Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Εφτά ποιήματα της Γεωργίας Δεληγιαννοπούλου

Νικήθηκα

Με τα μέλη σε θέση
συντριβής
το τόσο δα
το ελάχιστο
το κύτταρο
διαρ­κώς ορίζω
ό,τι κατά­φε­ρε κι έγι­νε γάλα εν μέσω ατέκνων

Αλλά
Νικήθηκα
πριν ή μετά τη γέννα
δεν ξέρω πότε ακριβώς
κι από τότε αγωνίζομαι
να επου­λώ­νω πλη­γές αιώνων
— τις έμα­θα στη φλέ­βα μέσα
δια­τρέ­χο­ντας το βου­η­τό αρχαί­ων πόνων
από τις σχι­σμές των φιλιών
να περ­νούν στα χεί­λη στη γεύ­ση στο σώμα
να σπέρ­νουν στη χολή και στη γλώσ­σα φαρμάκι –

(Φταί­ει ο και­ρός ποιος ξέρει
που μιλά­νε όλοι μια παρά­ται­ρη λαλιά)

Κατά τα άλλα
δεν ανά­στη­σα τίποτα
ούτε μια λαμπρή εικό­να από το σήμα της ομορφιάς

Μέρα του Οκτώβρη

Μικρό φθι­νό­πω­ρο
Τρεις δεκο­χτού­ρες στον ουρανό
Δυο γέροι αλά μπρα­τσέ­τα περ­πα­τώ­ντας στο πεζοδρόμιο
Ένα τρια­ντα­φυλ­λά­κι εκεί που δρόσισε

Όλα ανα­παύ­ο­νται στη ζεστα­σιά μιας στιγμής
Προσώρας
Όπως η ανα­πνοή στο αυτί σου
Κορ­μί αγα­πη­μέ­νου που έλει­πε χρό­νια και σ’ αγκά­λια­σε επιτέλους

Ψέμα­τα που αλή­θε­ψαν πάλι
Φέρ­νει αυτό το φέγγος
Αυτό το αχά­ρα­χτο πάλι πρωινό

4 ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ

I
Ο Παρά­δει­σος πάντα κατοικείται
Ακα­τοί­κη­τη είναι μονά­χα η Κόλαση
Όλα τ’ άλλα είναι μύθοι

II
Ένα δέντρο φυτρώ­νει θάλασσα.
Δυο σκυ­ρια­νά που­λιά δονού­νται στα φυλλώματα.
Τρία δεμά­τια φως καρ­πί­ζουν σώμα.
Να ΄τος ο Κόσμος.
Κι ας χάθηκα…

Εδώ ο Παράδεισος
Εδώ η μηλιά
Εδώ η φιλιά
Εδώ το σώμα το αγκαλιαστό
Ροδιού φυλή
κι ατό­φια χρυ­σο­φό­ρα γλώσσα
Τόπος που δεν κατέ­χε­ται ποτέ
μόνο μιλιέται.

IΙΙ
Δεν έχει τόπο
έχει τρόπο
ο τόπος είναι κινού­με­νη άμμος
ο τρό­πος είναι να μιληθεί
ο αχνός που αφή­νουν οι κόκ­κοι πίσω
κι αυτό το σεί­στρο του ρίγους
πριν η φωνή χαθεί

Δεν έχει οδό
έχει ρόδο
η οδός είναι μπα­ζω­μέ­νο ρέμα
το ρόδο είναι χέρι που θα ματωθεί
από τ’ αγκά­θια του είδους
πριν ανθι­σμέ­νο αρθεί

Μια χει­ρο­νο­μία έχει
δεν έχει άλλα
κι οικονομία
μία
να γρά­φεις μονοκοντυλιά
και ορθογραφημένο
είμαι
στις φλέ­βες του μαρμάρου

ΙV
Τη μοί­ρα τη δια­βά­ζεις και στις αντανακλάσεις.
Όπως το θάνα­το στο βάδι­σμα ενός παιδιού.

Όλα συνα­ντώ­νται άλλο­τε πλά­τη με πλάτη,
άλλο­τε χεί­λη με φιλί.

Τεθνε­ώς γεν­νιέ­ται ο κάθε Αδάμ…

Το Ελάχιστο Όλο

Αντι­στέ­κο­μαι ζυμώ­νο­ντας ψωμί

Πόσους καη­μούς έχουν να διη­γη­θούν οι φούρ­νοι των παλιών γυναικών
αν θα μιλή­σουν κάποτε

Εγώ δεν έχω τίπο­τα να πω
Μόνο μικρούς καη­μούς μικρής ζωής
Ανά­με­σα μετα­πο­λί­τευ­ση κι ανάπτυξη
Ευη­με­ρία, αψί­δες ολυ­μπια­κές και κρίση
Το παρελ­θόν ψηφια­κό και λείο
Τα από­βλη­τα του μέλ­λο­ντος ένα διαρ­κώς παρόν

Ασή­μα­ντα όλα
Δεν έχεις τίπο­τα άξιο λόγου να διηγηθείς
Ενώ
Αυτά που εξι­στο­ρεί το ψωμί όταν φουσκώνει
Είναι χορ­τα­στι­κή ζωή
Είναι το Ελά­χι­στο Όλο

Μην κοι­τάς λοι­πόν που όλα πια είναι ακριβοπληρωμένα
Πάντα το άξιο ήταν σπάνιο
Πάντα οι φουρ­νά­ρισ­σες κρα­τού­σαν στο μει­δί­α­μα τα μυστι­κά τους

____________________________________

Η Γεωργία Δεληγιαννοπούλου σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο ΑΠΘ, θέατρο στο ΚΘΒΕ και μουσική (κιθάρα — φωνητική). Εργάστηκε για πολλά χρόνια σε φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης, ενώ παράλληλα έκανε θεατρικές παραστάσεις με παιδιά δημοτικού και γυμνασίου. Το έργο της «Ένα Συννεφάκι στο Πόρτο Τρελό» βραβεύτηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Παιδικού Θεατρικού Έργου (1996). Με το θεατρικό έργο της «Αχ, Πεφταστέρι» ( 2002), το Θέατρο του Νέου Κόσμου εγκαινίασε τη δράση της κινητής μονάδας θεάτρου για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα.
Το 2008, μαζί με τον Μανώλη Γιούργο, δημιουργεί τον Χώρο Τέχνης Ιδιόμελο, όπου και σήμερα ζει και εργάζεται.
Έχει εκδώσει τα βιβλία: «Μια Ριγέ Γαρίδα Ροζ», εκδόσεις Κάστωρ (παιδικά τραγούδια-παραμύθια). «Ανασαίνει ο κήπος», αφηγήματα, από τις εκδόσεις Κέδρος (όπου υπάρχει και το βραβευμένο στον Λασκαρίδειο Διαγωνισμό του Λυκείου των Ελληνίδων διήγημα «Εκείνος που με κοιμάται»). «Το δέντρο της Αμαλίας», νουβέλα, εκδόσεις Γαβριηλίδης. Το διήγημά της «Το νεκρό παιδί» συμπεριλαμβάνεται στην συλλογή διακριθέντων διηγημάτων (στο διαγωνισμό ΛόγωΤέχνης) «11 λέξεις», εκδόσεις Καλέντης (2013). «Η επιστροφή της Μαρούλας», θεατρική διασκευή για παιδιά δημοτικού του λαϊκού παραμυθιού «Η Μαρούλα» (2014), εκδόσεις Λαγουδέρα. «Σεμνά θαμμένα» (2018), ποιήματα, εκδόσεις Λαγουδέρα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο