Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η δασκάλα μου στην Κούβα ένα μάθημα αγάπης

Δεν έχω καν φωτο­γρα­φία της. Και η προ­φο­ρά της με το έντο­νο “ζ” με στοι­χειώ­νει από τα έξι μου χρό­νια, όταν με έμα­θε να δια­βά­ζω τις πρώ­τες λέξεις και μαζί της να δια­βά­ζω τη ζωή.

Εστερ­βί­να ήταν το όνο­μά της, έτσι με το V και όχι με το B. Φορού­σε πάντα μακριά φορέ­μα­τα, μια τσά­ντα με μολύ­βια για τους ξεχα­σιά­ρη­δες, μια ξύστρα για να γλυ­τώ­σει κάθε ενδε­χό­με­νο και φωτο­γρα­φί­ες για να μας δεί­χνει τοπία και ήρωες.

Το δέρ­μα της έκρυ­βε καλά τα 55 χρό­νια που έγρα­φε η ταυ­τό­τη­τά της. Και ήμουν δασκά­λα από τα 20 της, πότε μάθη­μα Μαθη­μα­τι­κών, πότε Ισπα­νι­κών και Ανά­γνω­σης φέρ­νο­ντας το απο­τύ­πω­μα μιας παι­δα­γω­γι­κής σοφί­ας που μπο­ρώ να εκτι­μή­σω πιο καθα­ρά σήμε­ρα. Πάντα έλε­γε καλη­μέ­ρα, δεν την είδα ποτέ λυπη­μέ­νη ή απαι­σιό­δο­ξη. Και μας έδι­νε ακό­μη και καρα­μέ­λα όταν τα πηγαί­να­με καλά στις γρα­πτές ερωτήσεις.

Ποτέ δεν έδι­νε κανό­νες στους ανή­συ­χους, ούτε στους φλύ­α­ρους έφτια­χνε τιμω­ρία να γρά­φουν κατε­βα­τά και σε αυτούς που έμε­ναν πίσω στη μάθη­ση, αφιέ­ρω­νε ξεχω­ρι­στά μια – δυο ώρες μετά τις τέσ­σε­ρις και μισή το από­γευ­μα. Έμε­νε μόνη, αλλά ένιω­θε η πιο συνο­δευό­με­νη δασκά­λα στον κόσμο. Η φυσι­κό­τη­τά της γέμι­ζε φως εκεί­νο το δημο­τι­κό σχο­λείο του Centro Habana.

Ήταν σαν τη μητέ­ρα μας για­τί μας θεω­ρού­σε όλους παι­διά της, για­τί δεν της άρε­σε να μιλά­με άσχη­μα ο ένας για τον άλλον ακό­μα κι αν δεν συμ­φω­νού­σα­με σε κρι­τή­ρια. Για­τί δεν είχε μεγα­λύ­τε­ρο στό­χο ως παι­δα­γω­γός από το να μας μάθει να αγα­πά­με μια χώρα κι έναν λαό παρα­πά­νω από το να μοι­ρα­ζό­μα­στε πιστούς και άθε­ους στην ίδια τάξη. Για­τί απο­λάμ­βα­νε την ποί­η­ση και την πρό­ζα του Martí όπως και να χορεύ­ει rumba και guaguancó. για­τί μοι­ρα­ζό­ταν ένα χαμό­γε­λο όταν κέρ­δι­ζες ένα άρι­στα στην έκθε­ση και σου έδι­νε άλλο ένα όταν γινό­σουν καλύ­τε­ρος στην ανά­γνω­ση ή μάθαι­νες την προ­παί­δεια του 3, 4 ή 9.

Πάντα ήθε­λα να γρά­ψω για αυτήν για­τί οι δάσκα­λοι σημα­δεύ­ουν τις ζωές γενε­ών, παι­διών που αρχί­ζουν να μαθαί­νουν και να αγκα­λιά­ζουν τη χώρα τους. Ίσως λόγω των εκα­το­ντά­δων Εστερ­βι­νών που είχε ο καθέ­νας μας στην πρω­το­βάθ­μια εκπαί­δευ­ση, είμα­στε σήμε­ρα καλύ­τε­ροι επαγ­γελ­μα­τί­ες και κυρί­ως άνθρω­ποι. Και παρό­λο που δεν έχω φωτο­γρα­φία της, ούτε κατά­φε­ρα να την απο­χαι­ρε­τή­σω στα 96 της, την κου­βα­λάω πάντα στην καρ­διά μου σαν ένα από τα πρώ­τα πιο αυθε­ντι­κά μαθή­μα­τα ηθι­κής, κου­βα­νέ­ζι­κης ταυ­τό­τη­τας και αγά­πης που έχω λάβει.

1. Σήμε­ρα 22 Δεκέμ­βρη, στο νησί της επα­νά­στα­σης γιορ­τά­ζε­ται η μέρα του δασκάλου
2. Το σημεί­ω­μα δημο­σιεύ­τη­κε στην εφη­με­ρί­δα “Trabajadores”, κεντρι­κό όργα­νο των συν­δι­κά­των της Κούβας

Κώστας Καρυω­τά­κης ΑΠΑΝΤΑ μια άλλη ανάγνωση

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο