Ζωή Δικταίου: Στα Γιάννινα του φθινοπώρου

Πρώ­τη βροχή,
βαριά μπακίρια,
στα Γιάν­νι­να του φθινοπώρου
η λίμνη πάχνι­ζε άσπρο ασή­μι και καημό,
δεν θα πεθά­νω από ενοχή,
έχω γεφύ­ρια και ποτά­μια του συνόρου,
κυρά Φροσύνη,
απ’ τη λάσπη μαύ­ροι ίσκιοι ερημίτες
θα ξανα­γρά­ψουν στον εξώ­στη το χαμό.

Δεν μετα­νιώ­νεις
και γι’ αυτό δεν επιστρέφεις
πρω­τό­γνω­ρα όλα, αρχαία μήτρα μυστική,
παίρ­νεις το κάρβουνο
απ’ τα χέρια της Διώνης
γρά­φεις ονό­μα­τα σε πέτρα μυθική,
ο νικη­μέ­νος, πάντα θά ’σαι
μου­σα­φί­ρης του οδοιπόρου
και θά ’μαι σπί­θα που θ’ ανά­βει πάντα εκεί.

Πέφτει η βροχή,
συρ­τό αερά­κι κατα­πρά­σι­να νερά,
πρώ­τη βρο­χή, λίγες οι φλέ­βες που θυμάσαι
δες, κατε­βαί­νει ο ουρα­νός να βρεις βουνά,
Μοί­ρα βροχή,
Δαί­μο­νες ήχοι, στην ομί­χλη η ζωή μου
σέρ­νε­ται η νύχτα σε τοπία θλιβερά,
στην πετρω­μέ­νη σου παλά­μη συλλαβίζεις
ό,τι αγα­πού­σες απ’ τον κόσμο μια φορά.

Βρο­χή στη λίμνη,
γυμνή σάρκα
και μια αδέ­σπο­τη φωνή απ’ το πουθενά,
κρυ­φά απ’ τα βλέμ­μα­τα ξεπλέ­νει ς την πλη­γή μου,
στο Μιτσι­κέ­λι πάλι αστρά­φτει και βροντά
με κεραυ­νούς λού­ζο­νται οι Λάμιες πριν βραδιάσει,
έβε­νος ‚μαύ­ρα από κατρά­μι τα μαλλιά,
πλα­νό­διος έρω­τας ‚φίδια σφυ­ρί­ζουν στα καλάμια
στην κόψη τ’ άστρου κρα­σί ο θάνα­τος κερνά.

Κάθε Σεπτέμ­βρη,
ένας έρω­τας, κρυ­φά παλιά σημάδια,
στρι­φο­γυ­ρί­ζω στ’ αλω­νά­κι του γκρεμού,
θα ’ρθεις Νοέμβρη,
τάμα­τα, ξόβερ­γα, βαθιά στε­γνά πηγάδια
σηκώ­νεις λέξεις απ’ το χώμα πριν βραχούν,
γέρ­νουν τα φύλλα
σ’ ένα γέλιο σου σβησμένο
σκλη­ρό το αντίο θα ειπω­θεί του μισεμού.

Σέρ­νω την έρημο
διπλές σαΐ­τες οι ματιές στα ξεχασμένα,
σώμα μου γυάλινο,
μια αστρο­φεγ­γιά του Νότου λαχταρώ,
να μετρη­θείς σ’ ένα μου δάκρυ στη Δωδώνη
βρέ­χει, ο αρχάγ­γε­λος θα σύρει το χορό.
Κρα­τάς το άπια­στο, η σκέ­ψη μαστιγώνει
ψυχή μου λάβαρο
σε ξεδι­πλώ­νω και τον Χάρο τιμωρώ.

Αύριο, εν ονό­μα­τι της αγάπης
Ζωή Δικταίου

Με την πρώ­τη του φθι­νο­πώ­ρου βρο­χή στη λίμνη
Γιάν­νι­να, 4 Σεπτέμ­βρη 2019