Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η διαθήκη του Δημήτρη Ραβάνη — Ρεντή — Κληρονόμος του έργου του, το ΚΚΕ

Δημή­τρης Ραβά­νης — Ρεντής, τον θυμη­θή­κα­με πρό­σφα­τα, στη συναυ­λία του Θ. Μικρού­τσι­κου ακού­γο­ντας το μελο­ποι­η­μέ­νο ποι­ή­μα­τος «Ρόδι», αφιε­ρω­μέ­νο στο ΚΚΕ («Κοί­τα, πλη­θύ­να­με πολύ Για νέο αγώ­να μας καλεί»). Ποιος όμως δεν τρα­γού­δη­σε το «Παι­διά σηκω­θεί­τε να βγού­με στους δρό­μους», «Σαν ατσά­λι­νος γίγας», «Βρο­ντά­ει ο Ολυ­μπος και πάλι», «Ο Μπε­λο­γιάν­νης ζει» και πολ­λά άλλα.

Κληρονόμος του έργου του, το ΚΚΕ

Μόνο ένας αλη­θι­νός, ατα­λά­ντευ­τος κομ­μου­νι­στής, μόνο ένας αγω­νι­στής που πάλε­ψε για να είναι μόνος “ιδιο­κτή­της” αυτού του τόπου και της πολι­τι­στι­κής κλη­ρο­νο­μιάς του ο λαός, μόνο ένας ακέ­ραιος πνευ­μα­τι­κός άνθρω­πος που ξέρει να τιμά ό,τι τον “έθρε­ψε” και τον ενέ­πνευ­σε, μπο­ρεί να αφή­νει μια δια­θή­κη, σαν αυτή που έκα­νε ο σύντρο­φός μας Δημή­τρης Ραβά­νης — Ρεντής ‚σε ανύ­πο­πτο χρό­νο και της οποί­ας αντί­γρα­φο είχε παρα­δώ­σει στο κόμ­μα του, το ΚΚΕ. Ηταν 1η Αυγού­στου του 1986, που έγρα­ψε τη δια­θή­κη του, που και αυτή απο­κα­λύ­πτει τον πλού­σιο ιδε­ο­λο­γι­κό και συναι­σθη­μα­τι­κό “κόσμο” του:

Διαθήκη

Ονο­μά­ζο­μαι Δημή­τριος Ραβά­νης , του Χαρα­λά­μπους και της Ανθής, το γένος Κασιέ­ρη, γεν­νή­θη­κα στην Αθή­να στις 25 Δεκέμ­βρη του 1925 και μένω τώρα στην Καλ­λι­θέα, οδός Κρέ­μου 118.

Απο­φά­σι­σα σήμε­ρα, 1η Αυγού­στου, να συντά­ξω αυτή τη Δια­θή­κη για να εξα­σφα­λί­σω έγκαι­ρα αυτά που έχω στο μυα­λό μου.

Γρά­φω με το ίδιο μου το χέρι αυτή τη Δια­θή­κη και επει­δή θεω­ρώ πως αν κατά­φε­ρα να δημιουρ­γή­σω κάτι το χρω­στώ στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλάδας,

επει­δή από τα 15 μου χρό­νια οι κομ­μου­νι­στές — μαζί με τους γονείς μου που τους επη­ρέ­α­ζαν — ήταν εκεί­νοι που μου δεί­ξα­νε τον εαυ­τό μου και τη ζωή,

επει­δή το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας ήταν αυτό που με οδή­γη­σε στο δρό­μο του αγώ­να για τη Λευ­τε­ριά και την Ανε­ξαρ­τη­σία της χώρας μας, για το σοσια­λι­στι­κό μέλ­λον του λαού και του τόπου,

επει­δή το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας με έμα­θε πως ένας δημιουρ­γός δεν μπο­ρεί να μένει κλει­σμέ­νος στους τέσ­σε­ρις τεί­χους, παρα­τη­ρη­τής και “κρι­τής”, αλλά πρέ­πει να αγω­νί­ζε­ται στα πεζο­δρό­μια, τον ίδιο αγώ­να της εργα­τι­κής τάξης και του λαού,

και επει­δή μέσα σ’ αυτούς τους αγώ­νες, πλάι στους συντρό­φους μου, τους αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες, πάλε­ψα και ζυμώ­θη­κα, και ωρί­μα­σα, και από αυτούς τους αγώ­νες και τις θυσί­ες των κομ­μου­νι­στών άντλη­σα ζωή και θέμα­τα, ή άμε­σα με τα αντι­στα­σια­κά μου έργα, ή έμμε­σα σαν στά­ση ζωής σε άλλα βιβλία μου, κύρια παιδικά,

για όλους τους παρα­πά­νω λόγους,

αφή­νω στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας την απο­κλει­στι­κή κυριό­τη­τα και εκμε­τάλ­λευ­ση όλων των βιβλί­ων που έχω γρά­ψει και εκδώ­σει μέχρι σήμε­ρα και που είναι πάνω από τριά­ντα, καθώς και όσα προ­λά­βω ακό­μη να εκδώ­σω στην Ελλά­δα ή σε οποια­δή­πο­τε χώρα, και όλα μου τα ανέκ­δο­τα έργα από όλους τους τομείς που έχω ασχο­λη­θεί — πεζο­γρα­φία, ποί­η­ση, θέα­τρο και άλλα.

Δηλώ­νω πως σε κανέ­ναν εκδο­τι­κό οίκο, ή εται­ρία, ή άτο­μο δεν έχω παρα­χω­ρή­σει δικαιώ­μα­τα των έργων μου, εκτός από την περιο­ρι­σμέ­νη παρα­χώ­ρη­ση για τη συγκε­κρι­μέ­νη έκδο­ση και μέχρι την εξά­ντλη­ση του συγκε­κρι­μέ­νου “τιράζ”.

Αφή­νω επί­σης στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας όλα μου τα χει­ρό­γρα­φα που βρί­σκο­νται στο δια­μέ­ρι­σμα που μένω, και όλα όσα βρε­θούν από τα παλιά χαμέ­να στο εξωτερικό.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο