Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ζαν Ανούιγ, μία από τις ισχυρότερες προσωπικότητες του γαλλικού θεάτρου.

Στις 23 Ιου­νί­ου 1910 στο Μπορ­ντώ της Γαλ­λί­ας γεν­νιέ­ται ο Ζαν Ανού­ιγ, διε­θνούς φήμης θεα­τρι­κός συγ­γρα­φέ­ας, μία από τις ισχυ­ρό­τε­ρες προ­σω­πι­κό­τη­τες του γαλ­λι­κού θεάτρου.

Ύστε­ρα από τις νομι­κές του σπου­δές κι από ένα σύντο­μο πέρα­σμα από τη δημο­σιο­γρα­φία, βλέ­πει το πρώ­το του έργο, την “Ερμίν” ν ανε­βά­ζε­ται στο Theatre de l Oeuvre, το 1932. Η υπο­δο­χή που του επε­φύ­λα­ξαν στο έργο απο­φα­σί­ζει ολό­κλη­ρη την καριέ­ρα του. Για πολύ και­ρό γραμ­μα­τέ­ας του Λουί Ζου­βέ, γρά­φει δια­δο­χι­κά τον “Μαν­δα­ρί­νο” (1933), και το “Υπήρ­χε ένας φυλα­κι­σμέ­νος” (1935) που τα υπο­δέ­χτη­καν με μύδρους κρι­τι­κοί σαν τον Γκα­μπριέλ Μαρ­σέλ και τον Ρομπέρ Μπρα­ζι­γιάκ. Οπωσ­δή­πο­τε όμως, για να γνω­ρί­σει την πραγ­μα­τι­κή επι­τυ­χία πρέ­πει να περι­μέ­νει ως το 1937, χρο­νιά που δίνει τον “Ταξι­διώ­τη χωρίς απο­σκευ­ές”, και το 1938, χρο­νιά που δίνει το “Αγρί­μι”. Με το “Χορό των κλε­φτών” και το “Ραντε­βού στο Σαν­λί” η φήμη του θα μεγα­λώ­σει. Με την “Αντι­γό­νη” του (1944) γνω­ρί­ζει το θρί­αμ­βο, εκσυγ­χρο­νί­ζο­ντας το αρχαίο θέμα, που το αντλεί απ το Σοφο­κλή, εκθειά­ζο­ντας σε μια πολύ πρό­σφο­ρη στιγ­μή ‑τη στιγ­μή της Γερ­μα­νι­κής Κατο­χής- το ασυμ­βί­βα­στο της αγνό­τη­τας μπρο­στά στην άτεγ­κτη σκο­πι­μό­τη­τα της πολι­τι­κής πράξης.

Τα έργα του έχουν έντο­να προ­σω­πι­κά μηνύ­μα­τα και συχνά ανα­φέ­ρο­νται στην εσω­τε­ρι­κή ζωή του θεά­τρου, παρου­σιά­ζο­ντας τις δια­μά­χες μετα­ξύ των ηθο­ποιών, ενώ είναι ιδιαί­τε­ρα καυ­στι­κά για τους κρι­τι­κούς, τους ακα­δη­μαϊ­κούς και τους γρα­φειο­κρά­τες. Μια από τις χαρα­κτη­ρι­στι­κές τεχνι­κές του Ανού­ιγ ήταν το «θέα­τρο μέσα στο θέα­τρο», με πολ­λές ανα­δρο­μές στο παρελ­θόν και συχνές αλλα­γές των ρόλων. Εγρα­ψε, επί­σης, διά­φο­ρα επι­τυ­χη­μέ­να κινη­μα­το­γρα­φι­κά σενά­ρια και μετέ­φρα­σε αρκε­τά αγγλι­κά θεα­τρι­κά έργα. Υιο­θέ­τη­σε εν μέρει τις από­ψεις του υπαρ­ξι­σμού όπως τις δια­τύ­πω­σε ο Ζαν Πολ Σαρτρ, ενώ επη­ρε­ά­στη­κε, επί­σης, από τις θεα­τρι­κές διδα­σκα­λί­ες του Λουί Ζου­βέ και του Ζαν Ζιρο­ντού. Μισού­σε τη δημο­σιό­τη­τα και παρέ­μει­νε απο­μο­νω­μέ­νος σε όλη του τη ζωή.

O Ζαν Ανού­ιγ πέθα­νε στη Λωζά­νη της Ελβε­τί­ας στις 3 Οκτω­βρί­ου 1987, σε ηλι­κία 77 ετών.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο