Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ζακ, σε φάγανε φασίστες τοκογλύφοι κι ελεεινοί μπάτσοι

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Είχε πολ­λούς δολο­φό­νους ο Ζακ. Τα δύο ανθρω­πό­μορ­φα κτή­νη που τον κλό­τσα­γαν και τον γρον­θο­κο­πού­σαν ανη­λε­ώς. Τους οκτώ ελε­ει­νούς μπά­τσους που φαί­νε­ται να τον απο­τε­λεί­ω­σαν. Τον αυθά­δη ψευ­τό­μα­γκα εκπρό­σω­πο των αστυ­νο­μι­κών (αλή­θεια όλων;) που δήλω­νε θρα­σύ­δει­λα «σ’ όποιον αρέ­σει» και του πρέ­πει από­τα­ξη. Όλους τους άλλους από εξευ­τε­λι­σμέ­να κανά­λια, δημο­σιο­γρα­φί­σκους της πεντά­ρας και της μπό­χας και το κάθε εκφα­σι­σμέ­νο αρθρό­πο­δο που ξέρ­να­γαν εν χορώ:

«Ο ομο­φυ­λό­φι­λος, ο τοξι­κο­μα­νής, ο μαστου­ρω­μέ­νος, ο κλέ­φτης… ο επί­δο­ξος φονιάς… καλά του έκαναν».

Ο Ζακ όμως δεν ήταν «φτιαγ­μέ­νος», δεν ήταν οπλι­σμέ­νος, δεν απο­πει­ρά­θη­κε να κλέ­ψει. Παρ’ όλα αυτά τον λιν­τσά­ρι­σαν, τον δολο­φό­νη­σαν τα χαμερ­πή φασι­στοει­δή, άστο­λα και ένστολα.

Τόσα ελε­ει­νά «σκυ­λιά» ενα­ντί­ον ενός αθώ­ου κι ανυ­πε­ρά­σπι­στου ανθρώ­που. Ένας εσμός απο­βρα­σμά­των πάνω στον φου­κα­ρά τον Ζακ. Ξεψύ­χη­σε εκεί στο βρω­με­ρό, απ’ τους τοκο­γλύ­φους, τους ρατσι­στές και τους υπάν­θρω­πους μπά­τσους, πεζο­δρό­μιο, μην αντέ­χο­ντας η καρ­διά του το λιν­τσά­ρι­σμα. Ίσως πριν αφή­σει την τελευ­ταία του πνοή να πρό­λα­βε ν’ ανα­ρω­τη­θεί για­τί συμ­βαί­νει αυτό;

Κανείς δεν θα του απα­ντή­σει του Ζακ. Ούτε τα απο­βρά­σμα­τα που τον δολο­φό­νη­σαν, ούτε κι οι όμοιοί τους που τον σκύ­λευαν κατά συρροή.

Την χρω­στά­με όμως αυτή την απά­ντη­ση στους εαυ­τούς μας. Στα παι­διά μας που μπο­ρεί αύριο να έχουν τη «μοί­ρα» του Ζακ. Έτσι, επει­δή απλά θα είναι μελα­χρι­νά, ομο­φυ­λό­φι­λα, μετα­νά­στες, Εβραί­οι, εγγράμ­μα­τοι, συν­δι­κα­λι­στές, κομ­μου­νι­στές. Και θα κλαί­με κάθε που θα χάνου­με και κάποιον δικό μας, άβου­λοι κι ανή­μπο­ροι να πρά­ξου­με κάτι. Στη θέση που βρί­σκε­ται ο καπι­τα­λι­σμός φλερ­τά­ρει ξανά με τον φασι­σμό. Η κάθε «Βαϊ­μά­ρη» μπο­ρεί να μην έμει­νε, απλά και μόνο, ενε­νή­ντα χρό­νια πίσω. Ήδη ζουν ανά­με­σά μας. Αν δεν αντι­δρά­σου­με, θα κατα­ντή­σου­με εμείς να ζού­με ανά­με­σα σ’ αυτούς.

Αργά αλλά στα­θε­ρά και μεθο­δι­κά κατα­φέρ­νουν μέρος της κοι­νω­νί­ας να εκχυ­δα­ΐ­ζε­ται, να αποϊ­δε­ο­λο­γι­κο­ποιεί­ται, να εκπη­θι­κί­ζε­ται και να φασι­στι­κο­ποιεί­ται. Τί λέτε, θα τους αφήσουμε;

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο