Εύβοια,9 Αυγούστου 2020 μια ακόμη τραγωδία, με τον μέχρι στιγμής απολογισμό στους 5 νεκρούς και 2 αγνοούμενους. Περίπου 3.000 οικήματα έχουν υποστεί καταστροφές. Για μια ακόμα φορά η Εύβοια, δέχθηκε ισχυρότατο πλήγμα από τις πλημμύρες. Χτες ήταν το Μάτι, η Μάνδρα, η Μηχανιώνα, η Καλαμάτα.….
Μέχρι τώρα οι κυβερνώντες ενοχοποιούσαν για το μέγεθος των καταστροφών και το χαμό ανθρώπων, τα ακρία καιρικά φαινόμενα. Σήμερα ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας, υιοθετώντας τη διεθνή επιχειρηματολογία, τ’ απέδωσε στην κλιματική αλλαγή (!!!) κρύβοντας ‑ειδικά για την πολύπαθη Εύβοια- την ανυπαρξία αντιπλημμυρικών έργων, την επί χρόνια ανύπαρκτη θωράκιση από τα καιρικά φαινόμενα.
Σήμερα έχουμε την εμπειρία, την τεχνογνωσία και τα μέσα να προστατευτούμε από τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Δυστυχώς όμως κάθε χρόνο θρηνούμε ανθρώπους που πνίγηκα, κάηκαν, θάφτηκαν σε συντρίμμια. Το μέγεθος των καταστροφών και της απώλειας ανθρώπων δείχνει την έκταση της αδιαφορίας της πολιτείας για μέτρα πολιτικής προστασίας, το μέγεθος της απαξίας του ανθρώπου και των αναγκών του.
Πώς εξηγείται το ότι με τέτοια ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού δεν υπάρχει σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο αποτελεσματική αντιμετώπιση φυσικών και άλλων καταστροφών, αντίθετα οι λαοί είναι εκτεθειμένοι σε φανερούς και αθέατους κινδύνους;
Πώς εξηγείται το ότι σε ένα μικρό νησί που υφίσταται για δεκαετίες εξοντωτικό εμπάργκο, η Κούβα έχει όχι μόνο να καταφέρει να ελαχιστοποιήσει τις καταστροφές και τις απώλειες από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, αλλά και να οργανώσει υποδομές για να τα αξιοποιήσει;
Στην Κούβα στο επίκεντρο της προσοχής είναι ο άνθρωπος και οι ανάγκες του για την οποία κατά καιρούς οι αξιωματούχοι του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών «το κουβανικό μοντέλο θα μπορούσαν να το εφαρμόσουν πολύ απλά και άλλες χώρες με παρόμοιες οικονομικές δυνατότητες ή και χώρες με πολύ περισσότερους πόρους, που δεν προστατεύουν τον πληθυσμό τους με την ίδια αποτελεσματικότητα που το πράττει η Κούβα»…
Σε ένα καπιταλιστικό κράτος που όλα τα μετράει με βάση το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων είναι προτιμότερο να δίνει κάθε τόσο μερικές ψευτοαποζημιώσεις ή να ρίχνει τους πληγέντες στην αγκαλιά των τραπεζών για δάνεια παρά να ξεκινήσει την υλοποίηση ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού πρόληψης καταστροφών. Όλα στη βάση «κόστους — οφέλους» και σε αυτό το ζύγι πάντα χαμένα τα λαϊκά νοικοκυριά.
Τα έργα υποδομής σημαίνουν «κόστος» για το κράτος στις καπιταλιστικές χώρες, δηλαδή βάρος αδικαιολόγητο μπροστά στην ιεράρχηση της εξοικονόμησης πόρων για να χρηματοδοτεί την επιχειρηματική δράση των μονοπωλίων. Τα έργο υποδομής δεν αποφέρουν κέρδη στους επιχειρηματίες όπως π.χ. οι αυτοκινητόδρομοι, οι οποίοι λόγω διοδίων μπορούν να αποδίδουν κέρδη για πολλά χρόνια στις κατασκευάστριες εταιρείες.
Διαχρονικά και με διαφορετικές κυβερνήσεις, διαφορετικά πρόσωπα ο λαός πληρώνει ακριβά την εγκληματική γύμνια του κρατικού μηχανισμού, τον ανεπαρκή σχεδιασμό πολιτικής προστασίας, τη ανυπαρξία έργων υποδομής που προστατεύουν τη ζωή του λαού.
Τα περί κλιματικής αλλαγής, δεν μπορούν να κρύψουν ότι οι «αφύσικες καταστροφές» είναι αποτέλεσμα ακραίων πολιτικών (καπιταλιστικών) φαινομένων.