Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Βούλα, η Χρυσή Αυγή, το μετάλλιο και τα βουντού

Σχο­λιά­ζει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Κυρί­αρ­χο θέμα τις προη­γού­με­νες μέρες η συμ­με­το­χή της Βού­λας Παπα­χρή­στου στον τελι­κό του μήκους στους Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες στο Ρίο, και πιθα­νό μετάλ­λιο της. «Πόλε­μος» στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης, βου­ντού, κατάρες…

Να έχουν άδι­κο; Δεν ξέρω πώς μπο­ρείς να ταυ­τι­στείς ή έστω να υπο­στη­ρί­ξεις έναν αθλη­τή που η Χρυ­σή Αυγή τον έχει κάνει σύμ­βο­λο. Και η ίδια, με ό,τι έχει προη­γη­θεί, να το επι­τρέ­πει. Να μην το ξεκόβει.

Τι σχέ­ση μπο­ρεί να έχει η αγέ­λη των μισαν­θρώ­πων με την κοι­νω­νία του ανθρω­πι­σμού. Ο φασι­σμός είναι εχθρός του ανθρώ­που, πώς να δεχτείς ένα αθλη­τή που γίνε­ται πρέ­σβης, σύμ­βο­λο του μισανθρωπισμού.

Αθλη­τι­σμός δεν είναι ψηλό­τε­ρα, μακρύ­τε­ρα, γρη­γο­ρό­τε­ρα, δυνα­τό­τε­ρα… Στον αθλη­τι­σμό δεν απο­δει­κνύω ότι είμαι καλύ­τε­ρος από τον άλλον. Πολύ περισ­σό­τε­ρο δεν είμαι ανώ­τε­ρος.  Ένα μετάλ­λιο, μια διά­κρι­ση σε κάνει  πρέ­σβη της φιλί­ας, της αλληλεγγύης.

Και είναι άσχε­το ότι  στο συγκε­κρι­μέ­νο αθλη­τι­κό πλαί­σιο καλ­λιερ­γεί­ται ο αντα­γω­νι­σμός, το αίσθη­μα της ανω­τε­ρό­τη­τας, ο εθνι­κι­σμός και η εθνι­κή υπεροψία;

Δυστυ­χώς η συγκε­κρι­μέ­νη αθλή­τρια είχε αρκε­τές ευκαι­ρί­ες να κάνει το άλμα από την αγέ­λη των μισαν­θρώ­πων στην κοι­νω­νία των ανθρώπων.

Και αν γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές, είναι για να απευ­θυν­θού­με στους ιθύ­νο­ντες του αθλη­τι­σμού και να τους υπεν­θυ­μί­σου­με ότι το ζητού­με­νο δεν είναι τα μετάλ­λιο, κάποια πράγ­μα­τα είναι σημα­ντι­κό­τε­ρα από τα μετάλ­λια. Αυτά τα παι­διά γίνο­νται πρό­τυ­πα, σύμβολα.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο