Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η αγάπη των αστών πολιτικών για τον Τζορτζ Οργουελ και η πραγματικότητα

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Να που και η Βου­λή των Ελλή­νων ασχο­λή­θη­κε με τον Τζορτζ Οργου­ελ και μάλι­στα σε μία σημα­ντι­κή της συνε­δρί­α­ση (6/7). Με τον Κυρ. Μητσο­τά­κη να τον επι­κα­λεί­ται ως πολέ­μιο του «αρι­στε­ρό­στρο­φου ολο­κλη­ρω­τι­σμού» και τον Τσί­πρα να του απα­ντά­ει ότι «παρα­βιά­ζει ανοι­χτές πόρ­τες», ενώ ο Δ. Κου­τσού­μπας σε παρέμ­βα­σή του να απο­κα­θι­στά την αλή­θεια απο­στο­μώ­νο­ντας ουσια­στι­κά τους δύο παραπάνω.

Ας δού­με όμως ορι­σμέ­να πραγ­μα­τι­κά στοι­χεία της βιο­γρα­φί­ας του:

Η καλ­λιερ­γού­με­νη αντί­λη­ψη για τον Όργου­ελ εκφρά­ζε­ται και από τους στό­χους του ιδρύ­μα­τος που φέρει το όνο­μά του. Μέσω του Βρα­βεί­ου Όργου­ελ, το ομώ­νυ­μο ίδρυ­μα επι­διώ­κει να «γιορ­τά­σει την ειλι­κρι­νή γρα­φή και το ρεπορ­τάζ, να απο­κα­λύ­ψει κρυ­φές ζωές, να αντι­με­τω­πί­σει δυσά­ρε­στες αλή­θειες, να προ­ω­θή­σει τις αξί­ες του Όργου­ελ για την ακε­ραιό­τη­τα, την ευπρέ­πεια και την αφο­σί­ω­ση στην αλήθεια».Ομως η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι διαφορετική.

1. Ο Τ. Όργου­ελ. πρώ­ην αξιω­μα­τι­κής της βρε­τα­νι­κής αυτο­κρα­το­ρι­κής αστυ­νο­μί­ας για 6 χρό­νια στη Βιρ­μα­νία (1922–1927), αφού κατά την ολι­γό­μη­νη παρα­μο­νή του στην Ισπα­νία πολέ­μη­σε τους ισπα­νούς κομ­μου­νι­στές και το αντι­φα­σι­στι­κό κίνη­μα στο πλευ­ρό των τρο­τσκι­στών του Εργα­τι­κού Κόμ­μα­τος Μαρ­ξι­στι­κής Ενο­ποί­η­σης (POUM), επέ­στρε­ψε στην Αγγλία και δού­λε­ψε στο ΒBC ως το 1943, δηλ. κατά τη διάρ­κεια του πολέ­μου, θέση απ’ την οποία παραι­τή­θη­κε επει­δή υπο­στή­ρι­ζε την άπο­ψη, ότι Βρε­τα­νία πρέ­πει να συμ­μα­χή­σει με την χιτλε­ρι­κή Γερ­μα­νία για να πολε­μή­σει την ΕΣΣΔ και συντρί­ψει το σοσια­λι­σμό. Νωρί­τε­ρα, αρχές του πολέ­μου, το 1940 όταν σε εφη­με­ρί­δα της Βρε­τα­νί­ας παρου­σί­α­σε το έργο του Χίτλερ «Ο Αγών μου» και ευαγ­γέ­λιο του ναζι­σμού, δε δίστα­σε σε σχό­λιό του να γρά­ψει: «Θέλω να το πω εδώ πως δεν κατόρ­θω­σα να μισή­σω το Χίτλερ. Υπάρ­χει κάτι το συγκι­νη­τι­κό σ’ αυτόν» !!!

Τα έργα του, απ’ το «Φόρος τιμής στην Κατα­λο­νία» ως τα περι­βό­η­τα «Η φάρ­μα των ζώων» και το «1984» δια­πνέ­ο­νται από σφο­δρό­τα­το αντι­κομ­μου­νι­σμό και στρέ­φο­νται απρο­κά­λυ­πτα ενά­ντια στο σοσια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό που οικο­δο­μού­νταν στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση την επο­χή του Στάλιν.

Πρώ­τος και βασι­κός εχθρός του Όργου­ελ δεν ήταν ο καπι­τα­λι­σμός και ο φασι­σμός της επο­χής του αλλά ο σοσια­λι­σμός-κομ­μου­νι­σμός. Γι’ αυτόν ακρι­βώς το λόγο τα έργα του αυτά, αμέ­σως μετά την έκδο­σή τους, βρή­καν θερ­μό­τα­τη υπο­δο­χή στους πιο αντι­δρα­στι­κούς κύκλους της κυρί­αρ­χης αστι­κής τάξης των μεγά­λων ιμπε­ρια­λι­στι­κών χωρών (Αμε­ρι­κή-Αγγλία, κλπ ), έγι­ναν σημαία της διε­θνούς αντί­δρα­σης ενά­ντια στο σοσια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό, μετα­φέρ­θη­καν στον κινη­μα­το­γρά­φο για πλα­τύ­τε­ρη διά­δο­ση, με χρη­μα­το­δό­τη­σή της CIA που διέ­θε­σε μεγά­λα χρη­μα­τι­κό ποσά.

Είχε από­λυ­το δίκιο ο βρε­τα­νός αντι­δρα­στι­κός εκδό­της του έργου του Όργου­ελ που όταν διά­βα­σε σε χει­ρό­γρα­φο το «1984» έγρα­ψε ότι πρό­κει­ται για «ένα βιβλίο τρό­μου το οποίο αν γυρι­στεί και μια ται­νία τρό­μου βασι­σμέ­νη σ’ αυτό, το «1984» θα μπο­ρού­σε να εγγυ­η­θεί για τα χίλια χρό­νια την ασφά­λεια όλων των χωρών που απει­λού­νται από τον κομμουνισμό» !!!

2. Ο Τζωρτζ Όργου­ελ δεν ήταν μόνο ένας αντι­δρα­στι­κός αντι­κομ­μου­νι­στής συγ­γρα­φέ­ας αλλά ήταν επί­σης και κοι­νός χαφιές των βρε­τα­νι­κών μυστι­κών υπη­ρε­σιών και κατα­δό­της αντι­φα­σι­στών και κομ­μου­νι­στών δια­νο­ου­μέ­νων και καλ­λι­τε­χνών. Ο Τζορτζ Όργου­ελ παρέ­δω­σε το 1949 στη Βρε­τα­νι­κή κυβέρ­νη­ση μια λίστα με 38 ονό­μα­τα, υπό­πτους για κομ­μου­νι­σμό ή φιλο­κομ­μου­νι­σμό. Το αντί­γρα­φο του ντο­κου­μέ­ντου αυτού ήταν μέχρι πρό­σφα­τα απόρ­ρη­το. Αυτό το στοι­χείο παρέ­με­νε κρυμ­μέ­νο μέχρι το 1996 όταν δημο­σιο­ποι­ή­θη­κε το αρχείο FO 111/189 του Βρε­τα­νι­κού Υπουρ­γεί­ου Εξω­τε­ρι­κών, υπό τον νόμο περί απο­χα­ρα­κτη­ρι­σμού με την πάρο­δο της τρια­κο­ντα­ε­τί­ας. Το μέχρι τότε απόρ­ρη­το αρχείο απο­κά­λυ­πτε ότι το 1949 ο σπου­δαί­ος συγ­γρα­φέ­ας, μέσω της φίλης του Σίλια Κίρ­γουαν, είχε παρα­δώ­σει σε μια ημι-μυστι­κή υπη­ρε­σία κυβερ­νη­τι­κής προ­πα­γάν­δας που ονο­μα­ζό­ταν Τμή­μα Έρευ­νας Πλη­ρο­φο­ριών (IRD), έναν κατά­λο­γο που έγι­νε γνω­στός ως «Η λίστα του Όργου­ελ».
Στις 21 Ιου­νί­ου 2003 η εφη­με­ρί­δα Γκάρ­ντιαν το δημο­σί­ευ­σε για πρώ­τη φορά, επι­βε­βαιώ­νο­ντας υπο­ψί­ες που πρώ­τη φορά είχαν ακου­στεί το 1996, όταν ελευ­θε­ρώ­θη­καν τα αρχεία του Φόρεϊν Όφις. Μόνο που ο φάκε­λος του Όργου­ελ έλει­πε όλως τυχαί­ως από τα αρχεία που δόθη­καν στη δημο­σιό­τη­τα, για να φτά­σουν 7 χρό­νια μετά τυχαία στα χέρια της Γκάρντιαν.

Μετα­ξύ των ονο­μά­των που βρί­σκο­νται στη λίστα είναι ο γνω­στός ηθο­ποιός Τσάρ­λι Τσά­πλιν, που έφυ­γε από την Αμε­ρι­κή την περί­ο­δο του Μακαρ­θι­σμού, αλλά και ο συγ­γρα­φέ­ας Τζ. Μπ. Πρί­στλεϊ, Mπέρ­ναντ Σο, Όρσον Γου­έλς, Γκόρ­τον Τσάϊλτ, Τζον Στάϊν­μπεκ, Ο’ Κέϊ­σι, Σεσίλ Ντέϊ-Λιού­ϊς,  κλπ. ο ηθο­ποιός Μάικλ Ρεντ­γκρέιβ, ο ιστο­ρι­κός Ε.Ι. Καρ, ο ιστο­ρι­κός και βιο­γρά­φος του Τρό­τσκι Α. Ντόι­τσερ, ακό­μα και ο βου­λευ­τής του Εργα­τι­κού Κόμ­μα­τος, Τομ Ντρί­μπεργκ! Μάλι­στα ο Όργου­ελ στις σημειώ­σεις που κρα­τού­σε στο προ­σω­πι­κό του σημειω­μα­τά­ριο έβα­ζε και ιδιαί­τε­ρους χαρα­κτη­ρι­σμούς: «κρυ­πτο­κομ­μου­νι­στής», «πρά­κτο­ρας», «συνο­δοι­πό­ρος», «συμπα­θών» κτλ. Σε πολ­λά ονό­μα­τα, δε, είχε δίπλα και τον χαρα­κτη­ρι­σμό «Εβραί­ος», «Πολω­νο­ε­βραί­ος» κτλ!

Η λίστα παρα­δό­θη­κε στο δια­βό­η­το «Τμή­μα Ερευ­νών και Πλη­ρο­φο­ριών», γνω­στό ως IRD, που δου­λειά του ήταν η αντι­σο­βιε­τι­κή προ­πα­γάν­δα μετά τον Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο, και από εκεί πέρα­σε στην MI6, τις βρε­τα­νι­κές μυστι­κές υπηρεσίες.

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο