­στι­κά είναι.

Χέρι χέρι να διώ­ξου­με τα σαπου­νά­κια, τις κον­σέρ­βες, τα παιχνίδια.
Χέρι χέρι να σπά­σου­με τις φυλα­κές, να πάψου­με τα ρομπότ.

Τα μάτια σου γελούν ακό­μη υψω­μέ­να παντού.

Τώρα εμείς

Όλα αλλά­ξα­νε.
Τα παρα­μύ­θια που μας κοί­μι­ζαν δημιούργησαν
εφιάλ­τες και οι νύχτες είναι ο πλέ­ον κατάλ­λη­λος χρόνος
να είμα­στε ξύπνιοι.

Ο χορός απέ­κτη­σε διαφορετικό
νόη­μα τα βήμα­τα είναι σταθερότερα
λιγότερα.

Γελά­με
Για να ανατρέψουμε
τα χαμό­γε­λα που αγκα­λιά­ζουν τη μιζέρια.

Προ­χω­ρά­με
για­τί όποιος μένει ακί­νη­τος πηγαί­νει για ψώνια
και χάνε­ται στην πλά­νη της αντανάκλασης.

Πεθαί­νου­με
για την αξιοπρέπεια
της επιλογής
μας.

Σκοτωμένη γενιά

Στα­γό­να στα­γό­να στερέψαν.

Συνή­θι­σαν.

Εντά­χθη­καν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του πολιτισμού.

Μικρο­ε­πι­χει­ρή­σεις, μικρο­συ­ναλ­λα­γές, μικροαπάτες,

μικρο­αυ­τα­πά­τες.

Είμα­στε καλά.

Τα παι­διά που παί­ζαν στο λιμάνι

μεγά­λω­σαν.

με βλέμ­μα χαμένο.

κάπου στο λιμάνι.

πασχί­ζο­ντας να θυμη­θούν τη στιγ­μή του στραγ­γα­λι­σμού τους.

Φίλοι που ξεβρά­στη­καν αγκα­λιά                ‑καλή ψαριά

χωρί­στη­καν στα πλέγ­μα­τα της ευρώπης.

Πολ­λά φώτα στα σύνορα.

Πολύ σκο­τά­δι σε κάθε χώρα.

Πολ­λά φαντά­σμα­τα μας σπρώ­χνουν μαζί.

__________________________________________________________________________________________________

Η Ευτυχία Κατελανάκη γεννήθηκε το 1993 στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε. Είναι απόφοιτη φιλολογίας της Φιλοσοφικής σχολής Αθηνών και μεταπτυχιακή φοιτήτρια Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την εκπαίδευση προσφύγων. Η “Μηναυγή” αποτελεί την πρώτη της ποιητική συλλογή.