Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ζωή Καραπατάκη: «Ο παίκτης και το παίγνιο»

Τόσκα

Θα ζητή­σω απ’ το θείο Βάνια
Ένα μικρό χώρο κοντά του
Να δου­λέ­ψου­με μαζί
Αυτός τους λογα­ρια­σμούς του
Για τα χωρά­φια κι εγώ τα δικά μου
Διά­βα­σμα και ίσως γράψιμο
Αφού ταιριάζουμε…
Το λοι­πόν καλύτερα
Να ‘μαστε παρέα
Έχο­ντας τη θαλ­πω­ρή της συντροφιάς
Και τα συνή­θεια της μέρας

Τσάι το πρωί
Στη μία φαγη­τό όπως όλοι οι άνθρωποι
Το βρά­δυ δείπνο

Κάπου κάπου θα μπαίνει
Και η Σόνια

«Θ’ ανα­παυ­τού­με , θ’ αναπαυτούμε
θ’ ακού­σου­με τους αγγέλους
Θα δού­με ολό­κλη­ρο τον ουρανό
Σπαρ­μέ­νο με διαμάντια
Το πιστεύω »

( Τόσκα: λέξη ρώσι­κη ουσια­στι­κά αμε­τά­φρα­στη, ίσως νοσταλ­γία, βαρυ­θυ­μία, ερημιά )

Ο φόβος

To conquer fear is the beginning of wisdom
B. Russel

Ακό­μη και ο θάνατος
Που σέρ­νει μαζί της η υπακοή
Είναι πιο βολικός
Πού να δια­φω­νείς τώρα
Και να μπαί­νεις σε μπελάδες

Για­τί οι ανό­η­τοι έχουν και μια παράξενη
Επι­βο­λή γύρω τους

Τον άλλο ή τους άλλους εαυ­τούς σου
Πρέ­πει να τους πείσεις
Όπως όπως
Άσε το φόβο να κάνει παιγνίδι
Αφού το ξέρεις
Όταν πέσει η αυλαία
Μόνον αυτός θα υποκλίνεται
Στο κοινό

Ο αργαλειός

Μπερ­δευό­ταν πολύ
Ο Οδυσσέας
Τις ώρες που καθό­ταν μόνος μπρο­στά στη θάλασ­σα της Τροίας

Κάποιες φορές
Άκου­γε ξεκά­θα­ρα τον ήχο των κυμάτων
Κάποιες άλλες όμως
Νόμι­ζε πως άκου­γε τα χτυ­πή­μα­τα απ’ τον αργα­λειό της Πηνελόπης
Να έρχο­νται στην ακτή το ένα μετά το άλλο
Να φτά­νουν στην καρ­διά του και να της δίνουν το ρυθ­μό τους
Σχε­δόν ένοιω­θε και την ανά­σα της
Πάνω απ΄τα ξύλα αυτά της ελιάς
Άκου­γε το γουρ­γου­ρη­τό του σκύ­λου κοντά της
Άκου­γε το σούρ­σι­μο των ποδιών της Ευρύ­κλειας στο δάπεδο
Επί­σης τις θορυ­βώ­δεις φωνές των μνηστήρων
Που όμως τις από­διω­χνε ενοχλημένος

Λίγο ήθε­λε για να ξεχάσει
Ότι βρι­σκό­ταν σ΄ένα διά­λειμ­μα του πολέ­μου μόνο
Λίγο ακό­μα και θ΄άπλωνε το χέρι του
Για να πάρει τη κού­πα με το κρασί
Απ΄τα χέρια της γυναί­κας του

Όμως όχι οι φωνές των στρα­τιω­τών του
Αγριε­μέ­νες και στεγνές
Απ΄τα τόσα χρό­νια του πολέμου
Τον καλούσαν
Πετα­γό­ταν ολόρ­θος τότε
Και αφού έκα­νε ένα τίναγ­μα του χεριού
Μπρο­στά απ΄τα μάτια του

Έτρε­χε να συνα­ντή­σει τον ήρωα
Που πάντα ήθελε
Να είναι

Από την ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή της Ζωής Καρα­πα­τά­κη, «Ο παί­κτης και το παί­γνιο» (εκδ. Νησί­δες, 2018)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο