Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η ατζέντα της ΟΓΕ μας ταξιδεύει φέτος με αφετηρία μουσική, μελωδίες, τραγούδια

Με «πυξί­δα» τη μου­σι­κή η Ομο­σπον­δία Γυναι­κών Ελλά­δας ανα­τρέ­χει για μια ακό­μα χρο­νιά σε πλευ­ρές της κοι­νω­νι­κής θέσης της γυναί­κας, σε δια­φο­ρε­τι­κές περιό­δους της Ιστο­ρί­ας, μέσα από τις σελί­δες της ατζέ­ντας της.

«Για το 2023 τοπο­θε­τού­με ως αφε­τη­ρία της περι­πλά­νη­σής μας στον τόπο και τον χρό­νο μου­σι­κά έργα αλιευ­μέ­να από το συνο­λι­κό εύρος της μου­σι­κής παρα­γω­γής. Η επι­λο­γή τους έγι­νε με κρι­τή­ριο τη συμ­βο­λή τους στην απο­κά­λυ­ψη και νέων σταθ­μών στο συνε­χι­ζό­με­νο ταξί­δι μας», επι­ση­μαί­νει η Ομο­σπον­δία προ­λο­γί­ζο­ντας τη φετι­νή ατζέ­ντα και εξη­γεί: «Τα επι­λέ­γου­με για να μας βοη­θή­σουν στην ιχνη­λα­σία που ξεκι­νή­σα­με με το βλέμ­μα στραμ­μέ­νο στις γυναί­κες και την κοι­νω­νι­κή τους θέση δια­χρο­νι­κά. Φυσι­κά, όπως πάντα, δεν μας ενδια­φέ­ρουν μόνο τα ίχνη. Επι­διώ­κου­με να φωτί­σου­με τις αιτί­ες που δια­μόρ­φω­σαν συνει­δή­σεις, που καθό­ρι­σαν τη στά­ση, την ατο­μι­κή και συλ­λο­γι­κή δρά­ση των γυναι­κών που θα συναντήσουμε».

Με αφετηρία διαφορετικά μουσικά είδη

Το «ταξί­δι» που επι­χει­ρεί η Ομο­σπον­δία εκτεί­νε­ται σε μια σει­ρά ιστο­ρι­κές περιό­δους, μήκη και πλά­τη του κόσμου, ενώ το σύν­θη­μα δίνουν σε κάθε περί­πτω­ση νότες, μελω­δί­ες και στίχοι.

Οι παιά­νες της αρχαί­ας Σπάρ­της γίνο­νται αφορ­μή για μια μικρή ανα­φο­ρά στις μυθι­κές Αμα­ζό­νες και την ιχνη­λά­τη­ση της γυναι­κεί­ας συμ­με­το­χής στην κοι­νω­νι­κή οργά­νω­ση νομα­δι­κών φυλών της Ευρα­σί­ας. Τα ηπει­ρώ­τι­κα δημο­τι­κά τρα­γού­δια του γάμου δίνουν το έναυ­σμα για μια ανα­φο­ρά στον θεσμό του γάμου στις κοι­νω­νί­ες της αρχαί­ας Αθή­νας και Ρώμης και τη δει­νή θέση των γυναι­κών στο πλαί­σιό του.

Η σκυ­τά­λη περ­νά στη μου­σι­κή παρα­γω­γή του Μεσαί­ω­να, για να φωτι­στούν πλευ­ρές της ζωής των γυναι­κών αλλά και της συμ­με­το­χής τους στις εξε­γέρ­σεις που σημά­δε­ψαν τον 14ο αιώ­να. Τη δική τους θέση έχουν τα νανου­ρί­σμα­τα, που μας υπεν­θυ­μί­ζουν ότι τα τρα­γού­δια των μανά­δων και πατε­ρά­δων στα παι­διά τους δεν περιεί­χαν μόνο καθη­συ­χα­στι­κά λόγια, αλλά μιλούν επί­σης για τις σκλη­ρές συν­θή­κες δου­λειάς και ζωής.

«Είμαι πλύ­στρα φοβε­ρή / σιδε­ρώ­στρα τρο­με­ρή / πλέ­νω, απλώ­νω, σιδε­ρώ­νω / και τα χρέη μου πλη­ρώ­νω»: Ένα «δικό μας» ρεμπέ­τι­κο τρα­γού­δι του 1936 δίνει το σύν­θη­μα για μια περι­πλά­νη­ση στη ζωή και την κοι­νω­νι­κή δρά­ση της γυναί­κας «πλύ­στρας», από το Παρί­σι της Γαλ­λι­κής Επα­νά­στα­σης μέχρι τους εργα­τι­κούς αγώ­νες στα τέλη του 19ου αιώ­να στις ΗΠΑ.

Το μου­σι­κό είδος ragtime, που ανα­δύ­θη­κε από τις αφρο­α­με­ρι­κα­νι­κές κοι­νό­τη­τες στον αμε­ρι­κα­νι­κό νότο και μαζί με τα blues απο­τε­λεί πρό­δρο­μο της jazz, γίνε­ται το φόντο πάνω στο οποίο ανα­δει­κνύ­ε­ται η εκμε­τάλ­λευ­ση και κατα­πί­ε­ση των μαύ­ρων γυναι­κών, τόσο πριν όσο και μετά την κατάρ­γη­ση της δουλείας.

Τα παρα­πά­νω απο­τε­λούν ένα μικρό δείγ­μα του «ταξι­διού» που επι­χει­ρεί η ΟΓΕ, ενώ από την ατζέ­ντα δεν λεί­πουν και οι ανα­φο­ρές στη σύγ­χρο­νη καλ­λι­τε­χνι­κή δημιουργία.

Η μου­σι­κή προ­σφέ­ρει ανυ­πέρ­βλη­τη αισθη­τι­κή συγκί­νη­ση, ανα­πτύσ­σει τον άνθρω­πο κοι­νω­νι­κά, απο­κα­λύ­πτο­ντας την πραγ­ματικότητα, αλλά και τη σχέ­ση του με αυτή. Αν και η καλ­λι­τε­χνι­κή γλώσ­σα, σε σύγκρι­ση με άλλα είδη τέχνης, είναι ολό­τε­λα ιδι­όμορφη, όλα τα ανθρώ­πι­να βιώ­μα­τα και οι ιδέ­ες βρί­σκουν στη μου­σι­κή την πιο καθά­ρια, την πιο συγκι­νη­τι­κή ενσάρ­κω­σή το us. Η ξεχω­ρι­στή και ανε­πα­νά­λη­πτη ιδιο­τυ­πία της απο­κα­λύ­πτει έμμε­σα στο στο­χα­σμό του ακρο­α­τή όλο τον πλού­το της ζωής. «Είναι η γλώσ­σα που μιλά­ει άμε­σα στην ψυχή» (A.Ν.Σερόφ, συν­θέ­της, κρι­τι­κός μουσικής).

«Δεν ξέρω αν τα περισ­σό­τε­ρα τρα­γού­δια γρά­φο­νται, όπως λένε, σε δύσκο­λες στιγ­μές. Θέλω να πιστεύω, πάντως, πως ονει­ρεύονται τις πιο ευτυ­χι­σμέ­νες», λέει ο Γιάν­νης Παπα­ΐ­ω­άν­νου, ο ρεμπέ­της τρα­γου­δο­ποιός που έγρα­ψε την «Πει­ραιώ­τισ­σα» και τη «Φαλη­ριώ­τισ­σα».

Ευτυχισμένες στιγμές κατοικούν
και στα όνειρα τα δικά μας…

Όμως η ευτυ­χία ποτέ δεν μετα­κο­μί­ζει από το όνει­ρο στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αν δεν βάλου­με το χέρι μας κι εμείς… Γι’ αυτό πιστεύ­ου­με στον καθη­με­ρι­νό αγώ­να. Γι’ αυτό βρι­σκό­μα­στε ανυπο­χώρητα στις επάλ­ξεις του και, με οδη­γό την τέχνη που έχει τη δύ­ναμη να μας κινη­το­ποι­ή­σει, μαθαί­νου­με το χθες, παρεμ­βαί­νου­με στο σήμε­ρα, παλεύ­ου­με συλ­λο­γι­κά για το αύριο που μας αξίζει…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο