Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Εύβοια 9/8/2020: Τις πταίει για την τραγωδία;

Εύβοια,9 Αυγού­στου 2020 μια ακό­μη τρα­γω­δία, με τον μέχρι στιγ­μής απο­λο­γι­σμό στους 5 νεκρούς και 2 αγνο­ού­με­νους. Περί­που 3.000 οική­μα­τα έχουν υπο­στεί κατα­στρο­φές. Για μια ακό­μα φορά η Εύβοια, δέχθη­κε ισχυ­ρό­τα­το πλήγ­μα από τις πλημ­μύ­ρες. Χτες ήταν το Μάτι, η Μάν­δρα, η Μηχα­νιώ­να, η Καλαμάτα.….

Μέχρι τώρα οι κυβερ­νώ­ντες ενο­χο­ποιού­σαν για το μέγε­θος των κατα­στρο­φών  και το χαμό ανθρώ­πων, τα ακρία και­ρι­κά φαι­νό­με­να. Σήμε­ρα ο υφυ­πουρ­γός Πολι­τι­κής Προ­στα­σί­ας, υιο­θε­τώ­ντας τη διε­θνή επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία, τ’ απέ­δω­σε στην κλι­μα­τι­κή αλλα­γή (!!!) κρύ­βο­ντας ‑ειδι­κά για την πολύ­πα­θη Εύβοια- την ανυ­παρ­ξία αντι­πλημ­μυ­ρι­κών έργων, την επί χρό­νια ανύ­παρ­κτη θωρά­κι­ση από τα και­ρι­κά φαινόμενα.

Σήμε­ρα έχου­με την εμπει­ρία, την τεχνο­γνω­σία και τα μέσα να προ­στα­τευ­τού­με από τα ακραία και­ρι­κά φαι­νό­με­να. Δυστυ­χώς όμως κάθε χρό­νο θρη­νού­με ανθρώ­πους που πνί­γη­κα, κάη­καν, θάφτη­καν σε συντρίμ­μια. Το μέγε­θος των κατα­στρο­φών και της απώ­λειας ανθρώ­πων δεί­χνει την έκτα­ση της αδια­φο­ρί­ας της πολι­τεί­ας για μέτρα πολι­τι­κής προ­στα­σί­ας, το μέγε­θος της απα­ξί­ας του ανθρώ­που και των ανα­γκών του.

Πώς εξη­γεί­ται το ότι με τέτοια ανά­πτυ­ξη του ανθρώ­πι­νου πολι­τι­σμού δεν υπάρ­χει σε ολό­κλη­ρο τον καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο απο­τε­λε­σμα­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση φυσι­κών και άλλων κατα­στρο­φών, αντί­θε­τα οι λαοί είναι εκτε­θει­μέ­νοι σε φανε­ρούς και αθέ­α­τους κινδύνους;

Πώς εξη­γεί­ται το ότι σε ένα μικρό νησί που υφί­στα­ται για δεκα­ε­τί­ες εξο­ντω­τι­κό εμπάρ­γκο, η Κού­βα έχει όχι μόνο να κατα­φέ­ρει να ελα­χι­στο­ποι­ή­σει τις κατα­στρο­φές και τις απώ­λειες από τα ακραία και­ρι­κά φαι­νό­με­να, αλλά και να οργα­νώ­σει υπο­δο­μές για να τα αξιοποιήσει;

Στην Κού­βα στο επί­κε­ντρο της προ­σο­χής είναι ο άνθρω­πος και οι ανά­γκες του για την οποία κατά και­ρούς οι αξιω­μα­τού­χοι του Οργα­νι­σμού Ηνω­μέ­νων Εθνών «το κου­βα­νι­κό μοντέ­λο θα μπο­ρού­σαν να το εφαρ­μό­σουν πολύ απλά και άλλες χώρες με παρό­μοιες οικο­νο­μι­κές δυνα­τό­τη­τες ή και χώρες με πολύ περισ­σό­τε­ρους πόρους, που δεν προ­στα­τεύ­ουν τον πλη­θυ­σμό τους με την ίδια απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα που το πράτ­τει η Κούβα»…

Σε ένα καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος που όλα τα μετρά­ει με βάση το κέρ­δος των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων είναι προ­τι­μό­τε­ρο να δίνει κάθε τόσο μερι­κές ψευ­το­α­πο­ζη­μιώ­σεις ή να ρίχνει τους πλη­γέ­ντες στην αγκα­λιά των τρα­πε­ζών για δάνεια παρά να ξεκι­νή­σει την υλο­ποί­η­ση ενός ολο­κλη­ρω­μέ­νου σχε­δια­σμού πρό­λη­ψης κατα­στρο­φών. Όλα στη βάση «κόστους — οφέ­λους» και σε αυτό το ζύγι πάντα χαμέ­να τα λαϊ­κά νοικοκυριά.

Τα έργα υπο­δο­μής σημαί­νουν «κόστος» για το κρά­τος στις καπι­τα­λι­στι­κές χώρες, δηλα­δή βάρος αδι­καιο­λό­γη­το μπρο­στά στην ιεράρ­χη­ση της εξοι­κο­νό­μη­σης πόρων για να χρη­μα­το­δο­τεί την επι­χει­ρη­μα­τι­κή δρά­ση των μονο­πω­λί­ων. Τα έργο υπο­δο­μής δεν απο­φέ­ρουν κέρ­δη στους επι­χει­ρη­μα­τί­ες όπως  π.χ. οι αυτο­κι­νη­τό­δρο­μοι, οι οποί­οι λόγω διο­δί­ων μπο­ρούν να απο­δί­δουν κέρ­δη για πολ­λά χρό­νια στις κατα­σκευά­στριες εταιρείες.

Δια­χρο­νι­κά και με δια­φο­ρε­τι­κές κυβερ­νή­σεις, δια­φο­ρε­τι­κά πρό­σω­πα ο λαός πλη­ρώ­νει ακρι­βά την εγκλη­μα­τι­κή γύμνια του κρα­τι­κού μηχα­νι­σμού, τον ανε­παρ­κή σχε­δια­σμό πολι­τι­κής προ­στα­σί­ας, τη ανυ­παρ­ξία έργων υπο­δο­μής που προ­στα­τεύ­ουν τη ζωή του λαού.

Τα περί κλι­μα­τι­κής αλλα­γής, δεν μπο­ρούν να κρύ­ψουν ότι οι «αφύ­σι­κες κατα­στρο­φές» είναι απο­τέ­λε­σμα ακραί­ων πολι­τι­κών (καπι­τα­λι­στι­κών) φαινομένων.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο