Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΗΠΑ: Πίσω από τα παζάρια και τις «εκπτώσεις» για το κατώτατο ωρομίσθιο

Στις συν­θή­κες της νέας καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρί­σης που επι­τά­χυ­νε και στις ΗΠΑ η παν­δη­μία, με φόντο τα εκα­τομ­μύ­ρια Αμε­ρι­κα­νών που έχουν μεί­νει άνερ­γοι ή εξαρ­τούν την επι­βί­ω­σή τους από τις τρά­πε­ζες τρο­φί­μων, αλλά και τα εκα­τομ­μύ­ρια κακο­πλη­ρω­μέ­νων εργα­ζο­μέ­νων που ρισκά­ρουν τη ζωή τους μέσα στην παν­δη­μία χωρίς να μπο­ρούν να καλύ­ψουν ούτε τις πιο στοι­χειώ­δεις ανά­γκες τους, «ξανα­ζε­στά­θη­κε» η κου­βέ­ντα για κάποια αύξη­ση στα ψίχου­λα του κατώ­τα­του ωρο­μι­σθί­ου (Minimum wage), το οποίο παρα­μέ­νει καθη­λω­μέ­νο εδώ και του­λά­χι­στον 11 χρό­νια, από όλες τις κυβερ­νή­σεις, Δημο­κρα­τι­κών και Ρεπουμπλικάνων.

Στο πλαί­σιο της πολι­τι­κής δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης, μαζί με τις δεσμεύ­σεις για εκτε­τα­μέ­νη κρα­τι­κή παρέμ­βα­ση με στό­χο τη στή­ρι­ξη των κερ­δών των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, ο νέος Πρό­ε­δρος Τζο Μπάι­ντεν υπο­σχό­ταν προ­ε­κλο­γι­κά και ορι­σμέ­να μέτρα για τη δια­χεί­ρι­ση των πιο οξυ­μέ­νων δυσμε­νών επι­πτώ­σε­ων σε εργα­τι­κά — λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Σε αυτά περι­λαμ­βα­νό­ταν και η υπό­σχε­ση ότι το κατώ­τα­το (σε ομο­σπον­δια­κό επί­πε­δο) ωρο­μί­σθιο των 7,25 δολα­ρί­ων θα έφτα­νε τα 15 δολά­ρια στα­δια­κά μέχρι το 2025.US Federal Minimum Wage 1956 2006 Average Hourly Wage 1947 2009

Ψαλιδίζονται με το «καλημέρα» ακόμα και οι υποσχέσεις — ψίχουλα

Ωστό­σο, με το «καλη­μέ­ρα» της συζή­τη­σης για το νέο πακέ­το «βοή­θειας» ύψους 1,9 τρισ. δολα­ρί­ων που προ­ω­θεί η κυβέρ­νη­ση Μπάι­ντεν, και των παζα­ριών Δημο­κρα­τι­κών και Ρεπου­μπλι­κά­νων στο Κογκρέ­σο για το ποια τμή­μα­τα του μεγά­λου κεφα­λαί­ου θα ωφε­λη­θούν περισ­σό­τε­ρο από αυτό, ακό­μα και αυτή η υπό­σχε­ση… «φεύ­γει από το παράθυρο».

Χαρα­κτη­ρι­στι­κά, με την ίδια ακρι­βώς κάλ­πι­κη επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία του κεφα­λαί­ου που επι­στρα­τεύ­ε­ται σε όλο τον κόσμο, και στην Ελλά­δα, παρου­σιά­ζο­ντας ως αιτία της ανερ­γί­ας τους «υψη­λούς μισθούς» και όχι το ίδιο το DNA των καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής, το Γρα­φείο Προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού του Κογκρέ­σου ανα­φέ­ρει σε εκτί­μη­σή του πως τυχόν αύξη­ση του κατώ­τα­του ωρο­μι­σθί­ου θα ενί­σχυε μεν την οικο­νο­μι­κή κατά­στα­ση μερι­κών εκα­τομ­μυ­ρί­ων νοι­κο­κυ­ριών, αλλά θα προ­κα­λού­σε αύξη­ση της ανερ­γί­ας. Συγκε­κρι­μέ­να, το Γρα­φείο Προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού εκτί­μη­σε τον Φλε­βά­ρη ότι αν αυξη­θεί το ωρο­μί­σθιο στα 15 δολά­ρια έως το 2025, θα ωφε­λη­θούν τα εισο­δή­μα­τα 17 εκα­τομ­μυ­ρί­ων Αμε­ρι­κα­νών και θα βγουν από την ακραία φτώ­χεια 900.000 άτο­μα. Ταυ­τό­χρο­να όμως θεω­ρή­θη­κε πιθα­νή η δημιουρ­γία 1,4 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανέργων…

Οι Δημο­κρα­τι­κοί εμφα­νί­ζο­νται να «υπο­χω­ρούν» στις πιέ­σεις των Ρεπου­μπλι­κά­νων στο Κογκρέ­σο, αφαί­ρε­σαν την πρό­βλε­ψη για το κατώ­τα­το ωρο­μί­σθιο από το νομο­σχέ­διο των 1,9 τρισ., προ­κει­μέ­νου, όπως λένε, να «σώσουν» την ψήφι­ση του πακέ­του, ενώ και για τη συνέ­χεια κατε­βά­ζουν κι άλλο τον πήχη, συζη­τώ­ντας μια ενδε­χό­με­νη στα­δια­κή αύξη­ση της τάξης των 3 ή 4 δολα­ρί­ων την ώρα, που δεν φτά­νει ούτε για «ζήτω». Είναι σαφές όμως ότι πίσω από τις «εκπτώ­σεις» ακό­μα και σε αυτά τα ψίχου­λα βρί­σκο­νται οι ανά­γκες του κεφα­λαί­ου και οι «αντο­χές» της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, οι οποί­ες δεν χωρά­νε ούτε τέτοια μέτρα — ασπι­ρί­νες για εκα­τομ­μύ­ρια Αμε­ρι­κα­νών εργα­ζο­μέ­νων που ζουν σε συν­θή­κες εξα­θλί­ω­σης… Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι μετά την απο­μά­κρυν­ση από το εν λόγω πακέ­το της πρό­βλε­ψης για αύξη­ση του κατώ­τα­του ωρο­μι­σθί­ου στα 15 δολά­ρια, στο τρα­πέ­ζι βρέ­θη­κε και το ψαλί­δι­σμα του επι­δό­μα­τος ανεργίας.

Ακόμα και ένα ωρομίσθιο 15 δολαρίων δεν φτάνει ούτε για τα στοιχειώδη

Δια­φω­τι­στι­κά για την κατά­στα­ση που αντι­με­τω­πί­ζουν εκα­τομ­μύ­ρια εργα­ζό­με­νοι στις ΗΠΑ, αλλά και για την κοροϊ­δία που στή­νε­ται σε βάρος τους, είναι μια σει­ρά από στοι­χεία ερευ­νών που βλέ­πουν το φως της δημοσιότητας.

Το Ινστι­τού­το Οικο­νο­μι­κής Πολι­τι­κής (Economic Policy Institute) σε έκθε­ση που δημο­σί­ευ­σε τον Ιού­νη του 2018 σημειώ­νει ότι τα τελευ­ταία 30 χρό­νια μεγά­λο μέρος των Αμε­ρι­κα­νών εργα­ζο­μέ­νων έχει δου­λειές που πλη­ρώ­νουν τόσο λίγο ώστε, παρό­τι είναι πλή­ρους απα­σχό­λη­σης, τα έσο­δά τους είναι κάτω από το ομο­σπον­δια­κό όριο φτώ­χειας για τα νοι­κο­κυ­ριά. Το ινστι­τού­το ξεχω­ρί­ζει τρεις βασι­κούς λόγους φτώ­χειας εργα­ζο­μέ­νων: Τις πολύ χαμη­λές απο­δο­χές, τις περιό­δους ανερ­γί­ας, τη μη εκού­σια μερι­κή απα­σχό­λη­ση. Το 2018, το 78% των εργα­ζο­μέ­νων με πλή­ρη απα­σχό­λη­ση είχαν πολύ χαμη­λούς μισθούς.

Επι­πλέ­ον έρευ­να του ΜΙΤ, στοι­χεία της οποί­ας δημο­σιο­ποι­ή­θη­καν στο CNBC, κατα­γρά­φει ότι όχι μόνο με το τρέ­χον κατώ­τα­το ωρο­μί­σθιο, αλλά ακό­μα και με το περι­βό­η­το ωρο­μί­σθιο των 15 δολα­ρί­ων την ώρα, ακό­μα και με πλή­ρη απα­σχό­λη­ση δύο ατό­μων με δύο παι­διά, ο μισθός δεν επαρ­κεί για να καλυ­φθούν τα στοι­χειώ­δη έξο­δα (στέ­γα­ση, φαγη­τό, μετα­φο­ρές, ιατρι­κή περί­θαλ­ψη κ.λπ.) σε καμία Πολι­τεία των ΗΠΑ!

Ακό­μα και για εργα­ζό­με­νους σε ατο­μι­κά νοι­κο­κυ­ριά, χωρίς άλλες υπο­χρε­ώ­σεις, στις μισές του­λά­χι­στον Πολι­τεί­ες το ωρο­μί­σθιο των 15 δολα­ρί­ων — πόσο μάλ­λον το σημε­ρι­νό των 7,25 ή τα όσα παζα­ρεύ­ο­νται ενδιά­με­σα — δεν θα έφτα­νε ούτε για τα βασι­κά. Η υπό­θε­ση της επι­βί­ω­σης για έναν χαμη­λό­μι­σθο, ακό­μα και χωρίς οικο­γέ­νεια, απο­δει­κνύ­ε­ται σχε­δόν άθλος ιδιαί­τε­ρα σε Πολι­τεί­ες όπως η Τζόρ­τζια, η Λουι­ζιά­να, το Νιου Χαμ­σάιρ, η Βόρεια και η Νότια Καρο­λί­να, το Τέξας, η Γιού­τα και η Βιρ­τζί­νια… Ο χάρ­της της φτώ­χειας για οικο­γέ­νειες Αμε­ρι­κα­νών χρω­μα­τί­ζε­ται με τα πιο σκού­ρα χρώ­μα­τα ειδι­κά σε Πολι­τεί­ες όπως η Αϊό­βα, το Κεντά­κι, το Κάν­σας, η Οκλα­χό­μα, το Γουαϊ­ό­μινγκ, όπου το κόστος ζωής είναι πιο υψη­λό για οικο­γέ­νειες με παι­διά, ιδιαί­τε­ρα μετά την πανδημία…

Ενδια­φέ­ρο­ντα στοι­χεία παρου­σί­α­σε πέρυ­σι και το Ομο­σπον­δια­κό Γρα­φείο Στα­τι­στι­κών Εργα­σί­ας. Σε έκθε­ση που παρου­σί­α­σε τον περα­σμέ­νο Ιού­λη, δια­πι­στώ­νε­ται ότι περί­που 38,1 εκα­τομ­μύ­ρια Αμε­ρι­κα­νοί (το 11,8% του πλη­θυ­σμού) ζουν κάτω από το επί­ση­μο όριο της φτώχειας.

Από αυτούς του­λά­χι­στον 7 εκα­τομ­μύ­ρια κατα­γρά­φη­καν το 2018 ως «εργα­ζό­με­νοι φτω­χοί» (working poor), έχουν δηλα­δή εισο­δή­μα­τα που δεν καλύ­πτουν τις βασι­κές ανά­γκες (ενοί­κιο, σίτι­ση, λογα­ρια­σμοί βασι­κών υπη­ρε­σιών κ.λπ.). Ο αριθ­μός αυτός το 2017 ήταν 6,9 εκατ.

Σήμε­ρα, «εργα­ζό­με­νοι φτω­χοί» θεω­ρού­νται όσοι εργά­ζο­νται του­λά­χι­στον 27 βδο­μά­δες το χρό­νο και έχουν εισο­δή­μα­τα πιο χαμη­λά από τα επί­ση­μα όρια της φτώ­χειας. Το 2018 οι «εργα­ζό­με­νοι φτω­χοί» ήταν το 4,5% των εργαζομένων.

Σε γενι­κές γραμ­μές οι περισ­σό­τε­ρες μελέ­τες συγκλί­νουν στο ότι οι εργα­ζό­με­νοι στον τομέα υπη­ρε­σιών και ανει­δί­κευ­της εργα­σί­ας είναι οι πιο χαμη­λό­μι­σθοι και οι πιο φτω­χοί. Οι γυναί­κες απα­σχο­λού­νται πιο συχνά σε αυτούς τους τομείς: Οι «εργα­ζό­με­νες φτω­χές» είναι το 5,3% των εργα­ζο­μέ­νων, ένα­ντι 3,7% των ανδρών. Επι­πλέ­ον, μαύ­ροι και ισπα­νό­φω­νοι είναι πιο συχνά μετα­ξύ των «εργα­ζό­με­νων φτωχών».

Οι ανάγκες των εργαζομένων δεν χωράνε στις «αντοχές» της καπιταλιστικής κερδοφορίας

Στο μεγά­λο παζά­ρι που στή­νε­ται γύρω από τους μισθούς συμ­με­τέ­χουν και μεγά­λα μονο­πώ­λια, που προ­σπα­θούν να εμφα­νι­στούν πιο «φιλι­κά» απέ­να­ντι στους εργα­ζό­με­νους, μόνο και μόνο επει­δή αύξη­σαν το ωρο­μί­σθιο στα 15 δολά­ρια, αμοι­βή που και πάλι — όπως είδα­με — δεν φτά­νει ούτε για τα στοι­χειώ­δη. Ταυ­τό­χρο­να, ωστό­σο, βρί­σκουν άλλους τρό­πους για να αυξή­σουν την εκμε­τάλ­λευ­ση. Εντεί­νουν την υπε­ρερ­γα­σία, μειώ­νουν τα δικαιώ­μα­τα, περιο­ρί­ζουν ή «τιμω­ρούν» τη συν­δι­κα­λι­στι­κή δράση.

Ανά­λο­γη τακτι­κή υιο­θε­τούν και ορι­σμέ­νες «προ­ο­δευ­τι­κές» Πολι­τεί­ες, με Δημο­κρα­τι­κούς κυβερ­νή­τες που ευνο­ούν ή έχουν επι­βά­λει ωρο­μί­σθιο στα 15 δολά­ρια, δίνο­ντας ταυ­τό­χρο­να άλλα «όπλα» στην εργο­δο­σία, πρι­μο­δο­τώ­ντας μια επι­δο­μα­τι­κή πολι­τι­κή και συρ­ρι­κνώ­νο­ντας εργα­σια­κά και μισθο­λο­γι­κά δικαιώ­μα­τα, εντεί­νο­ντας ελα­στι­κές εργα­σια­κές σχέ­σεις, αυξά­νο­ντας την ημια­πα­σχό­λη­ση κ.ο.κ.

Την ώρα που εκα­τομ­μύ­ρια εργα­ζό­με­νοι στο πιο ισχυ­ρό καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος του κόσμου ανα­γκά­ζο­νται να ζουν σε συν­θή­κες φτώ­χειας, την ώρα που από τα νέα τερά­στια πακέ­τα στή­ρι­ξης του μεγά­λου κεφα­λαί­ου ψαλι­δί­ζο­νται ακό­μα και τα ψίχου­λα για τα κατώ­τα­τα ημε­ρο­μί­σθια στους εργα­ζό­με­νους και τα επι­δό­μα­τα της ανερ­γί­ας, η νέα κυβέρ­νη­ση επι­χει­ρεί προ­κλη­τι­κά να φορέ­σει φιλερ­γα­τι­κό προ­σω­πείο. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα είναι το πρό­σφα­το βιντε­ο­σκο­πη­μέ­νο μήνυ­μα του Μπάι­ντεν, με το οποίο τάσ­σε­ται στα λόγια υπέρ της συν­δι­κα­λι­στι­κής δρά­σης και της προ­σπά­θειας χιλιά­δων εργα­τών σε απο­θή­κες της «Amazon» να φτιά­ξουν συνδικάτο.

Από όποια πλευ­ρά όμως κι αν το πιά­σει κανείς, όλα τα παρα­πά­νω επι­βε­βαιώ­νουν ότι οι ανά­γκες των εργα­ζο­μέ­νων, ακό­μα και οι πιο στοι­χειώ­δεις, ακό­μα και στη «μητρό­πο­λη» του παγκό­σμιου καπι­τα­λι­σμού, δεν χωρά­νε στις «αντο­χές» της καπι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας και στην πολι­τι­κή στή­ρι­ξής της. Από μια ακό­μα πλευ­ρά και πολύ γρή­γο­ρα ξεσκε­πά­ζο­νται όλοι όσοι καλ­λιερ­γού­σαν προσ­δο­κί­ες για την προ­ε­δρία Μπάι­ντεν, για μια ακό­μα «προ­ο­δευ­τι­κή» κυβερ­νη­τι­κή εναλ­λα­γή στις ΗΠΑ μετά τον… «δια­βο­λι­κά καλό» Τραμπ. Η προ­ο­πτι­κή για τους εργα­ζό­με­νους, στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο βρί­σκε­ται μονά­χα στη σύγκρου­ση με αυτήν την πολι­τι­κή, στη σύν­δε­ση του αγώ­να για το μερο­κά­μα­το και τα δικαιώ­μα­τα με την πάλη για τη ριζι­κή ανα­τρο­πή της.minimum hourly wage US and other

ℹ️   Ορι­σμέ­να χαρα­κτη­ρι­στι­κά στοιχεία

Το κατώ­τα­το ωρο­μί­σθιο στις ΗΠΑ θεσπί­στη­κε το 1938 από την ομο­σπον­δια­κή κυβέρ­νη­ση, σε συνεν­νό­η­ση με το Κογκρέσο.
Εχει να αυξη­θεί αριθ­μη­τι­κά του­λά­χι­στον 11 χρό­νια. Ακό­μα και χωρίς πραγ­μα­τι­κή αύξη­ση, αν είχε προ­σαρ­μο­στεί μόνο και μόνο βάσει πλη­θω­ρι­σμού, τα 7,25 δολά­ρια που ορί­στη­καν το 2009 θα έπρε­πε σήμε­ρα να ήταν 8,80.
Με σημε­ρι­νές τιμές, μέσα στον τελευ­ταίο αιώ­να, το υψη­λό­τε­ρο ωρο­μί­σθιο οι Αμε­ρι­κα­νοί εργα­ζό­με­νοι το έπαιρ­ναν το 1968 και έφθα­νε τα 12,27 δολάρια.

Το 2018, το ελά­χι­στο ωρο­μί­σθιο στις ΗΠΑ αντι­στοι­χού­σε στο 33% των μέσων εσό­δων νοι­κο­κυ­ριών της χώρας και ήταν το τελευ­ταίο στη λίστα 31 χωρών του ΟΟΣΑ (ενδει­κτι­κά, το ελά­χι­στο ωρο­μί­σθιο στον Κανα­δά είναι το 51% μεσαί­ου εισο­δή­μα­τος και στη Γαλ­λία το 62%).


Με πλη­ρο­φο­ρί­ες από το Ριζο­σπά­στη, δεί­τε και εδώ

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο