Η απατηλή γοητεία της εικόνας

Γρά­φει ο 2310net //

Σε μια επο­χή που τα κεφτε­δά­κια απο­τε­λούν καυ­τό τηλε­ο­πτι­κό θέα­μα, οι πιρου­έ­τες ημί­γυ­μνων ξεπε­σμέ­νων τηλε­α­στέ­ρων οριο­θε­τούν τη σχέ­ση της μάζας με τον χορό, οικο­γέ­νειες δια­λύ­ο­νται ή επα­νε­νώ­νο­νται on air, άνθρω­ποι ανα­βά­λουν την αυτο­κτο­νία τους περι­μέ­νο­ντας το δια­φη­μι­στι­κό διά­λειμ­μα, η πολι­τι­κή δεν θα μπο­ρού­σε να μην ασκεί­ται και με όρους θεάματος.

Το ότι η εικό­να παί­ζει καθο­ρι­στι­κό ρόλο το γνω­ρί­ζα­με από και­ρό. Και καθώς η εικό­να έπαιρ­νε την σκυ­τά­λη από την πολι­τι­κή είχα­με την ευκαι­ρία να δού­με παι­δά­κια στην αγκα­λιά των ηγε­τών, λου­λού­δια, υπο­δο­χές ηρώ­ων, σακά­κια στον ώμο, ρετου­σα­ρί­σμα­τα και φωτο­σο­πιές, φωτο­γρα­φί­ες με όρα­μα. Όταν μπή­κε το δια­δί­κτυο στη ζωή μας όλα αυτά απέ­κτη­σαν ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη αξία με διτ­τό τρό­πο: μια εικό­να μπο­ρεί να ανα­πα­ρα­χθεί είτε θετι­κά είτε αρνη­τι­κά. Αυτό συνή­θως εξα­σφα­λί­ζει την δυνα­τό­τη­τα να περά­σουν διά­φο­ρα μηνύ­μα­τα, συνή­θως αντί­στοι­χα με εκεί­να που από πριν είναι δια­κεί­με­νος ο δέκτης να δεχθεί εύκο­λα. Για παρά­δειγ­μα μια εικό­να ενός θύμα­τος ξυλο­δαρ­μού είναι πάντα σοκα­ρι­στι­κή, αλλά δεν αντέ­δρα­σαν όλοι με τον ίδιο τρό­πο όταν είδαν την φωτο­γρα­φία του δαρ­μέ­νου Μπο­γδά­νου όπως αν θα έβλε­παν κάποιον άγνω­στο με αίμα­τα στο πρόσωπο.

Σήμε­ρα ζού­με στον αστε­ρι­σμό της νέας κυβέρ­νη­σης και όπως συνη­θί­ζε­ται σε τέτοιες περι­πτώ­σεις κατα­λαμ­βά­νει το μεγα­λύ­τε­ρο μερί­διο στην πίτα της ενη­μέ­ρω­σης. Ωστό­σο αυτό που έχει αλλά­ξει πλέ­ον είναι η δια­χεί­ρι­ση της εικό­νας. Παρα­κο­λου­θού­με εδώ και μια βδο­μά­δα αγιο­γρα­φί­ες του νέου πρω­θυ­πουρ­γού και πολ­λών υπουρ­γών του, ιδιαί­τε­ρα του Βαρου­φά­κη. Σχό­λια επί επι­κοι­νω­νια­κών θεμά­των: τι φόρε­σε, τι οδη­γά­ει, τι κάνει όταν ξυπνά­ει και άλλα διά­φο­ρα πολύ ενδιαφέροντα.

Η συζή­τη­ση που ακο­λου­θεί περι­στρέ­φε­ται κυρί­ως γύρω από την εικό­να: όλοι ξέρουν τι φορά­ει ο Βαρου­φά­κης. Πόσοι ξέρουν τι πολι­τι­κή θέλει να ασκή­σει; Όλοι ξέρουν ότι ο Βαρου­φά­κης αντι­στά­θη­κε στον Ντάι­σε­μπλουμ. Πόσοι από αυτούς που “αισθά­νο­νται να ανα­πνέ­ουν αέρα αξιο­πρέ­πειας” ‑μετά την κίνη­ση του Βαρου­φά­κη να κάνει χει­ρα­ψία με το ένα χέρι στην τσέ­πη για­τί αυτό λένε οι επι­κοι­νω­νιο­λό­γοι ότι δεί­χνει αυτοπεποίθηση‑, γνώ­ρι­ζαν ποιος είναι ο Ντάι­σε­μπλουμ; Ακό­μα χει­ρό­τε­ρα, πόσοι από αυτούς που ακό­μα πανη­γυ­ρί­ζουν για την αντι­στα­σια­κή κυβέρ­νη­ση που έχου­με πλέ­ον, γνω­ρί­ζουν ότι η Τρόι­κα, την οποία δεν ανα­γνω­ρί­ζει ο Βαρου­φά­κης, απο­τε­λεί­ται από τους φορείς με τους οποί­ους θα συνερ­γα­στεί όπως ο ίδιος δήλω­σε στην περί­φη­μη συνέ­ντευ­ξη τύπου. Πόσοι πρό­σε­ξαν την απο­στρο­φή του λόγου του μετά την συνά­ντη­ση του με τον Γάλ­λο Υπ. Οικο­νο­μι­κών, όταν δήλω­σε ξεκά­θα­ρα ότι η Ελλά­δα δεν λέει όχι στην επι­τή­ρη­ση. Σαν να λέμε Μνη­μό­νιο, απλά θα το λέμε αλλιώς και δεν θα μας ελέγ­χει όλη η Τρόι­κα μαζί αλλά τα τρία μέρη της.

Ωστό­σο η εικό­να έχει κάνει τη δου­λειά της. Σε τέτοιο βαθ­μό ώστε ο Βαρου­φά­κης να εμφα­νί­ζε­ται ως σωτή­ρας, επα­να­στά­της, ως εκεί­νος που μοι­ρά­ζει φάπες και δέρ­νει και τον Τσακ Νόρις φορώ­ντας που­κά­μι­σα πορ­το­ρι­κα­νού ντί­λερ. Την Παρα­σκευή το από­γευ­μα, έπει­τα από την συνέ­ντευ­ξη τύπου με τον Ντάι­σε­μπλουμ η είδη­ση ότι η Ελλά­δα αντι­στά­θη­κε δια­δό­θη­κε σε κλά­σμα­τα δευ­τε­ρο­λέ­πτου. Και μάλι­στα με τέτοια έντα­ση ώστε και άνθρω­ποι που δεν ασχο­λού­νται με την πολι­τι­κή να ρωτούν τι συνέ­βη και για­τί χαί­ρε­ται ο κόσμος και χαμο­γε­λά. Βέβαια, όσο δυνα­τή και να είναι μια εικό­να, ενί­ο­τε χρειά­ζε­ται και επε­ξή­γη­ση. Εκεί την σκυ­τά­λη παίρ­νουν τα ΜΜΕ που κατευ­θεί­αν μιλούν για την περί­φη­μη χει­ρα­ψία και την ενό­χλη­ση του Ολλαν­δού, ώστε να σε κάνουν να προ­σέ­ξεις και να δώσεις μεγα­λύ­τε­ρες δια­στά­σεις σε μια κίνη­ση επι­κοι­νω­νια­κού χαρα­κτή­ρα. Η συνέ­χεια είναι γνω­στή: το δια­δί­κτυο, γεμά­το πια από σχο­λια­στές κάθε είδους, σοβα­ρούς, αστεί­ους, σατι­ρι­κούς, τρολ ανα­λαμ­βά­νει να παί­ξει μπά­λα. Η λαϊ­κή τρο­λο­κρα­τία απε­φάν­θη ότι ο Βαρου­φά­κης έσκι­σε τον Ολλαν­δό. Τέλος!

Κάπως έτσι, ο Βαρου­φά­κης γίνε­ται σταρ. Κάπως έτσι φτά­νου­με στο δελ­τίο είδή­σε­ων πχ. του ALPHA τη δευ­τέ­ρα να παί­ζει για 42 ολό­κλη­ρα λεπτά Βαρου­φά­κη και λίγο πριν το κλεί­σι­μο να μας ενη­με­ρώ­νει ότι η Δυτι­κή Ελλά­δα έχει πλη­γεί από τα και­ρι­κά φαι­νό­με­να, κάτι χωριά εκκε­νώ­θη­καν, κάτι γεφύ­ρια έπε­σαν, αλλά ΟΚ, η Ευρώ­πη για πρώ­τη φορά μιλά­ει για εμάς. Κάπως έτσι ο Υπουρ­γός Οικο­νο­μι­κών είναι το πιο συμπα­θη­τι­κό πρό­σω­πο στη χώρα. Ποιός; Ο Υπουρ­γός Οικο­νο­μι­κών. Ο κάτο­χος δηλα­δή του χαρ­το­φυ­λα­κί­ου που εξαρ­χής σε κάνει πιο μιση­τό από διαι­τη­τή σε ΠΑΟΚ-Ολυ­μπια­κός. Ο υπουρ­γός εκεί­νος που τόσα χρό­νια είχα­με μάθει να εφαρ­μό­ζου­με πάνω του το γνω­στό ρητό: να βρί­ζεις τον υπουρ­γό οικο­νο­μι­κών σου κάθε μέρα- ακό­μα κι εσύ να μην ξέρεις για­τί, ξέρει σίγου­ρα εκείνος.

Εκεί­νο που πρέ­πει να μας ανη­συ­χή­σει δεν είναι αν ο Βαρου­φά­κης και η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ θα πετύ­χει, θα δια­πραγ­μα­τευ­τεί ή θα αντι­στα­θεί. Αυτό κρί­νε­ται από τον καθέ­να σύμ­φω­να και με τις προσ­δο­κί­ες που έχει από αυτή την κυβέρ­νη­ση. Αν κάποιος έχει ενα­πο­θέ­σει τις ελπί­δες του για μια καλύ­τε­ρη ζωή στην πιθα­νό­τη­τα μιας καλής δια­πραγ­μά­τευ­σης για τους όρους απο­πλη­ρω­μής του δυσβά­στα­χτου χρέ­ους, τότε πιθα­νόν να βρει την επι­τυ­χία σε αυτή την κυβέρ­νη­ση. Κάποιος που έχει ελά­χι­στες απαι­τή­σεις από τον εαυ­τό του άρα και από τους πολι­τι­κούς που ψηφί­ζει μπο­ρεί να αρκε­στεί απλά και μόνο στην εικό­να. Την ώρα όμως που θαμπω­νό­μα­στε από την εικό­να η πολι­τι­κή λει­τουρ­γεί υπό­γεια. Έτσι θα φτά­σου­με σε σημείο, όταν θα φτά­σει σε κάποιο συμ­βι­βα­σμό με τους εταί­ρους της, να έχει ήδη περά­σει η εικό­να της κυβέρ­νη­σης που αντι­στά­θη­κε ή “δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε πραγ­μα­τι­κά” και η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του λαού θα αγνο­εί τι υπο­γρά­φη­κε και ποιες συνέ­πειες έχει αυτή η υπογραφή.

Άλλω­στε όταν η πολι­τι­κή γίνε­ται θέα­μα η λάμ­ψη της εικό­νας είναι απα­τη­λή και θαμπώνει.

ΥΓ. Μόλις τελεί­ω­σα το κεί­με­νο έκα­να και το κουίζ πόσο Βαρου­φά­κης είσαι (βγή­κα πολύ Βαρου­φά­κης). Μετράω τις μέρες να πάω Θεσ­σα­λο­νί­κη για να επι­σκε­φτώ το μπα­ρά­κι που κάνει το κοκτέιλ Βαρου-φάν­κι­‑ς. Μέχρι τότε αρχί­ζω να βγά­ζω “ν” όπου είναι περιττά.