Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ηλέκτρα Στρατωνίου: Και ναι, πρέπει η μέρα της 1ης του Μάη να γίνει — η κάθε μέρα- του χρόνου!

Είναι αλή­θεια πως πλέ­ον μία Πρω­το­μα­γιά δεν φτά­νει, για τους αγώ­νες των Λαών της γης!

-Πως να ξεπλυ­θεί τόσο αίμα και σπα­ραγ­μός; Τόση φτώ­χεια και προσφυγιά;

Τόσο άδι­κο απ΄ τους τρα­νούς αφε­ντά­δες και τόσοι νεκροί;

-Πως το χώμα θα φτά­σει να τους σκε­πά­σει, που κάρ­βου­νο έγι­νε και στά­χτη, τώρα πια δεν από­μει­νε πρά­σι­νο ούτε μια σπι­θα­μή, καρ­πός στα­ριού και δέντρο να φυτρώ­σει, αγριο­λού­λου­δο να ευωδιάσει;

-Όχι! Δε φτά­νει μια Πρωτομαγιά!

Θύμω­σαν οι άνθρω­ποι ολού­θε, θύμω­σαν και άνα­ψαν τα φυτί­λια του νου, της καρ­διάς τους, της αντο­χής τους, της περη­φά­νειας τους, πυρο­δο­τούν τα βρά­δια στα όνει­ρα τους τα συν­θή­μα­τα του αγώ­να τους, της παναν­θρώ­πι­νης Επα­νά­στα­σης, της λευ­τε­ριάς και της δικαιοσύνης!

-«Πως να χωρέ­σει τ΄ όνει­ρο σε κάμα­ρη δυο πήχες»… (Χ.Λεοντής)

Και ναι, πρέ­πει η μέρα της 1ης του Μάη να γίνει — η κάθε μέρα- του χρόνου!

Πρέ­πει οι 365 ημέ­ρες να είναι όλες Εργα­τι­κές Πρω­το­μα­γιές, δε μας φτά­νει ο και­ρός, να τον κυνη­γή­σου­με δυνα­τά και ενω­μέ­νοι όλοι, με γρο­θιές υψω­μέ­νες έτσι όπως μας κυνη­γά­νε τα δίσε­κτα χρό­νια, οι ιμπε­ρια­λι­στές, καπι­τα­λι­στές, φασί­στες, οι κλέ­φτες και αστυνόμοι!

-Εμείς θα τον γκρε­μί­σου­με αυτό τον κόσμο, θα τον ξανα­χτί­σου­με και θα τον μοι­ρά­σου­με ίσια ‑τόσο στον καθέ­να — που να χωρά μέσα του η αγά­πη, το γέλιο και η ευτυ­χία! ‑υ.γ. Η συνέ­χεια στα ποι­ή­μα­τα μου! Η.σ.

-ΖΗΤΩ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!

-ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ!

-ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΟΙ 200 ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ!

ΜΗ ΚΟΙΜΗΘΕΙΤΑΙ

Διέ­κο­ψαν ξαφ­νι­κά την ροή
του τηλε­ο­πτι­κού προγράμματος
για σύν­δε­ση απευ­θεί­ας με την Βουλή,
σε έκτα­κτη ψηφο­φο­ρία αποφάσισαν
μέτρα οικο­νο­μι­κής ανασυγκρότησης
για όλη την Ελλη­νι­κή επικράτεια,
που κυρί­ως θα πλή­ξουν, εργα­τι­κές συνοικίες,
αγρο­τι­κές περιο­χές, καταυ­λι­σμούς προσφύγων!
Ο μηχα­νι­σμός του κρά­τους στο ακέραιο
έκα­νε το ιερό καθή­κον του προειδοποιώντας,
όλους τους πολί­τες ανά πάσα την επικράτεια!
‑Αδέλ­φια, σύντρο­φοι εργά­τες, αγρότες,
πρό­σφυ­γες και μετα­νά­στες, εγκαί­ρως βρεί­τε τρόφιμα
για σας και τα παι­διά σας, λάδι, ψωμί, όσπρια
και ένα βάζο πετι­μέ­ζι, τις πίκρες να γλυκαίνει,
την πεί­να, την αρρώ­στια, τον θάνατο.
Δέστε με σχοι­νιά τα σπί­τια, ρίξ­τε μπε­τόν στα θεμέλια
ρού­χα ζεστά φορέ­στε, διπλά που­λό­βερ, σκούφους,
κασκόλ , παλ­τά και μάλ­λι­νες κάλτσες.
Αγνο­ή­στε το ημε­ρο­λό­γιο που γράφει
δέκα τρις (13) Αυγού­στου 2016… παγί­δα είναι, μπλόφα,
ο μήνας αυτός πάντα συνερ­γά­ζο­νταν με την εξουσία!
‑Ετοι­μα­στεί­τε εγκαί­ρως Σύντροφοι!
Μακρά διάρ­κεια θα έχουν οι χειμώνες
απ άκρη — σ άκρη, εις όλη την επικράτεια!
‑Μην κοι­μη­θεί­τε Αδέρ­φια, πικρό καφέ φτιάξτε,
τσι­γά­ρο στρι­φτό και σχε­διά­στε αντί­στα­ση, αγώνα!
Της ζωής σας τα δικαιώ­μα­τα περιφρουρήστε!
‑Ο κρα­τι­κός μηχα­νι­σμός… προειδοποίησε,
έκα­νε στο ακέ­ραιο, το καθή­κον του!
Ετοι­μα­στεί­τε λοι­πό εγκαίρως
και δρά­στε απο­φα­σι­στι­κά και άμεσα!
‑Κανέ­νας μόνος του σύντροφοι!

       Ο ΣΠΟΡΟΣ ΝΑ ΚΑΡΠΙΣΕΙ

Άνυ­δρα τα χωρά­φια, πλη­γές αχνι­στές στο χώμα
καρ­τε­ρούν ένα Θεό της βροχής
ένα πρω­ι­νό με στά­λες νιο­γέν­νη­του σύννεφου
να πλύ­νουν τα βαθειά της τραύματα,
να δρο­σί­σουν το σκλη­ρό κίτρι­νο σβώλο
της γης που ξεψυ­χά­ει στο πλάι της πέτρας.
Στε­γνά τα χεί­λη του αγρό­τη, άνυδρα,
ξεψυ­χά­ει κι αυτός στη πέτρα δίπλα,
χαϊ­δεύ­ει το χώμα παρακαλάει
ν΄ ανοί­ξει τις βρύ­σες του ουρανού
«ΑΥΤΟΣ» που λένε πως ξέρει από σκάψιμο,
όργω­μα, από σπο­ρά και να θερί­ζει ξέρει!
«ΑΥΤΟΣ» που ήτα­νε γεωρ­γός, καλός σποριάς!
Άνυ­δρη η ζωή του Γιώρ­γη τρα­χιά τα ροζιασμένα
χέρια του, εκεί δίπλα στο κίτρι­νο σβώλο
δέκα μερό­νυ­χτα ξαγρυ­πνά­ει, παρακαλάει,
προ­σεύ­χε­ται, θυμώ­νει! Τον νου του χάνει
παρα­λο­γί­ζε­ται, γεμί­ζει μια χού­φτα χώμα
το βάνει στο στό­μα να το υγρά­νει με το σάλιο!
‑Πρέ­πει να σωθεί ο σπό­ρος! Πρέ­πει να καρπίσει!
Κοι­τά ύστε­ρα ψηλά και ουρλιάζει!
‑Αν υπάρ­χεις ρεεε, για­τί δε βοη­θάς;;; ‑Υπάρ­χεις;;;
Με το κεφά­λαιο είσαι;;; ‑Καπι­τα­λι­στή­η­η­η­η­ηη!!!
Ληστή­η­η­η­η­ηη!!! ‑Σε μάθα­με ρεεε, σε μάθαμε!
Ψέμα­τα λέει το Ευαγ­γέ­λιο σου, δεν ήσουν γεωργός!!!
Τσι­φλι­κάς και κοτζα­μπά­σης ήσου­να, αφέ­ντης με δούλους!!!
Τέντω­σε ο Γιώρ­γης τα μπρά­τσα του
και μήνυ­μα έστει­λε, δυο μού­τζες στον ουρανό!
‑Νααα  ρεεε φασί­στα, νααα!!! Παραλογίστηκε…
άρχι­σε να σπά­ει πει­σμα­τι­κά σβώ­λους με τα δόντια,
να τους μασά­ει, να τους υγραί­νει με το σάλιο του,
με τα δάκρυα, τον ίδρο του πάλευε, ξεψυχούσε…
‑Κι αν χαθώ, ας χαθώ… να σωθεί ο σπό­ρος, ο σπόρος!!!
Με κάθε θυσία, ο σπό­ρος να σωθεί!
‑Να σωθεί και να καρπίσει!!!


ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Και πάλι ο φασι­σμός άπλωσε
τον μαν­δύα του στα όνειρα
των ανθρώ­πων για ειρήνη,
λευ­τε­ριά και αλληλεγγύη!
Ξύπνη­σαν οι νεκροί μουσικοί
με δοξά­ρια στα χέρια τους,
σάλ­πιγ­γες και τύμπα­να πολέμου
και με χιλιά­δες ηρω­ϊ­κές νότες
παί­ζουν, πυρο­βο­λούν το «τέρας»
στο κέντρο της μαύ­ρης του καρδιάς!
Σε σκο­τει­νές αίθου­σες συναυλιών
η ψυχή μου ενώ­νε­ται με τα μάτια
και τις αγκα­λιές των φίλων μου,
ανα­σαί­νει με των συντρό­φων μου
τις ήρε­μες, δυνα­τές ανάσες!
‑Όλοι μαζί στον αγώνα!
Είμα­στε εμείς που φτιάχνουμε
τον Παρά­δει­σο των χρωμάτων,
της μου­σι­κής, της Ανθρωπιάς,
της ισό­τη­τας και του Δίκαιου!
‑Λευ­τε­ριά στα όνει­ρα του αύριο!
‑Θάνα­τος στους φασίστες!

_______________________________________________________

Η Ηλέκτρα Στρατωνίου γεννήθηκε στη Χαλκιδική, έζησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας και στο εξωτερικό. Είναι ζωγράφος, ζει Stratoniou34και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδόσει τρεις ποιητικές συλλογές: «Ποιήματα» (1989, Γερμανία), «Στο ναρκοπέδιο του μυαλού» (2011, Αθήνα) και «Σςςς… ο Θεός κοιμάται» (2014, Αθήνα). Η Ηλέκτρα είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε. Ε. Λ.)
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο