Ηλίας Τσέχος ”Τα Ηλικιωμένα Ανήλικα”

Ηλί­ας Τσέχος
”Τα Ηλι­κιω­μέ­να Ανή­λι­κα” Φεγ­γί­της 2020 Θεσσαλονίκη 
Το 13ο βιβλίο του Ποι­η­τή — Κυκλοφορεί

Η νέα δου­λειά του Ηλία Τσέ­χου, η 13η ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή, από το 1978, με τη συλ­λο­γή ”Έρη­μη Αλή­θεια” γ΄ έκδο­ση, εξα­ντλη­μέ­νη, είναι ένας ατέ­λειω­τος ελλη­νι­κός πυρ­ρί­χιος χορός. Πρω­το­χο­ρεύ­ο­ντας ο ίδιος, μας καλεί μαζί του, περι­δια­βαί­νο­ντας χρό­νους και τόπους παρό­ντες, αστρά­πτο­ντας. Οι λέξεις του κι οι έννοιές του μοσχο­βο­λούν ορει­νό χώμα και πλεύ­ση βορι­νού αγέ­ρα, αλη­θειών αδια­πραγ­μά­τευ­τα ανθρώ­πων ίχνη. Ο ποι­η­τής παί­ζει στο παι­χνί­δι του κόσμου, της γλώσ­σας, με τη σοβα­ρό­τη­τα που παί­ζει ένα παι­δί, γεν­νο­βο­λά ποι­ή­μα­τα σπλά­χνα της μνή­μης, ολό­λου­στα ανε­κτί­μη­του φωτός. Όλα χορεύ­ουν, όλοι τρα­γου­δούν και σέρ­νει το χορό ο ποι­η­τής, σε έκστα­ση τσα­λί­μης κι αντρί­κια, ανοί­γο­ντας μαντή­λια βήμα­τα στους δρό­μους, στις ατρα­πούς, στις αυλές, στις μελά­νες σελί­δες, να περ­νούν, να ξανα­περ­νούν ανή­λι­κα ενή­λι­κα – Τα Ηλι­κιω­μέ­να Ανή­λι­κα- το 13ο βιβλίο του ποι­η­τή, ύμνος μιας Κοι­νω­νί­ας που δεν ζει το αίμα της, το βάσα­νό της, το δίκιο της.

Και τι είναι ποίηση;
Η ζωή που αν φεύγει
Στον ίδιο τόπο να έρχεται
ή
Εις της ποί­η­σης τα μέρη
Έμει­να φυλακισμένος
ή
Ο μισός κόσμος δεν μου μιλεί
Τον άλλο μισό δεν ομιλώ
Αυτή η ισοπαλία
Ό,τι αρχί­ζει μαραίνεται
και
Λέξεις δε με χωρέσαν
Έζη­σα να τεχνώ

Δου­λεύ­ο­ντας ο ποι­η­τής, έτσι μέρα νύχτα, βαθύς στην πέν­να, ελα­φρύς στους γκρε­μούς, στο όρα­μα της γέν­νη­σης ή αντί­στρο­φα, χαρά­ζει το ”δ ό σ ι μ ο” — ούτε αγά­πης, ούτε έρω­τα — ως η πιο πρω­τό­γο­νη ανάγκη.