Όσο εξελίσσεται η διαδικασία του ελέγχου από την Οργανωτική Επιτροπή για τη νομιμοποίηση των Οργανώσεων στο 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, τόσο επιβεβαιώνονται όλα όσα ήδη έχει καταγγείλει το ΠΑΜΕ, για το χαρακτήρα και το περιεχόμενο αυτού του Συνεδρίου. Στην ουσία, δεν πρόκειται για εργατικό συνέδριο.

Η νοθεία, η πλαστογραφία, τα σωματεία-φαντάσματα έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο:

• Σωμα­τεία όπου εμφα­νί­ζουν να ψηφί­ζει σε αυτά ένας εργα­ζό­με­νος ανά 40 δευτερόλεπτα.
• Σωμα­τεία που οι αρχαι­ρε­σί­ες τους δεν υπάρ­χουν σε κανέ­να Πρωτοδικείο.
• Δεκά­δες διπλο­ψη­φί­ες, «μέλη» που έχουν ψηφί­σει σε δύο, τρία και τέσ­σε­ρα σωμα­τεία, ορι­σμέ­νοι από τους οποί­ους εκλέ­γο­νται και στα όργανα.
• Σωμα­τεία με μέλη και ψηφί­σα­ντες που ξεπερ­νούν σε αριθ­μό τους εργα­ζό­με­νους της περιο­χής τους.

Τα παρα­πά­νω απο­τε­λούν ένα μικρό, αλλά χαρα­κτη­ρι­στι­κό δείγ­μα της «μαζι­κο­ποί­η­σης» και της «συμ­με­το­χής» που εμφα­νί­ζουν οι σάπιες δυνά­μεις, οι οποί­ες παρι­στά­νουν την ηγε­σία της ΓΣΕΕ στα σωμα­τεία που ελέγ­χουν. Η αλλο­τρί­ω­ση που αυτές οι δυνά­μεις έχουν επι­φέ­ρει στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα είναι εξό­φθαλ­μη πλέ­ον, αφού εμφα­νί­ζουν ψηφί­σα­ντες, εκλεγ­μέ­νους στα όργα­να των εργα­τι­κών σωμα­τεί­ων καθώς και αντι­προ­σώ­πους, στε­λέ­χη της εργο­δο­σί­ας και σε πολ­λές περι­πτώ­σεις τους ίδιους τους εργο­δό­τες, όπως προ­έ­δρους και διευ­θύ­νο­ντες συμ­βού­λους εται­ρειών, αντι­προ­έ­δρους ΔΣ Τρα­πε­ζών, ιδιο­κτή­τες πούλ­μαν και ασφα­λι­στι­κών εται­ρειών. Η παρέμ­βα­ση της εργο­δο­σί­ας είναι ολο­φά­νε­ρη παντού. Εκτός από το να σέρ­νει χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους να ψηφί­ζουν τους ανθρώ­πους της, όπως συμ­βαί­νει σε διά­φο­ρα σωμα­τεία στο εμπό­ριο και αλλού, εκλέ­γε­ται και η ίδια στο Συνέ­δριο της ΓΣΕΕ!

Θέλουν να βάλουν εμπό­δια στη συσπεί­ρω­ση των εργα­ζό­με­νων με το ΠΑΜΕ, στην ενδυ­νά­μω­ση του ταξι­κού κινή­μα­τος, στην ανά­πτυ­ξη των αγώ­νων που απαι­τού­νται σήμε­ρα, για να μπο­ρέ­σουν οι εργα­ζό­με­νοι να ανα­χαι­τί­σουν την επί­θε­ση που δέχο­νται από το μεγά­λο κεφά­λαιο και τις κυβερ­νή­σεις του, από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς οργα­νι­σμούς, όπως η ΕΕ. Των αγώ­νων που απαι­τού­νται, προ­κει­μέ­νου να μπουν στο προ­σκή­νιο οι ανά­γκες των εργα­ζο­μέ­νων και η ικα­νο­ποί­η­σή τους, σε αντι­πα­ρά­θε­ση με τις απαι­τή­σεις και τα σχέ­δια των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων και τις «αντο­χές» της οικο­νο­μί­ας τους. Οι εργα­ζό­με­νοι μπο­ρούν να βγά­λουν τα συμπε­ρά­σμα­τά τους και να παλέ­ψουν, πετώ­ντας από το σβέρ­κο τους ‑σε όλα τα επί­πε­δα του συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος- τους ανθρώ­πους της εργο­δο­σί­ας και του κρά­τους της, αυτούς που υπο­νο­μεύ­ουν καθη­με­ρι­νά τα εργα­τι­κά συμφέροντα.

Σε αυτή την ενό­τη­τα μπο­ρεί­τε να δια­βά­σε­τε ρεπορ­τάζ που ανα­δει­κνύ­ουν το όργιο νοθεί­ας από τους εργα­το­πα­τέ­ρες, καθώς και την αντί­δρα­ση του ταξι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος, με παρεμ­βά­σεις, ανα­κοι­νώ­σεις, κινητοποιήσεις.