Ε… Εσύ Ποιητή!

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Ας έρθου­με στις σημε­ρι­νές μέρες που η κυριαρ­χία και η παντο­δυ­να­μία των ΜΜΕ ευτε­λί­ζει και υπο­βαθ­μί­ζει την κοι­νω­νι­κή και πολι­τι­στι­κή μας ζωή με προ­ϊ­ό­ντα υπο­κουλ­τού­ρας. Με την παρα­πλη­ρο­φό­ρη­ση και την δια­στρέ­βλω­ση εννοιών και αξιών μας έχει δώσει και­νούρ­για πρό­τυ­πα, χωρίς ήθος και ηθι­κή, βου­τηγ­μέ­να πολ­λές φορές μέσα στην δια­φθο­ρά και την εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση των πάντων.

Και­νούρ­γιες συμπε­ρι­φο­ρές, γεμά­τες life style, οι εικό­νες των πετυ­χη­μέ­νων, μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τιών, μεγα­λο­δι­κη­γό­ρων, μεγα­λο­χρη­μα­τι­στών, μεγα­λο­κο­μπι­να­δό­ρων, μεγα­λο­πα­ρου­σια­στών και μεγαλομοντέλων.

Ναρ­κω­τι­κά και εκπόρ­νευ­ση από την μία, ανερ­γία και λιτό­τη­τα από την άλλη. Η καθα­ρό­τη­τα του νερού (λες και μπο­ρού­με να ζήσου­με χωρίς καθα­ρό νερό), της γης και του αέρα θυσια­σμέ­νες στον βωμό του κέρ­δους και αυτές. Σαν να μην έφτα­ναν αυτά, να και ο έρπο­ντας φασι­σμός που ξεχύ­νε­ται στα­θε­ρά μέσα από το αυγό του φιδιού με το πρό­σω­πο της ξενο­φο­βί­ας και του ρατσισμού.

Όσο επι­βάλ­λουν την παρακ­μή, τόσο θέλουν τον λογο­τέ­χνη, τον κάθε καλ­λι­τέ­χνη παρο­πλι­σμέ­νο και χωρίς φωνή. Όσο η οργή μας ξεχει­λί­ζει και όσο ο δρό­μος επι­στρο­φής σε έναν νέο σκο­τα­δι­σμό και μεσαί­ω­να είναι ορα­τός, τόσο μέσα στην Τέχνη ανα­τρέ­πο­νται οι γενε­σιουρ­γι­κές της δομές και για αυτό επι­βάλ­λε­ται να πάρει πρω­το­βου­λί­ες. Να βγει και να χαρά­ξει δρό­μους αντί­στα­σης και να αρνη­θεί να συμ­με­τέ­χει σε αυτή την οπι­σθο­δρό­μη­ση. Να πει αντι­στα­θεί­τε, εμπνευ­στεί­τε και εμπνεύστε!

Σε αυτές λοι­πόν τις σημε­ρι­νές δύσκο­λες συν­θή­κες ο ρόλος της Τέχνης πρέ­πει να είναι πρω­τα­γω­νι­στι­κός. Αυθε­ντι­κός, πρω­το­πο­ρια­κός, εποι­κο­δο­μη­τι­κά επι­θε­τι­κός στην σήψη του πολι­τι­σμού μας και εμπνευ­στι­κός. Είναι όμως; Υπάρ­χουν τόσες ενστά­σεις από απλούς ανθρώ­πους της εργα­τιάς, της αγρο­τιάς, από άνερ­γους, από χαμη­λά αμει­βό­με­νους, από συντα­ξιού­χους που εκλι­πα­ρούν και ικετεύουν.

«Κάντε κάτι. Γράψ­τε. Μιλή­στε. Δια­μαρ­τυ­ρη­θεί­τε. Καταγ­γεί­λε­τε. Βάλ­τε μπρο­στά την πένα σας, το χρω­στή­ρα, το καλ­λι­τε­χνι­κό σας κύρος και ηγη­θεί­τε… Δεν μπο­ρού­με άλλο. Δεν αντέ­χου­με άλλο. Βου­λιά­ζου­με σε μολυ­σμέ­νους βάλ­τους. Πνι­γό­μα­στε σε βρω­με­ρές θάλασ­σες και ποτά­μια. Πεθαί­νου­με στο πρώ­το χιό­νι και στην πρώ­τη καται­γί­δα. Μας τσα­λα­πα­τούν πέτα­λα αφη­νια­σμέ­νων αλό­γων και σπι­ρού­νια αδί­στα­κτων καβα­λά­ρη­δων. Μας μαστου­ρώ­νουν, μετα­τρέ­πο­ντας σε χαμαι­τυ­πεία τα ίδια μας τα σπί­τια και τις ζωές των παι­διών μας μέσα από τα διά­φο­ρα τύπου reality. Αφου­γκρα­στεί­τε τις φωνές μας, ακού­στε τις κραυ­γές μας, είναι από την απελ­πι­σία μας,  από την από­γνω­ση μας  και την καθη­με­ρι­νή μας αγωνία».

Ε… εσύ Ποι­η­τή. Δεν βλέ­πεις; Δεν ακούς; Δεν ζεις εδώ; Σπα­τα­λάς το ταλέ­ντο σου, να ξεσκο­νί­ζεις τις βρω­μιές αρχο­μα­νών, αχόρ­τα­γων και ανά­ξιων με δημιουρ­γί­ες της μίας χρή­σης; Μίλα μας όχι μόνο για αστέ­ρια μακρι­νά και ηλιο­βα­σι­λέ­μα­τα, για νύχτες μαγι­κές και λάγνες, μίλα μας για τα παγω­μέ­να πρό­σω­πα που συνα­ντάς τις νύχτες και τους ξεθε­ω­μέ­νους στις ουρές των νοσο­κο­μεί­ων, αφου­γκρά­σου τον παλ­μό του ανθρώ­που που ζει δίπλα σου, για­τί αυτή την στιγ­μή μας πολε­μούν και μας ζώνουν με χιλιά­δες προ­βλή­μα­τα. Για­τί ξέρεις η μόρ­φω­ση, η γνώ­ση, ο αλη­θι­νός πολι­τι­σμός έχουν πάντα ταξι­κή μορ­φή και ανάλυση!

___________________________________________________________________________________________________________

Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.