Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ηλέκτρα Αποστόλου

Στις 26 Ιού­λη 1944, βρέ­θη­κε πετα­μέ­νο στους δρό­μους της Αθή­νας ένα γυναι­κείο σώμα παρα­μορ­φω­μέ­νο και μισο­κα­μέ­νο: Ηταν το πτώ­μα της Ηλέ­κτρας Απο­στό­λου. Την είχαν συλ­λά­βει οι ελλη­νό­φω­νοι εγκλη­μα­τί­ες της Ειδι­κής Ασφά­λειας και την οδή­γη­σαν στο άντρο της οδού Ελπί­δας. Εκεί την υπέ­βα­λαν σε φρι­κτά βασα­νι­στή­ρια, για να της απο­σπά­σουν μυστι­κά για την οργά­νω­ση της Αντί­στα­σης και το μηχα­νι­σμό του ΚΚΕ, αφού η Ηλέ­κτρα ήταν ανώ­τα­το στέ­λε­χος της Κομ­μα­τι­κής Οργά­νω­σης Αθή­νας του Κόμ­μα­τος. Λίγο πριν ξεψυ­χή­σει, είχε τον εξής διά­λο­γο με τους δημί­ους της:

-Πώς σε λένε;
-Ελλη­νί­δα
‑Από πού είσαι;
-Από την Αθήνα
‑Πού μένεις;
-Στην Αθή­να
‑Ποιοι είναι οι συνερ­γά­τες σου;
Όλοι οι Έλληνες

Ηλέ­κτρα Απο­στό­λου: Από την άνε­τη ζωή στην υπέρ­τα­τη θυσία για το λαό και την πατρίδα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο