ΗΠΑ: Εκπαιδεύουν δασκάλους να σκοτώνουν μαθητές

της Patricia J. Williams* –

Μέσα στις πρώ­τες 23 ημέ­ρες του 2018, σημειώ­θη­καν 11 πυρο­βο­λι­σμοί σε σχο­λεία στις ΗΠΑ. Αντί να γίνει κάποια σοβα­ρή συζή­τη­ση σχε­τι­κά με τον έλεγ­χο των όπλων, υπήρ­ξε, αντι­θέ­τως, ένας πολ­λα­πλα­σια­σμός νόμων και νομο­σχε­δί­ων που θα οπλί­ζουν τους δασκά­λους και θα τους εκπαι­δεύ­ουν ώστε να μπο­ρούν να σκοτώνουν.
Όπως παρα­τη­ρεί ο Adam Skaggs, του Νομι­κού Κέντρου Giffords για την πρό­λη­ψη της βίας των όπλων, «είναι η ιδέα ότι οι άνθρω­ποι χρειά­ζο­νται όπλα παντού, στους δρό­μους, στα δημό­σια πάρ­κα, ακό­μη και στα κυβερ­νη­τι­κά κτί­ρια«. Είναι επί­σης η απά­ντη­ση ενός έθνους στον πόλε­μο με τον εαυ­τό του.

Ένα παρά­δειγ­μα αυτής της τάσης είναι η χρη­μα­το­δό­τη­ση από το ίδρυ­μα Buckeye Firearms των λεγό­με­νων «Faster» προ­γραμ­μά­των (ταχύ­τε­ρος), που είναι τρι­ή­με­ρες εκπαι­δευ­τι­κές συνα­ντή­σεις για δασκά­λους από όλη τη χώρα. Εκτός από εκπαί­δευ­ση σκο­πο­βο­λής σε στό­χο, η μία μέρα της εκπαί­δευ­σης είναι αφιε­ρω­μέ­νη στην «ανά­πτυ­ξη της νοο­τρο­πί­ας» ή ενί­σχυ­σης της ετοι­μό­τη­τας των εκπαι­δευ­τι­κών να πυρο­βο­λούν μετά από αστρα­πιαί­ες αξιο­λο­γή­σεις. Οι εκπαι­δευό­με­νοι καλού­νται να «κλεί­σουν τα μάτια τους και να φαντα­στούν τον μαθη­τή να εισέρ­χε­ται στην τάξη με ένα όπλο» και έπει­τα διδά­σκο­νται πώς να βρουν το θάρ­ρος να σκο­τώ­σουν τον μαθητή.

Μια δασκά­λα από το Κολο­ρά­ντο δήλω­σε στο BBC ότι «απο­φά­σι­σε να φαντα­στεί τον αγα­πη­μέ­νη του μαθή­τρια κατά τη διάρ­κεια των ασκή­σε­ων προ­ε­τοι­μα­σί­ας, σε μια προ­σπά­θεια να σκλη­ρύ­νει τον εαυ­τό του στο χει­ρό­τε­ρο πιθα­νό ενδε­χό­με­νο». Ένας ταχύ­τε­ρος εκπαι­δευ­τής ήταν αρκε­τά ενθαρ­ρυ­ντι­κός για μια τέτοια απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα: «αν μπο­ρού­με να τους κατα­φέ­ρου­με να νική­σουν το μυα­λό τους πρώ­τα, έχο­ντας μπρο­στά τους τον μαθη­τή τους, τότε όταν έρθει ένα πραγ­μα­τι­κό περι­στα­τι­κό θα επικρατήσουν«.

Τι εκπλη­κτι­κή πρό­τα­ση, αυτό το τρα­γι­κό μάθη­μα για τη νίκη «πρώ­τα επί του μυα­λού τους έχο­ντας μπρο­στά τον μαθη­τή τους». Αυτή η προ­σκόλ­λη­ση σε μια τοξι­κή κατα­στρο­φι­κή ηθι­κή της Άγριας Δύσης φέρ­νει τους δασκά­λους ξεκά­θα­ρα σε δύσκο­λη θέση: Πρέ­πει να εξα­σκη­θούν σκλη­ρά έχο­ντας στο μυα­λό τους ότι οι μαθη­τές τους είναι στό­χοι άνευ λόγου. Εάν αυτό δεν είναι το τέλος του πολι­τι­σμού, δεν ξέρω τι είναι.

Οι ανα­πλη­ρω­τές καθη­γη­τές, ως πανέ­τοι­μοι με γεμά­τα όπλα, ως «υπη­ρέ­τες» του νόμου που προ­στα­τεύ­ουν την ειρή­νη, μιλά­νε για το πόσο αμφι­σβη­τού­με­νη είναι η αστυ­νο­μία από την περι­στα­σια­κή φύση της βίας από όπλα. Πρέ­πει να ανα­λο­γι­στού­με πόσο πολύ οι δημο­κρα­τι­κές υπο­θέ­σεις σχε­τι­κά με το κρα­τι­κό μονο­πώ­λιο στη βία έχουν ξεφτί­σει από αναρ­χι­κές ιδε­ο­λο­γί­ες του τύπου «ο καθέ­νας για τον εαυ­τό του». Και φέρ­νουν αυτή τη νοο­τρο­πία «εμείς ενα­ντί­ον αυτών» στην σχο­λι­κή τάξη. Η δασκά­λα του Κολο­ρά­ντο φαντα­ζό­ταν τον αγα­πη­μέ­νο της μαθητή.

Υπο­θέ­τω ότι πολ­λοί θα φαντα­ζό­ντου­σαν τον χει­ρό­τε­ρο φοι­τη­τή τους ή κάποιο στε­ρε­ό­τυ­πο επι­κίν­δυ­νης δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τας. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η φαντα­στι­κή πρά­ξη να βλέ­πεις το καλύ­τε­ρο όσο το χει­ρό­τε­ρο και το χει­ρό­τε­ρο όσο είναι ανα­λώ­σι­μο, είναι ένας ξεχω­ρι­στός κίν­δυ­νος από μόνος του – μια προ­με­λε­τη­μέ­νη άδεια για να σκο­τώ­σεις γρη­γο­ρό­τε­ρα ακό­μα γρηγορότερα.

Ενά­ντια στις έρευνες

Στις ΗΠΑ, περισ­σό­τε­ρο από το μισό του πλη­θυ­σμού πιστεύ­ει ότι η κατο­χή όπλου ενι­σχύ­ει τις πιθα­νό­τη­τες επι­βί­ω­σης σε έναν κόσμο που κυριαρ­χεί­ται από τις συμ­μο­ρί­ες ή τους τρο­μο­κρά­τες. Ωστό­σο, τα στοι­χεία δεί­χνουν με μεγά­λη ακρί­βεια ότι η κατο­χή όπλων είναι πολύ πιο πιθα­νό να αυξή­σει τον κίν­δυ­νο βλά­βης. Οι έρευ­νες δεί­χνουν, όπως σημειώ­νει το Slate.com, ότι «ένα όπλο στο σπί­τι ήταν πολύ πιθα­νό­τε­ρο να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί για να απει­λή­σει ένα μέλος της οικο­γέ­νειας ή έναν στε­νό συνερ­γά­τη από το να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί στην αυτοάμυνα.»

Σύμ­φω­να με την εκστρα­τεία Brady για την πρό­λη­ψη της βίας από τα όπλα, «δεν είναι μόνο ο κίν­δυ­νος της ανθρω­πο­κτο­νί­ας … τρεις φορές υψη­λό­τε­ρος στα σπί­τια με πυρο­βό­λα όπλα«, αλλά επι­πλέ­ον, «η κατο­χή πυρο­βό­λου όπλου στο σπί­τι αυξά­νει τον κίν­δυ­νο αυτο­κτο­νί­ας με συντε­λε­στή 3 έως 5 και αυξά­νει τον κίν­δυ­νο αυτο­κτο­νί­ας με πυρο­βό­λο όπλο με συντε­λε­στή 17«. Δεν υπάρ­χει κανέ­νας λόγος που να μην υπο­θέ­σου­με ότι τέτοιου είδους αριθ­μοί δεν θα ισχύ­ουν και «οπλο­κε­ντρι­κές» σχο­λι­κές αίθου­σες. Δεν μπο­ρώ να κατα­νο­ή­σω αυτή την ανό­η­τη αδια­φο­ρία για τα εμπει­ρι­κά δεδο­μέ­να σχε­τι­κά με το τι πραγ­μα­τι­κά μειώ­νει τη βία των όπλων.

Όταν το σύστη­μα προει­δο­ποί­η­σης πυρη­νι­κής επί­θε­σης έπα­ψε τυχαία στη Χαβάη πριν από λίγες εβδο­μά­δες, πολ­λοί βίω­σαν τη βαθιά αδυ­να­μία να αντι­με­τω­πί­σουν ανυ­πο­λό­γι­στη δύνα­μη βίας. Ίσως αυτό το παρά­δειγ­μα να προ­σφέ­ρει μια κάποια αίσθη­ση ελέγ­χου για να φαντα­στού­με ότι ναι μεν θα είχα­με χρό­νο να «προ­στα­τεύ­σου­με» τους εαυ­τούς από μια κλα­σι­κή αερο­πο­ρι­κή επι­δρο­μή, αν χωνό­μα­σταν σε ένα κατα­φύ­γιο, αλλά σε περί­πτω­ση πυρη­νι­κής επί­θε­σης, είναι σαφές ότι όλοι θα απο­τε­φρώ­νο­νταν εντός βελη­νε­κούς. Η μόνη πραγ­μα­τι­κή ελπί­δα για επι­βί­ω­ση είναι ο περιο­ρι­σμός στην πρό­σβα­ση και τον έλεγ­χο των ίδιων των όπλων.

Το ίδιο ισχύ­ει και για το εξαι­ρε­τι­κό οπλο­στά­σιο που δια­θέ­τουν οι Αμε­ρι­κα­νοί ιδιώ­τες. Μπο­ρού­με να κάνου­με ό,τι καλύ­τε­ρο μπο­ρού­με για να προ­στα­τευ­τού­με από κάθε απροσ­δό­κη­τη παρά­λο­γη επί­θε­ση όπως αυτή στο Λας Βέγκας, αλλά αν δεν φορέ­σου­με αλε­ξί­σφαι­ρα και δεν ταξι­δεύ­ου­με με τεθω­ρα­κι­σμέ­να (bomb-resistant tanks), το πρό­βλη­μα παρα­μέ­νει: Υπάρ­χουν τόσο πολ­λά όπλα γύρω μας που κυκλο­φο­ρούν, ώστε να νομί­ζου­με ότι μπο­ρού­με να προ­στα­τευ­τού­με χωρίς να μειώ­σου­με τον αριθ­μό τους. Στην Αμε­ρι­κή τα πυρο­βό­λα όπλα είναι ακρι­βό­τε­ρα από τα πολεμικά.

Περισσότεροι νεκροί από το Βιετνάμ

Σύμ­φω­να με τον Guardian: «Από το 1968 … υπήρ­ξαν 1.516.863 θάνα­τοι που σχε­τί­ζο­νται με όπλα στην αμε­ρι­κα­νι­κή επι­κρά­τεια. Από την ίδρυ­ση των ΗΠΑ, υπήρ­ξαν 1.396.733 θάνα­τοι λόγω πολέ­μου. Ο αριθ­μός αυτός περι­λαμ­βά­νει του Αμε­ρι­κα­νούς που σκο­τώ­θη­καν κατά την Αμε­ρι­κα­νι­κή Επα­νά­στα­ση, τον Πόλε­μο του Μεξι­κού, τον Εμφύ­λιο Πόλε­μο, τον ισπα­νι­κό-αμε­ρι­κα­νι­κό πόλε­μο, τον Πρώ­το Παγκό­σμιο Πόλε­μο, τον Δεύ­τε­ρο Παγκό­σμιο Πόλε­μο, τον Πόλε­μο της Κορέ­ας, τον Πόλε­μο του Βιετ­νάμ, τον Πόλε­μο του Κόλ­που, τον Πόλε­μο στο Αφγα­νι­στάν, τον Πόλε­μο στο Ιράκ, καθώς και άλλες συγκρού­σεις, μετα­ξύ άλλων στο Λίβα­νο, στη Γρε­νά­δα, στον Πανα­μά, στη Σομα­λία και στην Αϊτή«.

Και όμως… Η εκπαί­δευ­ση για ταχύ­τη­τα χαρ­το­γρα­φεί άψο­γα τον μάλ­λον ρομα­ντι­σμό της Αμε­ρι­κής για την λυτρω­τι­κή αυτο­δι­κία. Είχα συστή­σει το εξαι­ρε­τι­κό βιβλίο του μελε­τη­τή του Χάρ­βαρντ Caroline «Light’s Stand Your Ground: Μια ιστο­ρία της ερω­τι­κής σχέ­σης της Αμε­ρι­κής με τη θανα­τη­φό­ρα αυτο­ά­μυ­να«. Επι­τρέψ­τε μου να προ­σθέ­σω εδώ και την σύντο­μη ιστο­ρία «Erostratus» του Jean-Paul Sartre. Εκεί, ο αφη­γη­τής απο­δί­δει τη μισαν­θρω­πι­κή και σεξουα­λι­κή ευχα­ρί­στη­ση στο να φέρει ένα όπλο κρυμ­μέ­νο στην τσέ­πη του. Αυτή η ευτυ­χία έρχε­ται, λέει, όχι από το όπλο, αλλά «από τον εαυ­τό μου: ήμουν σαν ένα περί­στρο­φο, μια τορ­πί­λη ή μια βόμβα«.

Ο φιλό­σο­φος Robert Esposito γρά­φει ότι «τα πράγ­μα­τα απο­τε­λούν το φίλ­τρο μέσω του οποί­ου οι άνθρω­ποι συνά­πτουν σχέ­σεις μετα­ξύ τους.» Όπλα, τορ­πί­λες και βόμ­βες είναι ακρι­βώς τέτοια πράγ­μα­τα. Προει­δο­ποιεί ο Esposito: «Όσο περισ­σό­τε­ρο τα τεχνο­λο­γι­κά μας αντι­κεί­με­να, με την τεχνο­γνω­σία που τα έχει κατα­στή­σει εξυ­πη­ρε­τι­κά, ενσω­μα­τώ­νουν ένα είδος υπο­κει­με­νι­κής ζωής, τόσο λιγό­τε­ρο μπο­ρού­με να τα περιο­ρί­σου­με σε μια απο­κλει­στι­κά εξυ­πη­ρε­τι­κή λειτουργία».

*Η Patricia J. Williams είναι καθη­γή­τρια στη Νομι­κή Σχο­λή του Πανε­πι­στη­μί­ου Κολού­μπια των ΗΠΑ

Πηγή: The Nation / slpress.gr