Φλέβες γυμνές που χάθηκαν στη θάλασσα οι αγάπες
μια φέτα άσπρο φεγγάρι ξεχασμένο
καταμεσής τ’ ουρανού, αρμενίζει ο νους,
η αθωότητα στο ροζ φορεματάκι,
στις ραφές εκεί έμεινε, «μη φοβάσαι»
γαληνεμένα τα λόγια σου
τα φέρνει ακόμη ο αέρας στην ακτή,
βασανισμένες οι ώρες στα κρόσσια τού ήλιου
μεταλαβαίνω ένα χαμόγελο κρυφά
το βλέμμα προσηλωμένο στην ώχρα τού μεσημεριού
στα όνειρα τα γεμάτα πληγές αναπαύεσαι
ανάμεσα σε κοχύλια και μικρά βότσαλα
αυτά που σού μάζευα,
κι ύστερα το άγγιγμα των χεριών
φευγαλέο στο πρόσωπο
πριν η διαβασμένη σου παλάμη σημαδέψει τον ορίζοντα
αυτόν τής παιδικής μου ηλικίας.
Tο ξέρεις καλά, αλλάζουν τοπία οι ψυχές
τώρα που η μνήμη δεν πετρώνει στην άμμο
τώρα που η αλμύρα ξεφλουδίζει τις λέξεις
το ξέρω κι εγώ
καμιά ανάμνηση δεν μού έχει επιβληθεί
όσο αυτή τής φωνής σου.
Τώρα, πάνω από τις αγκυλωτές καμπυλώσεις τών βράχων
αφελής παιδική ανάμνηση το καλοκαίρι
υπονομεύει το φως και το δάκρυ στα βλέφαρα
όταν όλα με την ίδια οικειότητα ξεδιπλώνονται
για να μπορείς να επιστρέφεις ,
υπάρχουν βλέπεις τα σημάδια τής φυγής.
Μουδιασμένα τα δάχτυλα κινούνται άπραγα,
αμήχανα στη σιωπή,
μαζί και με αυτά που δεν υπάρχουν πια
το σύννεφο των μαλλιών σου να με ταξιδεύει
γράμματα παλιά, κιτρινισμένα φύλλα,
σκουριασμένα κέρματα.
Η πέννα σου ακόμη εκεί
το γυάλινο μελανοδοχείο ερμητικά κλειστό
και το λευκό χαρτί ανοιχτό στο φως,
λέξεις αδιόρθωτες, ανορθόγραφες
το λευκό χαρτί, θαρρείς περιμένει
δασείες και περισπωμένες και πνεύματα
κι όμως κάθε μέρα
αναβάλλονται οι διορθώσεις
και ο κόσμος που αγάπησα αναβάλλεται…
Όλα αγρυπνούν στη μελαγχολία μου
όλα αντέχουν στην ομορφιά τής σκέψης σου,
τα νυχτολούλουδα στο φράχτη
τα κεριά στο παράθυρο
η σκιά που παραστέκει πάντα μεσάνυχτα στο φανοστάτη.
Επιστρέφω, στην πόλη με τα στενά καντούνια
και τα σπαταλημένα «σ’ αγαπώ»
επιστρέφω,
απροστάτευτη στον πελαγίσιο αέρα,
επιστρέφω με τον καιρό στον καθρέφτη,
στην αγκαλιά τού φθινοπώρου
αφελής παιδική ανάμνηση το καλοκαίρι
στα πρώτα χρυσάνθεμα.
Αύριο, εν ονόματι τής αγάπης
Ζωή Δικταίου
Αμνισός, Αύγουστος 2014
(Έργο «Παιχνίδια στην άμμο», Νατάσα Μανέτα)
Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1962. Στο Τζερμιάδων μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω στην Κέρκυρα.
Πιστεύω στην αγάπη. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και οι ξεφτισμένες δαντέλες του παλιού καιρού. Καινούρια ανάγνωση πάντα η βροχή. Όχημα μαγείας οι λέξεις. Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί γράφω. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο». Με το μολύβι του έρωτα σπασμένο στο χέρι και την προοπτική του ονείρου στ‘ ανοικτά της ψυχής, αύριο, ακριβή η άνθηση της άνοιξης μέσα στην αλήθεια του φθινοπώρου.Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Νικολάου, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργη Κοντογιάννη και τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη.
Εργογραφία
Ιστορίες για φεγγάρια, παιδική λογοτεχνία
Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, μυθιστόρημα
Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, μυθιστόρημα
Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, διηγήματα
Αύριο, στάχυα οι λέξεις, ποιητική συλλογή
Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, διηγήματα
Λασίθι, Τόπος Μέγας, αφήγημα
Συμμετοχές
Μονόλογοι, ποιητική ανθολογία
Γράμματα της ποίησης, ποιητική ανθολογία
