Η εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΕ στο 21ο Συνέδριο — Προχωράμε με αισιοδοξία στον 21ο αιώνα

«Το 21ο Συνέ­δριό μας διε­ξά­γε­ται μέσα σε χρο­νιά κατά την οποία βρι­σκό­μα­στε 200 χρό­νια μετά τη νικη­φό­ρα αστι­κή εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κή Επα­νά­στα­ση του 1821, όπου η αστι­κή τάξη συγκρό­τη­σε το έθνος — κρά­τος της στον ελλα­δι­κό χώρο, ως προ­ο­δευ­τι­κή τάξη τότε. Δια­κό­σια χρό­νια μετά, έχει περά­σει πλέ­ον, εδώ και πολ­λά χρό­νια, σε όλη τη γραμ­μή της στην πλή­ρη αντί­δρα­ση. Είναι αντι­δρα­στι­κή, φρέ­νο και στην κοι­νω­νι­κή ανά­πτυ­ξη, το σύστη­μα στο οποίο ηγεί­ται είναι εμπό­διο στις νέες δυνα­τό­τη­τες των παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων, αντι­κει­με­νι­κά γίνε­ται όλο και πιο επι­τα­κτι­κή η αντι­κα­τά­στα­σή του, η επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή του.

Βρι­σκό­μα­στε φέτος 150 χρό­νια από την «πρώ­τη έφο­δο της εργα­τι­κής τάξης στους ουρα­νούς» με την Παρι­σι­νή Κομ­μού­να και 104 χρό­νια μετά την πρώ­τη νικη­φό­ρα σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση στον κόσμο που οικο­δό­μη­σε το πρώ­το εργα­τι­κό κρά­τος, τη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, και επι­τά­χυ­νε την ίδρυ­ση σει­ράς ΚΚ, ανά­με­σά τους και του ΚΚΕ, το 1918. Ακο­λού­θη­σε μια σπου­δαία αλλά δύσκο­λη πορεία, με εξε­γέρ­σεις, ηρω­ι­κά κατορ­θώ­μα­τα, αλλά και με βαριές ήττες, με ρηξι­κέ­λευ­θες, πρω­το­πό­ρες επε­ξερ­γα­σί­ες, αλλά και με θεω­ρη­τι­κά και στρα­τη­γι­κά προ­γραμ­μα­τι­κά λάθη, σε αλλη­λε­πί­δρα­ση με την ίδια την πορεία των επε­ξερ­γα­σιών και των αντι­φά­σε­ων του Διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κού Κινή­μα­τος (ΔΚΚ).

Φέτος, συμπλη­ρώ­νο­νται 30 χρό­νια από τη νίκη της αντε­πα­νά­στα­σης, την ανα­τρο­πή της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, κορυ­φαίο γεγο­νός στην ήττα του πρώ­του ιστο­ρι­κού εγχει­ρή­μα­τος της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης που επέ­τει­νε την προ­ϋ­πάρ­χου­σα κρί­ση του ΔΚΚ.

Το ΚΚΕ δηλώ­νει «παρών», ανα­συ­ντάσ­σει τις δυνά­μεις του, είναι στρα­τευ­μέ­νο στην πάλη για τη χει­ρα­φέ­τη­ση της εργα­τι­κής τάξης, στην ανα­συ­γκρό­τη­ση του κινή­μα­τός της, στην προ­ώ­θη­ση της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή — αντι­μο­νο­πω­λια­κή κατεύ­θυν­ση στην πάλη για την επα­να­στα­τι­κή κατά­κτη­ση της εργα­τι­κής εξου­σί­ας, με σκο­πό την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού-κομ­μου­νι­σμού. Η επι­και­ρό­τη­τα και ανα­γκαιό­τη­τά του είναι αντι­κει­με­νι­κά αδιαμ­φι­σβή­τη­τες, λόγω της ωρί­μαν­σης των υλι­κών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ών του, περισ­σό­τε­ρο από κάθε προη­γού­με­νη περί­ο­δο που επι­διώ­χτη­κε και ξεκί­νη­σε αυτό το κοι­νω­νι­κό εγχείρημα.

Το βασι­κό περιε­χό­με­νο του 21ου Συνε­δρί­ου είναι το Κόμ­μα, ως καθο­δη­γη­τής του επα­να­στα­τι­κού εργα­τι­κού κινή­μα­τος, της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας στην πάλη για τον σοσια­λι­σμό, με βάση τις σύγ­χρο­νες συν­θή­κες και ανα­λύ­σεις, στο φως του Προ­γράμ­μα­τος που ψηφί­στη­κε στο 19ο Συνέ­δριο και του νέου Κατα­στα­τι­κού που ευθυ­γραμ­μί­ζε­ται με τις στρα­τη­γι­κές επι­διώ­ξεις πάνω στα ζητή­μα­τα των κανό­νων και προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων λει­τουρ­γί­ας και δράσης.

Βρι­σκό­μα­στε σε μια φάση γρή­γο­ρων ανα­κα­τα­τά­ξε­ων διε­θνώς, νέων πιο οξυ­μέ­νων αντα­γω­νι­σμών, εστιών πολέ­μου, ενώ ζού­με μια βαθιά καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μι­κή κρί­ση και υπάρ­χουν πολ­λοί παρά­γο­ντες για απρό­βλε­πτες εξελίξεις.

Στις μέρες μας, από τη μια μεριά, συνε­χί­ζει να βαθαί­νει η αντί­θε­ση ανά­με­σα στον κοι­νω­νι­κό χαρα­κτή­ρα της εργα­σί­ας και την καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­ποί­η­ση των απο­τε­λε­σμά­των της που οδη­γεί σε αλλε­πάλ­λη­λες οικο­νο­μι­κές κρί­σεις, με απο­τέ­λε­σμα την κατα­στρο­φή παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων (εργα­τι­κής δύνα­μης, δηλα­δή του ανθρώ­πι­νου παρά­γο­ντα αλλά και μέσων παρα­γω­γής), ενώ και στις συν­θή­κες της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης υπάρ­χει μεγά­λη ανερ­γία, στέ­ρη­ση αγα­θών και υπη­ρε­σιών, παρά τις υπάρ­χου­σες μεγά­λες τεχνο­λο­γι­κές επι­στη­μο­νι­κές δυνα­τό­τη­τες, δημιουρ­γού­νται συνε­χώς κατα­στρο­φι­κές εστί­ες πολέ­μου. Από την άλλη, συνε­χί­ζε­ται η μεγά­λη υπο­χώ­ρη­ση του εργα­τι­κού, του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, παρά τις κατά περιό­δους αγω­νι­στι­κές εξάρ­σεις. Καθυ­στε­ρεί η ανα­συ­γκρό­τη­ση του εργα­τι­κού — συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος, πολύ περισ­σό­τε­ρο καθυ­στε­ρεί η επα­να­στα­τι­κή ιδε­ο­λο­γι­κή πολι­τι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, ακό­μα και σε χώρες που βρί­σκο­νται στη δίνη ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων, με όξυν­ση των προβλημάτων.

Το Κόμ­μα μας έχει δώσει μεγά­λες μάχες, έχει ισχυ­ρές ιστο­ρι­κές παρα­κα­τα­θή­κες, έχει επε­ξερ­γα­στεί νέο Πρό­γραμ­μα, μελέ­τη­σε και συνε­χί­ζει να μελε­τά τις αιτί­ες ανα­τρο­πής της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης και την κατά­στα­ση του ΔΚΚ. Μελε­τά την ιστο­ρι­κή του πεί­ρα στο φως και νέων στοι­χεί­ων που προ­κύ­πτουν από τα αρχεία διε­θνώς, εμπλου­τί­ζουν τις γνώ­σεις και την ικα­νό­τη­τά του να ερευ­νή­σει πιο ολο­κλη­ρω­μέ­να την πορεία της κοι­νω­νι­κής εξέ­λι­ξης, το πέρα­σμα από τον καπι­τα­λι­σμό στον σοσια­λι­σμό, όχι μόνον ιστο­ρι­κά κατά τον 20ό αιώ­να, αλλά και ως καθή­κον στον 21ο αιώνα.

Πατά­με στη συλ­λο­γι­κά επε­ξερ­γα­σμέ­νη πεί­ρα των δεκα­ε­τιών, για να αντι­στοι­χί­σου­με ουσια­στι­κά και πραγ­μα­τι­κά ‑και όχι στα λόγια μόνο ή ακό­μα και στα γρα­φό­με­νά μας- το περιε­χό­με­νο των κατευ­θύν­σε­ων και των στό­χων μας που θα πατά­νε στη θεω­ρη­τι­κή βάση του Επα­να­στα­τι­κού Κόμ­μα­τος, αλλά και στην πρα­κτι­κή εφαρ­μο­γή τους στην καθη­με­ρι­νή λει­τουρ­γία και δρά­ση, μέσα στο ίδιο το Κόμ­μα και στην προ­ε­τοι­μα­σία των δυνά­με­ών του, αλλά και θα απευ­θύ­νο­νται ταυ­τό­χρο­να στις ευρύ­τε­ρες εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις ώστε η κομ­μου­νι­στι­κή πρω­το­πο­ρία να τις ανυ­ψώ­νει στη θέση του ενερ­γού επα­να­στα­τι­κού υποκειμένου.

Εκτι­μά­με ότι βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε σύν­θε­τες εξε­λί­ξεις. Η αστι­κή ρεφορ­μι­στι­κή και οπορ­του­νι­στι­κή γραμ­μή και επί­θε­ση προς το αγω­νι­ζό­με­νο ταξι­κό κίνη­μα, τις συμ­μα­χί­ες του, προς ριζο­σπα­στι­κές δυνά­μεις που ανα­πτύσ­σουν σπέρ­μα­τα αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών ιδε­ών, θα δυνα­μώ­νουν, με στό­χο να παρε­μπο­δί­ζουν την επιρ­ροή και επί­δρα­ση της ιδε­ο­λο­γί­ας και πολι­τι­κής του ΚΚΕ, για την περι­χα­ρά­κω­σή τους από το ίδιο το Κόμ­μα. Το ΚΚΕ, στη μακρό­χρο­νη πορεία της δρά­σης του, με τη συστη­μα­τι­κή μελέ­τη της ιστο­ρι­κής πορεί­ας του και της στρα­τη­γι­κής του ΔΚΚ, του ρόλου του ρεφορ­μι­σμού και του οπορ­του­νι­σμού, βρί­σκε­ται σήμε­ρα σε πολύ καλύ­τε­ρη θέση να αντι­με­τω­πί­σει την πολι­τι­κή πίε­ση και τον αρνη­τι­κό συσχε­τι­σμό δυνάμεων.

Δυνα­μώ­νει ο αντι­κομ­μου­νι­σμός και βρί­σκε­ται σε πλή­ρη εξέ­λι­ξη, και στη χώρα μας και σε όλη την Ευρώ­πη, η επι­χεί­ρη­ση ταύ­τι­σης του κομ­μου­νι­σμού με τον φασι­σμό. Δυνα­μώ­νουν αντι­κομ­μου­νι­στι­κά σύν­δρο­μα, η κρα­τι­κή κατα­στο­λή. Στοι­χεία όλων αυτών είναι η έντα­ση της πίε­σης για τις μορ­φές αστι­κής δια­χεί­ρι­σης, το μείγ­μα κρα­τι­κής παρέμ­βα­σης, η προ­βο­λή των επι­μέ­ρους δια­φο­ρών ανά­με­σα σε φιλε­λεύ­θε­ρες και σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές δυνά­μεις για τον χαρα­κτή­ρα των μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων με τη μια ή την άλλη μορ­φή, η επι­δί­ω­ξη να συρ­θεί το κίνη­μα σε μια γραμ­μή πάλης που οδη­γεί σε πολι­τι­κή επι­λο­γή μιας αστι­κής κυβερ­νη­τι­κής δια­χεί­ρι­σης ή στην επι­λο­γή του ενός ένα­ντι του άλλου ιμπε­ρια­λι­στι­κού κέντρου.

Πρό­σθε­τες δυσκο­λί­ες στην εξέ­λι­ξη της πάλης του Κόμ­μα­τος φέρ­νουν και οι συν­θή­κες απα­γο­ρεύ­σε­ων, εγκλει­σμού λόγω της παν­δη­μί­ας και των μέτρων για τη δημό­σια υγεία αλλά και οι επι­διώ­ξεις να ορθω­θούν μεγά­λα εμπό­δια στο δρό­μο του εργα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος. Οι ίδιες οι εξε­λί­ξεις, όμως, δημιουρ­γούν και τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις ώστε να έρχε­ται στο κέντρο της συζή­τη­σης, του προ­βλη­μα­τι­σμού και της ταξι­κής πάλης η πολι­τι­κή πρό­τα­ση του Κόμ­μα­τος. Οι συν­θή­κες παν­δη­μί­ας μπο­ρεί αντι­κει­με­νι­κά να δυσκό­λε­ψαν τη λει­τουρ­γία των Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων και τη δρά­ση του μαζι­κού κινή­μα­τος, όμως ταυ­τό­χρο­να έφε­ραν στο επί­κε­ντρο της συζή­τη­σης, της δια­φώ­τι­σης και της πάλης, την ανά­γκη της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης του ιδιω­τι­κού τομέα, τον κεντρι­κό επι­στη­μο­νι­κό σχε­δια­σμό σε συν­θή­κες εργα­τι­κής εξου­σί­ας, επι­φέ­ρο­ντας πλήγ­μα στη λογι­κή της συνύ­παρ­ξης δημό­σιου και ιδιω­τι­κού συστή­μα­τος Υγεί­ας κ.ά. Μπή­κε, για παρά­δειγ­μα, στο επί­κε­ντρο της συζή­τη­σης και του αγώ­να, αντί η κρα­τι­κο­ποί­η­ση στρα­τη­γι­κών μονά­δων της βιο­μη­χα­νί­ας, όπως η ΛΑΡΚΟ, ο λιγνί­της κ.λπ., η ανά­γκη της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σής τους, με κεντρι­κό σχε­δια­σμό, με την εργα­τι­κή τάξη στην εξουσία.

Γίνε­ται όλο και πιο απαι­τη­τι­κό και σύν­θε­το το ιδε­ο­λο­γι­κό, πολι­τι­κό, οργα­νω­τι­κό ατσά­λω­μα του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ που καθό­ρι­σε ως στό­χο το 20ό Συνέ­δριο. Συνο­λι­κά, οι συν­θή­κες γίνο­νται όλο και πιο περί­πλο­κες σε σχέ­ση με πριν, συν­θή­κες που περι­κλεί­ουν και νέους κιν­δύ­νους μεγα­λύ­τε­ρου πισω­γυ­ρί­σμα­τος, αλλά και νέες δυνα­τό­τη­τες, ώστε νέες εργα­τι­κές λαϊ­κές δυνά­μεις να μπουν στη δρά­ση, να επι­δρά­σουν στις εξελίξεις.

Η ιστο­ρι­κή εξέ­λι­ξη φυσι­κά δεν στα­μα­τά. Οπως συνέ­βη με τη φεου­δαρ­χία και τη δου­λο­κτη­σία που πέρα­σαν στο παρελ­θόν, αλλού νωρί­τε­ρα και αλλού αργό­τε­ρα, άλλο­τε πιο στέ­ρεα και άλλο­τε με πισω­γυ­ρί­σμα­τα, έτσι θα συμ­βεί και με το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, που βρί­σκε­ται προ πολ­λού στο μονο­πω­λια­κό στά­διό του. Βρι­σκό­μα­στε ιστο­ρι­κά στην επο­χή της ανα­γκαιό­τη­τας επα­να­στα­τι­κής ανα­τρο­πής του καπι­τα­λι­σμού και οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού — κομ­μου­νι­σμού, της κοι­νω­νί­ας στην οποία δεν αλλά­ζει μόνο τάξη ως οικο­νο­μι­κή κυριαρ­χία και πολι­τι­κή εξου­σία, αλλά καταρ­γεί­ται και κάθε μορ­φή εκμε­ταλ­λευ­τι­κών σχέ­σε­ων, κάθε εκμε­ταλ­λεύ­τρια τάξη, καταρ­γεί­ται κάθε κοι­νω­νι­κή διά­κρι­ση και ανι­σό­τη­τα, ανα­μορ­φώ­νε­ται η ίδια η εργα­τι­κή τάξη, ως ηγέ­τι­δα δύνα­μη της νέας κοι­νω­νί­ας, ως συλ­λο­γι­κός ιδιο­κτή­της των μέσων παραγωγής.

Είμα­στε απο­φα­σι­σμέ­νοι, μέχρι το 22ο Συνέ­δριό μας, να μετρή­σου­με βήμα­τα στην οργά­νω­ση της εργα­τι­κής τάξης, των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων της πόλης, των βιο­πα­λαι­στών αγρο­τών, των νέων και των γυναι­κών εργα­τι­κής λαϊ­κής έντα­ξης ή κατα­γω­γής, στα σωμα­τεία τους, στους συλ­λό­γους και τους φορείς τους, στην ανά­πτυ­ξη της πάλης τους σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή — αντι­μο­νο­πω­λια­κή κατεύ­θυν­ση, στην προ­ώ­θη­ση του συντο­νι­σμού της δρά­σης τους, της αλλη­λεγ­γύ­ης τους, της κοι­νω­νι­κής τους συμμαχίας.

Είμα­στε πιο ικα­νοί να κλι­μα­κώ­νου­με την πάλη, να περ­νά­με στην αντε­πί­θε­ση, να επι­διώ­κου­με οι καθη­με­ρι­νοί αγώ­νες και ο τοπι­κός — κλα­δι­κός συντο­νι­σμός της πάλης να μετα­τρέ­πο­νται στην πορεία σε ένα ενιαίο, πανελ­λα­δι­κά συντο­νι­σμέ­νο κίνη­μα της εργα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της, όσο γίνε­ται πιο μαζι­κό, εδραιω­μέ­νο στους τόπους δου­λειάς, στους κλά­δους, σε κάθε περιο­χή, με αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή — αντι­μο­νο­πω­λια­κή κατεύ­θυν­ση, ενα­ντί­ω­σης στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ. Ενα τέτοιο πανελ­λα­δι­κό και διε­θνι­στι­κό ταυ­τό­χρο­να κίνη­μα μπο­ρεί να εγγυ­η­θεί μόνο το ΚΚΕ με τη δρά­ση του, ως καθο­δη­γη­τι­κή δύνα­μη για την ανα­τρο­πή του συνο­λι­κού συσχε­τι­σμού, για το άνοιγ­μα του δρό­μου για τον σοσιαλισμό.

Μέχρι το 22ο Συνέ­δριο μπο­ρού­με να διευ­ρύ­νου­με απο­φα­σι­στι­κά τους δεσμούς μας με πλα­τιές εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις, με την πιο ενερ­γή συμ­με­το­χή και δρά­ση τους μέσα στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα αλλά και την έντα­ξή τους στον δρα­στή­ριο κι ενερ­γό περί­γυ­ρο­του ΚΚΕ, με ανά­μει­ξή τους σε όλες τις μεγά­λες κοι­νω­νι­κές και πολι­τι­κές μάχες που έχου­με μπρο­στά μας τα επό­με­να χρόνια.

Μέχρι το επό­με­νο Συνέ­δριο, μπο­ρού­με να προ­χω­ρή­σου­με πιο θαρ­ρε­τά και δυνα­μι­κά στην οικο­δό­μη­ση πολ­λών νέων ΚΟΒ του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ, στη δημιουρ­γία μαχη­τι­κών πυρή­νων του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ παντού, σε μαζι­κή ανα­νέ­ω­ση των γραμ­μών μας με νέες στρα­το­λο­γί­ες από την εργα­τι­κή τάξη, τα σύμ­μα­χα τμή­μα­τα των μεσαί­ων στρω­μά­των, τη νεο­λαία, τις γυναίκες.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’
Εκτί­μη­ση και στοι­χεία της Προ­συ­νε­δρια­κής δουλειάς 

Φτά­σα­με στο Συνέ­δριο, ύστε­ρα από μια πεντά­μη­νη προ­συ­νε­δρια­κή δια­δι­κα­σία, με την ολο­κλή­ρω­ση της εκλο­γο­α­πο­λο­γι­στι­κής δια­δι­κα­σί­ας των Συνε­λεύ­σε­ων των ΚΟΒ και των Συν­δια­σκέ­ψε­ων των Τομέ­ων και των Οργα­νώ­σε­ων Περιοχής.

Οι ψηφο­φο­ρί­ες ήταν ως εξής:

• Σε όλα τα κεί­με­να ψήφι­σαν υπέρ η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των κομ­μα­τι­κών μελών.
• Ειδι­κό­τε­ρα για το 1ο Κεί­με­νο των Θέσε­ων της ΚΕ για το Κόμ­μα και τον απο­λο­γι­σμό του, ψήφι­σαν κατά 21 σύντρο­φοι και λευ­κό 16.
• Για το 2ο Κεί­με­νο των Θέσε­ων της ΚΕ για τις διε­θνείς εξε­λί­ξεις, το ΔΚΚ, τις εξε­λί­ξεις στην εγχώ­ρια οικο­νο­μία και το πολι­τι­κό σύστη­μα, ψήφι­σαν κατά 13 σύντρο­φοι και λευ­κό 15.
• Για το 3ο Κεί­με­νο των Θέσε­ων της ΚΕ για την κατά­στα­ση της εργα­τι­κής τάξης, του κινή­μα­τός της και την κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία, ψήφι­σαν κατά 15 και λευ­κό 16 μέλη του Κόμματος.
• Στις Τομε­α­κές Συν­δια­σκέ­ψεις των αντι­προ­σώ­πων, υπήρ­ξαν 2 λευ­κά, ενώ ομό­φω­να υπέρ ήταν στις Συν­δια­σκέ­ψεις Περιοχών.

Θετι­κά επί­σης για τα Κεί­με­να των Θέσε­ων εκφρά­στη­καν τα καθο­δη­γη­τι­κά όργα­να της ΚΝΕ (Συμ­βού­λια Περιο­χής, Περι­φε­ρεια­κά Συμ­βού­λια και Τομε­α­κά Συμ­βού­λια), καθώς και οι ΟΒ της ΚΝΕ.
Παράλ­λη­λα, έγι­νε ο δημό­σιος προ­συ­νε­δρια­κός Διά­λο­γος, στον οποίο πήραν μέρος 320 μέσω του «Ριζο­σπά­στη» και 37 μέσω της ΚΟΜΕΠ.

Όλα τα κεί­με­να είναι στη διά­θε­ση των Αντιπροσώπων.

Το ΚΚΕ απέ­δει­ξε για μια ακό­μη φορά ότι και μέσα στις δύσκο­λες συν­θή­κες παν­δη­μί­ας, απα­γο­ρεύ­σε­ων, δυσκο­λιών, μπο­ρεί, τηρώ­ντας όλα τα απα­ραί­τη­τα υγειο­νο­μι­κά μέτρα, να ανα­πτύσ­σει την εσω­τε­ρι­κή δημο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία του, τη συζή­τη­ση και την εκλο­γή των Οργά­νων του, από κάτω μέχρι πάνω, την ώρα που άλλα πολι­τι­κά κόμ­μα­τα ανα­βάλ­λουν συνέ­δρια, συν­δια­σκέ­ψεις, καθυ­στε­ρούν τις εσω­κομ­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες τους, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας άλλο­θι για να κρύ­ψουν τη γύμνια της εσω­κομ­μα­τι­κής τους ζωής, τη λει­τουρ­γία τους ως αρχη­γι­κών κομ­μα­τι­κών ηγε­σιών, παρά το γεγο­νός ότι κλί­νουν σε όλες τις πτώ­σεις τη δημο­κρα­τία και ρίχνουν τόνους λάσπης στο ΚΚΕ. Η εργα­τι­κή τάξη όμως, οι εργα­ζό­με­νοι γνω­ρί­ζουν ότι για το ΚΚΕ είναι μεγά­λο όπλο η εσω­κομ­μα­τι­κή δημο­κρα­τία και η συλ­λο­γι­κό­τη­τα, η συνε­χής προ­σπά­θεια να στη­ρί­ζο­νται οι απο­φά­σεις στη συνει­δη­τή συζή­τη­ση και συμ­με­το­χή της μεγά­λης πλειο­ψη­φί­ας των μελών και στε­λε­χών. Δύνα­μη για το ΚΚΕ είναι η συνει­δη­τή απο­δο­χή των κεντρι­κών θέσε­ων και επε­ξερ­γα­σιών που πατά­ει στη γνώ­ση και την πεί­ρα από την άμε­ση προ­σω­πι­κή συμ­με­το­χή στους αγώ­νες, στην ταξι­κή πάλη, με μαχη­τι­κό­τη­τα, θέλη­ση, ανιδιοτέλεια.

Εγι­νε θετι­κή προ­σπά­θεια να μελε­τη­θούν οι Θέσεις. Η δια­δι­κα­σία ξεχω­ρι­στής συζή­τη­σης των κει­μέ­νων, πρώ­τα στα καθο­δη­γη­τι­κά όργα­να και σε συνέ­χεια σε όλες τις ΚΟΒ και αντί­στοι­χα στην ΚΝΕ, βοή­θη­σε όχι μόνο στη βαθύ­τε­ρη κατα­νό­η­ση και αφο­μοί­ω­σή τους, αλλά και στο να ανα­πτυ­χθεί ένας πλού­σιος προ­βλη­μα­τι­σμός με μεγά­λη συμ­με­το­χή στη συζήτηση.

Η συμ­φω­νία με τις Θέσεις της συντρι­πτι­κής πλειο­ψη­φί­ας των στε­λε­χών και μελών μας δεν είναι τυπι­κή. Δεί­χνει βαθύ­τε­ρη επί­γνω­ση των πραγ­μα­τι­κών προ­βλη­μά­των με τα οποία πρέ­πει με αξιώ­σεις να ανα­με­τρη­θού­με. Είναι πιο συνει­δη­τή η συμ­φω­νία με τις Θέσεις της ΚΕ και στα 3 κεί­με­να. Ο προ­βλη­μα­τι­σμός των μελών και στε­λε­χών του Κόμ­μα­τος στις ΚΟΒ και στις Συν­δια­σκέ­ψεις ήταν θετι­κός και μάλι­στα σε ζητή­μα­τα με ιδιαί­τε­ρη σημα­σία, όπως για την ανά­γκη μελέ­της και αφο­μοί­ω­σης βασι­κών θέσε­ων της θεω­ρί­ας μας, στα ζητή­μα­τα της ιδε­ο­λο­γι­κής πάλης, στην ανά­γκη ενα­σχό­λη­σης των Οργά­νων με τη συζή­τη­ση ιδε­ο­λο­γι­κών ζητη­μά­των, για τις θέσεις μας σε βασι­κά προ­βλή­μα­τα και επε­ξερ­γα­σί­ες, αλλά και για τη μελέ­τη του «Ριζο­σπά­στη», της «ΚΟΜΕΠ», του «Οδη­γη­τή», την αυτο­μόρ­φω­ση, την επα­φή με το θεω­ρη­τι­κό, πολι­τι­κό και λογο­τε­χνι­κό βιβλίο κ.ά. Επί­σης, ανα­πτύ­χθη­κε προ­βλη­μα­τι­σμός σε ζητή­μα­τα σύν­θε­σης και διά­τα­ξης — κατα­με­ρι­σμού σε Οργα­να, Κομ­μα­τι­κές Ομά­δες, ΚΟΒ, ενί­σχυ­σης του εδα­φο­πα­ρα­γω­γι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού δρά­σης όλων των κομ­μα­τι­κών δυνά­με­ων, απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρης καθο­δή­γη­σης των δυνά­με­ών μας σε όλα τα κινή­μα­τα και μέτω­πα πάλης.

Χαι­ρε­τί­ζου­με και ευχα­ρι­στού­με τα Κομ­μου­νι­στι­κά και Εργα­τι­κά Κόμ­μα­τα από όλο τον κόσμο, που απέ­στει­λαν ήδη χαι­ρε­τι­στή­ρια μηνύ­μα­τα προς το 21ο Συνέ­δριό μας. Ο προ­λε­τα­ρια­κός διε­θνι­σμός είναι η δύνα­μή μας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’
Το σύγ­χρο­νο διε­θνές καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα δια­τρέ­χε­ται από νέα όξυν­ση των αντι­φά­σε­ών του 

Στο διε­θνές καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, σήμε­ρα, εκδη­λώ­νο­νται όλες οι αντι­θέ­σεις και αντι­φά­σεις του, με νέες μορ­φές και κάποια ιδιαί­τε­ρα χαρα­κτη­ρι­στι­κά, ενώ ταυ­τό­χρο­να καταρ­ρί­πτο­νται όλες οι αστι­κές θεω­ρί­ες περί νέας δυνα­μι­κής του, θεω­ρί­ες όπως της «συμ­βο­λής της παγκο­σμιο­ποί­η­σης στην άμβλυν­ση των αντι­θέ­σε­ων», της «Ευρώ­πης κοι­νό σπί­τι των λαών» που επί­σης θα εξα­σφά­λι­ζε ειρή­νη και κοι­νή ανο­δι­κή κοι­νω­νι­κή ευη­με­ρία, θεω­ρί­ες που υιο­θέ­τη­σε ο οπορτουνισμός.

Κωδι­κο­ποι­η­μέ­να επι­ση­μαί­νου­με αυτές τις αντι­θέ­σεις και αντιφάσεις:

• Τη νέα, νωρί­τε­ρα λόγω κορο­νοϊ­ού από ό,τι αρχι­κά ανα­με­νό­ταν, καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μι­κή κρί­ση που εκδη­λώ­θη­κε σχε­δόν σε όλα τα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη με απο­τέ­λε­σμα, λόγω της ανι­σο­με­τρί­ας, να συνε­χί­ζε­ται η προ 20ετίας δρο­μο­λό­γη­ση σοβα­ρών αλλα­γών στον συσχε­τι­σμό ανά­με­σα στα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη. Ως συνέ­πεια, οξύ­νο­νται οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί και αντι­θέ­σεις για το μοί­ρα­σμα και τον έλεγ­χο των αγο­ρών, με επί­κε­ντρο τις πηγές Ενέρ­γειας, τον ορυ­κτό πλού­το, τις μετα­φο­ρές, τη δια­χεί­ρι­ση της κλι­μα­τι­κής αλλα­γής και ό,τι σχε­τί­ζε­ται γενι­κό­τε­ρα με τη δια­χεί­ρι­ση του περι­βάλ­λο­ντος και τη γενι­κευ­μέ­νη αξιο­ποί­η­ση της ψηφιο­ποί­η­σης, την ονο­μα­ζό­με­νη «4η βιο­μη­χα­νι­κή επανάσταση».
• Σε εξέ­λι­ξη είναι τάσεις ανα­διά­τα­ξης περι­φε­ρεια­κών και διε­θνών οικο­νο­μι­κών — πολι­τι­κών και στρα­τιω­τι­κών — πολι­τι­κών συμ­μα­χιών, ζήτη­μα που χρειά­ζε­ται έγκαι­ρη και συνε­χή παρα­κο­λού­θη­ση — εκτί­μη­ση και ανά­λο­γη ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή παρέμβαση.
• Σε περι­φε­ρεια­κό επί­πε­δο, με την παρέμ­βα­ση των πιο ισχυ­ρών καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών, πυκνώ­νουν οι πολε­μι­κές — στρα­τιω­τι­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές συγκρού­σεις και οι αντα­γω­νι­σμοί, που περι­κλεί­ουν τον κίν­δυ­νο ενός πιο γενι­κευ­μέ­νου ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου. Οι συγκρού­σεις όμως αυτές εξε­λίσ­σο­νται ‑παράλ­λη­λα και ταυ­τό­χρο­να- και με δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, με διε­ρευ­νη­τι­κές συνα­ντή­σεις. Αυτές, ακό­μα και αν οδη­γή­σουν σε συμ­φω­νί­ες συναί­νε­σης, με περισ­σό­τε­ρες ή λιγό­τε­ρες υπο­χω­ρή­σεις σε βάρος της μιας ή της άλλης πλευ­ράς, αυτό που πετυ­χαί­νουν είναι μια «ιμπε­ρια­λι­στι­κή ειρή­νη» με το πιστό­λι στον κρό­τα­φο των λαών, με την οποία απλά κερ­δί­ζε­ται χρό­νος για έναν νέο γύρο οξυ­μέ­νων αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων, στρα­τιω­τι­κών απει­λών, πολε­μι­κών συγκρού­σε­ων για το ποιος θα απο­σπά­σει το μεγα­λύ­τε­ρο μερί­διο στο μοί­ρα­σμα των αγο­ρών, των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών, στον έλεγ­χο των δρό­μων μετα­φο­ράς τους.

Ορι­σμέ­να βασι­κά στοι­χεία της εκδή­λω­σης της διε­θνούς κρί­σης το 2020 επι­βε­βαιώ­νουν τις εκτι­μή­σεις μας και πρέ­πει να τα συνυ­πο­λο­γί­σου­με στην οργά­νω­ση της πάλης μας και στον προ­σα­να­το­λι­σμό της δρά­σης μας.

Τόσο η διε­θνής συγ­χρο­νι­σμέ­νη κρί­ση το 2020, που ήταν η βαθύ­τε­ρη μετα­πο­λε­μι­κά, όσο και η πορεία ανά­καμ­ψης εκδη­λώ­νο­νται ανι­σό­με­τρα στα διά­φο­ρα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα. Στην ΕΕ, στην Ιαπω­νία και στη Βρε­τα­νία το βάθος της κρί­σης το 2020 ήταν μεγά­λο και δεν προ­βλέ­πε­ται επι­στρο­φή στο προ κρί­σης επί­πε­δο το 2021. Στις ΗΠΑ το βάθος ήταν σχε­τι­κά μικρό­τε­ρο και η πορεία ανά­καμ­ψης πιο γρή­γο­ρη, όχι όμως σε βαθ­μό και δυνα­μι­κή που να αντα­γω­νί­ζε­ται τη δυνα­μι­κή της Κίνας, η οποία απει­λεί την οικο­νο­μι­κή πρω­το­κα­θε­δρία των ΗΠΑ στο διε­θνές καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα. Στην οικο­νο­μία της Κίνας υπήρ­ξε μεγά­λη επι­βρά­δυν­ση το 2020, αλλά δεν εκδη­λώ­θη­κε κρί­ση. Προ­βλέ­πε­ται υψη­λός ρυθ­μός ανά­πτυ­ξης το 2021.

Οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί οργα­νι­σμοί, όπως το ΔΝΤ, εκτι­μούν ότι το βάθος της κρί­σης το 2020 θα ήταν πολύ μεγα­λύ­τε­ρο διε­θνώς αν δεν υπήρ­χε η μεγά­λη κρα­τι­κή παρέμ­βα­ση στην οικο­νο­μία, που έφτα­σε τα 16 τρισ. δολά­ρια, απ’ το σύνο­λο των κυβερ­νή­σε­ων. Ιδιαί­τε­ρη σημα­σία έχουν και οι αστι­κές προ­βλέ­ψεις για νέα επι­βρά­δυν­ση του ρυθ­μού ανά­καμ­ψης διε­θνώς (σε όλα τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα) απ’ το 2022.

Τα προ­α­να­φε­ρό­με­να στοι­χεία επι­βε­βαιώ­νουν και βοη­θούν να φωτί­σου­με ορι­σμέ­νες βασι­κές εκτιμήσεις.

Πρώ­τη εκτίμηση:

Η νέα κρί­ση του 2020 ήταν κρί­ση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης κεφα­λαί­ου και όχι αυτό που ισχυ­ρί­ζο­νται όσοι προ­σπα­θούν να πεί­σουν ότι είναι «κρί­ση του κορο­νοϊ­ού» που εξε­λίσ­σε­ται σε οικο­νο­μι­κή, όπως την προη­γού­με­νη 10ετία μιλού­σαν για κρί­ση του «καζι­νο­κα­πι­τα­λι­σμού», για «χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή κρί­ση» κ.ο.κ. Η παν­δη­μία από τις αρχές του 2020 επι­τά­χυ­νε την εκδή­λω­ση της κρί­σης, η οποία όμως για το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα είναι αναπόφευκτη.

Η κυριαρ­χία του καπι­τα­λι­σμού σε όλο τον κόσμο, μετά τη νίκη του στα τέλη του 20ού αιώ­να, δεν μπο­ρεί να τον απαλ­λά­ξει από τη βασι­κή του αντί­θε­ση και τη σήψη.

Τόσο οι ανα­λύ­σεις όσο και οι στό­χοι και τα μέτρα που λαμ­βά­νουν τα αστι­κά επι­τε­λεία απο­κα­λύ­πτουν το μεγά­λο πρό­βλη­μα, το μέγε­θος υπερ­συσ­σω­ρευ­μέ­νου κεφα­λαί­ου, το οποίο δεν βρί­σκει σήμε­ρα διε­ξό­δους ικα­νο­ποι­η­τι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας. Γι’ αυτό τα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη ‑τόσο των ΗΠΑ όσο και της ΕΕ- παρεμ­βαί­νουν άμε­σα οικο­νο­μι­κά με βασι­κό στό­χο την πολι­τι­κή της λεγό­με­νης «πρά­σι­νης κοι­νω­νι­κής συμ­φω­νί­ας» («Πρά­σι­νο New Deal»). Προ­σχη­μα­τι­κή είναι η ανα­φο­ρά τους ότι το κίνη­τρο είναι η προ­στα­σία του περι­βάλ­λο­ντος. Η μεγά­λη κρα­τι­κή παρέμ­βα­ση γίνε­ται για­τί δεν υπάρ­χει η ανά­λο­γη ιδιω­τι­κή επέν­δυ­ση μέσω της αγο­ράς. Ετσι δια­μορ­φώ­νει όρους και κίνη­τρα νέων κερ­δο­φό­ρων επεν­δύ­σε­ων, αξιο­ποιώ­ντας την ψηφια­κή τεχνο­λο­γία και την «πρά­σι­νη μετά­βα­ση» της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας με ελεγ­χό­με­νη απα­ξί­ω­ση στα­θε­ρού κεφα­λαί­ου (π.χ. κλεί­σι­μο λιγνι­τι­κών σταθ­μών, από­συρ­ση συμ­βα­τι­κών μέσων μετα­φο­ράς, αλλα­γή ενερ­γεια­κών δικτύ­ων). Ιδιαί­τε­ρα η ΕΕ δίνει έμφα­ση στην προ­ώ­θη­ση της «πρά­σι­νης μετά­βα­σης», διό­τι από τη μια δεν δια­θέ­τει κοι­τά­σμα­τα υδρο­γο­ναν­θρά­κων (σε αντί­θε­ση με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία) και από την άλλη έχει δια­μορ­φώ­σει υπο­δο­μή για την εξα­γω­γή εμπο­ρευ­μά­των «πρά­σι­νης τεχνολογίας».

Δεύ­τε­ρη εκτίμηση:

Επι­βε­βαιώ­νε­ται ότι καμία πρό­τα­ση αστι­κής δια­χεί­ρι­σης, κεϊν­σια­νή ή φιλε­λεύ­θε­ρη, δεν μπο­ρεί να ματαιώ­σει ή να ακυ­ρώ­σει τις νομο­τέ­λειες της καπι­τα­λι­στι­κής παρα­γω­γής, τον νόμο του κέρ­δους, την αναρ­χία, την ανι­σο­με­τρία, την αντί­θε­ση ανά­με­σα στον κοι­νω­νι­κό χαρα­κτή­ρα της παρα­γω­γής και την καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­ποί­η­ση των απο­τε­λε­σμά­των της.

Αλλω­στε, αυτό ανα­γνω­ρί­ζε­ται και από όλα τα επι­τε­λεία του συστή­μα­τος, τα οποία επι­ση­μαί­νουν την περιο­ρι­σμέ­νη δυνα­τό­τη­τα της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης σε όλο τον κόσμο: Τόσο της επε­κτα­τι­κής όσο και της περιο­ρι­στι­κής δημο­σιο­νο­μι­κής πολι­τι­κής, όπως και της πολι­τι­κής της μετα­βο­λής των νομι­σμα­τι­κών ισο­τι­μιών, της πολι­τι­κής του φθη­νού δανει­σμού ή άλλες παρα­μέ­τρους του κεϊνσιανισμού.

Ολα αυτά ελά­χι­στα μπο­ρούν να αμβλύ­νουν ουσια­στι­κά το βάθος της επό­με­νης κρί­σης, η οποία θα επανέλθει.

Και οι νέες επεν­δύ­σεις για τον ψηφια­κό μετα­σχη­μα­τι­σμό της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας και την εφαρ­μο­γή των επι­τευγ­μά­των της «4ης βιο­μη­χα­νι­κής επα­νά­στα­σης» υπό­κει­νται στον καπι­τα­λι­στι­κό νόμο της αύξη­σης της οργα­νι­κής σύν­θε­σης του κεφα­λαί­ου και πτώ­σης του μέσου ποσο­στού κέρ­δους, δημιουρ­γώ­ντας τις συν­θή­κες για την εκδή­λω­ση μιας νέας και βαθύ­τε­ρης κρί­σης υπερσυσσώρευσης.

Τρί­τη εκτίμηση:

Η ίδια η οικο­νο­μι­κή και εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή τόσο της κυβέρ­νη­σης των Δημο­κρα­τι­κών των ΗΠΑ όσο και της ΕΕ θρυμ­μα­τί­ζει τις αυτα­πά­τες για τις δυνα­τό­τη­τες φιλο­λαϊ­κής δια­χεί­ρι­σης του συστή­μα­τος, που θα οδη­γή­σει τάχα σμ έναν πιο δίκαιο κοι­νω­νι­κά, πιο φιλι­κό στο περι­βάλ­λον και πιο φιλει­ρη­νι­κό καπιταλισμό.

Η δια­σφά­λι­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας των νέων «πρά­σι­νων επεν­δύ­σε­ων» και γενι­κό­τε­ρα των μονο­πω­λια­κών ομί­λων απαι­τεί αύξη­ση του βαθ­μού εκμε­τάλ­λευ­σης των εργα­ζο­μέ­νων, επέ­κτα­ση των ελα­στι­κών εργα­σια­κών σχέ­σε­ων, φθη­νή εργα­τι­κή δύναμη.

Τα όποια προ­σω­ρι­νά μέτρα, με κατεύ­θυν­ση να μην καταρ­ρεύ­σει ένα βασι­κό επί­πε­δο λαϊ­κής κατα­νά­λω­σης και να μη διο­γκω­θεί υπερ­βο­λι­κά η ανερ­γία, λαμ­βά­νο­νται στον βαθ­μό που συμ­βάλ­λουν στην ανά­καμ­ψη της καπι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας και στην ενσω­μά­τω­ση της λαϊ­κής δυσα­ρέ­σκειας. Δεν συνι­στούν προ­ο­δευ­τι­κή στρο­φή. Δεν μπο­ρούν να αντι­με­τω­πί­σουν τις εγγε­νείς αντι­φά­σεις του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος που διο­γκώ­νο­νται. Το φάρ­μα­κο για το ένα πρό­βλη­μα μετα­τρέ­πε­ται σε δηλη­τή­ριο για το άλλο. Π.χ. η αύξη­ση του μισθού για να τονω­θεί η λαϊ­κή κατα­νά­λω­ση υπο­νο­μεύ­ει την αύξη­ση του βαθ­μού εκμε­τάλ­λευ­σης για να συγκρα­τη­θεί η τάση πτώ­σης του ποσο­στού κέρ­δους και αντίστροφα.

Οι επεν­δύ­σεις του «Πρά­σι­νου New Deal» και του «ψηφια­κού μετα­σχη­μα­τι­σμού» δεν μπο­ρούν να περιο­ρί­σουν σημα­ντι­κά τα υψη­λά ποσο­στά ανερ­γί­ας, σχε­τι­κής και από­λυ­της φτώ­χειας, για­τί δεν συνο­δεύ­ο­νται από γενι­κή μεί­ω­ση του εργά­σι­μου χρό­νου με ταυ­τό­χρο­νη άνο­δο του εργα­σια­κού εισο­δή­μα­τος. Ούτε προ­στα­τεύ­ουν το περι­βάλ­λον, αφού δεν συνο­δεύ­ο­νται από ανά­λο­γα μέτρα προ­φύ­λα­ξης από φυσι­κούς κιν­δύ­νους, όπως πυρ­κα­γιές, πλημ­μύ­ρες, σει­σμούς κ.λπ.

Ο λαός θα κλη­θεί να πλη­ρώ­σει τελι­κά τα νέα δάνεια και να σηκώ­σει τα νέα βάρη της κρα­τι­κής προ­σω­ρι­νής διά­σω­σης των προ­βλη­μα­τι­κών ομίλων.

Τέταρ­τη εκτίμηση:

Σε εξέ­λι­ξη είναι η όξυν­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης ΗΠΑ — Κίνας που έχει οικο­νο­μι­κό υπό­βα­θρο, αλλά και άμε­ση αντα­νά­κλα­ση στο πολι­τι­κό — διπλω­μα­τι­κό και στρα­τιω­τι­κό επίπεδο.

Η νέα προ­ε­δρία Μπάι­ντεν απο­δει­κνύ­ει ότι πρό­κει­ται για αντί­θε­ση που δεν εξαρ­τά­ται απ’ το ποιο κόμ­μα έχει την πλειο­ψη­φία στη διοί­κη­ση. Οι όποιες αλλα­γές αφο­ρούν κυρί­ως τακτι­κούς χει­ρι­σμούς, χωρίς να αλλά­ζουν την κατεύ­θυν­ση. Η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ δίνει τώρα μεγα­λύ­τε­ρη έμφα­ση στη δια­σφά­λι­ση της συνο­χής του ευρω­α­τλα­ντι­κού στρα­το­πέ­δου μέσω της βελ­τί­ω­σης των σχέ­σε­ων με την ΕΕ. Σε αυτό το πλαί­σιο, ασκή­θη­κε η πίε­ση των ΗΠΑ για τη μη επι­κύ­ρω­ση της κατ’ αρχήν συμ­φω­νί­ας ΕΕ — Κίνας, ώστε να ανα­κο­πεί η αύξη­ση των κινε­ζι­κών επεν­δύ­σε­ων στην Ευρώ­πη. Από την άλλη, η Κίνα προ­χώ­ρη­σε σε μεγά­λη οικο­νο­μι­κή συμ­φω­νία με το Ιράν.

Τα επι­τε­λεία της ΕΕ ανα­ζη­τούν προ­σαρ­μο­γές της κοι­νο­τι­κής πολι­τι­κής για να αντι­με­τω­πί­σουν τόσο την εξα­σθέ­νι­ση της ΕΕ στον οικο­νο­μι­κό αντα­γω­νι­σμό σε σχέ­ση με τις ΗΠΑ και την Κίνα όσο και την όξυν­ση της ανι­σο­με­τρί­ας στην καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη των κρα­τών — μελών της. Οξύ­νε­ται επί­σης η δια­πά­λη για την πρω­το­κα­θε­δρία στον χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό τομέα της Ευρώ­πης μετά το Brexit.

Σε αυτό το πλαί­σιο πρέ­πει να εξε­τα­στούν και να ερμη­νευ­τούν οι διερ­γα­σί­ες για υιο­θέ­τη­ση ευρω­ο­μο­λό­γων, ανα­θε­ώ­ρη­ση του Συμ­φώ­νου Στα­θε­ρό­τη­τας στην ΕΕ και γενι­κό­τε­ρα η στα­θε­ρο­ποί­η­ση της στρο­φής προς την επε­κτα­τι­κή δημο­σιο­νο­μι­κή πολι­τι­κή. Είναι ζητή­μα­τα που θα καθο­ρί­σουν σε μεγά­λο βαθ­μό τις εξε­λί­ξεις και γιμ αυτό τα ξεχωρίζουμε.

Συμπέ­ρα­σμα:
Ολα όσα προ­α­να­φέ­ρα­με επι­βε­βαιώ­νουν ότι ο σοσια­λι­σμός είναι η απά­ντη­ση για τα οξυ­μέ­να λαϊ­κά προ­βλή­μα­τα του 21ου αιώ­να. Το σύνο­λο των εξε­λί­ξε­ων βοη­θά να φωτί­σου­με ότι δεν είναι μοι­ραίο να αυξά­νε­ται καθη­με­ρι­νά η από­στα­ση ανά­με­σα στις σύγ­χρο­νες επι­στη­μο­νι­κές και τεχνο­λο­γι­κές δυνα­τό­τη­τες, γενι­κό­τε­ρα η ανά­πτυ­ξη των παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων για τη δια­σφά­λι­ση της κοι­νω­νι­κής ευη­με­ρί­ας και στη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση της αύξη­σης της εκμε­τάλ­λευ­σης, της σχε­τι­κής και από­λυ­της εξα­θλί­ω­σης, της ανα­σφά­λειας, που βιώ­νουν οι μισθω­τοί, οι άνερ­γοι, οι αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι, οι νέοι, οι συντα­ξιού­χοι, οι συμπλη­γά­δες μετα­ξύ εργα­σί­ας και μητρό­τη­τας για τις γυναί­κες. Να φωτί­σου­με τις δυνα­τό­τη­τες που δίνει σήμε­ρα η αύξη­ση του επι­πέ­δου κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης της παρα­γω­γής και της παρα­γω­γι­κό­τη­τας της εργα­σί­ας, για να αυξη­θεί ο ελεύ­θε­ρος χρό­νος και η δημιουρ­γι­κή του αξιο­ποί­η­ση, να ενι­σχυ­θεί το δημιουρ­γι­κό περιε­χό­με­νο της εργα­σί­ας, να ανα­βαθ­μι­στεί το γενι­κό μορ­φω­τι­κό επί­πε­δο για τους εργα­ζό­με­νους που απο­τε­λούν την κύρια παρα­γω­γι­κή δύνα­μη κάθε εποχής.

Σήμε­ρα που το παλιό, το αντι­δρα­στι­κό εμφα­νί­ζε­ται με τη νέα μορ­φή της μεγά­λης, «πρά­σι­νης», κρα­τι­κής παρέμ­βα­σης, μπο­ρού­με και πρέ­πει να ανα­δεί­ξου­με ότι το πραγ­μα­τι­κά νέο είναι ο επι­στη­μο­νι­κός κεντρι­κός σχε­δια­σμός στο έδα­φος της εργα­τι­κής εξου­σί­ας και της κοι­νω­νι­κής ιδιο­κτη­σί­ας. Το πραγ­μα­τι­κά προ­ο­δευ­τι­κό είναι η κοι­νω­νι­κή σχέ­ση, που επι­τρέ­πει τη χρη­σι­μο­ποί­η­ση των μέσων παρα­γω­γής και την ανά­πτυ­ξη και κατα­νο­μή του εργα­τι­κού δυνα­μι­κού σύμ­φω­να με επι­στη­μο­νι­κά καθο­ρι­σμέ­νους στό­χους για τη λαϊ­κή ευημερία.

Οι νέες δυνα­τό­τη­τες που γεν­νά η σύγ­χρο­νη επο­χή της αλμα­τώ­δους επι­στη­μο­νι­κής και τεχνο­λο­γι­κής ανά­πτυ­ξης, του περά­σμα­τος στην «4η βιο­μη­χα­νι­κή επα­νά­στα­ση», ξεπερ­νούν μια σει­ρά από τεχνι­κούς και επι­στη­μο­νι­κούς περιο­ρι­σμούς που υπήρ­χαν στη Ρωσία του 1917 και στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση των πρώ­των δεκα­ε­τιών για την επι­τυ­χία του κεντρι­κού σχε­δια­σμού και το βάθε­μα των σοσια­λι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής. Ενι­σχύ­ουν σημα­ντι­κά την υλι­κή βάση, τις υλι­κές δυνα­τό­τη­τες για να εξα­λει­φθεί πιο γρή­γο­ρα κάθε μορ­φή ατο­μι­κής και ομα­δι­κής ιδιοκτησίας.

Ειδικά για τις εξελίξεις στην περιοχή της Αν. Μεσογείου και τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις 

Κρί­σι­μο ζήτη­μα είναι ο προσ­διο­ρι­σμός σήμε­ρα της θέσης της Ελλά­δας στο ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κό παζά­ρι και τους αντα­γω­νι­σμούς, ιδιαί­τε­ρα στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή. Ακό­μα πιο καθα­ρά τελευ­ταία, φαί­νε­ται η επι­θε­τι­κή στά­ση της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης, για ανα­βάθ­μι­σή της και συμ­με­το­χή στη λεία και τη μοι­ρα­σιά με περισ­σό­τε­ρες απαι­τή­σεις, που ωστό­σο μπο­ρεί να φέρει και υπο­χώ­ρη­ση σε κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα στο πλαί­σιο ενός ιμπε­ρια­λι­στι­κού συμ­βι­βα­σμού, στον οποίο βαραί­νουν ισχυ­ρό­τε­ρες δυνάμεις.

Πιο φανε­ρά καταρ­ρί­πτο­νται οι μύθοι, που προ­βάλ­λει η αστι­κή ιδε­ο­λο­γία, ότι δήθεν η ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη είναι απλά αμυ­νό­με­νη, υπε­ρα­σπι­ζό­με­νη μόνο τα σύνο­ρά της και όχι επι­θε­τι­κή. Στοι­χεία της επι­θε­τι­κό­τη­τάς της είναι: Η ίδια η συμ­με­το­χή στο ΝΑΤΟ, η κατα­σπα­τά­λη­ση δημό­σιου χρή­μα­τος για πολε­μι­κές δαπά­νες για τις επι­θε­τι­κές ανά­γκες του ΝΑΤΟ, η συμ­με­το­χή των Ενό­πλων Δυνά­με­ων σε απο­στο­λές εκτός συνό­ρων, η επι­τή­ρη­ση συνό­ρων βαλ­κα­νι­κών κρα­τών, η συμ­με­το­χή σε ασκή­σεις στα Βαλ­κά­νια και τη Μαύ­ρη Θάλασ­σα, η συμ­με­το­χή σε πολε­μι­κές περι­πο­λί­ες στον Περ­σι­κό, η απο­στο­λή συστοι­χί­ας «Πάτριοτ» στη Σαου­δι­κή Αρα­βία και η νέα στρα­τιω­τι­κή συμ­φω­νία με τις ΗΠΑ, η πολι­τι­κή και κυρί­ως στρα­τιω­τι­κή συνερ­γα­σία με το Ισρα­ήλ, η απο­στο­λή δυνά­με­ων στο Μάλι της Αφρι­κής, η ετοι­μό­τη­τα της κυβέρ­νη­σης να στεί­λει στρα­τιω­τι­κές δυνά­μεις γενι­κό­τε­ρα στην περιο­χή του Σαχέλ, η χρη­σι­μο­ποί­η­ση δεκά­δων αμε­ρι­κα­νι­κών βάσε­ων για επι­θε­τι­κές απο­στο­λές κατά γει­το­νι­κών λαών, η συμ­με­το­χή στην περι­κύ­κλω­ση της Ρωσί­ας κ.ά.

Ολα τα παρα­πά­νω καθο­ρί­ζουν και τις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις, τον αντα­γω­νι­σμό μετα­ξύ των αστι­κών τάξε­ων των δύο χωρών στην προ­σπά­θεια της καθε­μιάς για γεω­στρα­τη­γι­κή ανα­βάθ­μι­ση στην περιο­χή κι έτσι εξη­γεί­ται και το εναλ­λάξ «πότε κρύο πότε ζέστη» στις σχέ­σεις των δύο κρα­τών. Τέτοιες επι­θε­τι­κές βλέ­ψεις έχει και η αστι­κή τάξη της Τουρ­κί­ας, το κρά­τος της οποί­ας είναι σε ψηλό­τε­ρη θέση στο παγκό­σμιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα σε σχέ­ση με την Ελλά­δα ‑είναι μέλος του G20, δια­θέ­τει στρα­τό κατο­χής σε 3 ξένες χώρες (Κύπρο, Συρία, Ιράκ), έχει επί­σης στρα­τιω­τι­κές πολε­μι­κές βάσεις και δυνά­μεις όχι μόνο στο έδα­φός της αλλά και σε άλλα κρά­τη, όπως Κατάρ, Αλβα­νία, Σου­δάν, Λιβύη, Αζερ­μπαϊ­τζάν. Διεκ­δι­κεί εδά­φη από άλλες χώρες, ανά­με­σά τους η Ελλά­δα, όπως νησιά του Ανα­το­λι­κού Αιγαί­ου, επι­χει­ρεί προ­κλη­τι­κές ενέρ­γειες κατά κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των και των συνό­ρων στην περιο­χή, αξιο­ποιεί μειο­νο­τι­κά ζητή­μα­τα με όχη­μα το θρη­σκευ­τι­κό δόγ­μα του Ισλάμ ενταγ­μέ­νο στη στρα­τη­γι­κή του «νεο­ο­θω­μα­νι­σμού».

Πάνω στις θέσεις του ΚΚΕ γίνο­νται σκό­πι­μες παρα­ποι­ή­σεις. Καλ­λιερ­γεί­ται ωμός αντι­κομ­μου­νι­σμός από την κυρί­αρ­χη αστι­κή ιδε­ο­λο­γία και πολι­τι­κή, πολύ περισ­σό­τε­ρο από τον εθνι­κι­σμό, τις ακρο­δε­ξιές, φασι­στι­κές αντι­δρα­στι­κές φωνές. Αλλά και εκ μέρους δυνά­με­ων του οπορ­του­νι­σμού δια­στρε­βλώ­νο­νται οι θέσεις μας, παίρ­νο­ντας επι­λε­κτι­κά κομ­μά­τια, απο­σιω­πώ­ντας άλλα, αλλοιώ­νο­ντας ακό­μα και την ουσία της στρα­τη­γι­κής μας και των εκτι­μή­σε­ών μας, προ­φα­νώς για να κρύ­ψουν τη δική τους προ­σχώ­ρη­ση στο ρεύ­μα του αστι­κού κοσμο­πο­λι­τι­σμού, της πολι­τι­κής της καπι­τα­λι­στι­κής συνεκ­με­τάλ­λευ­σης και του «αμοι­βαί­ου οφέ­λους» που προ­ω­θούν ισχυ­ρά τμή­μα­τα των αστι­κών τάξε­ων Ελλά­δας και Τουρ­κί­ας, αλλά και το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η ΕΕ, άλλα γει­το­νι­κά καπι­τα­λι­στι­κά κράτη.

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Το ΚΚΕ, παίρ­νο­ντας υπό­ψη τις εξε­λί­ξεις στην περιο­χή, καλεί την εργα­τι­κή τάξη, τις λαϊ­κές δυνά­μεις, τους νέους και τις νέες, να δυνα­μώ­σουν την πάλη τους πολύ­μορ­φα, ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και τις αιτί­ες του, να σημα­δέ­ψουν την καρ­διά του προ­βλή­μα­τος, την καπι­τα­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση και να αγω­νι­στούν για να μη χύσει ο λαός και τα παι­διά του το αίμα τους για τα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των ΗΠΑ. Να μη δεί­ξουν καμιά εμπι­στο­σύ­νη στις διά­φο­ρες αστι­κές κυβερ­νή­σεις που εναλ­λάσ­σο­νται στην εξου­σία, να κατα­δι­κά­σουν μαζι­κά την επι­κίν­δυ­νη πολι­τι­κή τους που εμπλέ­κει τον λαό σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και πολέ­μους. Ο ελλη­νι­κός λαός δεν έχει να χωρί­σει τίπο­τε με τον λαό της Τουρ­κί­ας ή της Ρωσί­ας, με τους άλλους λαούς. Οι λαοί μπο­ρούν να ζήσουν ειρη­νι­κά αν βγά­λουν από τη μέση τα συμ­φέ­ρο­ντα που τους οδη­γούν σε ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους ή σε απα­ρά­δε­κτους συμ­βι­βα­σμούς σε βάρος των δικαιω­μά­των τους, που οδη­γούν «από άλλο δρό­μο» στο ίδιο οδυ­νη­ρό αποτέλεσμα.

Η εργα­τι­κή τάξη, τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα έχουν συμ­φέ­ρον να δυνα­μώ­σουν την πάλη για τις δικές τους σύγ­χρο­νες ανά­γκες, ενά­ντια στα μονο­πώ­λια και την εξου­σία τους, να χτί­σουν τη δική τους συμ­μα­χία σε αυτήν την πάλη, ανοί­γο­ντας τον δρό­μο για τον σοσια­λι­σμό — κομ­μου­νι­σμό, για την οικο­δό­μη­ση αμοι­βαία επω­φε­λών σχέ­σε­ων μετα­ξύ των λαών, με απο­δέ­σμευ­ση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Να κλι­μα­κω­θεί ο αγώ­νας για την απε­μπλο­κή της Ελλά­δας από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς και πολέ­μους, για την κατάρ­γη­ση της ελλη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κής συμ­φω­νί­ας για τις Βάσεις, να κλεί­σει η βάση της Σού­δας, να ξηλω­θούν όλες οι στρα­τιω­τι­κές βάσεις, να μη δημιουρ­γη­θεί καμιά νέα ευρω­α­τλα­ντι­κή υπο­δο­μή, να μην εγκα­τα­στα­θούν στη χώρα πυρη­νι­κά όπλα.

Καμιά αλλα­γή συνό­ρων και των συν­θη­κών που τα καθορίζουν.

• Να επι­στρέ­ψουν οι Ελλη­νες αξιω­μα­τι­κοί και στρα­τιώ­τες από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό. Οι Ενο­πλες Δυνά­μεις δεν έχουν καμιά δου­λειά στον Περ­σι­κό Κόλ­πο, στο Μάλι της Αφρι­κής, σε άλλες περιο­χές του κόσμου.
• Να στα­μα­τή­σουν όλες οι αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές ασκή­σεις που στο­χεύ­ουν στην περι­κύ­κλω­ση της Ρωσί­ας και σημα­δεύ­ουν άλλους λαούς.
• Οχι στους στρα­τιω­τι­κούς εξο­πλι­σμούς που είναι στην υπη­ρε­σία του ΝΑΤΟ.
• Να ανα­κλη­θεί η κυβερ­νη­τι­κή από­φα­ση για την αύξη­ση της θητεί­ας στο στρα­τό ξηράς και να ικα­νο­ποι­η­θούν τα αιτή­μα­τα των στε­λε­χών των Ενό­πλων Δυνά­με­ων και των φαντάρων.

Παλεύ­ου­με για Κύπρο ενιαία, ανε­ξάρ­τη­τη, ένα και όχι δύο κρά­τη, με μία και μόνη κυριαρ­χία, μία ιθα­γέ­νεια, μία διε­θνή προ­σω­πι­κό­τη­τα, χωρίς ξένα στρα­τεύ­μα­τα και βάσεις, χωρίς προ­στά­τες, με τον λαό νοι­κο­κύ­ρη στον τόπο του.

Εκφρά­ζου­με την αλλη­λεγ­γύη μας στον Παλαι­στι­νια­κό λαό και καλού­με την κυβέρ­νη­ση να προ­χω­ρή­σει άμε­σα στην ανα­γνώ­ρι­ση του παλαι­στι­νια­κού κρά­τους, με βάση την ομό­φω­νη από­φα­ση της Βου­λής του 2015. Να καταρ­γη­θούν οι συμ­φω­νί­ες οικο­νο­μι­κής, πολι­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής συνερ­γα­σί­ας με το κρά­τος του Ισρα­ήλ το οποίο δολο­φο­νεί τον παλαι­στι­νια­κό λαό.

Ο ελλη­νι­κός λαός, όπως και οι άλλοι λαοί, είναι αυτοί που μπο­ρούν να υπε­ρα­σπι­στούν την εδα­φι­κή ακε­ραιό­τη­τα των χωρών τους, να εκφρά­σουν τη διε­θνι­στι­κή τους αλλη­λεγ­γύη και κοι­νή πάλη ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους, για την ειρή­νη και την ευη­με­ρία των λαών.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’
Η κατά­στα­ση στο Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα και η δρά­ση του ΚΚΕ 

Η κατά­στα­ση στο ΔΚΚ, που εξα­κο­λου­θεί να βρί­σκε­ται σε βαθιά κρί­ση, είναι μόνι­μο και στα­θε­ρό μέλη­μα του Κόμ­μα­τός μας, πηγά­ζει από τον παγκό­σμιο χαρα­κτή­ρα της ταξι­κής πάλης.

Συνε­χί­ζει να διε­ξά­γε­ται οξεία ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή δια­πά­λη μετα­ξύ των ΚΚ. Το συνο­λι­κό πρό­βλη­μα σχε­τί­ζε­ται κυρί­ως με το ότι τα περισ­σό­τε­ρα ΚΚ δεν έχουν προ­χω­ρή­σει ακό­μα σε μια σε βάθος εξέ­τα­ση της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης και της πεί­ρας της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσια­λι­στι­κών χωρών, των συν­θη­κών που οδή­γη­σαν στην αντε­πα­νά­στα­ση και ήττα του πρώ­του αυτού εγχει­ρή­μα­τος, καθώς και της στρα­τη­γι­κής του ΔΚΚ.

Στους βασι­κούς στό­χους του Κόμ­μα­τός μας είναι η οικο­δό­μη­ση ισχυ­ρών κομ­μου­νι­στι­κών ιδε­ο­λο­γι­κών — πολι­τι­κών δεσμών, έκφρα­σης κομ­μου­νι­στι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης, αλλη­λο­βο­ή­θειας σε επε­ξερ­γα­σί­ες θέσε­ων, σε κοι­νές δρά­σεις. Η επί­δρα­ση είναι αμφί­πλευ­ρη και πολύ­πλευ­ρη. Το Κόμ­μα μας προ­σπα­θεί να διδά­σκε­ται από τα θετι­κά, επι­διώ­κει να αξιο­ποιεί δημιουρ­γι­κά τη θετι­κή πεί­ρα, αλλά και μελε­τά την αρνη­τι­κή πεί­ρα άλλων τμη­μά­των του ΔΚΚ, από τη διε­ξα­γω­γή της πολύ­μορ­φης ταξι­κής πάλης στις χώρες τους, χωρίς να απο­σπά­ται από τις αντι­κει­με­νι­κές συν­θή­κες αλλά και τις ιστο­ρι­κές ρίζες και κατα­βο­λές κάθε Κόμ­μα­τος, ακό­μα και της θέσης που βρέ­θη­καν από άπο­ψη στε­λε­χι­κού δυνα­μι­κού και οργα­νω­μέ­νων δυνά­με­ων την περί­ο­δο των μεγά­λων κρί­σε­ων και δια­σπά­σε­ων το 1989 — 1991.

Αυτό μπο­ρεί να γίνει ως ένα βαθ­μό εφι­κτό μέσα από τις διμε­ρείς επα­φές και σχέ­σεις, με ανταλ­λα­γές ομά­δων δου­λειάς, με ανταλ­λα­γή επε­ξερ­γα­σιών και ντο­κου­μέ­ντων των Κομ­μά­των μας. Επί­σης μπο­ρούν να συμ­βά­λουν οι εργα­σί­ες της Συντα­κτι­κής Επι­τρο­πής της «Διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κής Επι­θε­ώ­ρη­σης» (ΔΚΕ), η λει­τουρ­γία της Γραμ­μα­τεί­ας της Ευρω­παϊ­κής Κομ­μου­νι­στι­κής Πρω­το­βου­λί­ας (ΕΚΠ), οι Περι­φε­ρεια­κές Συσκέ­ψεις ΚΚ, αλλά και οι Διε­θνείς Συνα­ντή­σεις Κομ­μου­νι­στι­κών κι Εργα­τι­κών Κομ­μά­των (ΔΣΚΕΚ), όπου η δια­πά­λη και οι δια­φο­ρές είναι πολύ μεγά­λες, αλλά γίνε­ται κατορ­θω­τό να προ­χω­ρά­με έστω σε ορι­σμέ­νες κοι­νές δρά­σεις και τοπο­θε­τή­σεις, να απο­κτά­με μια εικό­να για την εξέ­λι­ξη των διά­φο­ρων Κομ­μά­των και την ταξι­κή πάλη στη χώρα τους, την ανταλ­λα­γή πλη­ρο­φο­ριών και την αλλη­λο­ε­νη­μέ­ρω­ση για διε­θνή ζητή­μα­τα αλλά και τις διερ­γα­σί­ες που γίνο­νται στο εσω­τε­ρι­κό τους.

Στην προ­τε­ραιό­τη­τά μας βρί­σκο­νται Κόμ­μα­τα με τα οποία μπο­ρού­με να ανα­πτύ­ξου­με πιο στε­νή σχέ­ση για την επα­να­στα­τι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση του ΔΚΚ, για τη δημιουρ­γία του κομ­μου­νι­στι­κού πόλου. Και σε αυτά ξεχω­ρί­ζου­με τα Κόμ­μα­τα που συμ­με­τέ­χουν στη «Διε­θνή Κομ­μου­νι­στι­κή Επι­θε­ώ­ρη­ση» και την Ευρω­παϊ­κή Κομ­μου­νι­στι­κή Πρω­το­βου­λία, παρό­τι υπάρ­χουν πολ­λές δυσκο­λί­ες, δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις και δια­κυ­μάν­σεις στις σχέ­σεις μας με κάποια Κόμ­μα­τα που βρί­σκο­νται σε δύσκο­λη φάση στην ανα­συ­γκρό­τη­σή τους και εκφρά­ζε­ται ακό­μα έντο­νη ιδε­ο­λο­γι­κή δια­πά­λη στο εσω­τε­ρι­κό τους.

Επι­διώ­κου­με στε­νό­τε­ρη συνερ­γα­σία με Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα που μπο­ρούν να συμ­βάλ­λουν, λιγό­τε­ρο ή περισ­σό­τε­ρο, στην επα­να­στα­τι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση του ΔΚΚ, με τα εξής κριτήρια:

α) Υπε­ρα­σπί­ζο­νται τον μαρ­ξι­σμό — λενι­νι­σμό και τον Προ­λε­τα­ρια­κό Διε­θνι­σμό, την ανά­γκη δια­μόρ­φω­σης κομ­μου­νι­στι­κού πόλου διεθνώς.

β) Αντι­πα­λεύ­ουν τον οπορ­του­νι­σμό, τον ρεφορ­μι­σμό, απορ­ρί­πτουν την κεντρο­α­ρι­στε­ρή δια­χεί­ρι­ση και την οποια­δή­πο­τε παραλ­λα­γή της στρα­τη­γι­κής των σταδίων.

γ) Υπε­ρα­σπί­ζο­νται τις νομο­τέ­λειες της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης, με αυτές κρί­νουν την πορεία της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στον 20ό αιώ­να, επι­διώ­κουν να ερευ­νή­σουν, να αντλή­σουν διδάγ­μα­τα από τα προ­βλή­μα­τα και τα λάθη.

δ) Εχουν ιδε­ο­λο­γι­κό μέτω­πο απέ­να­ντι σε λαθε­μέ­νες αντι­λή­ψεις για τον ιμπε­ρια­λι­σμό, ιδιαί­τε­ρα αυτές που απο­κό­βουν τη στρα­τιω­τι­κή πολε­μι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τά του από το οικο­νο­μι­κό του περιε­χό­με­νο, έχουν μέτω­πο απέ­να­ντι σε κάθε ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμμαχία.

ε) Ανα­πτύσ­σουν δεσμούς με την εργα­τι­κή τάξη, έχουν δρά­ση στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, στα κινή­μα­τα των λαϊ­κών τμη­μά­των των μεσαί­ων στρω­μά­των, επι­διώ­κουν να εντάσ­σουν την καθη­με­ρι­νή πάλη για τα εργα­τι­κά και λαϊ­κά δικαιώ­μα­τα σε μια σύγ­χρο­νη επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή για την εργα­τι­κή εξουσία.

Παρά τις μεγά­λες δυσκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­ζει το ΔΚΚ, έχει γίνει δου­λειά που αφή­νει μια παρα­κα­τα­θή­κη. Για την επό­με­νη περί­ο­δο μέχρι το 22ο Συνέ­δριό μας επι­διώ­κου­με συγκρι­μέ­νους στό­χους, τους οποί­ους θα παλέ­ψου­με να υλο­ποι­η­θούν. Η νέα ΚΕ σε ειδι­κή συνε­δρί­α­σή της να ανα­λά­βει το καθή­κον να μελε­τή­σει την ακρι­βή κατά­στα­ση των Κομ­μά­των, όπως και όλων των μορ­φών της συνερ­γα­σί­ας, με ιεράρ­χη­ση προ­τε­ραιο­τή­των και κοι­νών δρά­σε­ων. Και αυτό αφο­ρά από τις ΔΣΚΕΚ, τις Περι­φε­ρεια­κές Συνα­ντή­σεις, τη ΔΚΕ και την ΕΚΠ, μέχρι και τις διμε­ρείς σχέ­σεις μας.

Ιδιαί­τε­ρο καθή­κον για τη νέα ΚΕ είναι η ανα­γκαιό­τη­τα μελέ­της και συνο­λι­κής εκτί­μη­σης με βάση τις εξε­λί­ξεις για τις χώρες που στην ηγε­σία του κρά­τους εξα­κο­λου­θούν να είναι κόμ­μα­τα που ονο­μά­ζο­νται Κομ­μου­νι­στι­κά και προ­έρ­χο­νται από την παρά­δο­ση του ΔΚΚ, έτσι όπως αυτό δια­μορ­φώ­θη­κε τον προη­γού­με­νο αιώ­να και κάτω από την επί­δρα­ση της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης και της ΕΣΣΔ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ’
Οι εξε­λί­ξεις στην εγχώ­ρια οικονομία 

Την τριε­τία 2017 — 2019, μετά την εκδή­λω­ση της προη­γού­με­νης κρί­σης που οδή­γη­σε σε απώ­λεια του 25% του ΑΕΠ, η εγχώ­ρια καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία εμφά­νι­σε έναν ασθε­νι­κό ετή­σιο ρυθ­μό αύξη­σης του ΑΕΠ 1,5%. Την περί­ο­δο αυτή εντά­θη­κε η προ­σπά­θεια απ’ τις αστι­κές κυβερ­νή­σεις (τόσο της κυβέρ­νη­σης του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ) σχε­δια­σμέ­νων κλα­δι­κών ανα­διαρ­θρώ­σε­ων που αφο­ρού­σαν την Ενέρ­γεια, τις Τηλε­πι­κοι­νω­νί­ες — Πλη­ρο­φο­ρι­κή, κλά­δους και υπο­δο­μές που σχε­τί­ζο­νται με τις διε­θνείς μετα­φο­ρές, τον Του­ρι­σμό, το Φάρ­μα­κο, τον τομέα Υγεί­ας, την οπτι­κο­α­κου­στι­κή παρα­γω­γή, τα Τρό­φι­μα — Ποτά και τη σχε­τι­ζό­με­νη αγρο­τι­κή παραγωγή.

Η διε­θνής συγ­χρο­νι­σμέ­νη καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση του 2020 επέ­δρα­σε στην εγχώ­ρια καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία. Οι εκτι­μή­σεις της ΕΕ προσ­διο­ρί­ζουν το βάθος της κρί­σης για την Ελλά­δα στο 8,2%, σημα­ντι­κά μεγα­λύ­τε­ρο από τον μέσο όρο της Ευρω­ζώ­νης στην οποία κυμάν­θη­κε στο 6,6%. Το μεγα­λύ­τε­ρο συγκρι­τι­κά βάθος της κρί­σης στην εγχώ­ρια οικο­νο­μία απο­δί­δε­ται απ’ τα αστι­κά επι­τε­λεία στο μεγά­λο μέγε­θος του Του­ρι­σμού, καθώς και στον μεγά­λο αριθ­μό πολύ μικρού μεγέ­θους επι­χει­ρή­σε­ων συνο­λι­κά στην εγχώ­ρια οικο­νο­μία. Είχα­με έγκαι­ρα ανα­δεί­ξει τις αρνη­τι­κές επι­πτώ­σεις της πολι­τι­κής της «εξω­στρέ­φειας», η οποία προ­βλή­θη­κε από τις κυβερ­νή­σεις ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΕΒ και την Τρά­πε­ζα της Ελλά­δας ως ένα σημα­ντι­κό επί­τευγ­μα μετά την κρί­ση, ενώ την οδη­γού­σε σε μεγα­λύ­τε­ρη έκθε­σή της στις δια­κυ­μάν­σεις της διε­θνούς οικονομίας.

Και η σημε­ρι­νή κρί­ση εκδη­λώ­νε­ται ανι­σό­με­τρα στους διά­φο­ρους κλά­δους της ελλη­νι­κής οικο­νο­μί­ας, συνο­δεύ­ε­ται από εκτε­τα­μέ­νη κατα­στρο­φή του επεν­δυ­μέ­νου κεφα­λαί­ου στους κλά­δους του Επι­σι­τι­σμού και του Του­ρι­σμού, αλλά και τη συγκε­ντρο­ποί­η­σή του. Ενας σημα­ντι­κός αριθ­μός μικρών επι­χει­ρή­σε­ων κιν­δυ­νεύ­ουν να κλεί­σουν και ένα άλλο μέρος θα επι­βα­ρυν­θεί με σημα­ντι­κές υπο­χρε­ώ­σεις μόλις μειω­θούν ή δια­κο­πούν τα προ­σω­ρι­νά μέτρα κρα­τι­κής στή­ρι­ξης (π.χ. ανα­στο­λές πληρωμών).

Το βάθος της κρί­σης στην Ελλά­δα συγκρα­τή­θη­κε σημα­ντι­κά απμ το εκτε­τα­μέ­νο κρα­τι­κό πακέ­το άμε­σης στή­ρι­ξης του κεφα­λαί­ου και την αύξη­ση των κρα­τι­κών επεν­δύ­σε­ων με απο­τέ­λε­σμα και μια μικρή αύξη­ση της κατα­σκευα­στι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας. Η αστι­κή πολι­τι­κή δια­φο­ρο­ποι­ή­θη­κε σε σχέ­ση με την προη­γού­με­νη περί­ο­δο. Η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ έγι­νε φορέ­ας άσκη­σης σήμε­ρα μιας επε­κτα­τι­κής δημο­σιο­νο­μι­κής πολι­τι­κής, παρά το αρνη­τι­κό ιδε­ο­λο­γι­κό φορ­τίο της απέ­να­ντι στη μεγά­λη οικο­νο­μι­κή κρα­τι­κή παρέμ­βα­ση. Αντί­θε­τα, η προη­γού­με­νη κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ, που θεω­ρη­τι­κά ανή­κει στη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, δεν άσκη­σε επε­κτα­τι­κή πολι­τι­κή λόγω των κοι­νο­τι­κών κατευ­θύν­σε­ων και περιο­ρι­σμών τη συγκε­κρι­μέ­νη περί­ο­δο δια­κυ­βέρ­νη­σης. Η ουσία, φυσι­κά, βρί­σκε­ται στο γεγο­νός ότι και τα δύο αστι­κά πολι­τι­κά ρεύ­μα­τα, ανά­λο­γα με τις ανά­γκες του κεφα­λαί­ου, εφαρ­μό­ζουν εναλ­λάξ και τις δύο μορ­φές αστι­κής δια­χεί­ρι­σης χωρίς να εμπο­δί­ζο­νται από τις δια­φο­ρε­τι­κές θέσεις τους για τον ρόλο του κρά­τους στην οικο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πολι­τι­κή. Αλλω­στε, αυτή η αστι­κή ιδε­ο­λο­γι­κή δια­φο­ρο­ποί­η­ση είναι ανα­γκαία για την εναλ­λάξ χει­ρα­γώ­γη­ση των εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνάμεων.

Η ανά­καμ­ψη της οικο­νο­μί­ας το 2021 θα είναι αρκε­τά μικρό­τε­ρη απ’ τη συρ­ρί­κνω­ση του 2020 (πρό­βλε­ψη για 4,1% το 2021). Απ’ τα αστι­κά επι­τε­λεία εκτι­μά­ται πως θα βρε­θεί στο επί­πε­δο του 2019 στα τέλη του 2022. Οι εκτι­μή­σεις της ΕΕ κάνουν λόγο για δια­τή­ρη­ση υψη­λών επι­πέ­δων της επί­ση­μης ανερ­γί­ας πάνω απ’ το 16% στην Ελλά­δα τη διε­τία 2021 — 2022, ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι μεγαλύτερη.

Η πορεία ανά­καμ­ψης είναι, ωστό­σο, επι­σφα­λής. Μια σει­ρά από παρά­γο­ντες μπο­ρούν να περιο­ρί­σουν τους προ­βλε­πό­με­νους θετι­κούς ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης της περιό­δου 2021 — 2022. Μέσα στους παρά­γο­ντες αυτούς ξεχωρίζουν:

• Η μεγά­λη διό­γκω­ση του κρα­τι­κού χρέ­ους λόγω της ασκού­με­νης επε­κτα­τι­κής πολι­τι­κής, ειδι­κά αν η χαλά­ρω­ση στο Σύμ­φω­νο Στα­θε­ρό­τη­τας δεν έχει μεγά­λη έκτα­ση. Το κρα­τι­κό χρέ­ος έχει ήδη ξεπε­ρά­σει το 200% του ΑΕΠ και οι δημο­σιο­νο­μι­κές επι­πτώ­σεις είναι ακό­μα περιο­ρι­σμέ­νες λόγω της στή­ρι­ξης της ΕΚΤ και της ΕΕ. Η στή­ρι­ξη αυτή ανα­μέ­νε­ται να συνε­χι­στεί και μετά το 2021, παρ’ όλ’ αυτά η έκτα­ση και η διάρ­κειά της δεν είναι δεδο­μέ­νες. Προς το παρόν φαί­νε­ται ότι κυριαρ­χεί η τάση για κοι­νή διευ­θέ­τη­ση με επι­μή­κυν­ση του χρό­νου απο­πλη­ρω­μής και εξυ­πη­ρέ­τη­σης του κρα­τι­κού χρέ­ους για να γίνει αυτό δια­χει­ρί­σι­μο. Ταυ­τό­χρο­να, σημειώ­νο­νται πλη­θω­ρι­στι­κές τάσεις που ανη­συ­χούν τα αστι­κά επιτελεία.
• Οι αρνη­τι­κές επι­πτώ­σεις απ’ τις μεγά­λες κρα­τι­κές εγγυ­ή­σεις, ειδι­κά για τα στε­γα­στι­κά δάνεια, που πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται με το σχέ­διο ΗΡΑΚΛΗΣ, ιδιαί­τε­ρα αν συνυ­πο­λο­γι­στούν κλυ­δω­νι­σμοί στην καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία που μπο­ρεί να προ­έλ­θουν από μια γρή­γο­ρη, εκτε­τα­μέ­νη πώλη­ση ακι­νή­των λόγω της απε­λευ­θέ­ρω­σης των πλειστηριασμών.

Σε κάθε περί­πτω­ση, η ανά­καμ­ψη της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας δεν είναι ορι­ζό­ντια. Εχει επι­δει­νω­θεί η θέση πολ­λών πολύ μικρών επι­χει­ρή­σε­ων και υπο­λο­γί­ζε­ται πως τα «λου­κέ­τα» θα ανέλ­θουν σε πολ­λές δεκά­δες χιλιά­δες, μαζί με την αύξη­ση του αριθ­μού των ανέρ­γων. Παράλ­λη­λα, οι εκτε­τα­μέ­νες κρα­τι­κές δαπά­νες θα αυξή­σουν τη δημο­σιο­νο­μι­κή επι­βά­ρυν­ση και την επό­με­νη περί­ο­δο μισθω­τοί και αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι θα κλη­θούν να σηκώ­σουν μεγα­λύ­τε­ρα φορο­λο­γι­κά βάρη για την απα­ραί­τη­τη δημο­σιο­νο­μι­κή εξυ­γί­αν­ση. Η πολι­τι­κή φθη­νό­τε­ρης εργα­τι­κής δύνα­μης θα κλι­μα­κω­θεί μέσα απ’ την πίε­ση στον πραγ­μα­τι­κό μέσο μισθό, που ανα­μέ­νε­ται σε πολ­λούς κλά­δους να μειω­θεί, με την τηλερ­γα­σία και τη διευ­θέ­τη­ση του χρό­νου εργα­σί­ας, όπως και με τη μεί­ω­ση του λεγό­με­νου «μη μισθο­λο­γι­κού κόστους», με τη νέα επί­θε­ση στο ασφα­λι­στι­κό σύστημα.

Ο αστι­κός σχε­δια­σμός για την επό­με­νη περί­ο­δο, είτε έχει την όψη του προ­γράμ­μα­τος «Ελλά­δα 2.0» της ΝΔ είτε την όψη «Ελλά­δα+» του ΣΥΡΙΖΑ, εστιά­ζει στις ίδιες κλα­δι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες της λεγό­με­νης «Πρά­σι­νης Ψηφια­κής Μετά­βα­σης», στην κατεύ­θυν­ση της ευρω­ε­νω­σια­κής και διε­θνούς «Νέας Πρά­σι­νης ‑κοι­νω­νι­κής- Συμ­φω­νί­ας», του λεγό­με­νου «Green New Deal», στον αντι­λαϊ­κό χαρα­κτή­ρα του οποί­ου ήδη αναφερθήκαμε.

Αντι­κει­με­νι­κά, σήμε­ρα, συγκρού­ο­νται δύο δια­με­τρι­κά αντί­θε­τες στρα­τη­γι­κές ανά­πτυ­ξης με κρι­τή­ριο «ανά­πτυ­ξη για ποιον»; Για το μονο­πω­λια­κό κεφά­λαιο ή για την εργα­τι­κή τάξη και τις λαϊ­κές δυνά­μεις; Ποια εξου­σία και ιδιο­κτη­σία χρειά­ζε­ται ο λαός; Για ποιον σκο­πό ανά­πτυ­ξη; Για το κέρ­δος ή για την κάλυ­ψη των εργα­τι­κών — λαϊ­κών αναγκών;

Στον αντί­πο­δα της επί­θε­σης του κεφα­λαί­ου, οι δυνά­μεις του ΚΚΕ βρί­σκο­νται στην πρώ­τη γραμ­μή για την οργά­νω­ση πρω­το­πό­ρων εστιών αντί­στα­σης και αντε­πί­θε­σης. Πραγ­μα­τι­κά προ­ο­δευ­τι­κή είναι η πάλη για την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων λαϊ­κών ανα­γκών, η πάλη για απο­δέ­σμευ­ση απ’ την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για την ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου. Ενι­σχύ­ου­με τον καθη­με­ρι­νό αγώ­να ενά­ντια στα μονο­πώ­λια, την ΕΕ και τις κυβερ­νή­σεις τους, απαι­τώ­ντας την κατάρ­γη­ση όλων των αντερ­γα­τι­κών νόμων, τόσο της περιό­δου των μνη­μο­νί­ων όσο και αυτών της περιό­δου της ενι­σχυ­μέ­νης επο­πτεί­ας. Προ­βάλ­λου­με μαχη­τι­κά θέσεις για την υπε­ρά­σπι­ση του εργα­τι­κού — λαϊ­κού εισο­δή­μα­τος, τη βελ­τί­ω­ση των συν­θη­κών εργα­σί­ας και δια­βί­ω­σης, τη γενι­κή μεί­ω­ση του εργά­σι­μου χρό­νου και τον καθο­ρι­σμό στα­θε­ρού ωρα­ρί­ου και αργιών, τη μόνι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά για όλους και όλες, τους αγώ­νες που αφο­ρούν τις συν­θή­κες και το περιε­χό­με­νο της εκπαί­δευ­σης, την πρό­λη­ψη, την πρω­το­βάθ­μια φρο­ντί­δα υγεί­ας και την κατά­στα­ση στα κρα­τι­κά νοσο­κο­μεία, την προ­στα­σία της μητρό­τη­τας, της ποιό­τη­τας της ζωής με λει­τουρ­γι­κούς ελεύ­θε­ρους χώρους πρα­σί­νου, την ανα­βάθ­μι­ση των αντι­πυ­ρι­κών, αντι­πλημ­μυ­ρι­κών, αντι­σει­σμι­κών υπο­δο­μών και έργων, τη δια­σφά­λι­ση σύγ­χρο­νης λαϊ­κής κατοικίας.

Είναι ζήτη­μα απο­φα­σι­στι­κής σημα­σί­ας να υπάρ­χει βαθιά και ενιαία συνει­δη­το­ποί­η­ση ότι η αντε­πί­θε­ση, πέρα από τις μορ­φές πάλης και τα αιτή­μα­τα — διεκ­δι­κή­σεις, πρέ­πει να εξε­λίσ­σε­ται σε πανελ­λα­δι­κά συντο­νι­σμέ­νο, ενιαίο στην πορεία κίνη­μα, με την έννοια των ενιαί­ων κοι­νών θέσε­ων και στό­χων διεκ­δί­κη­σης, κίνη­μα με αντι­μο­νο­πω­λια­κή — αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή κατεύ­θυν­ση, ενά­ντια στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ, με πανελ­λα­δι­κά, ενιαία στην πορεία αιτή­μα­τα. Πρό­κει­ται για ένα κίνη­μα που αλλά­ζει απο­φα­σι­στι­κά τον συσχε­τι­σμό στο εσω­τε­ρι­κό του και μαζι­κο­ποιεί τη δρά­ση του, απο­κρού­ει, περι­θω­ριο­ποιεί όσο γίνε­ται το εμπό­διο του εργο­δο­τι­κού και κυβερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, τους αντια­περ­για­κούς — αντι­συν­δι­κα­λι­στι­κούς νόμους, κάθε προ­σπά­θεια υπο­νό­μευ­σης της κοι­νής δρά­σης, απο­σπά κατα­κτή­σεις και γενι­κό­τε­ρα συμ­βάλ­λει στη βελ­τί­ω­ση και αλλα­γή του γενι­κό­τε­ρου συσχε­τι­σμού της ταξι­κής πάλης, αξιο­ποιεί κάθε δυσκο­λία ή ρήγ­μα­τα στο αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα, ώστε να περ­νά­ει σε νέα φάση ανα­μέ­τρη­σης και σύγκρου­σης με την αστι­κή τάξη και τα όργα­να της εξου­σί­ας. Ενα τέτοιο πανελ­λα­δι­κό και ταυ­τό­χρο­να διε­θνι­στι­κό κίνη­μα ανα­τρο­πής μόνο το ΚΚΕ μπο­ρεί να εγγυ­η­θεί ως καθο­δη­γη­τι­κή δύνα­μη, με τη δρά­ση του, πολύ περισ­σό­τε­ρο σε συν­θή­κες που θα εμφα­νι­στούν χαρα­κτη­ρι­στι­κά πολι­τι­κής κρίσης.

Βέβαια και ο κάθε εργα­τι­κός κλά­δος, ο κάθε κλά­δος αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων, αγρο­τών κ.λπ., ακό­μα και κατά περιο­χή, μπο­ρεί να έχει τα ιδιαί­τε­ρα αιτή­μα­τά του. Ωστό­σο εμείς πρέ­πει να παλεύ­ου­με για τη δια­μόρ­φω­ση κοι­νών πανελ­λα­δι­κών δρά­σε­ων και ενιαί­ων κοι­νών αιτη­μά­των που μας πάνε μπρο­στά. Δεν είναι καθό­λου εύκο­λη υπό­θε­ση ούτε μπο­ρεί να γίνει τεχνη­τά με μια λίστα αιτη­μά­των, αλλά απο­τε­λεί βασι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για την έντα­ση και όξυν­ση της ταξι­κής πάλης, για σύγκρου­ση εφ’ όλης της ύλης με τα συμ­φέ­ρο­ντα και τις επι­λο­γές της αστι­κής τάξης, των κυβερ­νή­σε­ων δια­χεί­ρι­σης του συστή­μα­τος, με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την εμπλο­κή της Ελλά­δας στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς και στις στρα­τιω­τι­κο-πολι­τι­κές αναμετρήσεις.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε’
Εξε­λί­ξεις στο πολι­τι­κό σύστη­μα και ο άξο­νας της πολι­τι­κής των αστι­κών κομμάτων 

Στα τέσ­σε­ρα χρό­νια που μεσο­λά­βη­σαν από το 20ό Συνέ­δριο, το 2017, η εναλ­λα­γή της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ από αυτήν της ΝΔ απο­δει­κνύ­ει για ακό­μα μια φορά, ότι τα φιλε­λεύ­θε­ρα και τα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα απο­τε­λούν τα δύο πρό­σω­πα του Ιανού του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος. Αυτό που δεν μπο­ρεί να κάνει το ένα κόμ­μα, έρχε­ται να υλο­ποι­ή­σει το άλλο.

Για παρά­δειγ­μα, η ΝΔ λόγω και των έντο­νων εσω­τε­ρι­κών αντι­θέ­σε­ων, αφού συσπεί­ρω­σε ένα φάσμα δυνά­με­ων από κεντρώ­ες αστι­κές μέχρι ακραία εθνι­κι­στι­κές, δεν ήταν σε θέση να προ­χω­ρή­σει σε μια ΝΑΤΟι­κού και ευρω­ε­νω­σια­κού τύπου Συμ­φω­νία με την ΠΓΔΜ ‑νυν Β. Μακε­δο­νία- που, αντί­θε­τα, μπο­ρού­σε και πραγ­μα­το­ποί­η­σε ο ΣΥΡΙΖΑ, στη­ρι­ζό­με­νος στο κοσμο­πο­λί­τι­κο υπό­βα­θρό του. Ταυ­τό­χρο­να, ο ΣΥΡΙΖΑ με όλη την κυβερ­νη­τι­κή του θητεία συνέ­βα­λε στο να υλο­ποι­η­θούν με μεγα­λύ­τε­ρη «στα­θε­ρό­τη­τα» και λιγό­τε­ρες κοι­νω­νι­κές αντι­δρά­σεις μια σει­ρά από περιο­ρι­στι­κές οικο­νο­μι­κές επι­λο­γές στο πλαί­σιο των «μνη­μο­νί­ων», αξιο­ποιώ­ντας τις ιστο­ρι­κές του ανα­φο­ρές στην «αρι­στε­ρά» και το εργα­τι­κό κίνη­μα, αλλά και το γεγο­νός ότι «πάτη­σε» πάνω στο ισχυ­ρό ρεύ­μα λαϊ­κής αντί­θε­σης στην πολι­τι­κή δια­χεί­ρι­σης της καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης την περί­ο­δο 2010 — 2015, προ­κει­μέ­νου να ανα­δει­χτεί κυβέρ­νη­ση. Αξιο­ποί­η­σε ταυ­τό­χρο­να ορι­σμέ­νες δυνα­τό­τη­τες που έδω­σε η φάση αναι­μι­κής ανά­καμ­ψης, προ­κει­μέ­νου να ασκή­σει μια έστω περιο­ρι­σμέ­νη πολι­τι­κή συγκρά­τη­σης λαϊ­κών εισο­δη­μά­των, αλλά και να συμ­βά­λει στη δια­μόρ­φω­ση ενός «δικτύ­ου» δια­χεί­ρι­σης της ακραί­ας φτώ­χειας και της μαζι­κής μακρο­χρό­νιας ανερ­γί­ας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έστρω­σε το έδα­φος στη ΝΔ τόσο όσον αφο­ρά στη «διευ­θέ­τη­ση» του εργά­σι­μου χρό­νου σε βάρος των εργα­ζο­μέ­νων όσο και στην επί­θε­ση στη συν­δι­κα­λι­στι­κή οργά­νω­ση και την έντα­ση της κατα­στο­λής, παρό­λο που σήμε­ρα εμφα­νί­ζε­ται με τη σημαία της υπε­ρά­σπι­σης των δημο­κρα­τι­κών δικαιω­μά­των και καλεί σε μέτω­πο ενά­ντια στον κυβερ­νη­τι­κό αυταρχισμό.

Ο,τι δεν ήταν σε θέση να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο οικο­νο­μι­κό πεδίο, λόγω της εγχώ­ριας συγκυ­ρί­ας που δεν συμ­βά­δι­ζε τότε με την ευρω­ε­νω­σια­κή, το πραγ­μα­το­ποί­η­σε σε συνέ­χεια η ΝΔ από τον Ιού­λη του 2019. Δηλα­δή την επε­κτα­τι­κή οικο­νο­μι­κή πολι­τι­κή την εφαρ­μό­ζει σήμε­ρα η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ ‑παρό­λο που ο ΣΥΡΙΖΑ εμφα­νι­ζό­ταν και εμφα­νί­ζε­ται ως βασι­κός εκφρα­στής της- όταν αυτή έγι­νε βασι­κή επι­λο­γή σημα­ντι­κών κρα­τών — μελών της ΕΕ και όχι μόνο. Ταυ­τό­χρο­να, ήταν η δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ που πήγε ένα βήμα παρα­πέ­ρα τις σχέ­σεις με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που στή­ρι­ξε την πιο ενερ­γή συμ­με­το­χή της χώρας στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια στην περιο­χή, ανα­βαθ­μί­ζο­ντας μετα­ξύ άλλων τη Συμ­φω­νία για τις Βάσεις στη χώρα. Πάνω σε αυτό το έδα­φος προ­χω­ρά­ει η ΝΔ την περαι­τέ­ρω εμβά­θυν­ση των σχέ­σε­ων με τις ΗΠΑ, την πιο ενερ­γή και επι­θε­τι­κή συμ­με­το­χή της χώρας σε έναν ευρύ­τε­ρο σχε­δια­σμό στην περιο­χή της Ανα­το­λι­κής Μεσογείου.

Η κυβερ­νη­τι­κή εναλ­λα­γή παίρ­νει όλο και πιο καθα­ρά χαρα­κτη­ρι­στι­κά σκυ­τα­λο­δρο­μί­ας ανά­με­σα σε αστι­κά κόμ­μα­τα. Παρά τη φαι­νο­με­νι­κή και συχνά οξυ­μέ­νη φρα­στι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση μετα­ξύ κυβέρ­νη­σης και υπό­λοι­πης αστι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, εκφρά­ζε­ται με διά­φο­ρους τρό­πους το κλί­μα συναί­νε­σης, στη Βου­λή με κοι­νή στά­ση απέ­να­ντι σε στρα­τη­γι­κής σημα­σί­ας νομο­σχέ­δια και τρο­πο­λο­γί­ες, με φιλο­φρο­νή­σεις του ενός για το νομο­θε­τι­κό έργο του άλλου. Γίνε­ται πιο καθα­ρό σήμε­ρα ότι υπάρ­χει σύμπλευ­ση του συνό­λου των βασι­κών αστι­κών κομ­μά­των σε βασι­κές στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές της αστι­κής τάξης.

Κρί­νου­με τα αστι­κά κόμ­μα­τα με βάση το πρό­γραμ­μα, τον χαρα­κτή­ρα, τη δρά­ση τους, τη στά­ση στή­ρι­ξης στο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, τις περι­φε­ρεια­κές και διε­θνείς συμ­μα­χί­ες τους, τη στά­ση τους απέ­να­ντι στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους, την πολι­τι­κή τους απέ­να­ντι στην εργα­τι­κή τάξη, στα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα. Οι δια­φο­ρές τους μπο­ρεί να οδη­γούν σε εντά­σεις και να προ­κα­λούν σε μερι­κές περι­πτώ­σεις δυσκο­λί­ες στη στα­θε­ρό­τη­τα ενός κυβερ­νη­τι­κού σχή­μα­τος, παρ’ όλ’ αυτά απο­τε­λούν στή­ριγ­μα του συστή­μα­τος και παρά­γο­ντα δια­τή­ρη­σης και επι­δεί­νω­σης του συσχε­τι­σμού δυνά­με­ων, εμφα­νι­ζό­με­να ορι­σμέ­να ως η εναλ­λα­κτι­κή λύση κ.λπ.

Ευνο­ούν την απρό­σκο­πτη συνέ­χι­ση και έντα­ση της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής με την εναλ­λα­γή στην κυβέρ­νη­ση, είτε μονο­κομ­μα­τι­κών είτε κυβερ­νή­σε­ων συνερ­γα­σί­ας. Η βασι­κή τους προ­σφο­ρά, από τον ΣΥΡΙΖΑ έως το ΜέΡΑ25, είναι να βάζουν εμπό­δια στην εργα­τι­κή — λαϊ­κή ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση, στην αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή κατεύ­θυν­ση του αγώ­να, να χει­ρα­γω­γούν, να παρα­πλα­νούν, να καλ­λιερ­γούν στον λαό μοι­ρο­λα­τρία, αυτα­πά­τες, να συντη­ρη­τι­κο­ποιούν με τη διά­δο­ση κοσμο­πο­λί­τι­κων, ουτο­πι­κών αντι­λή­ψε­ων, την ίδια ώρα που από τη ΝΔ έως την ΕΛ.ΛΥΣΗ επι­δί­δο­νται κυρί­ως στη διά­δο­ση αντι­κομ­μου­νι­στι­κών, εθνι­κι­στι­κών, ρατσι­στι­κών από­ψε­ων κ.λπ., ενώ το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ παρα­παί­ει ανά­με­σα σε αυτές τις δύο τάσεις.

Και τα τρία κυβερ­νη­τι­κά κόμ­μα­τα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ) μάχο­νται για τον λεγό­με­νο κεντρώο χώρο που κοι­νω­νι­κά αφο­ρά ένα μέρος των μεσαί­ων στρω­μά­των, πέρα από τη συνε­χή προ­σπά­θειά τους να ενσω­μα­τώ­νουν εργα­τι­κές και λαϊ­κές δυνά­μεις. Πρό­κει­ται για τη συζή­τη­ση που γίνε­ται σήμε­ρα περί «κεντρο­δε­ξιάς» και «κεντρο­α­ρι­στε­ράς». Ανα­πα­λαιώ­νο­νται και φτια­σι­δώ­νο­νται οι παρα­δο­σια­κοί αστι­κοί πολι­τι­κοί και ιδε­ο­λο­γι­κοί δια­χω­ρι­σμοί, όπως «δεξιά — αντι­δε­ξιά», «συντή­ρη­ση — πρό­ο­δος», «κεντρο­δε­ξιά — κεντρο­α­ρι­στε­ρά». «συντη­ρη­τι­κός νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός — προ­ο­δευ­τι­κός αντι­νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός», κ.λπ.

Ειδι­κό­τε­ρα το ΜέΡΑ25 εμφα­νί­ζε­ται ως μία δήθεν συνε­πής εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση εμβά­θυν­σης της ΕΕ σε κατεύ­θυν­ση θεσμο­θέ­τη­σης της ανά­λη­ψης κοι­νής ευθύ­νης ως προς τα δημο­σιο­νο­μι­κά ελλείμ­μα­τα. Ο Γ. Βαρου­φά­κης, προ­κει­μέ­νου να εγκλω­βί­σει τμή­μα­τα της φοι­τη­τι­κής νεο­λαί­ας, δεν διστά­ζει να χρη­σι­μο­ποιεί και ανα­φο­ρές στον Μαρξ, να εμφα­νί­ζε­ται ως κόμ­μα που ασκεί κρι­τι­κή όχι μόνο στη ΝΔ αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ «από τα αρι­στε­ρά». Επί­σης, παρα­κο­λου­θώ­ντας τη στά­ση του Κόμ­μα­τός μας στη Βου­λή και σε άλλες δημό­σιες παρεμ­βά­σεις μας, επι­διώ­κει, σε ορι­σμέ­να ζητή­μα­τα, να μη συμπί­πτει με ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ώστε κατά κάποιον τρό­πο να κατα­γρά­φε­ται ως «από τα αρι­στε­ρά αντιπολίτευση».

Ετσι επι­γραμ­μα­τι­κά, όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα και πρώ­τα απ’ όλα η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ ενιαία υιοθετούν:

• Τη στή­ρι­ξη της ανά­καμ­ψης της οικο­νο­μί­ας με βάση σχέ­διο κρα­τι­κής παρέμ­βα­σης για την «πρά­σι­νη ανά­πτυ­ξη», με έμφα­ση στον τομέα της Ενέρ­γειας (ενερ­γεια­κή μετά­βα­ση κλεί­σι­μο λιγνι­τι­κών μονά­δων κ.λπ.). Παρου­σιά­ζε­ται απ’ όλους ως μια φιλο­πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή επι­λο­γή, ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα συν­δέ­ε­ται με μεγά­λα σχέ­δια ελλη­νι­κών και διε­θνών μονο­πω­λια­κών ομί­λων στο πλαί­σιο του λεγό­με­νου «Πρά­σι­νου new deal» και της «Πρά­σι­νης Ευρω­παϊ­κής Συμ­φω­νί­ας». Ο ταξι­κός χαρα­κτή­ρας τους φαί­νε­ται και από το γεγο­νός ότι, ενώ μιλούν για την προ­στα­σία του περι­βάλ­λο­ντος, για τις επι­πτώ­σεις της κλι­μα­τι­κής αλλα­γής κ.λπ., από κοι­νού ψηφί­ζουν μια σει­ρά από νομο­σχέ­δια με σοβα­ρές περι­βαλ­λο­ντι­κές επι­πτώ­σεις, παρα­δί­δο­ντας δάση, βου­νά, θάλασ­σες στους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους, στη­ρί­ζο­ντας ανά­λο­γες επεν­δύ­σεις (π.χ. Ελλη­νι­κό), συντη­ρούν εγκλή­μα­τα στη δια­χεί­ρι­ση απορ­ριμ­μά­των (π.χ. ΧΥΤΑ Φυλής).
• Την προ­ώ­θη­ση της λεγό­με­νης «ψηφια­κής μετά­βα­σης». Δηλα­δή την αξιο­ποί­η­ση των ψηφια­κών δυνα­το­τή­των στις δομές και τις υπη­ρε­σί­ες του αστι­κού κρά­τους, με στό­χο κυρί­ως τη διευ­κό­λυν­ση των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Ταυ­τό­χρο­να όμως, χρη­σι­μο­ποιού­νται για την ταχύ­τε­ρη και πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση και κατα­στο­λή των εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων, την έντα­ση του ελέγ­χου και της κατα­στο­λής, δια­μορ­φώ­νο­ντας υπο­δο­μές «προ­λη­πτι­κής κατα­στο­λής», την παρέμ­βα­ση στη λει­τουρ­γία των οργα­νώ­σε­ων του κινή­μα­τος με στό­χο τον έλεγ­χο και την απο­νεύ­ρω­ση της συλ­λο­γι­κό­τη­τάς τους (π.χ. ηλε­κτρο­νι­κές ψηφο­φο­ρί­ες, μητρώο συν­δι­κα­λι­στι­κών στε­λε­χών κ.λπ.).
• Την προ­ώ­θη­ση αλλα­γών στις εργα­σια­κές σχέ­σεις με κύριο μοχλό τη διευ­θέ­τη­ση του εργά­σι­μου χρό­νου σύμ­φω­να με τις ανά­γκες του κεφα­λαί­ου, μετα­ξύ αυτών και της τηλεργασίας.
• Την πολι­τι­κή της «ενερ­γής εξω­τε­ρι­κής πολι­τι­κής» στο πλαί­σιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, της στρα­τη­γι­κής συμ­μα­χί­ας με τις ΗΠΑ. Την επι­δί­ω­ξη της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης να έχει έναν πιο επι­θε­τι­κό ρόλο στην περιο­χή, μέσα στο πλαί­σιο των σχε­δια­σμών των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ για ανά­σχε­ση της κινε­ζι­κής και ρωσι­κής επιρ­ρο­ής. Σε αυτό το πλαί­σιο εντάσ­σε­ται η αντι­με­τώ­πι­ση και των αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων αλλά και των επι­διω­κό­με­νων συμ­βι­βα­σμών με το τουρ­κι­κό κρά­τος, με αιχ­μή τη διευ­θέ­τη­ση και συνεκ­με­τάλ­λευ­ση του Αιγαί­ου και των εξε­λί­ξε­ων στο Κυπριακό.

Στο πλαί­σιο των προ­σαρ­μο­γών σε γενι­κό­τε­ρες ανά­λο­γες δομι­κές ανα­προ­σαρ­μο­γές της ΕΕ, τα προη­γού­με­να χρό­νια, που σχε­τί­ζο­νταν και με τη λει­τουρ­γία των ευρω­ε­νω­σια­κών προ­γραμ­μά­των, συνε­χί­ζουν να πραγ­μα­το­ποιού­νται σημα­ντι­κές αλλα­γές στην κατεύ­θυν­ση της πιο οργα­νι­κής σύν­δε­σης της Δημο­τι­κής και Περι­φε­ρεια­κής Διοί­κη­σης με τα κεντρι­κά όργα­να και τους κεντρι­κούς κρα­τι­κούς σχεδιασμούς.Εχουν ήδη ισχυ­ρο­ποι­η­θεί θεσμι­κά και λει­τουρ­γι­κά οι δημο­σιο­νο­μι­κές και επι­χει­ρη­μα­τι­κές τους αρμο­διό­τη­τες και είναι ορα­τές οι βαθιές αρνη­τι­κές επι­πτώ­σεις και ανα­τρο­πές στη ζωή και το εισό­δη­μα των εργα­τι­κών — λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών, στις σύγ­χρο­νες ανά­γκες και διεκ­δι­κή­σεις τους. Πιο συστη­μα­τι­κά και σε βάθος χρειά­ζε­ται να παρα­κο­λου­θού­με ως Κόμ­μα την παρέμ­βα­ση των αστι­κών δυνά­με­ων. Να μπει η δρά­ση τους στο στό­χα­στρο και τις διεκ­δι­κή­σεις του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος. Από αυτήν τη σκο­πιά μεγα­λώ­νει και η ευθύ­νη των κομ­μα­τι­κών Οργά­νων για μια πιο ουσια­στι­κή και ολό­πλευ­ρη καθο­δή­γη­ση των εκπρο­σώ­πων μας στα όργα­να Τοπι­κής Διοί­κη­σης. Οι εκλεγ­μέ­νοι κομ­μου­νι­στές, όπως και οι συνερ­γα­ζό­με­νοι με αυτούς και σε βάρος αυτού του αρνη­τι­κού συσχε­τι­σμού, αγω­νί­ζο­νται για την ανα­κού­φι­ση των λαϊ­κών οικο­γε­νειών με την ανά­πτυ­ξη της πάλης και των διεκ­δι­κή­σε­ών τους.

Η σύγκρι­ση του σχε­δί­ου «Ελλά­δα 2.0» της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ και του σχε­δί­ου «Ελλά­δα+» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι δια­κη­ρύ­ξεις του ΚΙΝΑΛ για νέο κλι­μα­τι­κό νόμο δίνουν πολ­λά στοι­χεία για την ουσια­στι­κή σύμπλευ­ση στις βασι­κές τρέ­χου­σες στρα­τη­γι­κές επι­διώ­ξεις της αστι­κής τάξης. Ωστό­σο, δεν πρέ­πει σε καμιά περί­πτω­ση να υπο­τι­μη­θούν οι δια­φο­ρές, οι υπαρ­κτές ή ακό­μα και «τεχνη­τά» διο­γκού­με­νες δια­φω­νί­ες τους, για­τί πάνω σε αυτές στή­νο­νται, δια­μορ­φώ­νο­νται τα πολι­τι­κά διλήμ­μα­τα που θα κυριαρ­χή­σουν την επό­με­νη περίοδο.

Στο επί­κε­ντρο των δια­φω­νιών από την πλευ­ρά του ΣΥΡΙΖΑ και σε έναν βαθ­μό του ΚΙΝΑΛ μπαί­νει ο δήθεν πιο ήπιος εναλ­λα­κτι­κός τρό­πος υλο­ποί­η­σης αυτών των κατευ­θύν­σε­ων και επι­λο­γών, που θα επι­τρέ­ψει την εξα­σφά­λι­ση πιο ουσια­στι­κής κοι­νω­νι­κής συνο­χής και λαϊ­κής συναί­νε­σης. Ταυ­τό­χρο­να εγεί­ρο­νται από αυτές τις δυνά­μεις ζητή­μα­τα σε σχέ­ση με το πόσο συνε­πής μπο­ρεί να είναι η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ στην υλο­ποί­η­ση επε­κτα­τι­κής οικο­νο­μι­κής πολι­τι­κής και σχε­δί­ων «πρά­σι­νης ανάπτυξης».

Η ανά­δει­ξη του Τζ. Μπάι­ντεν στην Προ­ε­δρία των ΗΠΑ αξιο­ποιεί­ται για να ανοί­ξει μια συζή­τη­ση για τη δημο­κρα­τι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση του φιλε­λεύ­θε­ρου καπι­τα­λι­σμού από τη σκο­πιά των πιο φιλε­λεύ­θε­ρων κύκλων της ΝΔ ή για την ανα­νέ­ω­ση μιας μεταρ­ρυθ­μι­στι­κής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας που μπο­ρεί «να βάλει τον άνθρω­πο πάνω από τα κέρ­δη», σύμ­φω­να με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες πολι­τι­κές δυνάμεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνά­μεις αξιο­ποιούν τη δια­κυ­βέρ­νη­ση Μπάι­ντεν και τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή κυβέρ­νη­ση της Ισπα­νί­ας, προ­βάλ­λο­ντας πως υπάρ­χει μια άλλη εναλ­λα­κτι­κή υλο­ποί­η­ση των στό­χων της αστι­κής τάξης. Σε κάθε περί­πτω­ση, χρειά­ζε­ται να οξυν­θεί το ιδε­ο­λο­γι­κό μέτω­πο με τη λογι­κή ανα­βί­ω­σης ψευ­δαι­σθή­σε­ων και αυτα­πα­τών που αντι­κει­με­νι­κά κυριαρ­χούν, ότι με το «κάντ’ το όπως ο Μπάι­ντεν ή ο Σάν­τσεθ» μπο­ρεί να υπάρ­χει φιλο­λαϊ­κή λύση στη δια­χεί­ρι­ση της παν­δη­μί­ας, στη δια­χεί­ρι­ση της οικο­νο­μι­κής κρί­σης, εντός του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος και κυρί­ως στην υλο­ποί­η­ση των βασι­κών στρα­τη­γι­κών στό­χων του κεφαλαίου.

Οι παρεμ­βά­σεις του ΣΥΡΙΖΑ με στό­χο να αξιο­ποι­ή­σει στη μάχη για την κυβερ­νη­τι­κή εναλ­λα­γή την όποια λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια και αγω­νι­στι­κή αντί­δρα­ση απέ­να­ντι στην πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ (π.χ. νομο­σχέ­διο για τα Εργα­σια­κά, αστυ­νο­μία στα ΑΕΙ) πάνε παράλ­λη­λα με την «απεύ­θυν­σή» του προς την αστι­κή τάξη ως πιο χρή­σι­μου και ικα­νού δια­χει­ρι­στή, εξα­σφα­λί­ζο­ντας λιγό­τε­ρες κοι­νω­νι­κές εντά­σεις. Ακό­μα και αν δεν φαί­νε­ται σε αυτήν τη φάση η πολι­τι­κή αυτή να απο­δί­δει δημο­σκο­πι­κά, δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί. Υπάρ­χει αντι­κει­με­νι­κή βάση για ενί­σχυ­ση ενός ρεύ­μα­τος σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής ανα­νέ­ω­σης πατώ­ντας πάνω στη δυσα­ρέ­σκεια και τη φθο­ρά της κυβέρ­νη­σης, που είναι ανα­με­νό­με­νο να εντα­θεί το επό­με­νο διά­στη­μα και στο έδα­φος των πιο φανε­ρών επι­πτώ­σε­ων από την πανδημία.

Αυτά όλα δεν πρέ­πει να κατα­νοη­θεί ότι αφο­ρούν μόνο κάποιες ειδι­κές κατη­γο­ρί­ες. Αφο­ρούν γενι­κά και το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα, έχουν ιδιαί­τε­ρη απή­χη­ση σε νεό­τε­ρες ηλι­κί­ες και χρειά­ζε­ται να απα­ντιού­νται. Η αφε­τη­ρια­κή βάση, μιλώ­ντας για τη δυνα­τό­τη­τα από­σπα­σης κατα­κτή­σε­ων και για τα όρια του καπι­τα­λι­σμού, είναι η δια­λε­κτι­κή σχέ­ση οικο­νο­μί­ας — πολι­τι­κής, μέσα στην οποία καθο­ρι­στι­κό ρόλο παί­ζει η οικονομία.

Είναι ανα­γκαία λοι­πόν η ολο­κλη­ρω­μέ­νη δια­πά­λη με τις προ­σπά­θειες αυτές του ΣΥΡΙΖΑ, αντι­πα­ρά­θε­ση που εκτός από την ανά­δει­ξη των πεπραγ­μέ­νων του ως κυβέρ­νη­σης όλη την περί­ο­δο 2015 — 2019 και την απα­ξί­ω­ση των όποιων σήμε­ρα «φιλο­λαϊ­κών» δια­κη­ρύ­ξε­ών του, χρειά­ζε­ται να επι­κε­ντρώ­νει στην ουσία της γραμ­μής του, που μπο­ρεί να εκφρα­στεί και από άλλες, σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού και οπορ­του­νι­στι­κού χαρα­κτή­ρα, πολι­τι­κές δυνά­μεις. Να μην απο­κό­πτο­νται οι δήθεν δημο­κρα­τι­κές προ­τά­σεις του από τα πεπραγ­μέ­να του ως κυβέρ­νη­σης και ως αντι­πο­λί­τευ­σης. Στη­ρί­ζει τη διευ­θέ­τη­ση του χρό­νου εργα­σί­ας, τα προ­α­παι­τού­με­να των δεσμεύ­σε­ων του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης, τα ληστρι­κά για τον λαό σχέ­δια της «πρά­σι­νης ανά­πτυ­ξης», την πολι­τι­κή εμπλο­κής στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια, υπο­σχό­με­νος μια πιο ήπια κοι­νω­νι­κή συναι­νε­τι­κή εφαρ­μο­γή τους. Αν με τις αντι­μνη­μο­νια­κές κορό­νες του έφτα­σε να εφαρ­μό­ζει μνη­μό­νια, με δια­κη­ρύ­ξεις σαν τις σημε­ρι­νές είναι κατα­νοη­τό τι πρό­κει­ται να κάνει η δια­κυ­βέρ­νη­σή του σήμε­ρα. Δεν υπάρ­χει λοι­πόν μικρό­τε­ρο κακό στο πλαί­σιο μιας πολι­τι­κής που έχει ως στό­χο τη στή­ρι­ξη των συμ­φε­ρό­ντων του κεφα­λαί­ου. Αυτή η στή­ρι­ξη περ­νά­ει πάνω από τις εργα­τι­κές — λαϊ­κές ανά­γκες και τα δικαιώ­μα­τα με όποιον τρό­πο και αν αυτό γίνεται.

Αν και η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ κάνει συστη­μα­τι­κά προ­σπά­θεια να εμφα­νί­ζει το προ­φίλ της «κεντρώ­ας δύνα­μης», περισ­σό­τε­ρο από παλιό­τε­ρα ενδια­φέ­ρε­ται για την ενσω­μά­τω­ση εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων για την αντι­με­τώ­πι­ση κοι­νω­νι­κών ανα­τα­ρα­χών, εν τού­τοις προ­χώ­ρη­σε σε νέα μέτρα έντα­σης της κατα­στο­λής και του κρα­τι­κού αυταρ­χι­σμού. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρό­κει­ται για μια πλευ­ρά έκφρα­σης της συνο­λι­κής τάσης αντι­δρα­στι­κής θωρά­κι­σης του συστή­μα­τος απέ­να­ντι στις δικές του αντι­φά­σεις και αντι­θέ­σεις, αλλά και στις προ­βλέ­ψεις για έντα­ση της λαϊ­κής δυσα­ρέ­σκειας και λόγω της οικο­νο­μι­κής κρί­σης αλλά και εξαι­τί­ας της επί­δρα­σης στη χώρα των οξυ­μέ­νων ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών και της αντί­στοι­χης εμπλο­κής των ελλη­νι­κών κυβερνήσεων.

Αυτές οι κυβερ­νη­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες για ενί­σχυ­ση του κατα­σταλ­τι­κού πλαι­σί­ου αξιο­ποι­ή­θη­καν από την πλευ­ρά του ΣΥΡΙΖΑ, του ΜέΡΑ25 αλλά και δυνά­με­ων του οπορ­του­νι­σμού με στό­χο να δια­μορ­φω­θεί ένα γενι­κό και αφη­ρη­μέ­νο «αντι­κα­τα­σταλ­τι­κό αντι­κυ­βερ­νη­τι­κό πλαίσιο».

Δεν πρέ­πει να δια­φύ­γουν από την προ­σο­χή μας διερ­γα­σί­ες που μπο­ρεί να τρο­φο­δο­τή­σουν την ενί­σχυ­ση ορι­σμέ­νων άλλων δυνά­με­ων στο πλαί­σιο του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος. Για παρά­δειγ­μα το «Πρά­σι­νο New Deal» καθώς και η σημα­ντι­κή εκλο­γι­κή άνο­δος των Πρα­σί­νων στη Γερ­μα­νία ανοί­γει και στην Ελλά­δα μια συζή­τη­ση για την ανά­γκη ανα­συ­γκρό­τη­σης του λεγό­με­νου οικο­λο­γι­κού χώρου.

Στις εφε­δρεί­ες του συστή­μα­τος παρα­μέ­νουν ακρο­δε­ξιές, εθνι­κι­στι­κές και φασι­στι­κές δυνά­μεις, παρά την εξέ­λι­ξη που υπήρ­ξε με τη δίκη της Χρυ­σής Αυγής. Το κόμ­μα της Ελλη­νι­κής Λύσης αλλά και άλλες κινή­σεις, όπως η ενα­πο­μεί­να­σα Χρυ­σή Αυγή (ΧΑ), η Εθνι­κή Λαϊ­κή Συνεί­δη­ση (ΕΛΑΣΥΝ), οι Ελλη­νες για την Πατρί­δα (ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΤΠ), οι Ελεύ­θε­ροι Ανθρω­ποι (ΕΛΑΝ) κ.λπ., θα προ­σπα­θή­σουν να εκφρά­σουν πολι­τι­κά αυτόν το χώρο, δίνο­ντας έμφα­ση στα προ­βλή­μα­τα σε σχέ­ση με το Κυπρια­κό, τη «συν­δια­χεί­ρι­ση» του Αιγαί­ου κ.λπ.

Ρόλο συμπλη­ρω­μα­τι­κής εφε­δρεί­ας στην ανα­μόρ­φω­ση της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής πτέ­ρυ­γας του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος παί­ζουν και εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κές δυνά­μεις του ευρύ­τε­ρου οπορ­του­νι­στι­κού χώρου (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά.). Παρ’ όλες τις δια­φο­ρές αυτών των δυνά­με­ων (π.χ. άλλες κινού­νται στη γραμ­μή της δημο­κρα­τι­κής μεταρ­ρύθ­μι­σης της ΕΕ, άλλες σε γραμ­μή αντι-ΕΕ), το βασι­κό που ενο­ποιεί τη στά­ση τους είναι η ανα­βί­ω­ση μιας «αρι­στε­ρής εκδο­χής της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας», ενός «ΣΥΡΙΖΑ του 2010 και 2012», η ανα­βί­ω­ση της λογι­κής της «αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης» που όμως «αυτήν τη φορά δεν θα συμ­βι­βα­στεί», «θα εφαρ­μό­σει ένα αυθε­ντι­κό μετα­βα­τι­κό κεϊν­σια­νό πρό­γραμ­μα», «θα έρθει σε αντι­πα­ρά­θε­ση με επι­λο­γές της ΕΕ και έτσι θα ανοί­ξει το δρό­μο για ριζι­κές ανα­τρο­πές ακό­μα και για τη σοσια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή». Ορι­σμέ­νες από αυτές τις δυνά­μεις υιο­θε­τούν ατό­φιο το «Πρά­σι­νο New Deal» αλλά και θέσεις της λεγό­με­νης «αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας των Δημο­κρα­τι­κών των ΗΠΑ», της γραμ­μής Μπέρ­νι Σάντερς κ.λπ. Ουσια­στι­κά προσ­δί­δουν μια «αρι­στε­ρή», ανα­τρε­πτι­κή, ακό­μα και «αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή» χροιά σε επι­λο­γές που ταυ­τί­ζο­νται με επι­λο­γές του ΣΥΡΙΖΑ και που χωρά­νε στους αστι­κούς σχε­δια­σμούς. Η γραμ­μή αυτών των δυνά­με­ων στο κίνη­μα είναι η ταύ­τι­ση με την προ­σπά­θεια του ΣΥΡΙΖΑ να πάρουν οι εργα­τι­κές λαϊ­κές αγω­νι­στι­κές δια­δι­κα­σί­ες έναν στε­νό αντι­κυ­βερ­νη­τι­κό, αντι-ΝΔ χαρα­κτή­ρα. Επι­βε­βαιώ­νε­ται και από αυτές τις εξε­λί­ξεις η ανά­γκη στα­θε­ρής πάλης ενά­ντια στον οπορ­του­νι­σμό ως βασι­κού όρου για την άνο­δο και την ίδια την προ­ο­πτι­κή της ταξι­κής πάλης.

Οι διερ­γα­σί­ες και οι δια­σπά­σεις που συντε­λού­νται στον ευρύ­τε­ρο οπορ­του­νι­στι­κό χώρο είναι απο­τέ­λε­σμα των αδιε­ξό­δων τους, της λεγό­με­νης πολυ­τα­σι­κής και πολυ­συλ­λε­κτι­κής φυσιο­γνω­μί­ας τους, αλλά και της «μετα­βα­τι­κής» γραμ­μής τους που καλ­λιερ­γεί αυτα­πά­τες για δυνα­τό­τη­τα ριζι­κών αλλα­γών στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού και κατα­λή­γει στη δια­χεί­ρι­σή του. Η ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή κρί­ση που περ­νά­νε τέτοιες οργα­νώ­σεις, η απο­γο­ή­τευ­ση, η τάση παραί­τη­σης από αξί­ες και υπο­τί­μη­σης της συλ­λο­γι­κής δρά­σης, εκφρά­ζε­ται και στην τρο­φο­δό­τη­ση του «αντιε­ξου­σια­στι­κού», αναρ­χι­κού χώρου, οδη­γώ­ντας ουσια­στι­κά σε ατο­μι­κι­στι­κές αντι­λή­ψεις και πρακτικές.

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Είναι ανά­γκη πρα­κτι­κά να δου­λέ­ψου­με σε επί­πε­δο ΚΟΒ, βάζο­ντας και συγκε­κρι­μέ­νους στό­χους με το κάλε­σμα για συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ. Με το 21ο Συνέ­δριο επι­διώ­κου­με να αγκα­λιά­σου­με χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους, απ’ όλες τις λαϊ­κές δυνά­μεις, να τους εμπνεύ­σου­με με την πολι­τι­κή μας για να εντα­χθούν στην καθη­με­ρι­νή πάλη, σε όλες τις πολι­τι­κές μάχες μαζί με το Κόμ­μα, από τον καθη­με­ρι­νό αγώ­να, την απερ­γία, το συλ­λα­λη­τή­ριο, τις αρχαι­ρε­σί­ες στα σωμα­τεία, τις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές κ.λπ.

Ιδιαί­τε­ρα και στις εργα­σί­ες του 21ου Συνε­δρί­ου, η σκέ­ψη μας βρί­σκε­ται στους χιλιά­δες Ελλη­νες μετα­νά­στες και ομο­γε­νείς, αυτούς που αγω­νιούν για την πορεία της χώρας και του λαού μας, όλους όσοι ζουν δου­λεύ­ουν και σπου­δά­ζουν σε χώρες της Ευρώ­πης, της Αμε­ρι­κής, της Αυστρα­λί­ας κ.α. Η θέση του ΚΚΕ απέ­να­ντί τους καθο­ρί­ζε­ται πριν απ’ όλα από το γεγο­νός ότι είναι εργά­τες, εργα­ζό­με­νοι επι­στή­μο­νες ή φοι­τη­τές που έχουν κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα, μιας και ζουν τις εμπει­ρί­ες και τα προ­βλή­μα­τα σε άλλα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη, σε αντί­θε­ση με άλλα πολι­τι­κά κόμ­μα­τα που, όπως έδει­ξε το θέμα της ψήφου των απο­δή­μων, τους βλέ­πουν απλά εκλο­γι­κά, ψηφοθηρικά.

Ανε­ξάρ­τη­τα από τις διερ­γα­σί­ες που συντε­λού­νται μέσα και στον περί­γυ­ρο των διά­φο­ρων πολι­τι­κών δυνά­με­ων, γεγο­νός είναι ότι σήμε­ρα υπάρ­χουν αρκε­τές εργα­τι­κές, λαϊ­κές δυνά­μεις, εργα­ζό­με­νοι, αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι της πόλης, αγρό­τες, επι­στή­μο­νες, δια­νο­ού­με­νοι, καλ­λι­τέ­χνες, που προ­βλη­μα­τί­ζο­νται όλα τα τελευ­ταία χρό­νια όλο και περισ­σό­τε­ρο και για την πολι­τι­κή της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ. Δοκί­μα­σαν τις νέες εμπει­ρί­ες μιας βαθιάς καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, της λεγό­με­νης «αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης» του ΣΥΡΙΖΑ, της παλιάς και σύγ­χρο­νης σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, του ιμπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού και των πολέ­μων, του ρόλου της ΕΕ, του ΔΝΤ, του ΝΑΤΟ. Ταυ­τό­χρο­να, γνω­ρί­ζουν και εκτι­μούν τον ρόλο του Κόμ­μα­τος στον αγώ­να, χωρίς να είναι ίσως έτοι­μοι ακό­μα να υιο­θε­τή­σουν ή να συμ­φω­νή­σουν μαζί μας σε βασι­κές προ­γραμ­μα­τι­κές μας θέσεις.

Μπο­ρού­με και πρέ­πει να προ­σεγ­γί­σου­με όλες αυτές τις δυνά­μεις, να συζη­τά­με συστη­μα­τι­κά μαζί τους για τις θέσεις μας, να μελε­τά­με τις δικές τους από­ψεις και παρα­τη­ρή­σεις, να επι­διώ­κου­με να δρά­σουν μέσα στις γραμ­μές του κινή­μα­τος, στο εργα­τι­κό — συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, στην κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία, σε άλλες αγω­νι­στι­κές μορ­φές δρά­σης. Αυτό το καθή­κον αφο­ρά όλα τα καθο­δη­γη­τι­κά όργα­να του Κόμ­μα­τος, από την ΚΕ έως τα Γρα­φεία των ΚΟΒ και όλες τις ΚΟΒ. Εφό­διό μας οι θέσεις και οι επε­ξερ­γα­σί­ες μας, η πεί­ρα που έχου­με συσ­σω­ρεύ­σει και που απο­δει­κνύ­ουν την ουτο­πία των αντι­λή­ψε­ων για ένα μετα­βα­τι­κό πολι­τι­κό πρό­γραμ­μα και την πιθα­νό­τη­τα μια κοι­νο­βου­λευ­τι­κή κυβέρ­νη­ση να ανοί­ξει τον δρό­μο της επα­να­στα­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας που θα οδη­γή­σει στην ανα­τρο­πή του καπιταλισμού.

Στη δια­δι­κα­σία επι­κοι­νω­νί­ας και στην προ­σπά­θεια δρά­σης των κομ­μου­νι­στών με εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις που επη­ρε­ά­στη­καν, ήλπι­σαν στο παρελ­θόν αλλά και σχε­τι­κά πρό­σφα­τα στη δυνα­τό­τη­τα φιλο­λαϊ­κής πολι­τι­κής από κυβέρ­νη­ση «αρι­στε­ρών» ή «προ­ο­δευ­τι­κών» δυνά­με­ων, συνα­ντά­με και θα συνα­ντά­με την επί­δρα­ση καλ­λιερ­γη­μέ­νων αντι­λή­ψε­ων ότι το ΚΚΕ με τη στρα­τη­γι­κή του για την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος και την κατά­κτη­ση της εργα­τι­κής εξου­σί­ας δεν προ­σφέ­ρει δήθεν «άμε­ση πολι­τι­κή λύση» υπέρ του λαού. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, πίσω από τη θέση αυτή επα­να­φέ­ρε­ται συνε­χώς, ακό­μα και ασυ­νεί­δη­τα ή από συνή­θεια μέσα στον κόσμο, οπωσ­δή­πο­τε όμως συνει­δη­τά από κόμ­μα­τα και πολι­τι­κούς σχη­μα­τι­σμούς, η λογι­κή της συμ­με­το­χής σε κυβέρ­νη­ση στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού ως άμε­ση πολι­τι­κή λύση. Θεω­ρούν, παρά τις αρνη­τι­κές εμπει­ρί­ες που υπάρ­χουν, ότι είναι εφι­κτό μια κυβέρ­νη­ση συνερ­γα­σί­ας με αρι­στε­ρό, αντι­συ­στη­μι­κό, προ­ο­δευ­τι­κό προ­φίλ, να ανα­κό­ψει τη στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου και να φέρει τον λαό κοντά στη ριζι­κή αλλα­γή. Αυτή η πολι­τι­κή, με τον έναν ή άλλον τρό­πο, δοκι­μα­σμέ­νη σε όλο τον 20ό αιώ­να και στις πρώ­τες δεκα­ε­τί­ες του 21ου, το μόνο που πέτυ­χε ήταν η παρε­μπό­δι­ση της ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων, το σμπα­ρά­λια­σμα του κινή­μα­τος, η ενσω­μά­τω­ση ΚΚ στο σύστη­μα, η απώ­λεια της ευκαι­ρί­ας της απο­φα­σι­στι­κής σύγκρου­σης σε δοσμέ­νες συνθήκες.

Το ΚΚΕ απα­ντά στις ανά­γκες και τα προ­βλή­μα­τα του λαού με τη θέση και τη δρά­ση του για την ανα­γέν­νη­ση της ταξι­κής πάλης, την ανα­συ­γκρό­τη­ση του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, την κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία που παλεύ­ει να απο­σπά­σει κατα­κτή­σεις, συγκε­ντρώ­νει και μαζι­κο­ποιεί, ώστε να δυνα­μώ­νει ο αγώ­νας για την πραγ­μα­τι­κή ανα­τρο­πή, την εργα­τι­κή εξου­σία. Το ΚΚΕ έχει σήμε­ρα, πολύ περισ­σό­τε­ρο από κάθε άλλη περί­ο­δο, ισχυ­ρές απο­δεί­ξεις που εδρά­ζο­νται και στις εμπει­ρί­ες του ελλη­νι­κού λαού, των λαών στην Ευρώ­πη, παγκό­σμια. Εχει τη δυνα­τό­τη­τα να πεί­σει, να επι­δρά­σει, να προ­βλη­μα­τί­σει για τη σημα­σία που έχει ο καθη­με­ρι­νός αγώ­νας για τα οξυ­μέ­να λαϊ­κά προ­βλή­μα­τα να κατευ­θύ­νε­ται και να εντάσ­σε­ται στον αγώ­να για την εργα­τι­κή εξου­σία, σε αντί­θε­ση με τη λογι­κή του δήθεν «μικρό­τε­ρου κακού» που οδη­γεί στον αφο­πλι­σμό του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, στην υπο­χώ­ρη­ση και χει­ρα­γώ­γη­ση. Από την άπο­ψη αυτή είναι απα­ραί­τη­τη και πολύ­τι­μη η ανά­δει­ξη της ιστο­ρι­κής πεί­ρας, άρα και η μελέ­τη του Δοκι­μί­ου Ιστο­ρί­ας του Κόμ­μα­τος, βεβαί­ως και οι σύγ­χρο­νες επεξεργασίες.

Το ΚΚΕ δεν υπο­τι­μά τον εξαι­ρε­τι­κά αρνη­τι­κό συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων, επε­ξερ­γά­ζε­ται την εξει­δί­κευ­ση της στρα­τη­γι­κής για την ανά­πτυ­ξη του ταξι­κού αγώ­να ανά χώρο, ανά τμή­μα της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών δυνά­με­ων, με επί­κε­ντρο την προ­βο­λή και διεκ­δί­κη­ση των σύγ­χρο­νων κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, με ανα­πό­σπα­στο στό­χο η ανερ­χό­με­νη λαϊ­κή πάλη θετι­κά να δια­φο­ρο­ποιεί τον συσχε­τι­σμό, στοι­χείο του οποί­ου είναι και η απόρ­ρι­ψη του «ρεα­λι­σμού» της ενσω­μά­τω­σης και υπο­τα­γής του κινήματος.

Η άνο­δος της ιδε­ο­λο­γι­κής στάθ­μης του Κόμ­μα­τος, και της συλ­λο­γι­κής και της ατο­μι­κής, η συνε­χής μελέ­τη και αφο­μοί­ω­ση των επε­ξερ­γα­σιών που απαι­τού­νται, η βελ­τί­ω­ση της καθο­δη­γη­τι­κής δου­λειάς και της λει­τουρ­γί­ας των ΚΟΒ, απο­τε­λούν βασι­κό όρο ώστε να απο­κτή­σου­με μεγα­λύ­τε­ρη ικα­νό­τη­τα, επι­τε­λι­κό­τη­τα, απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα, για να μπο­ρού­με να δρού­με από κοι­νού με εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις που δεν συμ­φω­νούν με το Πρό­γραμ­μά μας, να συμ­βάλ­λου­με στην οργά­νω­ση του αγώ­να σε όλες τις συν­θή­κες, σε καμπές, είτε ανό­δου είτε προ­σω­ρι­νής υποχώρησης.

Απο­τε­λούν βασι­κό όρο, για να διε­ξά­γου­με την ιδε­ο­λο­γι­κή δια­πά­λη με πιο εύστο­χο, εκλαϊ­κευ­τι­κό τρό­πο, να ωθού­με με τις θέσεις και την αγω­νι­στι­κή πρω­το­πό­ρα στά­ση μας σε μεγα­λύ­τε­ρη λαϊ­κή πρω­το­βου­λία και μαχη­τι­κό­τη­τα. Να οικο­δο­μού­με γερές ΚΟΒ και γερές Οργα­νώ­σεις της ΚΝΕ σε όλους τους κρί­σι­μους χώρους δου­λειάς, Εκπαί­δευ­σης, σε κλά­δους σημα­ντι­κούς, σε εργα­τι­κές — λαϊ­κές γειτονιές.

Σήμε­ρα, μπο­ρού­με να πρω­το­στα­τή­σου­με, με καλύ­τε­ρους όρους, ώστε να κατα­νο­εί­ται πλα­τύ­τε­ρα η ανεκ­με­τάλ­λευ­τη ακό­μα πραγ­μα­τι­κή δύνα­μη του κοι­νού οργα­νω­μέ­νου αγώ­να της εργα­τι­κής τάξης και των μεσαί­ων στρω­μά­των που αγω­νιούν για την επι­βί­ω­σή τους, όπως επί­σης των νέων και των γυναι­κών, ενά­ντια στην προ­πα­γάν­δα και την ίδια την πολι­τι­κή της παθη­τι­κό­τη­τας, της αδρά­νειας, της μοι­ρο­λα­τρί­ας, της ενσω­μά­τω­σης, ενά­ντια σε όλες τις αυτα­πά­τες ότι το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα μπο­ρεί να εξανθρωπιστεί.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ’
Η πορεία του εργα­τι­κού — συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος και η δρά­ση των Κομμουνιστών 

Η όλη προ­συ­νε­δρια­κή συζή­τη­ση επι­βε­βαί­ω­σε και εμπλού­τι­σε τις βασι­κές εκτι­μή­σεις και τα συμπε­ρά­σμα­τα που έθε­σε η ΚΕ με τις Θέσεις της στο 3ο κεί­με­νο. Δικαιο­λο­γη­μέ­να την προ­συ­νε­δρια­κή συζή­τη­ση απα­σχό­λη­σαν κυρί­ως ζητή­μα­τα που αφο­ρούν το κίνη­μα της εργα­τι­κής τάξης και τη δρά­ση των κομ­μου­νι­στών σε αυτό.

Η ΚΕ προ­τεί­νει στο 21ο Συνέ­δριο να ψηφί­σου­με ξεχω­ρι­στή Από­φα­ση — ντο­κου­μέ­ντο για την κατά­στα­ση της εργα­τι­κής τάξης, του κινή­μα­τός της, τα καθή­κο­ντα των κομ­μου­νι­στών σε αυτό και για την προ­ώ­θη­ση της κοι­νω­νι­κής συμμαχίας.

Τα βασι­κά θέμα­τα που η ΚΕ επι­κε­ντρώ­νει στην εισή­γη­σή της προς το 21ο Συνέ­δριο είναι τα εξής:

Με βάση την κλα­δι­κή κατά­τα­ξη της εργα­τι­κής τάξης και τη δυνα­μι­κή των κλά­δων, αλλά και τη σχε­τι­κή σημα­σία τους, εκτι­μά­με ως κλά­δους αυξη­μέ­νης σημα­σί­ας για το ερχό­με­νο διά­στη­μα στους οποί­ους πρέ­πει να δώσου­με βάρος:

• Τη μετα­ποί­η­ση, με ιδιαί­τε­ρη έμφα­ση στους μεγά­λους χώρους, σε Τρό­φι­μα, Φάρ­μα­κο, Μέταλ­λο. Επί­σης στους βιο­μη­χα­νι­κούς κλά­δους της Ενέρ­γειας και στον υπο-κλά­δο των Κατα­σκευών μεγά­λης κλί­μα­κας — δημό­σιων έργων που υπη­ρε­τούν τις μετα­φο­ρές και την του­ρι­στι­κή ανά­πτυ­ξη της επό­με­νης περιόδου.
• Τον κομ­βι­κό για το σύνο­λο της οικο­νο­μί­ας κλά­δο των Μεταφορών/logistics και τις εν γένει μετα­φο­ρές (θαλάσ­σιες, ενα­έ­ριες, χερ­σαί­ες κ.λπ.). Επι­ση­μαί­νου­με τη μεγά­λη σημα­σία του κλά­δου της δια­νο­μής εμπο­ρευ­μά­των (ταχυ­με­τα­φο­ρές) στις νέες συνθήκες.
• Τον κλά­δο των Τηλεπικοινωνιών/Πληροφορικής, τον αυξη­μέ­νο ρόλο των τεχνι­κών για τη δια­σφά­λι­ση της τηλερ­γα­σί­ας κ.λπ. Τον κλά­δο των επι­στη­μο­νι­κών — τεχνι­κών υπη­ρε­σιών, των Μέσων Μαζι­κής Ενη­μέ­ρω­σης και της οπτι­κο­α­κου­στι­κής παρα­γω­γής που ανα­μέ­νε­ται να αυξη­θούν το επό­με­νο διά­στη­μα. Τους κλά­δους Υγεί­ας, Παι­δεί­ας, Επι­σι­τι­σμού — Του­ρι­σμού, με έμφα­ση στις μεγά­λες μονά­δες και τον κλά­δο του Εμπορίου.

Η ΚΕ θεω­ρεί ότι ιδιαί­τε­ρα πρέ­πει να προσέξουμε:

• Την εξει­δί­κευ­ση της δου­λειάς μας στις μισθω­τές εργα­ζό­με­νες, στην πιο ολο­κλη­ρω­μέ­νη παρέμ­βα­ση στα ζητή­μα­τα του εργά­σι­μου χρό­νου, των ευέ­λι­κτων εργα­σια­κών σχέ­σε­ων και της τηλερ­γα­σί­ας, στην κατάλ­λη­λη επε­ξερ­γα­σία πλαι­σί­ων πάλης σε κλά­δους με υψη­λό­τε­ρους μισθούς απ’ τον μέσο όρο και ταυ­τό­χρο­να το αντι­πά­λε­μα της εργο­δο­τι­κής και κυβερ­νη­τι­κής επι­δί­ω­ξης για μεί­ω­ση του μέσου μισθού. Να προ­ω­θή­σου­με τη διά­τα­ξη δυνά­με­ων σε σχε­τι­κά νέους κλά­δους και υπο-κλά­δους που παρου­σιά­ζουν δυνα­μι­κή ανά­πτυ­ξη, όπως το ηλε­κτρο­νι­κό εμπό­ριο, τα logistics, κατα­σκευ­ές μεγά­λων έργων κ.ά., στην ανα­βάθ­μι­ση της παρέμ­βα­σης στους κλά­δους επι­στη­μο­νι­κών — τεχνι­κών υπη­ρε­σιών, Παι­δεί­ας καθώς και Πολι­τι­σμού, στη βελ­τί­ω­ση του σχε­δια­σμού της παρέμ­βα­σής μας στην πολύ μεγά­λη κατη­γο­ρία μισθω­τών που δου­λεύ­ουν σε μικρές και πολύ μικρές επι­χει­ρή­σεις, στην εξει­δί­κευ­ση της δου­λειάς μας στους μισθω­τούς μετα­νά­στες καθώς και στον σχε­δια­σμό της πολύ­μορ­φης παρέμ­βα­σης στους ανέρ­γους και ιδιαί­τε­ρα στους μακρο­χρό­νια ανέρ­γους που θα αυξηθούν.

Η κατά­στα­ση του εργα­τι­κού — συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος, όσον αφο­ρά στο σημε­ρι­νό επί­πε­δο συν­δι­κα­λι­στι­κής οργά­νω­σης και συμ­με­το­χής, είναι ιστο­ρι­κά στο χαμη­λό­τε­ρο επί­πε­δο, με κύρια ευθύ­νη σε αυτό να βαραί­νουν και ο ρόλος της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, γενι­κό­τε­ρα η παρέμ­βα­ση του εργο­δο­τι­κού, κυβερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, το πρό­βλη­μα του πολυ­κερ­μα­τι­σμού του κινή­μα­τος και άλλα που ανα­φέ­ρο­νται ανα­λυ­τι­κά στις Θέσεις της ΚΕ.

Η ΚΕ δεν υπο­τι­μά καθό­λου την τερά­στια δου­λειά που έγι­νε από όλο το Κόμ­μα, από τα καθο­δη­γη­τι­κά όργα­να, από τους χρε­ω­μέ­νους συντρό­φους στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, από την ΚΝΕ, ασχέ­τως αν τοπο­θε­τού­μα­στε με αυστη­ρό τρό­πο στις αδυ­να­μί­ες μας και τη δύσκο­λη κατά­στα­ση στο κίνημα.

Το Κόμ­μα έχει υπο­χρέ­ω­ση να βλέ­πει τις υπο­κει­με­νι­κές αδυ­να­μί­ες, όσο κι αν εκτι­μά θετι­κά συνο­λι­κά την πορεία του. Δεν κρύ­βου­με τις αδυ­να­μί­ες μας, τις κοι­τά­ζου­με κατά­μα­τα και τις αντι­με­τω­πί­ζου­με. Δεν επι­τρέ­πε­ται ως κόμ­μα επα­να­στα­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας να υπο­τι­μά­με ελλεί­ψεις και προ­βλή­μα­τα, να επα­να­παυό­μα­στε στις «δάφ­νες» της μεγά­λης προ­σπά­θειας που κάνου­με αναμ­φί­βο­λα σε πολύ δύσκο­λες και αντί­ξο­ες συνθήκες.

Αυτό που κάνου­με είναι να βλέ­που­με καθα­ρά τα όποια προ­βλή­μα­τα, να ανα­δει­κνύ­ου­με τα θετι­κά ώστε αυτά να γενι­κεύ­ο­νται και ταυ­τό­χρο­να να παίρ­νου­με μέτρα ώστε να μην επα­να­λαμ­βά­νο­νται αρνη­τι­κές πλευρές.

Το κύριο που πρέ­πει σήμε­ρα να θέσου­με επι­τα­κτι­κά είναι τα ζητή­μα­τα του προ­σα­να­το­λι­σμού, οι τρό­ποι και μέθο­δοι δου­λειάς και παρέμ­βα­σης, πώς υλο­ποιεί­ται στην πρά­ξη η γραμ­μή μας στο κίνη­μα. Εστιά­ζου­με σε ορι­σμέ­να βασι­κά ζητή­μα­τα και εκτιμήσεις.

1. ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΡΙΕΣ ΣΥΝΕΒΑΛΑΝ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣΤο εργα­τι­κό — συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα την προη­γού­με­νη δεκα­ε­τία δέχτη­κε ακό­μη μεγα­λύ­τε­ρο πλήγ­μα. Βάθυ­νε η υπο­χώ­ρη­ση, όχι μόνο στο ρεφορ­μι­στι­κό συντε­χνια­κό περιε­χό­με­νο δρά­σης και ενσω­μά­τω­σης της πλειο­ψη­φί­ας των Συν­δι­κά­των στις στρα­τη­γι­κές επι­διώ­ξεις του κεφα­λαί­ου, αλλά και στην οργα­νω­τι­κή του υπό­στα­ση και υπο­δο­μή. Στους βασι­κούς κλά­δους τα Συν­δι­κά­τα, μια σει­ρά από δευ­τε­ρο­βάθ­μιες οργα­νώ­σεις, παρα­μέ­νουν δεμέ­να με το εργο­δο­τι­κό και κυβερ­νη­τι­κό τμή­μα που ηγε­μο­νεύ­ει στη ΓΣΕΕ, που απο­τε­λεί έναν μηχα­νι­σμό συν­διοί­κη­σης, δια­χεί­ρι­σης των εργο­δο­τι­κών και κρα­τι­κών αξιώ­σε­ων και συμ­φε­ρό­ντων, έναν καθα­ρά γρα­φειο­κρα­τι­κό μηχα­νι­σμό προ­ώ­θη­σης του κοι­νω­νι­κού εται­ρι­σμού. Στον δημό­σιο τομέα οι συν­δι­κα­λι­στι­κές οργα­νώ­σεις βρί­σκο­νται επί­σης χει­ρα­γω­γη­μέ­νες από μια επε­ξερ­γα­σμέ­νη συντε­χνια­κή ρεφορ­μι­στι­κή τακτι­κή από την ΑΔΕΔΥ. Με ευθύ­νη των αστι­κών πολι­τι­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών τους δυνά­με­ων επε­κτά­θη­καν τα φαι­νό­με­να απο­διορ­γά­νω­σης, νοθεί­ας κι εξα­γο­ράς, δια­μόρ­φω­σαν πιο επι­θε­τι­κή γραμ­μή και πρα­κτι­κή απέ­να­ντι στις ταξι­κές δυνά­μεις, στο πλαί­σιο θωρά­κι­σης του συστή­μα­τος, των εργο­δο­τι­κών συμφερόντων.

Η κατά­στα­ση αυτή όμως δεν είναι καθο­λι­κή και σε καμιά περί­πτω­ση ορι­στι­κή. Το ΚΚΕ συνέ­βα­λε καθο­ρι­στι­κά ώστε ένα σημα­ντι­κό τμή­μα της εργα­τι­κής τάξης να αντι­στέ­κε­ται και να δεί­χνει εξαι­ρε­τι­κά στοι­χεία αντο­χής, κρά­τη­σε ζωντα­νή την αξία της αγω­νι­στι­κής συν­δι­κα­λι­στι­κής οργά­νω­σης, συγκρό­τη­σε δυνά­μεις, ανα­σύ­ντα­ξε Συν­δι­κά­τα, δια­παι­δα­γώ­γη­σε μια νέα γενιά αγω­νι­στών με γραμ­μή ενά­ντια στους καπι­τα­λι­στές και το κρά­τος τους, τους πολυ­πλό­κα­μους μηχα­νι­σμούς που δια­θέ­τει, τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες του. Η ακό­μα πιο άσχη­μη κατά­στα­ση του εργα­τι­κού — συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος στην Ευρώ­πη και στα άλλα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη θα είχε γενι­κευ­τεί και στην Ελλά­δα εάν η δρά­ση του ΚΚΕ, των μελών του μαζί με άλλους αγω­νι­στές στα Συν­δι­κά­τα, με το ΠΑΜΕ, δεν αντι­πά­λευαν, δεν έβα­ζαν εμπό­δια, δεν δια­μόρ­φω­ναν ένα ισχυ­ρό ανά­χω­μα σε αντι­πα­ρά­θε­ση με την επε­ξερ­γα­σμέ­νη στρα­τη­γι­κή του κεφαλαίου.

Εχου­με συγκε­ντρώ­σει σημα­ντι­κή θετι­κή και αρνη­τι­κή πεί­ρα στην επε­ξερ­γα­σία της γραμ­μής μας, έχου­με δια­μορ­φώ­σει μια κρί­σι­μη υπο­δο­μή ως Κόμ­μα και δύνα­μη μέσα στο κίνη­μα για να δώσου­με τη μάχη να αλλά­ξου­με τη σημε­ρι­νή κατάσταση.

Φυσι­κά δεν απο­σπό­μα­στε και από τους αντι­κει­με­νι­κούς παρά­γο­ντες που έχουν συμ­βά­λει στην απο­μά­κρυν­ση από τη συλ­λο­γι­κή οργά­νω­ση και δρά­ση. Βέβαια, αυτές και άλλες μεγά­λες δυσκο­λί­ες δεν τις επι­ση­μαί­νου­με μοι­ρο­λα­τρι­κά, αδιέ­ξο­δα. Θεω­ρού­με ότι η συνει­δη­το­ποί­η­ση όλων αυτών είναι στοι­χείο ατσα­λώ­μα­τος του Κόμ­μα­τος για να ανε­βά­ζου­με τις απαι­τή­σεις για την ικα­νό­τη­τα δρά­σης μας, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας συνε­χώς την πίε­ση που ασκεί η συνει­δη­το­ποί­η­ση του αρνη­τι­κού συσχε­τι­σμού, προς την ενσω­μά­τω­ση σε αυτόν ή προς στον υπο­κει­με­νι­σμό ότι η παρέμ­βα­ση του Κόμ­μα­τος είναι ο μονα­δι­κός παρά­γο­ντας για την ανα­τρο­πή του.

Συνυ­πο­λο­γί­ζου­με τις αντι­κει­με­νι­κές συν­θή­κες, που υπάρ­χουν έτσι κι αλλιώς, με τον υπο­κει­με­νι­κό παρά­γο­ντα, δηλα­δή το Κόμ­μα και το κίνη­μα που μπο­ρούν να επι­δρά­σουν και να αλλά­ξουν τη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση των αρνη­τι­κών συσχετισμών.

2. ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ, ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΠΛΑΙΣΙΩΝ ΠΑΛΗΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Η προ­σπά­θεια για την οργά­νω­ση της πάλης, τη δια­μόρ­φω­ση αιτη­μά­των και διεκ­δι­κή­σε­ων με το κίνη­μα σε υπο­χώ­ρη­ση αλλά σε συν­θή­κες νέας αύξη­σης του βαθ­μού εκμε­τάλ­λευ­σης, είναι μια σύν­θε­τη δια­δι­κα­σία που απαι­τεί συνε­χή μελέ­τη, ζωντα­νή επα­φή με τους χώρους δου­λειάς και ανα­γκαί­ες προ­σαρ­μο­γές, τέτοιες που να απο­κα­λύ­πτουν τους σχε­δια­σμούς του κεφα­λαί­ου και των κυβερ­νή­σε­ών του, τα αδιέ­ξο­δα του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, αλλά και χωρίς να χάνε­ται η παρα­μι­κρή δυνα­τό­τη­τα που εμφα­νί­ζε­ται για να συσπει­ρώ­νο­νται εργα­ζό­με­νοι, να ενώ­νο­νται και να μπαί­νουν στον συλ­λο­γι­κό αγώνα.

Στη φάση που βρι­σκό­μα­στε είναι ανά­γκη να περά­σει ως προ­σα­να­το­λι­σμός στη μέθο­δο της καθο­δη­γη­τι­κής δρά­σης ότι για τη δια­μόρ­φω­ση των διεκ­δι­κη­τι­κών πλαι­σί­ων πάλης απαι­τεί­ται να έχου­με δεσμούς με όλα τα τμή­μα­τα της εργα­τι­κής τάξης μέσα στη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση, να γνω­ρί­ζου­με τις ανά­γκες και τα προ­βλή­μα­τά τους, χωρίς να ενσω­μα­τω­θού­με ούτε να αφο­μοιω­θού­με, υπο­λο­γί­ζο­ντας παντού το επί­πε­δο, την πεί­ρα στον κλά­δο και τον χώρο δουλειάς.

Να συμ­βάλ­λου­με περισ­σό­τε­ρο στο να μπο­λιά­ζε­ται το κίνη­μα με το πλαί­σιο για τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες της εργα­τι­κής — λαϊ­κής οικο­γέ­νειας. Κι όταν λέμε σύγ­χρο­νες ανά­γκες, εννο­ού­με όλα όσα αφο­ρούν όλες τις πτυ­χές της ανθρώ­πι­νης ζωής, όπως ο μισθός, οι συν­θή­κες δου­λειάς, ο ελεύ­θε­ρος χρό­νος, η ψυχα­γω­γία, η φυσι­κή αγω­γή, ο αθλη­τι­σμός, οι δια­κο­πές, η μόρ­φω­ση, η δημό­σια υγεία, η πρό­λη­ψη και απο­κα­τά­στα­ση της υγεί­ας, η κατοι­κία, η αξιο­ποί­η­ση των τεχνο­λο­γιών για την κοι­νω­νι­κή ασφά­λεια από φυσι­κά φαι­νό­με­να κ.λπ., ως αιτή­μα­τα και κατεύ­θυν­ση πάλης που συμ­βάλ­λει να κατα­νο­εί­ται και η ανά­γκη της νέας κοινωνίας.

Το εργα­τι­κό και γενι­κό­τε­ρα το λαϊ­κό κίνη­μα, σε συνερ­γα­σία με το γυναι­κείο κίνη­μα και το φοι­τη­τι­κό και μαθη­τι­κό κίνη­μα, πρέ­πει να δυνα­μώ­σουν την παρέμ­βα­σή τους σε ζητή­μα­τα όπως η σεξουα­λι­κή παρε­νό­χλη­ση και κακο­ποί­η­ση που εμφα­νί­ζο­νται σε χώρους εργα­σί­ας, εκπαί­δευ­σης, αθλη­τι­σμού και αλλού, όμως ακό­μα είναι πιο δύσκο­λο ένας εργαζόμενος/εργαζόμενη, να μπο­ρεί να τα καταγ­γεί­λει ανοι­κτά, κάτω από το φόβο της από­λυ­σης, της τιμω­ρί­ας. Να δυνα­μώ­σει ακό­μα πιο πολύ η παρέμ­βα­ση απέ­να­ντι σε όλες τις μορ­φές ρατσι­σμού, που αφο­ρούν μετα­νά­στες, πρό­σφυ­γες, ξένους εργά­τες και εργά­τριες, ανι­σο­τι­μί­ες και δια­κρί­σεις με βάση το φύλο, την εθνι­κή προ­έ­λευ­ση, τη θρη­σκεία, τον σεξουα­λι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό. Πρό­κει­ται για υπαρ­κτά προ­βλή­μα­τα που εκδη­λώ­νο­νται σε όλες τις πλευ­ρές της κοι­νω­νι­κής ζωής. Δεν είναι καθό­λου τυχαίο ότι το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα συνει­δη­τά προ­βάλ­λει αυτά τα σοβα­ρά κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα απο­κλει­στι­κά σαν ζητή­μα­τα νοο­τρο­πί­ας και ανα­χρο­νι­σμών, απο­σπα­σμέ­να από τις γενι­κό­τε­ρες κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κές και πολι­τι­στι­κές συν­θή­κες. Τα ανά­γουν στην αστι­κή και μικρο­α­στι­κή λογι­κή του ατο­μι­κού δικαιω­μα­τι­σμού, ώστε να μπουν στο περι­θώ­ριο του κοι­νω­νι­κού και πολι­τι­κού προ­βλη­μα­τι­σμού οι πολύ­μορ­φες επι­πτώ­σεις της ταξι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης και χει­ρα­γώ­γη­σης στα κοι­νω­νι­κά και κατά συνέ­πεια στα ατο­μι­κά δικαιώ­μα­τα, στην καθη­με­ρι­νή ζωή, στην οικο­γέ­νεια, στις ανθρώ­πι­νες σχέσεις.

Συνο­λι­κά, η πάλη για τις σύγ­χρο­νες λαϊ­κές ανά­γκες δίνει τη δυνα­τό­τη­τα να προ­σα­να­το­λί­ζε­ται η πάλη ενά­ντια στις πραγ­μα­τι­κές αιτί­ες, δεί­χνο­ντας τα όρια του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, φωτί­ζο­ντας τις δυνα­τό­τη­τες και τους όρους για να ικα­νο­ποι­η­θούν. Εμείς επι­διώ­κου­με αυτό να γίνει υπό­θε­ση της εργα­τι­κής τάξης και των σύμ­μα­χων κοι­νω­νι­κών δυνά­με­ων. Η υιο­θέ­τη­σή του δεν θα γίνε­ται μια κι έξω. Θα υιο­θε­τού­νται στην αρχή ίσως πλευ­ρές, αιχ­μές, θα κλι­μα­κώ­νε­ται, θα υπάρ­χουν και πισω­γυ­ρί­σμα­τα ανά­λο­γα με την πορεία της ταξι­κής πάλης και την επί­δρα­σή της στην προ­ώ­θη­ση της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας. Η συνο­λι­κή διεκ­δί­κη­σή του θα γίνε­ται στην πορεία της ταξι­κής πάλης, πιο εμφα­νούς βελ­τί­ω­σης του συσχε­τι­σμού, πολύ περισ­σό­τε­ρο βέβαια σε συν­θή­κες κλο­νι­σμού της αστι­κής εξου­σί­ας και οπωσ­δή­πο­τε επα­να­στα­τι­κής ανόδου.

Αρα, είναι μεγά­λη απλού­στευ­ση να θεω­ρού­με ότι η υιο­θέ­τη­ση ενός πολύ προ­ω­θη­μέ­νου πλαι­σί­ου πάλης στο σύνο­λό του, από μόνο του, είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για την παρέμ­βα­ση των κομ­μου­νι­στών σε ένα σωμα­τείο ή για το ξεκί­νη­μα ενός αγώ­να. Γι’ αυτόν ακρι­βώς τον λόγο κατά δια­στή­μα­τα εξει­δι­κεύ­ου­με τα αιτή­μα­τα, τις διεκ­δι­κή­σεις, παίρ­νο­ντας υπό­ψη τις συνθήκες.

Με την επί­δρα­ση της πρω­το­πό­ρας δου­λειάς των κομ­μου­νι­στών είναι σήμε­ρα απα­ραί­τη­το να μπει πολύ μεγα­λύ­τε­ρο μέρος της εργα­τι­κής τάξης στη δια­δι­κα­σία διεκ­δί­κη­σης βασι­κών της δικαιω­μά­των: Του στα­θε­ρού ημε­ρή­σιου χρό­νου εργα­σί­ας και της μεί­ω­σής του, της κυρια­κά­τι­κης αργί­ας, του μερο­κά­μα­του και του μισθού, της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης, των συν­θη­κών υγεί­ας και ασφά­λειας της εργα­σί­ας κ.ά. Με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα να ξεπε­ρά­σου­με το να απευ­θυ­νό­μα­στε με γενι­κό­λο­γα συν­θή­μα­τα και στό­χους ή να περιο­ρί­ζου­με τη δική μας παρέμ­βα­ση στα όρια που θέτει ο αρνη­τι­κός συσχε­τι­σμός μέσα στο κίνη­μα ή σε μια κινητοποίηση.

Τα στε­λέ­χη και μέλη του Κόμ­μα­τος που δρουν μέσα στις γραμ­μές του εργα­τι­κού — συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος, με την πρω­το­πό­ρα δρά­ση τους, οφεί­λουν να κατα­κτούν την ικα­νό­τη­τα να διε­ξά­γουν την ιδε­ο­λο­γι­κή δια­πά­λη ζωντα­νά με όρους μαζι­κού κινή­μα­τος, απευ­θυ­νό­με­νοι σε εργα­τι­κές δυνά­μεις που δύσκο­λα απο­βάλ­λουν τις εμπε­δω­μέ­νες φιλε­λεύ­θε­ρες, αστι­κές, σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές και οπορ­του­νι­στι­κές αντι­λή­ψεις. Η δια­πά­λη μέσα στις συν­δι­κα­λι­στι­κές οργα­νώ­σεις επι­διώ­κου­με να στη­ρί­ζει τα κρι­τή­ρια επι­λο­γής των αιτη­μά­των, να απο­κα­λύ­πτει τον μηχα­νι­σμό της εκμε­τάλ­λευ­σης, να εμπλου­τί­ζει και να βαθαί­νει τον αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό — αντι­μο­νο­πω­λια­κό χαρα­κτή­ρα της πάλης, να συμ­βάλ­λει στην οργά­νω­ση και ενερ­γή συμ­με­το­χή των εργα­ζο­μέ­νων, να αντι­με­τω­πί­ζει, όσο εξαρ­τά­ται από τα μέλη και στε­λέ­χη του Κόμ­μα­τος, τη ρεφορ­μι­στι­κή — κυβερ­νη­τι­κή ή συν­δι­κα­λι­στι­κή — οπορ­του­νι­στι­κή επί­δρα­ση. Η παρέμ­βα­σή μας να σημα­δεύ­ει τον ταξι­κό αντί­πα­λο και όχι μόνο την εκά­στο­τε κυβέρ­νη­ση, να καλ­λιερ­γεί την ανά­γκη διεύ­ρυν­σης του αγώ­να για ευρύ­τε­ρα δικαιώ­μα­τα και ανά­γκες, για σύν­θε­ση δια­φο­ρε­τι­κών μετώ­πων πάλης, όπως στην Υγεία, στην Παι­δεία κ.λπ.

Η γραμ­μή αυτή δεν έχει καμία σχέ­ση με τη λαθε­μέ­νη αντί­λη­ψη ότι «οι μικροί αγώ­νες με τους οποί­ους κυρί­ως πρέ­πει να ασχο­λού­μα­στε θα φέρουν και τους μεγά­λους αγώ­νες». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρό­κει­ται για την άλλη όψη του ίδιου νομί­σμα­τος που οδη­γεί σε στρέ­βλω­ση της γραμ­μής και σε εναλ­λάξ δεξιά ή «αρι­στε­ρή» απόκλιση.

3. ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Η ΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΒΑΘΜΟΥ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

Η άνο­δος του βαθ­μού οργά­νω­σης της εργα­τι­κής τάξης είναι ένα σύν­θε­το ζήτη­μα, συν­δυα­σμός πολ­λών παρα­γό­ντων, προ­ϋ­πο­θέ­τει τη συμ­με­το­χή της στην πάλη και την ιδε­ο­λο­γι­κή επί­δρα­ση του Κόμ­μα­τος. Πάνω σε αυτό το έδα­φος μπο­ρεί να σπά­ει η ηττο­πά­θεια, να δια­μορ­φώ­νε­ται αγω­νι­στι­κή πεί­ρα. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό τώρα, με το νέο αντερ­γα­τι­κό έκτρω­μα και τη διευ­θέ­τη­ση του εργά­σι­μου χρό­νου, το πώς ο καπι­τα­λι­στής εξα­σφα­λί­ζει την από­σπα­ση μεγα­λύ­τε­ρης υπε­ρα­ξί­ας, μεγα­λώ­νο­ντας την καπι­τα­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση, αφο­ρά κατευ­θεί­αν την καρ­διά του συστή­μα­τος και αυτό είναι που ως κομ­μου­νι­στι­κή πρω­το­πο­ρία πρέ­πει να δεί­χνου­με στους εργά­τες και τις εργάτριες.

Είναι ταξι­κές διεκ­δι­κή­σεις που μπο­ρεί να οδη­γούν σε άνο­δο της πάλης, στη βελ­τί­ω­ση της οργά­νω­σης και δεν είναι σωστό να αντι­με­τω­πί­ζου­με μηχα­νι­στι­κά και ανε­πε­ξέρ­γα­στα αυτά τα αιτή­μα­τα μέσα στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα. Ούτε είναι σωστό να δου­λεύ­ου­με σαν να απο­κλεί­ου­με εκ των προ­τέ­ρων ότι η άνο­δος της ταξι­κής πάλης και της ανα­σύ­ντα­ξης δεν θα έχει κανέ­να απο­τέ­λε­σμα, ταυ­τί­ζο­ντας ακό­μα και την ανα­κού­φι­ση ή άμε­σες οικο­νο­μι­κές διεκ­δι­κή­σεις με τις ριζι­κές ανα­τρο­πές για τις οποί­ες παλεύ­ου­με και είναι ζητού­με­νο η συνει­δη­το­ποί­η­σή τους από την εργα­τι­κή τάξη.

Εχει μεγα­λώ­σει η μάζα νέων ανθρώ­πων οι οποί­οι εργά­ζο­νται χωρίς να έχουν γνω­ρί­σει Συλ­λο­γι­κή Σύμ­βα­ση Εργα­σί­ας και άλλα δικαιώ­μα­τα προη­γού­με­νων γενε­ών και αυτή είναι η μεγά­λη πλειο­ψη­φία. Κατά κανό­να το ύψος και οι τρό­ποι αμοι­βής εδρά­ζο­νται σε μια παν­σπερ­μία ευέ­λι­κτων μορ­φών εργα­σί­ας, οι ατο­μι­κές συμ­βά­σεις κυριαρ­χούν. Η δια­μόρ­φω­ση πλαι­σί­ου που να καλύ­πτει, να ενώ­νει και να συστρα­τεύ­ει το σύνο­λο των εργα­ζο­μέ­νων είναι πιο σύν­θε­τη κι απαι­τη­τι­κή δου­λειά, ενώ έρχε­ται συνε­χώς στο προ­σκή­νιο η ανά­γκη να διεκ­δι­κη­θεί από το εργα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα απο­φα­σι­στι­κά η γενι­κή μεί­ω­ση των ωρών εργα­σί­ας, μειώ­νο­ντας τον ημε­ρή­σιο εργά­σι­μο χρό­νο με ταυ­τό­χρο­νη αύξη­ση των μισθών κατο­χυ­ρω­μέ­νων σε ΣΣΕ.

Μέσα σε αυτήν την αντι­κει­με­νι­κή κατά­στα­ση βρι­σκό­μα­στε αντι­μέ­τω­ποι και με κάποια σχη­μα­το­ποί­η­ση και σε προ­σω­ρι­νό εγκλω­βι­σμό σε παλαιό­τε­ρα αιτή­μα­τα. Η ανα­γκαία προ­σαρ­μο­γή συνα­ντά δυσκο­λί­ες κατα­νό­η­σης, η γενι­κή αρνη­τι­κή κατά­στα­ση και οι δικές μας αδυ­να­μί­ες δεν μας επι­τρέ­πουν πάντα να οργα­νώ­σου­με σε κλα­δι­κό επί­πε­δο την πάλη με στα­θε­ρό­τη­τα, όπως π.χ. αξιο­ποιώ­ντας τη διερ­γα­σία της συσπεί­ρω­σης 530 Συν­δι­κά­των με αίτη­μα την υπο­γρα­φή Εθνι­κής Συλ­λο­γι­κής Σύμ­βα­σης Εργα­σί­ας και την αύξη­ση στους μισθούς.

Αντί­στοι­χα, καθο­δη­γη­τι­κά ζητή­μα­τα μας απα­σχό­λη­σαν στην παρέμ­βα­σή μας και σε άλλα προ­βλή­μα­τα που αφο­ρούν το σύνο­λο των εργα­τι­κών και λαϊ­κών δυνά­με­ων, όπως είναι η Κοι­νω­νι­κή Ασφά­λι­ση, το μέτω­πο της Υγεί­ας, τα χρέη. Πριν από την παν­δη­μία, αλλά και κατά την εκδή­λω­σή της, ανοί­ξα­με το θέμα για την κατά­στα­ση του δημό­σιου συστή­μα­τος Υγεί­ας, των διεκ­δι­κή­σε­ων για το Δημό­σιο Νοσο­κο­μεια­κό Σύστη­μα Υγεί­ας και την Πρω­το­βάθ­μια Φρο­ντί­δα Υγεί­ας (ΠΦΥ), για την επί­τα­ξη του ιδιω­τι­κού τομέα.

Εγι­νε προ­σπά­θεια να ανα­πτυ­χθούν κινη­το­ποι­ή­σεις που συνέ­βα­λαν στην αλλα­γή συσχε­τι­σμού σε σωμα­τεία σε μεγά­λες δημό­σιες μονά­δες Υγεί­ας, στην Ομο­σπον­δία Νοσο­κο­μεια­κών Για­τρών, αλλά και να συντο­νι­στούν εργα­τι­κά σωμα­τεία, δυνά­μεις στους ΕΒΕ, Σύλ­λο­γοι της ΟΓΕ, Αγρο­τι­κοί Σύλλογοι.

Είναι ζητού­με­νο όμως ακό­μα η αντι­με­τώ­πι­ση της γενι­κο­λο­γί­ας, της μηχα­νι­στι­κής μετα­φο­ράς της θέσης του Κόμ­μα­τος για την ΠΦΥ σε κινη­το­ποι­ή­σεις κυρί­ως σε γει­το­νιές με Κέντρα Υγεί­ας και Ιατρεία του ΕΟΠΥΥ, τα οποία δεν είχαν για­τρούς, νοση­λευ­τές, υπο­δο­μές κ.ά., και χωρίς αυτά να εντάσ­σο­νται πάντα στο διεκ­δι­κη­τι­κό πλαί­σιο σε κάθε συγκε­κρι­μέ­νο χώρο, με απο­τέ­λε­σμα η κινη­το­ποί­η­ση να γίνε­ται αντι­λη­πτή περισ­σό­τε­ρο ως μια προ­πα­γαν­δι­στι­κή ενέρ­γεια ή ως μια καταγ­γε­λία και όχι ως μια οργα­νω­μέ­νη προ­σπά­θεια που επι­διώ­κει τη μέγι­στη συσπεί­ρω­ση των φορέ­ων του μαζι­κού κινή­μα­τος της περιο­χής, της κινη­το­ποί­η­σης του λαού και της νεολαίας.

Απαι­τεί καλή και βαθιά γνώ­ση των προ­βλη­μά­των και επε­ξερ­γα­σία των επι­χει­ρη­μά­των που ανα­δει­κνύ­ουν τις αιτί­ες τους και συμ­βάλ­λουν στη συσπεί­ρω­ση εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων στον αγώ­να σύγκρου­σης με τη στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου και τις πολι­τι­κές των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων, συμ­βάλ­λουν στην ανά­δει­ξη του άλλου δρό­μου ανά­πτυ­ξης και την ανα­γκαιό­τη­τα της πάλης σε αυτό το δρόμο.

Εδώ κρί­νε­ται και η ικα­νό­τη­τα των κομ­μου­νι­στών να διευ­ρύ­νουν και να εμπλου­τί­ζουν την κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κή πεί­ρα που απο­κτούν οι εργα­ζό­με­νοι από τη συμ­με­το­χή τους στην πάλη, να μπο­λιά­ζουν με τις θέσεις του Κόμ­μα­τος, με ριζο­σπα­στι­κές ιδέ­ες που ενι­σχύ­ουν την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή κατεύ­θυν­ση του αγώνα.

4. ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΙΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

Δίνο­ντας τη μάχη για τη μαζι­κο­ποί­η­ση και την αλλα­γή συσχε­τι­σμών, ώστε κομ­μου­νι­στές και ριζο­σπά­στες αγω­νι­στές που δρουν από κοι­νού να εκλέ­γο­νται ως πλειο­ψη­φία στις διοι­κή­σεις Σωμα­τεί­ων, Ομο­σπον­διών, Εργα­τι­κών Κέντρων, για την οργά­νω­ση νέων εργα­τι­κών δυνά­με­ων, δεν απο­σπά­με την προ­σο­χή μας από το γεγο­νός της κυριαρ­χί­ας των αστι­κών δυνά­με­ων σε κλά­δους όπως Ενέρ­γεια, Μετα­φο­ρές, Τρά­πε­ζες, Τηλεπικοινωνίες.

Εγκαι­ρα συζη­τά­με συλ­λο­γι­κά τα απο­τε­λέ­σμα­τα της γραμ­μής που έχου­με επε­ξερ­γα­στεί, να δια­τη­ρού­με αλλά και να διευ­ρύ­νου­με μια στε­φά­νη σωμα­τεί­ων και μαζι­κών φορέ­ων γύρω από το ΠΑΜΕ, τα οποία δεν ανή­κουν στο ΠΑΜΕ, μέσα από μαζι­κές δια­δι­κα­σί­ες, με δια­πά­λη, με διαρ­κή προ­σπά­θεια. Οι φετι­νές απερ­για­κές κινη­το­ποι­ή­σεις της Πρω­το­μα­γιάς έδω­σαν τέτοια στοι­χεία. Αλλο­τε θα είναι περισ­σό­τε­ρα σωμα­τεία και φορείς, άλλο­τε λιγό­τε­ρα, επι­διώ­κο­ντας η κάθε πρω­το­βου­λία του ταξι­κού κινή­μα­τος να γίνε­ται αντι­κεί­με­νο δια­πά­λης με τις άλλες δυνά­μεις, να δημιουρ­γεί ρήγ­μα­τα. Το βασι­κό ζήτη­μα εδώ είναι η συνε­χής προ­σπά­θεια από­κτη­σης επα­φών, η οργά­νω­ση όλης της δρα­στη­ριό­τη­τας και δου­λειάς μας σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση, η έντα­ση της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής επι­κοι­νω­νί­ας και συζή­τη­σης, η εύστο­χη δια­πά­λη με τις διά­φο­ρες άλλες επι­δρά­σεις που δέχο­νται καται­γι­στι­κά όσοι και όσες κάνουν ένα βήμα απε­γκλω­βι­σμού, συμπό­ρευ­σης στο κίνημα.

Θετι­κές αλλα­γές στις διοι­κή­σεις σε Εργα­τι­κά Κέντρα δια­μόρ­φω­σαν ευνοϊ­κό­τε­ρες συν­θή­κες για την κλι­μά­κω­ση της πάλης και της διαπάλης.

Σε κάθε περί­πτω­ση, η δύνα­μη και η επιρ­ροή του ΚΚΕ σε κάθε κλά­δο και χώρο δου­λειάς είναι καθο­ρι­στι­κό στοι­χείο για να αλλά­ζει η κατά­στα­ση, απαι­τεί έγκαι­ρη πρό­βλε­ψη, στα­θε­ρό προ­σα­να­το­λι­σμό και σχέ­διο από τα καθο­δη­γη­τι­κά όργα­να και τις Κομ­μα­τι­κές Ομά­δες, γερούς δεσμούς με μάζες, ιδε­ο­λο­γι­κή πολι­τι­κή συγκρό­τη­ση, ικα­νό­τη­τα ελιγ­μών, τόλ­μη και πρω­το­βου­λία για να τα βγά­λου­με πέρα.

Μέσα και από αυτές τις ανα­με­τρή­σεις ανα­δεί­χτη­κε η δυνα­τό­τη­τα να συμπο­ρευ­τούν με τους κομ­μου­νι­στές και συν­δι­κα­λι­στές οι οποί­οι, άλλοι περισ­σό­τε­ρο άλλοι λιγό­τε­ρο, άντε­ξαν σε μεγά­λες πιέ­σεις, συμπο­ρεύ­τη­καν με τιμιό­τη­τα, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας στους κομ­μου­νι­στές ότι μπο­ρούν να οργα­νώ­σουν με συνέ­πεια τον αγώ­να και να υπε­ρα­σπι­στούν τα συμ­φέ­ρο­ντα των εργα­ζο­μέ­νων. Ανα­γνώ­ρι­σαν και εμπι­στεύ­τη­καν την παρέμ­βα­ση για να αλλά­ξει η άσχη­μη κατά­στα­ση του εργα­τι­κού — συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος, την πάλη κόντρα στην εργο­δο­τι­κή μέγ­γε­νη που χει­ρα­γω­γεί τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγεσίες.

Μέσα από αυτήν τη δια­δι­κα­σία παλεύ­ου­με και για τη διεύ­ρυν­ση των δυνά­με­ων, της επιρ­ρο­ής του ΠΑΜΕ. Ταυ­τό­χρο­να, ανοί­γου­με μέτω­πο με την υπο­κρι­σία πολι­τι­κών δυνά­με­ων που κυβέρ­νη­σαν, κυβερ­νούν ή επι­διώ­κουν συμ­με­το­χή σε κυβέρ­νη­ση, που προ­βάλ­λουν συν­θή­μα­τα όπως «έξω τα κόμ­μα­τα από τα συν­δι­κά­τα», μιλούν για «κομ­μα­τι­κούς εγκά­θε­τους συν­δι­κα­λι­στές», όταν τα ίδια δρουν μέσα στο κίνη­μα με τα δικά τους στε­λέ­χη, γνω­στούς εργα­το­πα­τέ­ρες, από κοι­νού με την μεγαλοεργοδοσία.

5. ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΣΧΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Την περί­ο­δο της παν­δη­μί­ας (από τον Μάρ­τη του 2020 έως σήμε­ρα ακό­μα) βρε­θή­κα­με σε μια πρω­τό­γνω­ρη κατά­στα­ση όπου έπρε­πε να συνε­χι­στεί η δρά­ση του Κόμ­μα­τος μέσα στην εργα­τι­κή τάξη και να σχε­δια­στεί η απά­ντη­ση του εργα­τι­κού κινή­μα­τος στην αστι­κή πολι­τι­κή που θυσιά­ζει τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες για να δια­σφα­λι­στούν η λει­τουρ­γία του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, η κερ­δο­φο­ρία των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Η πεί­ρα που απο­κτή­θη­κε από την κλι­μά­κω­ση στο περιε­χό­με­νο και τις μορ­φές πάλης, σε συν­θή­κες περιο­ρι­σμών στην κυκλο­φο­ρία, φόβου κι εμπο­δί­ων στη μαζι­κή πολι­τι­κή πάλη, είναι κρί­σι­μη για τη συνέ­χεια. Η συγκε­ντρω­μέ­νη πεί­ρα που έχου­με από κινη­το­ποι­ή­σεις δεί­χνει ότι είναι πολύ σημα­ντι­κό το Κόμ­μα με τη δρά­ση των στε­λε­χών και μελών του να έχει την πρω­το­βου­λία, όχι μόνο στην ανά­δει­ξη ζητη­μά­των, αλλά και στη μαζι­κή παρέμ­βα­ση μέσα στους εργα­ζό­με­νους, για να βάζει από την αρχή σε σωστή βάση τα αιτή­μα­τα, σχέ­διο και προ­σα­να­το­λι­σμό ανε­ξάρ­τη­τα από τη διά­στα­ση που θα πάρουν.

Αφο­ρά και τη στά­ση μας σε απα­ραί­τη­τες μαζι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις, σε απερ­για­κές συγκε­ντρώ­σεις κλά­δων που οργα­νώ­νο­νται από Ομο­σπον­δί­ες και πολύ περισ­σό­τε­ρο από πρω­το­βάθ­μια σωμα­τεία, ώστε οι κομ­μου­νι­στές με τους οπα­δούς και τους συν­δι­κα­λι­στές που συσπει­ρώ­νο­νται στο ΠΑΜΕ να παρεμ­βαί­νουν συμ­με­τέ­χο­ντας στο μπλοκ των σωμα­τεί­ων τους. Σε τέτοια ζητή­μα­τα πρα­κτι­κής έκφρα­σης της γραμ­μής μας στο κίνη­μα είναι λάθος ο εγκλω­βι­σμός σε σχη­μα­το­ποι­ή­σεις και η αντι­γρα­φή περι­πτώ­σε­ων όπου ο δια­χω­ρι­σμός κρί­νε­ται και στον τόπο και τον χρό­νο μιας συγκέ­ντρω­σης. Χωρίς αυτό φυσι­κά να μας οδη­γεί στην αντί­θε­τη σχη­μα­το­ποί­η­ση και να κατα­ντά η κινη­το­ποί­η­ση «σού­πα», χάριν μιας άμορ­φης και με απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή γραμ­μή «ενό­τη­τας».

Τα ζητή­μα­τα της έντα­σης της κρα­τι­κής κατα­στο­λής, της εργο­δο­τι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας στους χώρους δου­λειάς, της επί­θε­σης στα συν­δι­κα­λι­στι­κά δικαιώ­μα­τα, στα δικαιώ­μα­τα των προ­σφύ­γων και των μετα­να­στών, δεν τα αντι­με­τω­πί­ζου­με ξεκομ­μέ­να από τη συνο­λι­κή αντι­δρα­στι­κο­ποί­η­ση του συστή­μα­τος και τη συνο­λι­κή πολι­τι­κή υλο­ποί­η­σης των στρα­τη­γι­κών στό­χων του κεφα­λαί­ου, είναι συμπλή­ρω­μά τους. Γι’ αυτό θεω­ρού­με ότι είναι ζητή­μα­τα που πρέ­πει να μπουν στην προ­με­τω­πί­δα της πάλης του ταξι­κά προ­σα­να­το­λι­σμέ­νου εργα­τι­κού κινή­μα­τος, της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας. Η υπε­ρά­σπι­ση των λαϊ­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών δικαιω­μά­των στη­ρί­ζε­ται στην οργα­νω­μέ­νη απει­θαρ­χία, στην ακύ­ρω­ση στην πρά­ξη των αντι­δρα­στι­κών νόμων και την απο­κά­λυ­ψη του ρόλου σε αυτούς που τους δια­τή­ρη­σαν και τους επε­ξέ­τει­ναν κατά τη διάρ­κεια της δικής τους κυβερ­νη­τι­κής θητεί­ας (ΣΥΡΙΖΑ και ΜέΡΑ25 ως μέλη των κυβερ­νή­σε­ων 2015 — 2019, ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ παλιό­τε­ρα), ενώ η Ελλη­νι­κή Λύση ούτως ή άλλως έχει στην προ­με­τω­πί­δα της την έντα­ση της καταστολής.

Ο αγώ­νας αυτός πρέ­πει να ενι­σχύ­ει τον συνο­λι­κό αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό — αντι­μο­νο­πω­λια­κό προ­σα­να­το­λι­σμό της πάλης, την ανά­δει­ξη της ταξι­κής ουσί­ας της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας, κόντρα σε λογι­κές που απο­σπούν την κατα­στο­λή από τον χαρα­κτή­ρα του αστι­κού κρά­τους, ενι­σχύ­ο­ντας τα κάλ­πι­κα διλήμ­μα­τα «πρό­ο­δος — συντή­ρη­ση» και διευ­κο­λύ­νο­ντας αυτα­πά­τες της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης. Στον αγώ­να αυτό έχουν θέση όλοι και όλες.

Το ΚΚΕ δεν υπο­τι­μά καμιά μορ­φή πάλης σε συν­θή­κες μη επα­να­στα­τι­κές, όπως είναι οι σημε­ρι­νές. Χωρίς κοι­νο­βου­λευ­τι­κές αυτα­πά­τες, αξιο­ποιεί τον κάθε εκλο­γι­κό αγώ­να, την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή του δύνα­μη για να δια­φω­τί­ζει τον λαό, να απο­κα­λύ­πτει σχέ­δια σε βάρος του, να βάζει όσο το δυνα­τό περισ­σό­τε­ρα εμπό­δια σε αντι­λαϊ­κά μέτρα, ανά­λο­γα και με τον εκά­στο­τε συσχε­τι­σμό της ταξι­κής πάλης. Επι­διώ­κει να δυνα­μώ­νει πριν απ’ όλα η ταξι­κή πάλη, να κατα­νο­εί­ται απ’ όλο και περισ­σό­τε­ρους η ανά­γκη συνο­λι­κής σύγκρου­σης και ανατροπής.

6. ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

Αγώ­νας με επι­τυ­χία ήταν, είναι και θα είναι δύσκο­λο να ανα­πτυ­χθεί αν δεν πατά­ει με γερή οργά­νω­ση μέσα σε κάθε επι­χεί­ρη­ση. Επι­διώ­κου­με τα κλα­δι­κά σωμα­τεία να συμ­βάλ­λουν κυρί­ως στην οργά­νω­ση μέσα σε μεγά­λους χώρους δου­λειάς, να συνε­νώ­νουν την πάλη με τα σωμα­τεία στις μεγά­λες επι­χει­ρή­σεις σε κάθε κλά­δο και να συντο­νί­ζο­νται τα συν­δι­κά­τα των δια­φο­ρε­τι­κών κλάδων.

Μπο­ρού­με να συγκε­κρι­με­νο­ποι­ή­σου­με κατά κλά­δο αυτόν τον προ­σα­να­το­λι­σμό. Οπου υπάρ­χουν σωμα­τεία ανα­πτύσ­σου­με πρω­το­πό­ρα δρά­ση, ακό­μα κι αν οι δυνά­μεις μας είναι ελά­χι­στες. Δια­φο­ρε­τι­κά, παίρ­νου­με την πρω­το­βου­λία, συζη­τώ­ντας με τους εργα­ζό­με­νους, για τη δημιουρ­γία κλα­δι­κών και επι­χει­ρη­σια­κών σωμα­τεί­ων που μπο­ρούν να συνε­νώ­νουν όλες τις κατη­γο­ρί­ες των εργα­ζο­μέ­νων μέσα στην κάθε επι­χεί­ρη­ση. Τέτοιοι χώροι είναι το συγκε­ντρω­μέ­νο λια­νι­κό εμπό­ριο (πολυ­κα­τα­στή­μα­τα, κλει­στά ή ανοι­κτά εμπο­ρι­κά κέντρα, σουπερμάρκετ),το μεγά­λο χον­δρι­κό εμπό­ριο, στον Του­ρι­σμό με εκα­το­ντά­δες ξενο­δο­χεία, στη βιο­μη­χα­νία μετα­ποί­η­σης τρο­φί­μων κ.ά. Οπου κι όσο δεν θα υπάρ­χουν σωμα­τεία, να πρω­το­στα­τού­με στην κατεύ­θυν­ση και συγκρό­τη­σης Επι­τρο­πών Αγώ­να Εργα­ζο­μέ­νων που θα απο­τε­λούν το πρό­πλα­σμα σωματείων.

Η ανά­πτυ­ξη σε αρκε­τούς κλά­δους επι­φέ­ρει αλλα­γές που πρέ­πει να ληφθούν υπό­ψη στη διά­τα­ξη του συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος. Γιμ αυτό χρειά­ζε­ται να μελε­τή­σου­με και να δου­λέ­ψου­με παρα­πέ­ρα με κλά­δους, όπως η Ενέρ­γεια, οι Μετα­φο­ρές, τα logistics, οι Τηλε­πι­κοι­νω­νί­ες και η Πλη­ρο­φο­ρι­κή, η Ανα­κύ­κλω­ση, το Μέταλ­λο κ.λπ.

Στη­ρί­ζου­με και προ­ω­θού­με νέες μορ­φές οργά­νω­σης, δίπλα στα σωμα­τεία, που θα αγκα­λιά­σουν το μεγά­λο τμή­μα των εργα­ζο­μέ­νων, που βρί­σκε­ται στην «επι­σφά­λεια», με διαρ­κή κινη­τι­κό­τη­τα, χωρίς κλα­δι­κή συνεί­δη­ση. Οι κομ­μου­νι­στές, αγω­νι­ζό­με­νοι με άλλους εργα­ζό­με­νους, επι­διώ­κουν να τους πεί­σουν για την πολι­τι­κή μας πρό­τα­ση, άρα να κάνουν βήμα­τα πάλης σε τέτοια κατεύ­θυν­ση. Και όταν δια­μορ­φώ­νο­νται επι­τρο­πές ή νέα σωμα­τεία, με ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη έντα­ση επι­διώ­κου­με να διευ­ρύ­νουν τις επα­φές, ώστε να προ­σχω­ρούν ή να τα στη­ρί­ζουν εργα­ζό­με­νοι που αρχι­κά δεν ήθε­λαν ή δίσταζαν.

Ορι­σμέ­νες πρω­το­βου­λί­ες οργά­νω­σης και συλ­λο­γι­κής δρά­σης είναι τα στέ­κια και οι λέσχες εργα­ζο­μέ­νων και νεο­λαί­ας, τα στέ­κια Ελλή­νων και Μετα­να­στών εργα­τών που λει­τουρ­γούν στο πλαί­σιο της αλλη­λεγ­γύ­ης, της συλ­λο­γι­κής έκφρα­σης και δρά­σης, της εκμά­θη­σης της ελλη­νι­κής γλώσ­σας σε μετα­νά­στες εργά­τες και πρό­σφυ­γες, που μπο­ρεί να μην είναι μορ­φές οργά­νω­σης μέσα στην επί­ση­μη διάρ­θρω­ση του συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος, αλλά μπο­ρούν να ενώ­σουν τους εργα­ζό­με­νους, να τους δια­παι­δα­γω­γή­σουν στη συλ­λο­γι­κή οργά­νω­ση. Αυτό θα δώσει ώθη­ση και στα σωμα­τεία και θα επι­δρά­σει θετι­κά στη μαζι­κο­ποί­η­σή τους, στον βαθ­μό που συντο­νί­ζουν τη δρά­ση τους και ασχο­λού­νται ενερ­γά με όλα τα ζητή­μα­τα που αφο­ρούν την εργα­τι­κή — λαϊ­κή οικο­γέ­νεια και τη νεολαία.

Υπάρ­χει πλή­θος ζητη­μά­των που και στους χώρους δου­λειάς, και στους χώρους της κατοι­κί­ας μπο­ρεί να ανοί­ξουν μαζί με τα προ­βλή­μα­τα στη δου­λειά. Μέσα από δρά­σεις των εργα­τι­κών σωμα­τεί­ων μέσα στους χώρους εργα­σί­ας κι έξω από αυτούς, επί­σης των συλ­λό­γων, των συντο­νι­στι­κών επι­τρο­πών στις γει­το­νιές, στις πόλεις και τα χωριά, με θέμα­τα πολι­τι­σμού (μου­σι­κή, θέα­τρο, βιβλίο), αλλη­λεγ­γύ­ης, αθλη­τι­κές διορ­γα­νώ­σεις, ομα­δι­κές εκδρο­μές, γλέ­ντια, εκδη­λώ­σεις για τα παι­διά των εργα­ζο­μέ­νων και τόσα άλλα, επι­διώ­κο­ντας στον ελεύ­θε­ρο χρό­νο των εργα­ζο­μέ­νων να γίνουν κυψέ­λες δρά­σης και πολύ­πλευ­ρης παρέμβασης.

7. ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΣΕ ΕΔΑΦΟΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΒΑΣΗ

Η πεί­ρα όλα αυτά τα τελευ­ταία χρό­νια έδει­ξε ότι προ­κύ­πτει η δυνα­τό­τη­τα συγκρό­τη­σης συντο­νι­στι­κών επι­τρο­πών εργα­τι­κών σωμα­τεί­ων με άλλους φορείς του κινή­μα­τος ή επι­τρο­πών αγώ­να σε πόλεις και συνοικίες.

Στην προ­συ­νε­δρια­κή δια­δι­κα­σία έγι­νε μια ορι­σμέ­νη συζή­τη­ση για τις λαϊ­κές επι­τρο­πές, για τις οποί­ες μιλού­σα­με σε προη­γού­με­να Συνέ­δρια. Κι εδώ ισχύ­ει ότι η σχη­μα­το­ποί­η­ση μιας πεί­ρας που προ­κύ­πτει στο κίνη­μα είναι λάθος. Ως ένα βαθ­μό, οι λαϊ­κές επι­τρο­πές ξεκί­νη­σαν ως «πόδια», όπως λέγα­με, της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας στη συνοι­κία και όχι ως μια τοπι­κή κίνη­ση ή νέος μαζι­κός φορέ­ας. Τελι­κά, δεν εξε­λί­χτη­καν έτσι, είτε για­τί δεν υπήρ­χαν δυνα­τό­τη­τες να πατή­σου­με σε εργα­τι­κά σωμα­τεία, σε συλ­λό­γους αυτο­α­πα­σχο­λου­μέ­νων λόγω συσχε­τι­σμού, είτε για­τί δεν συζη­τή­θη­κε παντού ολο­κλη­ρω­μέ­να, ώστε να υπάρ­χει αντι­κει­με­νι­κά εικό­να αν μπο­ρού­σαν να συγκρο­τη­θούν ή όχι. Βέβαια, η ζωή έδω­σε και τη μορ­φή λαϊ­κών επι­τρο­πών, που ξεκί­νη­σαν να αντι­με­τω­πί­ζουν υπαρ­κτά προ­βλή­μα­τα, όπως τις δια­κο­πές ρεύ­μα­τος, νερού, πλει­στη­ρια­σμών πρώ­της κατοι­κί­ας, χρε­ών σε τρά­πε­ζες, στην εφο­ρία και κατα­σχέ­σε­ων, ασι­τία και πεί­να συναν­θρώ­πων μας, έλλει­ψη ιατρι­κής περί­θαλ­ψης και προ­στα­σί­ας της υγεί­ας με τα κοι­νω­νι­κά ιατρεία που δημιουρ­γή­θη­καν, λαϊ­κά φρο­ντι­στή­ρια για τα παι­διά φτω­χών οικο­γε­νειών και άλλες μορ­φές αλλη­λεγ­γύ­ης στη γει­το­νιά, στον κλά­δο και αλλού, σε συν­θή­κες αλλε­πάλ­λη­λων μνη­μο­νί­ων και βαθιάς κρίσης.

Και στην πιο πρό­σφα­τη χρο­νι­κή περί­ο­δο, η ίδια η ζωή έδω­σε νέες μορ­φές που δίνουν νέα πεί­ρα, την οποία μελε­τή­σα­με. Μας έφε­ρε μπρο­στά στις συντο­νι­στι­κές επι­τρο­πές σωμα­τεί­ων και άλλων φορέ­ων ή επι­τρο­πών αγώ­να για μεγά­λα λαϊ­κά προ­βλή­μα­τα και μάλι­στα με πολύ θετι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα στις περισ­σό­τε­ρες περι­πτώ­σεις στη μαζι­κο­ποί­η­ση του αγώ­να, αλλά και ως σχε­τι­κά πιο στα­θε­ρές μορ­φές συντο­νι­σμέ­νης δρά­σης σε σχέ­ση με τις άμορ­φες συνά­ξεις, τις δήθεν «συνε­λεύ­σεις βάσης», τις «ομά­δες πολι­τών» κ.λπ.

Ωστό­σο, δεν συνι­στούν στα­θε­ρή μορ­φή έκφρα­σης της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας, αν και συμ­βάλ­λουν στην κατα­νό­η­ση της σημα­σί­ας της. Ομως, δεν θα πρέ­πει να υπάρ­ξει εφη­συ­χα­σμός, ως προς την ειδι­κή δου­λειά για τη σημα­σία της κοι­νής δρά­σης της εργα­τι­κής τάξης με τα σύμ­μα­χα λαϊ­κά τμή­μα­τα μεσαί­ων στρω­μά­των, μέσω των κινη­μά­των τους όπου δρουν και οι κομ­μου­νι­στές. Χρειά­ζε­ται ειδι­κή δου­λειά μέσα στο Κόμ­μα και στο ταξι­κά προ­σα­να­το­λι­σμέ­νο εργα­τι­κό — συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα για να υιο­θε­τού­νται και κοι­νοί στό­χοι πάλης, παρά τις δια­φο­ρές που προ­κύ­πτουν από τη δια­φο­ρε­τι­κή θέση τους ως προς τα μέσα παρα­γω­γής κι επο­μέ­νως τις ταλα­ντεύ­σεις τους.

Το πώς προ­χω­ρούν οι ριζο­σπα­στι­κές συσπει­ρώ­σεις, η συμ­μα­χία στο κίνη­μα, χρειά­ζε­ται πολύ στε­νή παρα­κο­λού­θη­ση, εξά­γο­ντας συνε­χώς χρή­σι­μα συμπε­ρά­σμα­τα και διορ­θώ­νο­ντας πλευ­ρές όταν χρειά­ζε­ται. Περί­που το ίδιο κάνα­με και στους αγρό­τες με την ΠΑΣΥ, την Πανελ­λα­δι­κή Επι­τρο­πή των Μπλό­κων στη συνέ­χεια ή με την ΠΑΣΕΒΕ κ.α. στους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους των πόλε­ων. Βγά­ζου­με πεί­ρα και την κατα­θέ­του­με σε όλο το Κόμ­μα, απο­φα­σί­ζο­ντας πώς θα συνε­χί­σου­με, ώστε να γίνουν πιο θαρ­ρα­λέα βήμα­τα μπροστά.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ’
Η δου­λειά του ΚΚΕ στους συμ­μά­χους της εργα­τι­κής τάξης και η προ­ώ­θη­ση της κοι­νω­νι­κής συμμαχίας 

Ισχύ­ουν στο ακέ­ραιο οι Απο­φά­σεις της Πανελ­λα­δι­κής Συν­διά­σκε­ψης για την παρέμ­βα­ση του Κόμ­μα­τος στους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους (α/α) της πόλης και της Διευ­ρυ­μέ­νης Ολο­μέ­λειας της ΚΕ για τη δου­λειά στους βιο­πα­λαι­στές αγρό­τες. Το κύριο είναι να ανα­πτυ­χθεί η ικα­νό­τη­τα δου­λειάς, επι­λύ­ο­ντας συγκε­κρι­μέ­να προ­βλή­μα­τα καθο­δή­γη­σης, όπως είναι οι υπεύ­θυ­νοι στα Οργα­να, οι υπεύ­θυ­νοι σε Κομ­μα­τι­κές Ομά­δες, η συνο­λι­κή πρα­κτι­κή προ­ώ­θη­ση των καθη­κό­ντων και στόχων.

Στον προ­συ­νε­δρια­κό Διά­λο­γο, ουσια­στι­κά ως ένα βαθ­μό «χάθη­κε» στον προ­βλη­μα­τι­σμό το ζήτη­μα της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας, μέσα στο εύρος των θεμά­των που είχε το Κόμ­μα να συζητήσει.

Επι­ση­μαί­νου­με ορι­σμέ­να σημα­ντι­κά ζητή­μα­τα που χρειά­ζε­ται να ξεκα­θα­ρι­στούν στα Κομ­μα­τι­κά Οργα­να και στις Κομ­μα­τι­κές Οργανώσεις:

Πρώ­το: Ο προσ­διο­ρι­σμός των δυνά­μει συμ­μά­χων της εργα­τι­κής τάξης. Στην κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία εντάσ­σο­νται οι αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι των πόλε­ων και των κωμο­πό­λε­ων που έχουν χαρα­κτη­ρι­στι­κό την ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία μέσων παρα­γω­γής και ενδε­χο­μέ­νως περιο­ρι­σμέ­νο εμπο­ρευ­μα­τι­κό ή άλλης μορ­φής κεφά­λαιο, περιο­ρι­σμέ­νη από­σπα­ση υπεραξίας.

Η προ­σο­χή του Κόμ­μα­τος επι­κε­ντρώ­νε­ται στους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους της πόλης χωρίς προ­σω­πι­κό, εν γνώ­σει ότι μπο­ρεί να απα­σχο­λούν και μέλη της οικο­γέ­νειάς τους ή άλλο μη κατα­γε­γραμ­μέ­νο εργα­τι­κό δυνα­μι­κό, κυρί­ως σε επο­χι­κή βάση. Η Συν­διά­σκε­ψη ανέ­δει­ξε την ανά­γκη να προ­σα­να­το­λι­στού­με περισ­σό­τε­ρο και στα νέα τμή­μα­τα των αυτο­α­πα­σχο­λου­μέ­νων των πόλε­ων, όπως είναι οι επι­στή­μο­νες, καλ­λι­τέ­χνες, ορι­σμέ­νοι υγειο­νο­μι­κοί α/α κ.λπ.

Σε ό,τι αφο­ρά τους αγρό­τες, ιεραρ­χού­με την παρέμ­βα­σή μας σε αυτούς που δίνουν αγώ­να επι­βί­ω­σης ως ατο­μι­κοί αγρο­το­πα­ρα­γω­γοί, σε αυτούς δηλα­δή που εξαρ­τούν την επι­βί­ω­σή τους από την ενα­σχό­λη­σή τους με την αγρο­τι­κή παρα­γω­γή. Ενα τμή­μα τους μπο­ρεί να ενι­σχύ­ει το μερί­διό του στη συνο­λι­κή παρα­γω­γή, είτε επε­κτεί­νο­ντας τη δρα­στη­ριό­τη­τά του, είτε αλλά­ζο­ντας καλ­λιέρ­γειες, είτε προ­ω­θώ­ντας μια μικρή μετα­ποί­η­ση της παρα­γω­γής του, ανα­πα­ρά­γο­ντας όμως σχε­δόν το σύνο­λο των χρε­ών του μαζί με την ανα­πα­ρα­γω­γή του.

Δεύ­τε­ρο: Μέσω των κομ­μα­τι­κών δυνά­με­ών μας ‑οργα­νω­μέ­νων και οπα­δών- πρω­το­στα­τού­με στα κινή­μα­τα των αυτο­α­πα­σχο­λου­μέ­νων και των αγρο­τών, αντι­πα­λεύ­ο­ντας τη χει­ρα­γώ­γη­σή τους από τους καπι­τα­λι­στές που κυριαρ­χούν στις τρι­το­βάθ­μιες οργα­νώ­σεις των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων των πόλε­ων. Στη­ρί­ζου­με τα αιτή­μα­τα α/α και αγρο­τών σε σχέ­ση με την εξα­σφά­λι­ση του λαϊ­κού εισο­δή­μα­τος, τις συν­θή­κες ζωής τους κ.λπ., ανοί­γο­ντας με επι­χει­ρή­μα­τα τη σχέ­ση όλων αυτών των προ­βλη­μά­των με τους καπι­τα­λι­στι­κούς νόμους του αντα­γω­νι­σμού, της ανι­σό­με­τρης ανά­πτυ­ξης, της συγκε­ντρο­ποί­η­σης, την έκφρα­σή τους στο θεσμι­κό πλαί­σιο των κρα­τι­κών — κοι­νο­τι­κών προ­γραμ­μά­των, της ΚΑΠ κ.ά. Ολη αυτή η παρέμ­βα­ση, όχι μόνο ως αυτο­τε­λής κομ­μα­τι­κή αλλά και ως γραμ­μή πάλης μέσα στα κινή­μα­τα, απαι­τεί διαρ­κή ετοι­μό­τη­τα επε­ξερ­γα­σί­ας πλαι­σί­ων πάλης, συν­θη­μά­των και διεκ­δι­κή­σε­ων, με βάση την επι­και­ρό­τη­τα, μορ­φών οργά­νω­σης και αγώ­νων, αξιο­ποιώ­ντας δια­θέ­σεις, ανε­ξάρ­τη­τα από την πολι­τι­κή επιρ­ροή τέτοιων δυνά­με­ων, χωρίς εφη­συ­χα­σμό. Παρα­μέ­νει ζητού­με­νο, τα καθο­δη­γη­τι­κά όργα­να, οι Κομ­μα­τι­κές Ομά­δες, οι ΚΟΒ, να ανα­πτύ­ξουν τη συλ­λο­γι­κή ευθύ­νη τους στην παρα­πά­νω κατεύ­θυν­ση, ώστε να κατα­κτιέ­ται ένας τρό­πος δου­λειάς που να αγκα­λιά­ζει δυνά­μεις που ξεκι­νούν από δια­φο­ρε­τι­κές αφε­τη­ρί­ες, ωστό­σο συμ­φω­νούν σε ορι­σμέ­να βασι­κά ζητή­μα­τα και είναι δια­τε­θει­μέ­νοι να αγωνιστούν.

Το ζήτη­μα της αγω­νι­στι­κής μαζι­κής γραμ­μής συσπεί­ρω­σης με αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό — αντι­μο­νο­πω­λια­κό χαρα­κτή­ρα ή έστω της σπο­ράς ριζο­σπα­στι­κών ιδε­ών σε τέτοιες δυνά­μεις απαι­τεί έναν σχε­τι­κά μακρο­πρό­θε­σμο σχε­δια­σμό με εξει­δί­κευ­ση, ιεράρ­χη­ση βημά­των, προ­σαρ­μο­γές με βάση την επι­και­ρό­τη­τα. Είναι δια­δι­κα­σία σύν­θε­τη η στάθ­μη της παρέμ­βα­σης των κομ­μου­νι­στών, σε συν­δυα­σμό βέβαια με τα αντί­στοι­χα μέτρα για να βελ­τιώ­νο­νται η διο­χέ­τευ­ση και η εμβέ­λεια των θέσε­ών μας σε αυτά τα στρώματα.

Τρί­το: Καμιά μορ­φή συσπεί­ρω­σης ή καμιά κινη­μα­τι­κή μορ­φή δεν μπο­ρεί να έχει έναν χαρα­κτή­ρα νομο­τε­λεια­κό. Μια μορ­φή συσπεί­ρω­σης μπο­ρεί να παίρ­νει κατά δια­στή­μα­τα αντι­μο­νο­πω­λια­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά, άλλο­τε πιο αβα­θή, άλλο­τε με πιο προ­ω­θη­μέ­να αιτή­μα­τα. Η επι­λο­γή των εκά­στο­τε μορ­φών πανελ­λα­δι­κών συσπει­ρώ­σε­ων, με βάση και τον γενι­κό­τε­ρο συσχε­τι­σμό κυρί­ως σε τρι­το­βάθ­μιες συν­δι­κα­λι­στι­κές οργα­νώ­σεις, γίνε­ται με στό­χο τη συγκέ­ντρω­ση συν­δι­κα­λι­σμέ­νων, τη μαζι­κο­ποί­η­ση συλ­λό­γων, επι­τρο­πών αγώ­να, ομο­σπον­διών, τον συντο­νι­σμό της δρά­σης τους σε αντι­μο­νο­πω­λια­κή κατεύ­θυν­ση, που στην ουσία της έρχε­ται σε σύγκρου­ση με τις καπι­τα­λι­στι­κές νομο­τέ­λειες. Εχει αντι­κει­με­νι­κά την ανά­γκη της κοι­νής πάλης με το ταξι­κά προ­σα­να­το­λι­σμέ­νο εργα­τι­κό κίνη­μα, τη συμ­μα­χία με όλους τους κατα­πιε­σμέ­νους, τους εργά­τες, τους αγρό­τες, τους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους των πόλε­ων, τις γυναί­κες και τους νέους των λαϊ­κών οικογενειών.

Ολα αυτά είναι απο­τέ­λε­σμα μιας συνε­χούς πάλης, δρά­σης, επι­κοι­νω­νί­ας. Οι κομ­μου­νι­στές παλεύ­ουν για να συνει­δη­το­ποιού­νται ευρύ­τε­ρα τα κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα σύγκρου­σης με τα μονο­πώ­λια, τις κυβερ­νή­σεις, το κρά­τος, την ΕΕ, να απο­κα­λύ­πτο­νται οι συνέ­πειες από τη συμ­με­το­χή στο ΝΑΤΟ και τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς στην περιο­χή, γνω­ρί­ζο­ντας ότι δεν είναι εύκο­λη δια­δι­κα­σία ούτε ισό­βαθ­μη για όλους, έχει προ­ω­θη­τι­κά βήμα­τα αλλά και οπισθοχωρήσεις.

Τέταρ­το: Στο επί­κε­ντρο της προ­σο­χής μας πρέ­πει να είναι το να ανα­βαθ­μί­σου­με τη λει­τουρ­γία και τη μαζι­κο­ποί­η­ση των σωμα­τεί­ων και των ομο­σπον­διών στις διοι­κή­σεις των οποί­ων έχου­με την πλειο­ψη­φία, να ανοί­ξου­με νέους δρό­μους επα­φής και συσπεί­ρω­σης νέων δυνά­με­ων, σωμα­τεί­ων και ομο­σπον­διών, να ενι­σχύ­σου­με τις επα­φές με συν­δι­κα­λι­σμέ­νους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους, άλλους συν­δι­κα­λι­στές που δια­φο­ρο­ποιού­νται από τη γραμ­μή των ΓΣΕΒΕΕ — ΕΣΕΕ, να ενι­σχύ­σου­με τους δεσμούς με δευ­τε­ρο­βάθ­μιες ομο­σπον­δί­ες στις διοι­κή­σεις των οποί­ων πλειο­ψη­φούν δυνά­μεις επη­ρε­α­σμέ­νες από τις καπι­τα­λι­στι­κές δυνά­μεις αλλά συμ­φω­νούν σε ορι­σμέ­νο προ­σα­να­το­λι­σμό πάλης. Να παίρ­νου­με πρω­το­βου­λί­ες που να πυκνώ­νουν τις αγω­νι­στι­κές δρά­σεις και να συμ­βάλ­λουν στη συσπεί­ρω­ση νέων δυνάμεων.

Σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση προ­σα­να­το­λι­στή­κα­με και δοκι­μά­σα­με ορι­σμέ­νες νέες μορ­φές συντο­νι­σμού, σύμ­φω­να και με την από­φα­ση της Πανελ­λα­δι­κής Συν­διά­σκε­ψης. Σε επί­πε­δο Αττι­κής στη­ρί­ζου­με αυτήν την προ­σπά­θεια της Ομο­σπον­δί­ας Βιο­τε­χνι­κών Σωμα­τεί­ων Αττι­κής — ΟΒΣΑ.

Στους βιο­πα­λαι­στές αγρό­τες επι­διώ­κου­με την οργά­νω­ση των αγρο­τών που έχουν κίνη­τρο επι­βί­ω­σης ως αγρο­το­πα­ρα­γω­γοί, ανά χωριό ή ανά ομά­δα χωριών με τη μορ­φή Αγρο­τι­κού Συλ­λό­γου. Ενα πρώ­το βήμα μπο­ρεί να είναι η Επι­τρο­πή Αγώ­να, ιδιαί­τε­ρα σε φάση κινη­το­ποι­ή­σε­ων. Στό­χο έχου­με τη συγκρό­τη­ση Ομο­σπον­διών Αγρο­τι­κών Συλ­λό­γων σε επί­πε­δο νομού ή και γει­το­νι­κών νομών. Υπάρ­χει ορι­σμέ­νη πρό­ο­δος στη συγκρό­τη­ση νέων Αγρο­τι­κών Συλ­λό­γων, μαζι­κο­ποί­η­σης, αγω­νι­στι­κών παρεμ­βά­σε­ων κ.ά., αλλά υπάρ­χουν και σημα­ντι­κές περιο­χές στις οποί­ες δεν σημειώ­θη­κε ακό­μα καμία πρόοδος.

Με τις δυνά­μεις μας στη­ρί­ζου­με την Πανελ­λα­δι­κή Επι­τρο­πή των Μπλό­κων (ΠΕΜ) και το πλαί­σιο πάλης της, την προ­σπά­θεια ο πανελ­λα­δι­κός συντο­νι­σμός να εκφρά­ζε­ται με πιο στα­θε­ρές μορ­φές οργά­νω­σης και εναλ­λασ­σό­με­νες μορ­φές πάλης, στην κατεύ­θυν­ση διεύ­ρυν­σης του αγρο­τι­κού κινή­μα­τος, της συνε­χό­με­νης διεύ­ρυν­σης της συσπεί­ρω­σης σε αντι­μο­νο­πω­λια­κή, αντι-ΚΑΠ κατεύ­θυν­ση. Παλεύ­ου­με για την προ­ώ­θη­ση της κοι­νής δρά­σης με την εργα­τι­κή τάξη, τους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους των πόλε­ων, ως απο­τέ­λε­σμα της κατα­νό­η­σης από τα ίδια τα συν­δι­κα­λι­στι­κά όργα­να, από τους ίδιους τους συν­δι­κα­λι­σμέ­νους ότι έτσι ενι­σχύ­ε­ται ο αγώ­νας τους.

Οι κομ­μου­νι­στές έχουν την πεί­ρα ώστε να μη βλέ­πουν στα­τι­κά οποια­δή­πο­τε μορ­φή πανελ­λα­δι­κής συν­δι­κα­λι­στι­κής συσπεί­ρω­σης. Το κύριο είναι η κατα­νό­η­ση του πώς πρέ­πει να δου­λεύ­ου­με οι κομ­μου­νι­στές και να συμ­βάλ­λου­με στην οργά­νω­ση της πάλης.

Πέμ­πτο: Η προ­ώ­θη­ση της συμ­μα­χί­ας της εργα­τι­κής τάξης με τους α/α και τους αγρό­τες όπως την προσ­διο­ρί­σα­με, είναι πρώτ’ απ’ όλα καθή­κον των κομ­μου­νι­στών. Η κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία δεν μπο­ρεί να ανα­πτύσ­σε­ται εξαρ­χής, στο έδα­φος της απο­δο­χής των διεκ­δι­κή­σε­ων της εργα­τι­κής τάξης από τα λαϊ­κά τμή­μα­τα των μεσαί­ων στρω­μά­των ως ένδει­ξη αλλη­λεγ­γύ­ης ή για­τί σε τελευ­ταία ανά­λυ­ση και προ­ο­πτι­κή τα γενι­κά συμ­φέ­ρο­ντα της εργα­τι­κής τάξης ‑η κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία στα μέσα παρα­γω­γής- συνι­στούν την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο και για αυτές τις δυνά­μεις. Αν και είναι αντι­κει­με­νι­κά ηγε­τι­κή η θέση της εργα­τι­κής τάξης στη συμ­μα­χία, αυτή πραγ­μα­το­ποιεί­ται με ευθύ­νη της ιδε­ο­λο­γι­κής — πολι­τι­κής οργα­νω­μέ­νης πρω­το­πο­ρί­ας της, κατα­κτιέ­ται μέσα στην επα­να­στα­τι­κή κοι­νω­νι­κή πρά­ξη. Η κατά­κτη­σή της προ­ϋ­πο­θέ­τει την κατα­νό­η­ση της αντι­κει­με­νι­κής βάσης των ταλα­ντεύ­σε­ων των λαϊ­κών τμη­μά­των των μεσαί­ων στρω­μά­των, την υπο­μο­νή στην προ­σπά­θεια να κερ­δί­ζο­νται — να απο­σπώ­νται από την επί­δρα­ση των ανώ­τε­ρων μεσαί­ων στρω­μά­των και της τάξης των καπι­τα­λι­στών, προ­ϋ­πο­θέ­τει την πρω­το­πό­ρα αντί­λη­ψη και στά­ση για την υπε­ρά­σπι­ση των εισο­δη­μα­τι­κών και άλλων κοι­νω­νι­κών ανα­γκών τους σε καπι­τα­λι­στι­κές συνθήκες.

Τα σημα­ντι­κά κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα είναι η βάση για να ανα­πτυ­χθεί σε πιο στα­θε­ρή βάση η κοι­νή πάλη από εργα­τι­κά σωμα­τεία, Αγρο­τι­κούς Συλ­λό­γους, φορείς αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων, αλλά και Συλ­λό­γους και Ομά­δες Γυναι­κών της ΟΓΕ, φορείς επι­στη­μό­νων α/α, καλ­λι­τε­χνών, να συσπει­ρω­θούν μαθη­τές, φοι­τη­τές — σπου­δα­στές, να προ­ω­θη­θεί η κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία στην πρά­ξη. Ολα τα παρα­πά­νω προ­ϋ­πο­θέ­τουν ξεχω­ρι­στά σχε­δια­σμέ­νη και με τα ανά­λο­γα μέτρα (χρε­ώ­σεις στα Οργα­να, συγκρό­τη­ση ΚΟ, συζη­τή­σεις στις ΚΟΒ) υλο­ποί­η­ση της ιδε­ο­λο­γι­κής — πολι­τι­κής παρέμ­βα­σης στους αγρό­τες και τους αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους των πόλε­ων, την κεντρι­κή στή­ρι­ξή τους.

Εκτο: Σχε­τι­κά με τη σχέ­ση του Κόμ­μα­τος με το ριζο­σπα­στι­κό γυναι­κείο κίνημα.

Οι κομ­μου­νί­στριες συμ­με­τέ­χουν στους Συλ­λό­γους και τις Ομά­δες Γυναι­κών της ΟΓΕ. Είναι η ριζο­σπα­στι­κή γυναι­κεία πανελ­λα­δι­κή οργά­νω­ση που αντι­μά­χε­ται την ατα­ξι­κή προ­σέγ­γι­ση των ανι­σο­τι­μιών σε βάρος της γυναί­κας, τη μονό­πλευ­ρη προ­βο­λή των προ­βλη­μά­των που αντι­με­τω­πί­ζουν οι γυναί­κες σε επί­πε­δο νομο­θε­σί­ας και συμπε­ρι­φο­ράς εκ μέρους των ανδρών. Βεβαί­ως, η δρά­ση των κομ­μου­νι­στριών μέσα σ’ αυτήν τη μαζι­κή οργά­νω­ση δεν μπο­ρεί να θεω­ρεί ότι η συσπεί­ρω­ση των γυναι­κών γίνε­ται με βάση μια ενιαία πολι­τι­κή αντί­λη­ψη και πλή­ρη συνει­δη­το­ποί­η­ση της ταξι­κής ρίζας της ανι­σο­τι­μί­ας της γυναί­κας. Το ενο­ποι­η­τι­κό στοι­χείο είναι η αντι­κει­με­νι­κά κοι­νή βάση των προ­βλη­μά­των ανι­σο­τι­μί­ας και των σύγ­χρο­νων ανα­γκών των γυναι­κών εργα­τι­κής — λαϊ­κής έντα­ξης και κατα­γω­γής, η αγω­νι­στι­κή διεκ­δί­κη­σή τους, η συμ­με­το­χή στους εργα­τι­κούς — λαϊ­κούς αγώνες.

Εβδο­μο: Ειδι­κή δου­λειά απαι­τεί­ται στους νέους και τις νέες, που είτε είναι φοι­τη­τές-τριες, είτε μαθη­τές-τριες, είτε περι­πλα­νώ­με­νοι-ες στην αγο­ρά εργα­σί­ας, παί­ζουν ιδιαί­τε­ρο ρόλο στην ανα­συ­γκρό­τη­ση του εργα­τι­κού και ευρύ­τε­ρα του λαϊ­κού κινή­μα­τος, δυνα­μι­κά μετέ­χουν στη συμ­μα­χία, στο πλαί­σιο της τάξης ή των στρω­μά­των που ανή­κουν ή προ­έρ­χο­νται. Οι αγώ­νες, π.χ., που ανα­πτύ­χθη­καν συνο­λι­κά στο κίνη­μα στην Παι­δεία (σχο­λές, σχο­λεία) έχουν πιο έντο­νο το στοι­χείο της πρω­το­βου­λί­ας των δυνά­με­ων του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ, των φορέ­ων στους οποί­ους συμ­με­τέ­χουν οι κομ­μου­νι­στές. Φυσι­κά, πρό­κει­ται για πρω­το­βου­λία των κινή­σε­ων που δεν αφο­ρά πάντα το ίδιο επί­πε­δο κίνη­σης μαζών (μαθη­τι­κοί αγώ­νες, φοι­τη­τι­κά ξεσπά­σμα­τα, κινη­το­ποι­ή­σεις ιδιαί­τε­ρα ανα­πλη­ρω­τών εκπαι­δευ­τι­κών, συμ­με­το­χή γονιών σε εκπαι­δευ­τι­κά συλλαλητήρια).

Ομως ανα­δει­κνύ­ο­νται ορι­σμέ­να πιο μόνι­μα θετι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά στην αντί­λη­ψή μας για την παρέμ­βα­ση των κομ­μου­νι­στών στο κίνη­μα στους χώρους της Εκπαί­δευ­σης που χρειά­ζε­ται να δια­τη­ρη­θούν και να επε­κτα­θούν ως τρό­πος σκέ­ψης και δρά­σης. Αφο­ρά τη δρά­ση μας στα Γυμνά­σια, στα Λύκεια, στα ΕΠΑΛ, στις σχο­λές κατάρ­τι­σης και μαθη­τεί­ας, ειδι­κά για την επαγ­γελ­μα­τι­κή εκπαί­δευ­ση, καθώς και για το φοι­τη­τι­κό κίνημα.

Οι προ­σπά­θειες του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ μέσα στο φοι­τη­τι­κό κίνη­μα προ­ω­θή­θη­καν σε ιδιαί­τε­ρες συν­θή­κες, όμως απο­δεί­χτη­καν πολύ απαι­τη­τι­κό καθή­κον. Καθο­ρι­στι­κοί όροι για να γίνουν δια­κρι­τά βήμα­τα στην αγω­νι­στι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση του φοι­τη­τι­κού κινή­μα­τος σε αντι­μο­νο­πω­λια­κή — αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή κατεύ­θυν­ση απο­τε­λούν η ανά­πτυ­ξη των οργα­νω­μέ­νων δυνά­με­ών μας στα πανε­πι­στή­μια, η ενί­σχυ­ση της πολύ­πλευ­ρης ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής παρέμ­βα­σης σε σύν­δε­ση με το επι­στη­μο­νι­κό τους αντι­κεί­με­νο, η μελέ­τη της πεί­ρας από την παρέμ­βα­σή μας για ανά­πτυ­ξη αγω­νι­στι­κών διερ­γα­σιών τα προη­γού­με­να χρό­νια. Τα όποια θετι­κά βήμα­τα έγι­ναν έχουν τη σφρα­γί­δα των δυνά­με­ών μας, όμως δεν είναι στέ­ρεα. Το φοι­τη­τι­κό κίνη­μα εξα­κο­λου­θεί να βρί­σκε­ται σε βαθιά κρί­ση και υποχώρηση.

Δίνου­με τον βασι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό τόσο για τους μαθη­τές όσο και για τους φοι­τη­τές, ταυ­τό­χρο­να όμως είμα­στε με το βλέμ­μα στραμ­μέ­νο στο σύνο­λο της ζωής της νεο­λαί­ας. Για­τί η πάλη των μελών του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ, ιδιαί­τε­ρα μέσα στα κινή­μα­τα της νεο­λαί­ας, έχει αδιά­σπα­στο στοι­χείο τον αγώ­να για τη σύν­δε­ση της επαγ­γελ­μα­τι­κής, τεχνι­κής ή επι­στη­μο­νι­κής εκπαί­δευ­σης με το δικαί­ω­μα στην εργα­σία, με το δικαί­ω­μα στον πολι­τι­σμό και στον αθλη­τι­σμό, συνο­λι­κά τη δημιουρ­γι­κή και ποιο­τι­κή αξιο­ποί­η­ση του ελεύ­θε­ρου χρό­νου, της ανα­ψυ­χής, του δικαιώ­μα­τος στις δια­κο­πές κ.λπ., όπως και τον αγώ­να ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, στον οποίο οι νέοι πρώ­τοι γίνο­νται «κρέ­ας για τα κανό­νια των ιμπε­ρια­λι­στών». Επι­διώ­κου­με να απλω­θεί πιο πλα­τιά και πολύ­μορ­φη δρα­στη­ριό­τη­τα που θα έρχε­ται σε αντι­πα­ρά­θε­ση με τις συνέ­πειες της κυριαρ­χί­ας της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης και το ότι τα παρα­πά­νω είναι σήμε­ρα για πολ­λούς νέους και νέες πανά­κρι­βη «πολυ­τέ­λεια» ή χόμπι για όσους προ­λα­βαί­νουν. Θα κοντρά­ρε­ται και στην προ­σπά­θεια αξιο­ποί­η­σής τους με πολ­λούς τρό­πους για την προ­βο­λή των αξιών και των προ­τύ­πων του καπι­τα­λι­σμού, του αντα­γω­νι­σμού, της αστι­κής ιδεολογίας.

Από αυτήν την άπο­ψη είναι ανα­γκαία συνο­λι­κά η παρα­κο­λού­θη­ση των εξε­λί­ξε­ων και η παρέμ­βα­σή μας σε κεντρι­κό πολι­τι­κό επί­πε­δο. Ακό­μα πιο επι­τα­κτι­κό όμως είναι να θέσου­με στην προ­σο­χή μας πώς θα εντα­χθούν τα μέτω­πα αυτά στις διεκ­δι­κή­σεις του μαζι­κού κινή­μα­τος, πώς θα δου­λέ­ψου­με μέσα σε πολι­τι­στι­κούς, τοπι­κούς συλ­λό­γους, αθλη­τι­κά σωμα­τεία και χώρους άθλη­σης, πώς θα ανα­πτύ­ξου­με κι άλλο πρω­το­βου­λί­ες όπως στέ­κια πολι­τι­σμού για τη νεο­λαία και όχι μόνο, αθλη­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες που θα συσπει­ρώ­νουν δυνά­μεις, θα στέλ­νουν αγω­νι­στι­κό μήνυ­μα. Οι πρω­το­βου­λί­ες που σπο­ρα­δι­κά ανα­πτύσ­σου­με είναι ιδιαί­τε­ρα πετυ­χη­μέ­νες, δεν υπάρ­χει όμως ολο­κλη­ρω­μέ­νο σχέ­διο στην πλειο­ψη­φία των Οργανώσεων.

Οπωσ­δή­πο­τε ξεχω­ρι­στή θέση κατέ­χει η πάλη ενά­ντια στα ναρ­κω­τι­κά που δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί. Η πολι­τι­κή της αστι­κής τάξης απέ­να­ντι στο κοι­νω­νι­κό φαι­νό­με­νο της τοξι­κο­μα­νί­ας κινεί­ται στον άξο­να των πολι­τι­κών «νομι­μο­ποί­η­σης», κατα­στο­λής, «μεί­ω­σης της βλά­βης», γενί­κευ­σης της χορή­γη­σης υπο­κα­τά­στα­των ηρω­ί­νης, Χώρους Επο­πτευό­με­νης Χρή­σης, του αντιε­πι­στη­μο­νι­κού δια­χω­ρι­σμού των ναρ­κω­τι­κών σε «σκλη­ρά — μαλα­κά». Δηλα­δή, ουσια­στι­κά στη δια­χεί­ρι­ση του προ­βλή­μα­τος και όχι στην αντι­με­τώ­πι­σή του. Ως Κόμ­μα έχου­με κάνει βήμα­τα στην ενί­σχυ­ση του ιδε­ο­λο­γι­κού — πολι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού μετώ­που απέ­να­ντι στη διά­δο­ση των ναρ­κω­τι­κών και στον τρό­πο ζωής που αυτά συμβολίζουν.

Ολα αυτά τα ζητή­μα­τα έχουν άμε­ση σχέ­ση με τις κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κές διερ­γα­σί­ες που γίνο­νται στις συνει­δή­σεις, πρώτ’ απ’ όλα στις νεα­νι­κές, με την καπι­τα­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση και κατα­πί­ε­ση στους χώρους δου­λειάς, τη φτώ­χεια και την ανερ­γία, τα προ­βλή­μα­τα μόρ­φω­σης και υγεί­ας, των δια­προ­σω­πι­κών και άλλων σχέ­σε­ων, της δημιουρ­γι­κής αξιο­ποί­η­σης του ελεύ­θε­ρου χρό­νου, των δια­κο­πών, του πολι­τι­σμού και της καλ­λιέρ­γειας της αισθη­τι­κής, του αθλη­τι­σμού, των συλ­λο­γι­κών και ατο­μι­κών ελευ­θε­ριών κ.λπ.

Συνο­λι­κά, το Κόμ­μα ανα­λαμ­βά­νει μεγά­λα καθή­κο­ντα στην κατεύ­θυν­ση ανα­συ­γκρό­τη­σης του κινή­μα­τος της εργα­τι­κής τάξης, στη δια­μόρ­φω­ση προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων συγκρό­τη­σης της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας. Η ΚΕ εκτι­μά ότι μαζί με τις αρνη­τι­κές εξε­λί­ξεις υπάρ­χουν ταυ­τό­χρο­να και εφε­δρεί­ες στο κίνη­μα, διά­φο­ρες εστί­ες αντί­στα­σης, που πρέ­πει να βοη­θή­σου­με εμείς να βγουν στην επι­φά­νεια και να εκφρα­στούν με δυνα­μι­σμό. Μεγα­λώ­νει η ευθύ­νη του Κόμ­μα­τος, όλων των μελών και στε­λε­χών μας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η’
Το Κόμ­μα ως καθο­δη­γη­τής του επα­να­στα­τι­κού εργα­τι­κού κινή­μα­τος, της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας στην πάλη για τον Σοσια­λι­σμό — Κομμουνισμό 

Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΑΣ

Η ΚΕ θέτει ως κεντρι­κό ζήτη­μα το Κόμ­μα, ως ενό­τη­τα θεω­ρη­τι­κής, πολι­τι­κής και μαζι­κής δρά­σης, με την έννοια των νέων μεγα­λύ­τε­ρων απαι­τή­σε­ων και ευθύ­νης, αφού το Κόμ­μα έχει κάνει πρό­ο­δο, μέσα σε πολύ δύσκο­λες, σύν­θε­τες συν­θή­κες, πρω­τό­γνω­ρες από ορι­σμέ­νη άπο­ψη και έχει περά­σει σε μια νέα βαθ­μί­δα θεω­ρη­τι­κής και πολι­τι­κής ωρί­μαν­σης, έχει επι­βε­βαιω­θεί σε σει­ρά εκτι­μή­σε­ων, θέσε­ων και δρα­στη­ριο­τή­των του.

Συνο­λι­κά όμως έχει ανέ­βει η απαι­τη­τι­κό­τη­τα από τις ίδιες τις εξε­λί­ξεις, η υπο­χρέ­ω­ση του Κόμ­μα­τος, όλων των καθο­δη­γη­τι­κών Οργά­νων και των ΚΟ να περά­σου­με σε μια νέα ανο­δι­κή πορεία. Κι όταν λέμε ανο­δι­κή πορεία δεν εννο­ού­με με κοι­νο­βου­λευ­τι­κά κρι­τή­ρια, αλλά με τα κρι­τή­ρια που θέτει η ίδια η επα­να­στα­τι­κή φύση του Κόμ­μα­τός μας, ώστε να προ­ε­τοι­μά­ζει την εργα­τι­κή τάξη για τον ηγε­τι­κό της ρόλο στην ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος και στην οικο­δό­μη­ση της νέας κοι­νω­νί­ας, του σοσια­λι­σμού — κομμουνισμού.

Η ΚΕ θέτει ορι­σμέ­να κεντρι­κά ζητή­μα­τα που πρέ­πει να βελ­τιώ­σου­με πατώ­ντας πάνω σε αυτήν την πεί­ρα, για να φέρου­με το Κόμ­μα, από πάνω μέχρι κάτω, στο ύψος των απαι­τή­σε­ων των και­ρών, να γίνει πραγ­μα­τι­κός καθο­δη­γη­τής και οργα­νω­τής του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, της επα­να­στα­τι­κής προ­ο­πτι­κής για τον σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό.

ΠΡΩΤΟ: ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΜΟΡΦΩΤΙΚΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟΠΛΕΥΡΗΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΑΣ

Η συνε­χής, αδιά­κο­πη, προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη και ενταγ­μέ­νη στο πρό­γραμ­μα της κομ­μα­τι­κής δρά­σης ιδε­ο­λο­γι­κή, κομ­μου­νι­στι­κή μορ­φω­τι­κή δου­λειά απο­τε­λεί βάση για την κατά­κτη­ση ή την ενί­σχυ­ση της μελέ­της και κυρί­ως της σωστής αφο­μοί­ω­σης των βασι­κών θέσε­ων της θεω­ρί­ας μας για την επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού και τη σοσια­λι­στι­κή — κομ­μου­νι­στι­κή οικο­δό­μη­ση, με βάση και τα συμπε­ρά­σμα­τα της σχε­τι­κής μελέ­της που έχει ξεκι­νή­σει και συνε­χί­ζει το Κόμμα.

Ο εμπλου­τι­σμός της ερμη­νεί­ας όλου αυτού του πρώ­του ιστο­ρι­κού εγχει­ρή­μα­τος της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης κατά τον 20ό αιώ­να θα ενι­σχύ­σει το ιδε­ο­λο­γι­κό — πολι­τι­κό μας μέτω­πο απέ­να­ντι στην αστι­κή ιδε­ο­λο­γία και στις διά­φο­ρες ανα­θε­ω­ρη­τι­κές και οπορ­του­νι­στι­κές εκφάν­σεις της στο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, θα ενι­σχύ­σει τη θεω­ρη­τι­κή αλλά και ταξι­κή προ­σέγ­γι­ση σύγ­χρο­νων φαι­νο­μέ­νων, νέων επι­στη­μο­νι­κών και τεχνο­λο­γι­κών επι­τευγ­μά­των. Από αυτήν τη βάση θα προ­κύ­ψει και η ικα­νό­τη­τα επι­χει­ρη­μα­το­λο­γη­μέ­νης και εκλαϊ­κευ­μέ­νης μαζι­κής δια­φώ­τι­σης, π.χ. για την εξέ­λι­ξη του εργά­σι­μου χρό­νου με την αξιο­ποί­η­ση των νέων τεχνο­λο­γιών, της ψηφιο­ποί­η­σης. Πρό­κει­ται για εξί­σου δύσκο­λο ζήτη­μα να κατα­νοη­θεί ευρύ­τε­ρα η θέση μας, όπως και το ζήτη­μα της συμ­με­το­χής σε κυβέρ­νη­ση στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού, αν δεν στη­ρι­χτεί η προ­πα­γάν­δα στε­λε­χών και μελών στις μάζες, με τη θεω­ρη­τι­κή γνώ­ση της σχέ­σης οικο­νο­μί­ας — πολι­τι­κής κ.λπ. Βέβαια, τα επι­χει­ρή­μα­τα πρέ­πει να πατά­νε στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που ζει ο λαός σήμε­ρα, δεν μπο­ρεί να προ­κύ­πτουν με τη χρη­σι­μο­ποί­η­ση τσι­τά­των ή απο­σπα­σμά­των από τους Μαρξ — Ενγκελς — Λένιν. Πολύ­τι­μος βοη­θός για τα μέτω­πα αυτά είναι και η μελε­τη­μέ­νη ιστο­ρι­κή πείρα.

Επι­κε­ντρώ­νου­με στα εξής μέτω­πα του ιδε­ο­λο­γι­κού αγώνα:

• Τη βαθύ­τε­ρη κατα­νό­η­ση της εκμε­ταλ­λευ­τι­κής σχέ­σης, των σύγ­χρο­νων μορ­φών που παίρ­νει η καπι­τα­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση, εξαι­τί­ας της εφαρ­μο­γής και νέων τεχνο­λο­γιών και άλλων μεθό­δων οργά­νω­σης της εργα­σί­ας, των μηχα­νι­σμών μοι­ρά­σμα­τος της υπε­ρα­ξί­ας και δια­μόρ­φω­σης του μέσου ποσο­στού κέρ­δους, της εξέ­λι­ξης του εργά­σι­μου χρό­νου και με μορ­φές όπως η τηλερ­γα­σία, η διευ­θέ­τη­ση κ.λπ., ζητή­μα­τα που πρέ­πει να ανα­φέ­ρο­νται και να εξη­γού­νται στην αρθρο­γρα­φία μας, στις ομι­λί­ες μας και δημό­σιες παρεμ­βά­σεις μας.
• Την αντί­λη­ψή μας για τον χαρα­κτή­ρα του κύκλου της οικο­νο­μι­κής κρί­σης στον καπι­τα­λι­σμό, την εναλ­λα­γή φάσε­ων ύφε­σης και ανά­καμ­ψης, για τα οποία έχει γίνει δου­λειά αρκε­τή, αλλά δεν επαρ­κεί, αφού όλα αυτά σχε­τί­ζο­νται με τη σωστή εκτί­μη­ση για τις διά­φο­ρες μορ­φές αστι­κής δια­χεί­ρι­σης. Στη δια­πά­λη, στη βάση των προ­γραμ­μα­τι­κών προ­τά­σε­ων και θέσε­ων του Κόμ­μα­τος, με τους βασι­κούς πυλώ­νες του εθνι­κού σχε­δί­ου ανά­πτυ­ξης, του «green new deal», στην ανά­δει­ξη της ουσί­ας των επι­πτώ­σε­ων στον λαό από την ψηφιο­ποί­η­ση και τον μετα­σχη­μα­τι­σμό της κοι­νω­νί­ας και της παραγωγής.
• Την αντί­λη­ψή μας για τη σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση κατά τον 20ό αιώ­να, απαλ­λαγ­μέ­νη από την τάση εξω­ραϊ­σμού της για τις γενιές που την γνώ­ρι­σαν, ενώ οι νέες γενιές ή έχουν πλή­ρη άγνοια ή γνω­ρί­ζουν την αστι­κή προ­σέγ­γι­ση με πολ­λά στοι­χεία δια­στρε­βλώ­σε­ων. Να ενι­σχύ­σου­με την προ­βο­λή της ανω­τε­ρό­τη­τας του σοσια­λι­σμού, να ανα­δει­κνύ­ου­με τις αιτί­ες ανα­τρο­πής του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος, κυρί­ως όμως τις αιτί­ες διά­λυ­σης της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ για­τί απο­τε­λού­σαν την πρω­το­πο­ρία αυτού του πρώ­του ιστο­ρι­κού εγχει­ρή­μα­τος της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης και επέ­δρα­σαν καθο­ρι­στι­κά στη γραμ­μή του ΔΚΚ, κυρί­ως στον Β΄ Παγκό­σμιο Πόλε­μο και μετά από αυτόν, μέχρι τις ανα­τρο­πές του 1989–1991 που επέ­δρα­σαν σε όλα τα Κόμ­μα­τα και στο Κόμ­μα μας.
• Τον εμπλου­τι­σμό της μελέ­της και των θέσε­ών μας για τις εξε­λί­ξεις στο αστι­κό σύστη­μα, στο εποι­κο­δό­μη­μα, στη Δικαιο­σύ­νη, στην Παι­δεία, στο κρά­τος, σε όλους τους τομείς της κοι­νω­νι­κής, πολι­τι­κής και πολι­τι­στι­κής ζωής. Ιδιαί­τε­ρα χρειά­ζε­ται να εντα­χθούν στην ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή πάλη μας η ανά­δει­ξη της κοι­νω­νι­κής διά­στα­σης και των φαι­νο­μέ­νων βίας κατά των γυναι­κών, των φυλε­τι­κών δια­κρί­σε­ων κ.ά. Να δώσου­με βάρος στο να εξη­γη­θούν οι θέσεις μας για τη χει­ρα­φέ­τη­ση των γυναι­κών, την απο­φα­σι­στι­κή κατα­δί­κη κάθε ρατσι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας με βάση την εθνι­κή κατα­γω­γή, το χρώ­μα, τη θρη­σκεία, το φύλο, τον σεξουα­λι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, αλλά και ταυ­τό­χρο­νη αντι­με­τώ­πι­ση των ανορ­θο­λο­γι­κών, ιδε­α­λι­στι­κών από­ψε­ων για το «κοι­νω­νι­κό φύλο», τη ρευ­στό­τη­τα της ταυ­τό­τη­τας φύλου που επη­ρε­ά­ζουν λαϊ­κές δυνά­μεις που δεν γνω­ρί­ζουν σε βάθος την επι­στη­μο­νι­κή προ­σέγ­γι­ση του ζητή­μα­τος ή υπο­κύ­πτουν στην ύπου­λη προ­πα­γάν­δα περί «ατο­μι­κού δικαιω­μα­τι­σμού». Αυτή δεν έχει καμία σχέ­ση με την αγω­νι­στι­κή υπε­ρά­σπι­ση όλων των ατο­μι­κών και συλ­λο­γι­κών δικαιω­μά­των και ελευ­θε­ριών για την εργα­τι­κή τάξη, τις λαϊ­κές δυνά­μεις, τη νεο­λαία και τις γυναί­κες εργα­τι­κής ή λαϊ­κής έντα­ξης και κατα­γω­γής. Η πάλη αυτή πρέ­πει να συνο­δεύ­ε­ται με την ανά­δει­ξη των κοι­νω­νι­κών αιτιών που ανα­πα­ρά­γουν αντι­δρα­στι­κές και ανορ­θο­λο­γι­κές από­ψεις και συμπε­ρι­φο­ρές, να συν­δέ­ε­ται με αγω­νι­στι­κές διεκ­δι­κή­σεις που αφο­ρούν την προ­στα­σία των γυναι­κών, των παι­διών, αλλά και όλων των «ευά­λω­των» κοι­νω­νι­κών ομά­δων, την επι­στη­μο­νι­κή και κοι­νω­νι­κή στή­ρι­ξη ατό­μων που πραγ­μα­τι­κά χρειά­ζο­νται αλλα­γή ταυ­τό­τη­τας φύλου.
• Ξεχω­ρι­στό ζήτη­μα είναι η απο­τε­λε­σμα­τι­κή και στο­χευ­μέ­νη δια­μόρ­φω­ση γραμ­μής στο κίνη­μα, βασι­σμέ­νη στην παρα­κο­λού­θη­ση των εξε­λί­ξε­ων σε όλους τους κλά­δους. Στοι­χείο αυτού του ζητή­μα­τος που πρέ­πει να ανα­δει­χτεί, παρά το ότι το έχου­με μελε­τή­σει, ως ένα βαθ­μό στο προ­γραμ­μα­τι­κό μας Συνέ­δριο το 2013, περισ­σό­τε­ρο μετά από αυτό στο 20ό Συνέ­δριο το 2017 οπό­τε είχα­με και κάποια χει­ρο­πια­στά απο­τε­λέ­σμα­τα από τη νέα προ­γραμ­μα­τι­κή μας αντί­λη­ψη και πώς αυτή προ­χω­ρού­σε στην πρά­ξη, στο Κόμ­μα, στο κίνη­μα. Δηλα­δή, ακό­μα είναι ζητού­με­νο, π.χ. η πλή­ρης συνει­δη­το­ποί­η­ση του ζητή­μα­τος ότι η κάθε πλευ­ρά της κομ­μου­νι­στι­κής καθο­δή­γη­σης και δρά­σης ξεκι­νά έτσι κι αλλιώς από το Πρό­γραμ­μά μας, από τη στρα­τη­γι­κή. Οχι με την έννοια μιας επα­να­λαμ­βα­νό­με­νης παπα­γα­λί­ας του σοσια­λι­σμού — κομ­μου­νι­σμού και της εργα­τι­κής εξου­σί­ας στο εργα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, στα άλλα κινή­μα­τα που στη συνέ­χεια συνο­δεύ­ε­ται από μια λεπτο­με­ρεια­κή απα­ρίθ­μη­ση επι­μέ­ρους προ­βλη­μά­των και αιτη­μά­των για άμε­ση δρά­ση. Ούτε με την έννοια της τοπο­θέ­τη­σης πρώ­τα κάποιου οξυ­μέ­νου προ­βλή­μα­τος και μετά στην ανα­ζή­τη­ση τρό­πων πολι­τι­κο­ποί­η­σης αυτού του προ­βλή­μα­τος, τεχνη­τής σύν­δε­σης μετα­ξύ τους, με βάση μια εδραιω­μέ­νη λαθε­μέ­νη άπο­ψη περί δήθεν σύν­δε­σης της τακτι­κής με τη στρα­τη­γι­κή, η οποία σχε­δόν σε όλες τις περι­πτώ­σεις κατα­ντά μια σχη­μα­τι­κή συγκόλ­λη­ση σκόρ­πιων άμε­σων αιτη­μά­των και στρα­τη­γι­κών επεξεργασιών.

Το ζήτη­μα που θέσα­με από το 20ό Συνέ­δριο και με τις Θέσεις σήμε­ρα είναι ότι χρειά­ζε­ται εξει­δί­κευ­ση, επο­μέ­νως επε­ξερ­γα­σμέ­νη προ­ώ­θη­ση της στρα­τη­γι­κής σε κάθε φάση, στον καθη­με­ρι­νό αγώ­να, όπως σε μεγά­λο βαθ­μό πετυ­χη­μέ­να το κάνα­με την περί­ο­δο της δεκα­ε­τούς κρί­σης με απο­τύ­πω­ση και συν­θη­μά­των (κατάρ­γη­ση αντερ­γα­τι­κών νόμων των μνη­μο­νί­ων, μονο­με­ρής δια­γρα­φή του χρέ­ους, απο­δέ­σμευ­ση από την ΕΕ με τον λαό στην εξου­σία). Αντί­στοι­χα στην περιο­ρι­σμέ­νη φάση της ανά­καμ­ψης, με τον προσ­διο­ρι­σμό της πάλης στην κατεύ­θυν­ση της ικα­νο­ποί­η­σης των σύγ­χρο­νων ανα­γκών ή σήμε­ρα με τη νέα κρί­ση που επι­τά­χυ­νε και επι­δεί­νω­σε η παν­δη­μία, με την ανά­γκη ενί­σχυ­σης των δομών και όλων των παρο­χών που πρέ­πει να προ­σφέ­ρει δωρε­άν η Πρω­το­βάθ­μια Φρο­ντί­δα Υγεί­ας, της επί­τα­ξης του ιδιω­τι­κού τομέα ώστε να εξα­σφα­λι­στούν απλές κλί­νες και κλί­νες ΜΕΘ, προ­σω­πι­κό και επαρ­κείς υπο­δο­μές, που ανοί­γουν το δρό­μο του προ­βλη­μα­τι­σμού και της πάλης για συνο­λι­κό­τε­ρες κοι­νω­νι­κές αλλα­γές για την ανά­γκη της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των μέσων παρα­γω­γής, των υπο­δο­μών, της εξα­σφά­λι­σης απο­κλει­στι­κά κρα­τι­κών δωρε­άν παρε­χό­με­νων κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών, με κεντρι­κό επι­στη­μο­νι­κό σχε­δια­σμό από την εργα­τι­κή εξου­σία. Απ’ όλο αυτό προ­κύ­πτει η ανά­γκη εύστο­χης ιδε­ο­λο­γι­κής — πολι­τι­κής δια­πά­λης στα κινή­μα­τα. Και φυσι­κά τα πλαί­σια αυτά και οι αγώ­νες που ανα­πτύσ­σο­νται στη βάση αυτών να μελε­τιού­νται σε καθη­με­ρι­νή βάση, να εξά­γε­ται νέα πεί­ρα και γνώ­ση, να αφο­μοιώ­νο­νται αυτές συλ­λο­γι­κά σε όλα τα επί­πε­δα, να συμ­βάλ­λουν στην απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα και σε άνοιγ­μα δρόμων.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ

Στη φάση που είμα­στε γίνε­ται κομ­βι­κό ζήτη­μα πλέ­ον η εκπαί­δευ­ση και ανά­πτυ­ξη των στε­λε­χών του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ, κομ­βι­κό ζήτη­μα για την ίδια την πορεία και την επα­να­στα­τι­κή εξέ­λι­ξη του Κόμ­μα­τος. Ξεχω­ρί­ζου­με εδώ, εκτός των άλλων, ως βασι­κό τον ρόλο του Γραμ­μα­τέα του κάθε καθο­δη­γη­τι­κού Οργά­νου, όπως φυσι­κά και των άλλων καθο­δη­γη­τι­κών στε­λε­χών μελών των Οργά­νων. Ιδιαί­τε­ρα κρί­σι­μος είναι ο ρόλος σε επί­πε­δο Τομε­α­κών Επι­τρο­πών και Γρα­φεί­ων ΚΟΒ, αφού είναι οι απο­φα­σι­στι­κοί κρί­κοι για την ενί­σχυ­ση της καθο­δη­γη­τι­κής ικα­νό­τη­τας των Οργά­νων και συνο­λι­κά των Οργα­νώ­σε­ών τους. Και αυτό όχι για να υπο­τι­μή­σου­με τον ρόλο των υπό­λοι­πων στε­λε­χών, αλλά για να επι­ση­μά­νου­με τον κρί­σι­μο ρόλο που παί­ζει ως κρίκος.

Μας απα­σχο­λεί σε βάθος πώς θα ανε­βά­σου­με την απαι­τη­τι­κό­τη­τα, χωρίς όμως πνεύ­μα υπο­κει­με­νι­σμού που μας δια­κα­τέ­χει μερι­κές φορές, στην εξή­γη­ση των φαι­νο­μέ­νων, των ζητη­μά­των που προ­κύ­πτουν στην καθη­με­ρι­νή δου­λειά του Κόμματος.

Στο 20ό Συνέ­δριο πολύ σωστά βάλα­με ως κρί­κο την Τομε­α­κή Επι­τρο­πή κι επε­ξερ­γα­στή­κα­με την καθο­δη­γη­τι­κή της δου­λειά, όπου έχουν γίνει αρκε­τά βήμα­τα, όχι σε όλες, αλλά σε αρκε­τές. Ομως, σήμε­ρα, εντο­πί­ζου­με κάτι ακό­μα περισ­σό­τε­ρο. Πρέ­πει να δού­με αυτό το πρό­βλη­μα της καθο­δη­γη­τι­κής δου­λειάς βαθύ­τε­ρα, από τα πάνω προς τα κάτω, σε όλους τους κρί­κους και πάντα σε σχέ­ση με τις εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις και την ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή δια­πά­λη μέσα σε αυτές.

Στις Θέσεις, π.χ., κάνα­με προ­σπά­θεια να μελε­τή­σου­με πιο βαθιά και να ξεπε­ρά­σου­με μέσα στο Κόμ­μα τη δυσκο­λία να εντά­ξου­με και να διε­ξά­γου­με την ιδε­ο­λο­γι­κή δια­πά­λη σε όλα τα ζητή­μα­τα. Και σε σχέ­ση με την πολι­τι­κή της συσπεί­ρω­σης εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων και πιο μεγά­λης διείσ­δυ­σης της Οργά­νω­σής μας σε ένα μεγα­λύ­τε­ρο τμή­μα της εργα­τι­κής τάξης. Και σε σχέ­ση με τη δια­μόρ­φω­ση στό­χων πάλης, γύρω από τους οποί­ους θα επι­τυγ­χά­νε­ται αυτή η συσπεί­ρω­ση σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή — αντι­μο­νο­πω­λια­κή κατεύ­θυν­ση στο κίνη­μα και φυσι­κά και γύρω από το Κόμμα.

Αυτό συγκε­κρι­μέ­να πλέ­ον πρέ­πει να το αντι­με­τω­πί­σου­με παρα­πέ­ρα. Και από τη σκο­πιά της καθο­δή­γη­σης και της λει­τουρ­γί­ας και του περιε­χο­μέ­νου της δου­λειάς των Οργά­νων, των μορ­φών και μεθό­δων δου­λειάς, του προ­σα­να­το­λι­σμού της δρά­σης. Το πώς τελι­κά θα εντά­ξου­με τη δρά­ση μας σε ένα γενι­κό­τε­ρο σχέ­διο δου­λειάς, το οποίο βεβαί­ως θα προ­σαρ­μό­ζε­ται και σε αιχ­μές. Η έννοια του προ­γραμ­μα­τι­σμού δεν είναι πλή­ρως κατα­νοη­τή. Συνή­θως περι­λαμ­βά­νει, όσο πάμε προς τα κάτω, στα Τομε­α­κά και τις ΚΟΒ, ημε­ρο­μη­νί­ες κινη­το­ποι­ή­σε­ων, εξορ­μή­σεις, επε­τεια­κές εκδη­λώ­σεις και δρά­σεις ή συγκε­κρι­μέ­νες ανα­φο­ρές, όπως το άνοιγ­μα σχο­λεί­ων, η υπο­γρα­φή ΣΣΕ, η Πρω­το­μα­γιά κ.λπ. Η έννοια του προ­γραμ­μα­τι­σμού, όμως, πρέ­πει να συν­δυά­ζει καθή­κο­ντα, να κλι­μα­κώ­νει δρά­σεις, να μελε­τά, να εξει­δι­κεύ­ει γενι­κά στρα­τη­γι­κά καθή­κο­ντα ανά­λο­γα και το χώρο δρά­σης του κάθε Τομέα, της κάθε ΚΟΒ. Επί­σης, να διορ­θώ­νει και στοι­χεία του προ­γραμ­μα­τι­σμού που έρχε­ται από τα πάνω, κάνο­ντας δημιουρ­γι­κές, προ­σαρ­μο­σμέ­νες στον χώρο, προ­τά­σεις. Και βέβαια, αυτό να εκφρά­ζε­ται και στην Τομε­α­κή Επι­τρο­πή και στην ΚΟΒ κ.λπ.

ΤΡΙΤΟ: Ο ΡΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ

Κρί­σι­μα ζητή­μα­τα επί­σης σήμε­ρα για την εξέ­λι­ξη του Κόμ­μα­τος είναι η σωστή ανά­δει­ξη στε­λε­χών, με πρό­γραμ­μα και πολύ­πλευ­ρη συγκε­κρι­μέ­νη βοή­θεια, η διά­τα­ξη των κομ­μα­τι­κών δυνά­με­ων με βάση την πεί­ρα που έχου­με βγά­λει αυτά τα χρό­νια. Είναι πολύ πιο επί­πο­νη και μακρο­χρό­νια δου­λειά να μετα­δο­θεί η πεί­ρα του κινή­μα­τος και γενι­κό­τε­ρα της κομ­μα­τι­κής δου­λειάς σε νεό­τε­ρες γενιές. Είναι πλέ­ον καθή­κον, κυρί­ως των πιο έμπει­ρων συντρό­φων — στε­λε­χών, να μετα­δώ­σουν αυτήν τη γνώ­ση και τη συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα, όχι ως αφμ υψη­λού δάσκα­λοι αλάν­θα­στοι, αλλά ως σύντρο­φοι και συντρό­φισ­σες ισό­τι­μοι και δια­παι­δα­γω­γη­τές με το κομ­μου­νι­στι­κό παρά­δειγ­μά τους.

Βέβαια, η νέα γενιά στε­λε­χών, όσοι ανα­δεί­χτη­καν κυρί­ως την τελευ­ταία 10ετία, έχει σήμε­ρα μια αφε­τη­ρία καλύ­τε­ρη, κυρί­ως από την άπο­ψη ότι ξεκι­νά τη δια­δι­κα­σία της γνώ­σης με επε­ξερ­γα­σμέ­νες πλέ­ον θέσεις στρα­τη­γι­κής, στη βάση του νέου Προ­γράμ­μα­τος του Κόμ­μα­τος. Από την άλλη, βέβαια, δεν έχει την πεί­ρα της διε­ξα­γω­γής της ιδε­ο­λο­γι­κής δια­πά­λης για τη δια­μόρ­φω­ση αυτού του Προ­γράμ­μα­τος, πεί­ρα που έχουν οι προη­γού­με­νες γενιές. Οπωσ­δή­πο­τε υπάρ­χουν άλλα συν και άλλα μεί­ον, δεν ισο­σκε­λί­ζο­νται. Χρειά­ζε­ται μεγά­λη προ­σο­χή καθώς υπάρ­χουν ακό­μα μεγά­λες συγ­χύ­σεις και στην έννοια της στρα­τη­γι­κής, αφού χρη­σι­μο­ποιεί­ται από αστι­κά επι­τε­λεία με την έννοια του τελι­κού στό­χου σε περιο­ρι­σμέ­νο πεδίο κι όχι με την έννοια ενός ολο­κλη­ρω­μέ­νου προ­γράμ­μα­τος ρήξε­ων και ανα­τρο­πών που δεν αφο­ρούν ένα γενι­κά απώ­τε­ρο μέλ­λον, το οποίο θα το περι­μέ­νου­με να έρθει κάπο­τε αλλά προ­ε­τοι­μά­ζε­ται από σήμε­ρα, από την καθη­με­ρι­νή δρά­ση, από την άνο­δο της ταξι­κής πάλης και τη θεω­ρη­τι­κή ‑ιδε­ο­λο­γι­κή και πολι­τι­κή- επί­δρα­ση στις εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις και το κίνη­μά τους.

Πρέ­πει να πάρου­με υπό­ψη ότι η πορεία της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των νέων ανθρώ­πων σήμε­ρα καθυ­στε­ρεί περισ­σό­τε­ρο, στον στί­βο της αγο­ράς εργα­σί­ας μπαί­νουν πιο αργά, με ελα­στι­κές και δια­φο­ρε­τι­κές εργα­σια­κές σχέ­σεις που δυσκο­λεύ­ουν, ενώ και η πεί­ρα της μαζι­κής πάλης είναι πολύ μικρή. Ακό­μα και η εμπει­ρία των μαζι­κών δια­δι­κα­σιών μέσα στα Πανε­πι­στή­μια, στους φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους, έχει πάει δρα­μα­τι­κά πίσω τα τελευ­ταία χρό­νια. Γι’ αυτό απαι­τεί­ται καλή γνώ­ση, μόρ­φω­ση, θεω­ρη­τι­κό υπό­βα­θρο ισχυ­ρό, τήρη­ση των αρχών και αξιών, συνε­χής επα­γρύ­πνη­ση και ετοιμότητα.

Μια άλλη πλευ­ρά ξεχω­ρι­στή είναι η ανα­γκαιό­τη­τα της εναλ­λα­γής χρε­ώ­σε­ων στα στε­λέ­χη, στον κατα­με­ρι­σμό δου­λειάς, έτσι ώστε να απο­κτιέ­ται όσο το δυνα­τόν πιο μεγά­λη, πιο πολύ­πλευ­ρη πεί­ρα από δια­φο­ρε­τι­κά καθή­κο­ντα και χρε­ώ­σεις. Ταυ­τό­χρο­να είναι απα­ραί­τη­το, ένας νέος Γραμ­μα­τέ­ας ΚΟΒ, ένα μέλος του Τομε­α­κού Γρα­φεί­ου ή ένας νέος Γραμ­μα­τέ­ας του Τομέα, να βοη­θιέ­ται ώστε να απο­κτή­σει γρή­γο­ρα καλή εικό­να του χώρου του ευρύ­τε­ρα και μέσα στην Κομ­μα­τι­κή Οργά­νω­ση, και στον περί­γυ­ρο, και στην κοι­νω­νία, στους κλά­δους, στους χώρους δου­λειάς, στις γει­το­νιές, στους φορείς του μαζι­κού κινή­μα­τος, στους χώρους όπου δρα και έχει την ευθύ­νη. Χρειά­ζε­ται να τον προ­σα­να­το­λί­σου­με σωστά, να τον βοη­θή­σου­με, όσο το δυνα­τό με την άμε­ση εμπλο­κή του στις μαζι­κές δια­δι­κα­σί­ες του κινή­μα­τος. Επί­σης, με τη συστη­μα­τι­κή συζή­τη­ση στο Οργα­νο όπου ανή­κει, της πεί­ρας που συγκε­ντρώ­νε­ται και την ανά­πτυ­ξη συγκε­κρι­μέ­νου σχε­δί­ου παρέμ­βα­σης. Μόνο έτσι θα μπο­ρεί να απο­κτά και νέα μεγα­λύ­τε­ρη πεί­ρα και ταυ­τό­χρο­να να αφο­μοιώ­νει την παλιό­τε­ρη που θα προ­κύ­πτει από τη συζή­τη­ση με άλλους πιο έμπει­ρους συντρό­φους και συντρό­φισ­σες, μέσα στη φωτιά της μάχης και της οποιασ­δή­πο­τε καθη­με­ρι­νής δουλειάς.

Είναι σημα­ντι­κό να δια­παι­δα­γω­γη­θούν τα στε­λέ­χη μας έτσι που να συμ­βάλ­λουν με τη γνώ­μη τους όλο και περισ­σό­τε­ρο, πιο προ­ε­τοι­μα­σμέ­να, με ομι­λί­ες και παρεμ­βά­σεις στα Οργα­να, στις συνε­δριά­σεις. Το κάθε στέ­λε­χος, όσο μικρή πεί­ρα και αν έχει, όσο κι αν δεν είναι τόσο σίγου­ρο ότι βοη­θά­ει λέγο­ντας αυτά που έχει σκε­φτεί, ακό­μα και όταν δεν τα έχει επε­ξερ­γα­στεί ολο­κλη­ρω­μέ­να, πρέ­πει, έχει υπο­χρέ­ω­ση να κατα­θέ­τει τη γνώ­μη του, να τη λέει θαρ­ρε­τά. Γνώ­μη που την ανα­πτύσ­σει με συντρο­φι­κό τρό­πο, με ετοι­μό­τη­τα να ακού­σει και τους άλλους, να ακού­σει και τις δια­φω­νί­ες με τη δική του άπο­ψη, που επί­σης πρέ­πει να εκφρά­ζο­νται με συντρο­φι­κό τρό­πο, για να κατα­λή­γου­με τελι­κά έτσι όλοι μαζί σε συλ­λο­γι­κή εκτί­μη­ση και από­φα­ση, για να πάμε να την υλο­ποι­ή­σου­με σαν ένας άνθρω­πος, βάζο­ντας ο καθέ­νας και η καθε­μιά δημιουρ­γι­κά το ξεχω­ρι­στό δικό του λιθαράκι,.

Με ευθύ­νη των Επι­τρο­πών Περιο­χής, να εξα­σφα­λι­στεί έμπρα­κτα ο προ­σα­να­το­λι­σμός όλων των Οργά­νων και των κομ­μα­τι­κών δυνά­με­ων, κλα­δι­κών και εδα­φι­κών, στη δου­λειά στην εργα­τι­κή τάξη και τους συμ­μά­χους της και να εκφρα­στεί αυτό με καθο­δη­γη­τι­κή ευθύ­νη για τη δια­μόρ­φω­ση επι­τε­λι­κού σχε­δια­σμού αυτής της δουλειάς.

ΤΕΤΑΡΤΟ: ΝΑ ΜΕΛΕΤΑΜΕ, ΝΑ ΑΦΟΜΟΙΩΝΟΥΜΕ, ΝΑ ΒΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΑΣ

Είναι κρί­σι­μο ζήτη­μα να ενι­σχυ­θεί συνο­λι­κά το θεω­ρη­τι­κό — ιδε­ο­λο­γι­κό στοι­χείο στη λει­τουρ­γία όλων των καθο­δη­γη­τι­κών Οργά­νων. Η εκπαί­δευ­ση στην σε βάθος θεω­ρη­τι­κή — ιδε­ο­λο­γι­κή συζή­τη­ση, κάθε πολι­τι­κού και μαζι­κού καθή­κο­ντος, απαι­τεί ανά­λο­γο χρό­νο και προ­ε­τοι­μα­σία συζή­τη­σης σε κάθε καθο­δη­γη­τι­κό Οργα­νο. Απαι­τεί δια­μόρ­φω­ση προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για συλ­λο­γι­κή συζή­τη­ση, η οποία βέβαια θα στη­ρί­ζε­ται και στην ‑επι­στη­μο­νι­κή και ταξι­κή- προ­ε­τοι­μα­σία των θεμά­των, με βάση τα ανά­λο­γα επι­τε­λεία του Κόμ­μα­τος. Τα βήμα­τα που έγι­ναν στη συζή­τη­ση αρθρο­γρα­φί­ας του «Ριζο­σπά­στη» και της «ΚΟΜΕΠ» σε Οργα­να, να γενι­κευ­τούν, χωρίς να είναι αυτό το μονα­δι­κό ζητού­με­νο. Να επε­κτα­θούν στη συζή­τη­ση θεμά­των με βάση εκδό­σεις του Κόμ­μα­τος. Να συστη­μα­το­ποι­η­θεί η συζή­τη­ση ως θέμα­τα της ημε­ρή­σιας διά­τα­ξης που αφο­ρούν το περιε­χό­με­νο και τη δια­πά­λη στην Παι­δεία, στην Υγεία, βέβαια και στα κινή­μα­τα, τη δου­λειά σε κλά­δους κ.λπ.

Το βασι­κό καθο­δη­γη­τι­κό και οργα­νω­τι­κό μας πρό­βλη­μα είναι ότι οι σημα­ντι­κές επε­ξερ­γα­σί­ες μας, η πλού­σια πρα­κτι­κή πεί­ρα που έχου­με απο­κτή­σει κατά τη διε­ξα­γω­γή του ιδε­ο­λο­γι­κού — πολι­τι­κού — μαζι­κού — συν­δι­κα­λι­στι­κού αγώ­να, όσο πάμε προς τα κάτω αδυ­να­τί­ζουν, κατα­κερ­μα­τί­ζο­νται, μετα­τρέ­πο­νται σε απο­σπα­σμα­τι­κή, ευκαι­ρια­κή κατά θέμα δρά­ση, απο­δυ­να­μω­μέ­νη από την έντα­ξή της σε έναν σχε­δια­σμό, σε μια εξει­δί­κευ­ση, σε μια κλι­μά­κω­ση απα­ραί­τη­τη σήμε­ρα για μια πετυ­χη­μέ­νη και πιο απο­φα­σι­στι­κή δου­λειά μέσα στην εργα­τι­κή τάξη και το κίνη­μά της. Το θέμα, π.χ., του πώς δου­λεύ­ου­με στο κίνη­μα είναι ανα­πό­σπα­στα δεμέ­νο με το πώς καθο­δη­γού­με ιδε­ο­λο­γι­κά — πολι­τι­κά τα Οργα­να και τις κομ­μα­τι­κές δυνά­μεις, για να δου­λεύ­ουν σωστά στο κίνη­μα και με ενδια­φέ­ρον βέβαια για άμε­σα απο­τε­λέ­σμα­τα, αλλά και με δημιουρ­γία υπο­δο­μής σχε­τι­κά πιο μακρο­πρό­θε­σμης. Το θέμα δεν είναι μόνο να γνω­ρί­ζου­με τις τάσεις των εξε­λί­ξε­ων, αλλά και να αντι­στοι­χί­ζου­με όσο αυτό είναι δυνα­τό περισ­σό­τε­ρο την καθο­δη­γη­τι­κή μας δου­λειά σε αυτές τις τάσεις.

Καρ­διά όλων αυτών φυσι­κά είναι οι ιδε­ο­λο­γι­κές — πολι­τι­κές επε­ξερ­γα­σί­ες μας. Αλλά για να λει­τουρ­γή­σουν αυτές φυσιο­λο­γι­κά, να μην έχουν αρρυθ­μί­ες, να μην αδυ­να­τί­ζουν, όπως κάποιες φορές η καρ­διά, θέλουν και τα αντί­στοι­χα εργα­λεία, τα μέσα. Δηλα­δή, θέλουν σωστή λει­τουρ­γία των καθο­δη­γη­τι­κών Οργά­νων, των Τμη­μά­των και Επι­τρο­πών, των Κομ­μα­τι­κών Ομά­δων και των ΚΟΒ. Είναι σαφές ότι ο ιδε­ο­λο­γι­κός — πολι­τι­κός — οργα­νω­τι­κός καθο­δη­γη­τι­κός ρόλος συνο­λι­κά του Κόμ­μα­τος, για να ασκεί­ται επαρ­κώς, εξαρ­τά­ται από τον καθο­δη­γη­τι­κό ρόλο των Οργά­νων από πάνω έως κάτω: Από την ΚΕ, τις ΕΠ, τις ΤΕ, έως τα Γρα­φεία των ΚΟΒ. Εχει να κάνει συνο­λι­κά με την ποιό­τη­τα της εσω­κομ­μα­τι­κής ζωής.

Το πρί­σμα κάτω από το οποίο εξε­τά­ζου­με την καθο­δη­γη­τι­κή μας δου­λειά είναι η θετι­κή πορεία του Κόμ­μα­τος, οι επε­ξερ­γα­σί­ες, οι πρω­το­βου­λί­ες του, η ικα­νό­τη­τα προ­σαρ­μο­γής που έδει­ξε σε στρο­φές και οπωσ­δή­πο­τε οι γενι­κό­τε­ρες πολι­τι­κές εξε­λί­ξεις, οι από­το­μες αλλα­γές, στις οποί­ες ενυ­πάρ­χουν και μεγά­λες δυσκο­λί­ες και μεγά­λες δυνα­τό­τη­τες. Τέτοιες δυσκο­λί­ες αλλά και δυνα­τό­τη­τες που ανε­βά­ζουν την απαι­τη­τι­κό­τη­τα της καθο­δη­γη­τι­κής ικα­νό­τη­τας των Οργά­νων να δώσουν ώθη­ση στις ΚΟΒ, σε όλους τους τομείς, οπωσ­δή­πο­τε και στην κομ­μα­τι­κή οικο­δό­μη­ση, για να αντι­στοι­χη­θεί αυτή η δου­λειά, όσο γίνε­ται, στις απαι­τή­σεις προ­ώ­θη­σης του καθο­δη­γη­τι­κού ρόλου του Κόμ­μα­τος στην εργα­τι­κή τάξη.

Τα στοι­χεία που εμφα­νί­στη­καν στην περί­ο­δο της καρα­ντί­νας σε ειδι­κές συν­θή­κες πρέ­πει να γενι­κευ­τούν ως θετι­κή πεί­ρα. Υπήρ­ξαν ‑εκτός από αρνη­τι­κά και αδυ­να­μί­ες- και ποιο­τι­κά στοι­χεία στην καθο­δή­γη­ση σε αρκε­τές Οργα­νώ­σεις, όπως συνερ­γα­σί­ες σε όλη την κλί­μα­κα, η ανά­γκη άμε­σης ενη­μέ­ρω­σης για τη γραμ­μή και τις δρά­σεις από τον «Ριζο­σπά­στη» με καλύ­τε­ρη αξιο­ποί­η­σή του, η αξιο­ποί­η­ση πολ­λών μέσων μαζι­κής επι­κοι­νω­νί­ας για προ­πα­γάν­δα και επι­κοι­νω­νία με τον περί­γυ­ρο και ευρύ­τε­ρα τον εργα­ζό­με­νο λαό και τη νεο­λαία, ο σχε­δια­σμός της αυτο­μόρ­φω­σης κ.ά.

Ειδι­κός και ξεχω­ρι­στός είναι ο ρόλος των Τμη­μά­των της ΚΕ, συνε­πώς χρειά­ζε­ται μεγά­λη φρο­ντί­δα η κατάλ­λη­λη και πιο προ­σεγ­μέ­νη στε­λέ­χω­σή τους.

Ταυ­τό­χρο­να, θεω­ρού­με ότι το Συνέ­δριο πρέ­πει να δώσει συγκε­κρι­μέ­νη κατεύ­θυν­ση στη νέα ΚΕ και στις ΕΠ για την με σχέ­διο και συλ­λο­γι­κή συζή­τη­ση μεγα­λύ­τε­ρη και ουσια­στι­κή ενα­σχό­λη­ση και πιο απο­φα­σι­στι­κή βοή­θεια προς τις ΚΟΒ, η οποία σε καμιά περί­πτω­ση δεν πρέ­πει να κατα­ντά «οδη­γία προς ναυ­τιλ­λο­μέ­νους». Αντί­στοι­χα από το ΚΣ της ΚΝΕ στις ΟΒ.

Επι­πλέ­ον, η νέα ΚΕ να δια­μορ­φώ­σει ειδι­κό σημεί­ω­μα προς τις ΚΟ, παίρ­νο­ντας υπό­ψη τις νέες εξε­λί­ξεις και τις νομο­θε­τι­κές αλλα­γές που έχουν συντε­λε­στεί από το αστι­κό κρά­τος σε μια σει­ρά από τομείς, μαζί με οδη­γί­ες (πολι­τι­κές, νομι­κές, οργα­νω­τι­κές) που αφο­ρούν ζητή­μα­τα ετοι­μό­τη­τας, επα­γρύ­πνη­σης, τήρη­σης αρχών και λει­τουρ­γί­ας του Κόμ­μα­τος απέ­να­ντι στον ταξι­κό αντί­πα­λο και την προ­σπά­θεια υπο­νό­μευ­σης και επί­θε­σης στο Κόμμα.

ΠΕΜΠΤΟ: ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Η ΚΑΛΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

Υπάρ­χουν κρι­τή­ρια, στη βάση των οποί­ων συμ­με­τέ­χου­με σε πρω­το­βου­λί­ες, δρά­σεις και κινη­το­ποι­ή­σεις που οργα­νώ­νο­νται σε τοπι­κό, κλα­δι­κό ή άλλο επί­πε­δο και όπου πιθα­νόν μπο­ρεί ο συσχε­τι­σμός να μην είναι υπέρ μας ή είναι πρω­το­βου­λί­ες που δεν ξεκί­νη­σαν από εμάς. Είναι κρί­σι­μο ζήτη­μα το πώς η Οργά­νω­ση θα μπει με δυνα­μι­σμό σε αυτές, αλλά και πώς ταυ­τό­χρο­να θα πρέ­πει να επα­γρυ­πνεί για το περιε­χό­με­νο, για την εξέ­λι­ξη του αγώ­να και πώς με συλ­λο­γι­κό τρό­πο κάθε φορά πρέ­πει να εξε­τά­ζε­ται η στά­ση μας συγκε­κρι­μέ­να, ακό­μα και η απο­στα­σιο­ποί­η­ση από απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κές ή δρά­σεις που λει­τουρ­γούν προ­βο­κα­τό­ρι­κα και ενά­ντια στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα. Και φυσι­κά, το κύριο είναι ότι δεν πρέ­πει να αφή­νου­με να υπάρ­χει κενό σε δρά­σεις και πρω­το­βου­λί­ες στο κίνη­μα, για­τί το κενό πάντα το εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται, για να δυσκο­λέ­ψουν τον αγώ­να, η αστι­κή τάξη, το κρά­τος της και τα κόμ­μα­τά της, που χρη­σι­μο­ποιούν και τις οπορ­του­νι­στι­κές δυνά­μεις. Σημα­ντι­κή βοή­θεια πρέ­πει να δώσου­με σε αυτό, ιδιαί­τε­ρα στην ΚΝΕ.

Συνο­λι­κά η νέα ΚΕ πρέ­πει να δώσει βάρος στην αξιο­ποί­η­ση της πεί­ρας των αγώ­νων, να ξεκα­θα­ρί­ζε­ται η σχέ­ση του Κόμ­μα­τος με τις εργα­τι­κές συν­δι­κα­λι­στι­κές οργα­νώ­σεις, με τις άλλες οργα­νώ­σεις των α/α της πόλης, των βιο­πα­λαι­στών αγρο­τών, της νεο­λαί­ας και των γυναι­κών. Να ξεπε­ρα­στεί ένα μπέρ­δε­μα που υπάρ­χει ακό­μα σε κάποια μέλη και στε­λέ­χη στην κατεύ­θυν­ση για ανά­γκη πολι­τι­κο­ποί­η­σης του κινή­μα­τος, ισο­πε­δώ­νο­ντας κάπως τις δια­φο­ρές ανά­με­σα στο Κόμ­μα και το ταξι­κό σωμα­τείο, το ΠΑΜΕ. Να ξεπε­ρά­σου­με πρα­κτι­κές από απει­ρία που συνα­ντή­σα­με τα προη­γού­με­να χρό­νια, όπου μερι­κές φορές ισο­πε­δώ­νο­νταν οι δια­φο­ρές που υπάρ­χουν ανά­με­σα σε ένα ταξι­κό σωμα­τείο και σε μια επι­τρο­πή αγώ­να, π.χ. για το πρό­βλη­μα των σκου­πι­διών, ή σε έναν αγρο­τι­κό ή γυναι­κείο σύλ­λο­γο, ή έναν σύλ­λο­γο γονέ­ων ενός σχο­λεί­ου. Τα θέμα­τα αυτά, όταν εντο­πί­ζο­νται, πρέ­πει να απο­τε­λούν θέμα συζή­τη­σης και εξει­δί­κευ­σης στα Οργα­να και τις ΚΟΒ για το πώς παρεμ­βαί­νου­με, με ποιο περιε­χό­με­νο, με ποιους τρό­πους, μορ­φές και δράσεις.

ΕΚΤΟ: ΕΙΔΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ

Ειδι­κή δου­λειά χρειά­ζε­ται από όλο το Κόμ­μα και την ΚΝΕ στις γυναί­κες εργα­τι­κής — λαϊ­κής έντα­ξης ή κατα­γω­γής και η σχέ­ση τους με το ριζο­σπα­στι­κό γυναι­κείο κίνη­μα. Τα μέλη του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ έχουν καθή­κον να συμ­με­τέ­χουν σε Συλ­λό­γους και Ομά­δες της ΟΓΕ, να παλεύ­ουν για τη συμ­με­το­χή όχι μόνο οπα­δών, αλλά όλων των ανή­συ­χων, προ­βλη­μα­τι­σμέ­νων γυναι­κών. Συμ­βάλ­λουν για την επι­τυ­χία του Συνε­δρί­ου της ΟΓΕ, στη διο­χέ­τευ­ση των στό­χων για την ισο­τι­μία των γυναι­κών στα κινήματα.

Επί­σης, ιδιαί­τε­ρη παρα­κο­λού­θη­ση απαι­τεί­ται για το πώς προ­χω­ρούν η δρά­ση και τα καθή­κο­ντα του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ με βάση τις εξε­λί­ξεις και τάσεις σε όλες τις βαθ­μί­δες της Εκπαί­δευ­σης καθώς και η ξεχω­ρι­στή και μεγα­λύ­τε­ρη δρά­ση που απαι­τεί­ται στον χώρο του Πολι­τι­σμού και των καλλιτεχνών.

ΕΒΔΟΜΟ: Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ

Η κομ­μα­τι­κή οικο­δό­μη­ση απο­δεί­χτη­κε όντως πολύ δύσκο­λο καθή­κον μέσα σε αυτές τις σύν­θε­τες και δύσκο­λες συν­θή­κες. Παρμ όλα αυτά οι περισ­σό­τε­ρες ΚΟ Περιο­χής έδω­σαν μια γεν­ναία μάχη.

Την περί­ο­δο που εξε­τά­ζου­με κατα­φέ­ρα­με να ανα­πλη­ρώ­σου­με απώ­λειες που είχα­με προη­γού­με­να χρό­νια και στην τετρα­ε­τία έχου­με μια μικρή αύξη­ση των οργα­νω­μέ­νων δυνά­με­ων του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ.

Είναι μια θετι­κή προ­σπά­θεια που έδω­σαν με ανο­μοιο­μορ­φία οι Κομ­μα­τι­κές Οργα­νώ­σεις σε μια περί­ο­δο έντο­νων πολι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων, πιέ­σε­ων και αυτα­πα­τών που καλ­λιερ­γή­θη­καν πλα­τιά στις λαϊ­κές δυνά­μεις σε συν­δυα­σμό με την ηττο­πά­θεια και τους περιο­ρι­σμούς λόγω της πανδημίας.

Ωστό­σο, τα μικρά θετι­κά βήμα­τα που έγι­ναν τόσο στην οργα­νω­τι­κή ανά­πτυ­ξη του Κόμ­μα­τος όσο και στη βελ­τί­ω­ση της εργα­τι­κής του σύν­θε­σης, συνο­λι­κά στην κομ­μα­τι­κή οικο­δό­μη­ση σε εργο­στά­σια, μεγά­λες επι­χει­ρή­σεις, νοσο­κο­μεία, δεν αντι­στοι­χούν στη βαρύ­τη­τα που έχουν οι ανά­γκες ανα­σύ­ντα­ξης του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, ειδι­κά στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες υπο­χώ­ρη­σής του και της πίε­σης για ενσω­μά­τω­ση μεγά­λων τμη­μά­των της εργα­τι­κής τάξης.

Η κομ­μα­τι­κή οικο­δό­μη­ση γενι­κά καθυ­στε­ρεί και απο­δεί­χτη­κε ένα καθή­κον πολύ σύν­θε­το, επο­μέ­νως και δύσκο­λο στην υλο­ποί­η­σή του, που προ­σκρού­ει σε παλιούς και νέους ανα­σταλ­τι­κούς παρά­γο­ντες όπως:

• Στην από­σπα­ση επι­τε­λι­κής και εκτε­λε­στι­κής εργα­σί­ας, αλλά και στις νέες δυσκο­λί­ες που προ­κύ­πτουν πλέ­ον από τις εκτε­τα­μέ­νες εφαρ­μο­γές της Πλη­ρο­φο­ρι­κής στην ταχεία και συνο­πτι­κή πλη­ρο­φό­ρη­ση, ο εθι­σμός στην οποία μειώ­νει την εκπαί­δευ­ση και την ικα­νό­τη­τα για μελέ­τη, περιο­ρί­ζει την ανά­πτυ­ξη κρι­τι­κής σκέ­ψης και αντί­στοι­χης δράσης.
• Στην επι­δεί­νω­ση των ωρα­ρί­ων εργα­σί­ας, στην αστά­θειά τους. Στη μορ­φή της τηλερ­γα­σί­ας από το σπίτι.
• Στον περιο­ρι­σμό της στή­ρι­ξης των νέων γονιών από τις για­γιά­δες και τους παπ­πού­δες λόγω της παρά­τα­σης του ορί­ου συντα­ξιο­δό­τη­σης, σε συν­δυα­σμό με την αύξη­ση των εργα­ζό­με­νων γυναι­κών. Το πρό­βλη­μα αυτό υπάρ­χει και φυσι­κά επι­τεί­νε­ται για­τί το ανε­παρ­κές και υπο­βαθ­μι­σμέ­νο κοι­νω­νι­κό σύστη­μα στή­ρι­ξης καθι­στά ατο­μι­κή — οικο­γε­νεια­κή ευθύ­νη τη φρο­ντί­δα των παι­διών, των υπε­ρη­λί­κων και ΑμεΑ.
• Στη σχε­δια­σμέ­νη δου­λειά του εργο­δο­τι­κού και κρα­τι­κού μηχα­νι­σμού για να θέτει εμπό­δια στην επα­φή των εργα­ζο­μέ­νων και της νεο­λαί­ας με την ιδε­ο­λο­γία και πολι­τι­κή του ΚΚΕ και τη δρά­ση του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινήματος.

Ειδι­κό­τε­ρα όσον αφο­ρά την εξέ­λι­ξη της οργα­νω­τι­κής ανά­πτυ­ξης του Κόμ­μα­τος από το 20ό Συνέδριο.

1. Η συνο­λι­κή μετα­βο­λή της κομ­μα­τι­κής δύνα­μης στην 4ετία είναι θετι­κή κατά 0,7%.
Οι στρα­το­λο­γί­ες που έγι­ναν την τετρα­ε­τία ανα­λο­γούν στο 15,41% της δύνα­μης που είχε το Κόμ­μα στο 20ό Συνέδριο.

Την ίδια περί­ο­δο, είχα­με ένα 7,31% της τότε δύνα­μης απώ­λειες σε δια­γρα­φές που η συντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία αφο­ρούν εθε­λο­ντι­κή απο­χώ­ρη­ση — διαρ­ροή, οι οποί­οι παρα­μέ­νουν στον περί­γυ­ρο του Κόμ­μα­τος ως οπα­δοί και ένας μικρός αριθ­μός που έφυ­γε λόγω δια­φω­νί­ας. Επί­σης, έχου­με ένα 7,35% απω­λειών λόγω θανάτου.

Οι στρα­το­λο­γί­ες που έγι­ναν στους 4 βασι­κούς δεί­κτες όπου είχα­με ειδι­κούς στό­χους και βελ­τιώ­νουν την κοι­νω­νι­κή και ηλι­κια­κή σύν­θε­ση είναι:

• Στρα­το­λο­γί­ες μισθω­τών και ανέρ­γων 50,32% του συνόλου.
• Από ΚΝΕ το 58,44%.
• Κάτω των 40 χρό­νων το 77,64%.
• Γυναί­κες το 40,74%.

Γενι­κά η προ­έ­λευ­ση των στρα­το­λο­γιών στην τετρα­ε­τία είναι: Από βιο­μη­χα­νι­κούς κλά­δους 14,81%, από κλά­δους υπη­ρε­σιών 29,51%. Αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι ΕΒΕ 5,07%, επι­στή­μο­νες 1,57%, αγρό­τες 2,03%, φοι­τη­τές — σπου­δα­στές 35,39%. Ενα 6% είναι άνερ­γοι και το υπό­λοι­πο από συντα­ξιού­χους, νοι­κο­κυ­ρές κ.λπ.

2. Η κοι­νω­νι­κή σύν­θε­ση του Κόμ­μα­τος βελ­τιώ­θη­κε αισθη­τά στους μισθω­τούς και παρα­μέ­νει στά­σι­μη σε αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους ΕΒΕ, επι­στή­μο­νες, αγρότες:

• Μισθω­τοί ιδιω­τι­κού και δημό­σιου τομέα 46,64%. Εχου­με αύξη­ση (+5,03%) στην τετραετία.
• Από αυτούς είναι σε βιο­μη­χα­νι­κούς κλά­δους 13,95% (+2%) σε κλά­δους υπη­ρε­σιών 31,26% (+1,9%), σε άλλους κλά­δους 1,53% (+0,3%). Στο Δημό­σιο δου­λεύ­ουν 10,61% (+1,89%).
• Αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι (ΕΒΕ, επι­στή­μο­νες) 10,75%. Μικρή μεί­ω­ση (-0,35%).
• Απα­σχο­λού­με­νοι στην αγρο­τι­κή οικο­νο­μία 4,55%. Μικρή μεί­ω­ση (-0,45).
• Εκτός παρα­γω­γής 38,06% (-4,29). Συντα­ξιού­χοι 31,6% (-3,57%), φοι­τη­τές 4,95% (-0,4%), νοι­κο­κυ­ρές 1,33% (-0,4%)
• Γυναί­κες είναι το 34%. Εχου­με μια αύξη­ση (+2,4%).

Η ηλι­κια­κή σύν­θε­ση του Κόμματος.

• 18 — 30 χρό­νων είναι το 17% των μελών
• 31 — 40 χρό­νων το 21,2%,
• 41 — 50 χρό­νων το 11,5%
• 51 — 60 χρό­νων το 15,9%
• 61 — 70 χρό­νων το 17,7%
• 71 χρό­νων και πάνω το 16,6%

Ειδι­κό ζήτη­μα που αφο­ρά την κομ­μα­τι­κή οικο­δό­μη­ση είναι η σωστή διά­τα­ξη και διάρ­θρω­ση των κομ­μα­τι­κών δυνάμεων.

Στην τετρα­ε­τία, έγι­ναν ορι­σμέ­νες αλλα­γές στη διά­τα­ξη των κομ­μα­τι­κών δυνά­με­ων με τη δημιουρ­γία νέων Τομε­α­κών Οργα­νώ­σε­ων σε Αττι­κή, Κεντρι­κή Μακε­δο­νία, Δυτι­κή Μακε­δο­νία και αρκε­τές άλλες σε επί­πε­δο ΚΟΒ.

Πιο συγκε­κρι­μέ­να στην 4ετία, στην ΚΟΑ, δια­λύ­θη­κε η Περι­φε­ρεια­κή Οργά­νω­ση Δυτι­κού Τομέα και συγκρο­τή­θη­καν 3 νέοι Τομείς. Στον Βόρειο Τομέα Αττι­κής έσπα­σε η ενιαία Τομε­α­κή Οργά­νω­ση και δημιουρ­γή­θη­καν 2 νέοι Τομείς. Στην Κεντρι­κή Μακε­δο­νία με ανα­κα­τα­τά­ξεις των παλιών Τομέ­ων συγκρο­τή­θη­καν 4 νέες Τομε­α­κές Επι­τρο­πές στο πολε­ο­δο­μι­κό συγκρό­τη­μα Θεσ­σα­λο­νί­κης και στην Υπαι­θρο (Λαγκα­δάς), ενώ δημιουρ­γή­θη­καν 2 νέες Κλα­δι­κές Τομε­α­κές Οργα­νώ­σεις (Κατα­σκευ­ές και Πλη­ρο­φο­ρι­κής — Ερευ­νας) που μέχρι τώρα ανή­καν στην Τομε­α­κή των Βιο­μη­χα­νι­κών Κλά­δων. Τέλος, στην ΚΟ Δυτι­κής Μακε­δο­νί­ας, προ­χώ­ρη­σε η ανα­διά­τα­ξη δυνά­με­ων με τη συγκρό­τη­ση Τομε­α­κής Οργά­νω­σης στο Ενερ­γεια­κό Κέντρο Πτο­λε­μα­ΐ­δας και Τομε­α­κής Οργά­νω­σης Καστο­ριάς — Βοΐου.

Οι αλλα­γές αυτές ήταν ανα­γκαί­ες και είχαν ως στό­χο να βελ­τιώ­σουν την πολι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή παρέμ­βα­ση στον χώρο ευθύ­νης κάθε ΚΟ, εντάσ­σο­ντας όλες τις δυνά­μεις που είναι δια­ταγ­μέ­νες σε κλα­δι­κή και εδα­φι­κή βάση σε ενιαίο σχέ­διο που υπη­ρε­τεί και την κομ­μα­τι­κή οικο­δό­μη­ση με επί­κε­ντρο τον κλά­δο και τον χώρο δου­λειάς. Ταυ­τό­χρο­να, συμ­βάλ­λουν στο να λυθούν διά­φο­ρα καθο­δη­γη­τι­κά ζητή­μα­τα που έχουν ανα­δει­χτεί και αφο­ρούν τη σύν­θε­ση και τον προ­σα­να­το­λι­σμό αρκε­τών ΚΟΒ κλα­δι­κών και εδα­φι­κών και το περιε­χό­με­νο της δου­λειάς τους.

Είναι μια δια­δι­κα­σία που απαι­τεί στα­θε­ρή παρα­κο­λού­θη­ση και έλεγ­χο από τα καθο­δη­γη­τι­κά Οργα­να, σαφή­νεια στό­χων, υπο­λο­γι­σμό όλων των δεδο­μέ­νων και όχι μηχα­νι­στι­κές εφαρμογές.

Η νέα ΚΕ, σε συνεν­νό­η­ση και με τα καθο­δη­γη­τι­κά Οργα­να των Περιο­χών, πρέ­πει παρα­πέ­ρα και πιο συγκε­κρι­μέ­να να επε­ξερ­γα­στεί μια σει­ρά από πλευ­ρές ‑και οργα­νω­τι­κές και πρα­κτι­κές- προ­κει­μέ­νου να επι­τευ­χθεί ο στό­χος του καλύ­τε­ρου συντο­νι­σμού και της ενιαί­ας δρά­σης των κλα­δι­κών και εδα­φο­πα­ρα­γω­γι­κών Τομε­α­κών Οργα­νώ­σε­ων και ΚΟΒ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Θ΄
Καθή­κο­ντα έως το 22ο Συνέδριο

1. Ολο­κλή­ρω­ση του β΄ μέρους της μελέ­της για την ταξι­κή διάρ­θρω­ση στην Ελλάδα.

2. Μελέ­τη βασι­κών πλευ­ρών της μεγά­λης κρα­τι­κής παρέμ­βα­σης («Πρά­σι­νο New Deal») για την έξο­δο από την κρί­ση σε ΕΕ και ΗΠΑ, δηλα­δή της στρα­τη­γι­κής της «πρά­σι­νης μετά­βα­σης» και του «ψηφια­κού μετα­σχη­μα­τι­σμού» της οικο­νο­μί­ας και του κρά­τους. Ιδιαί­τε­ρα, επε­ξερ­γα­σία της υλο­ποί­η­σης των συγκε­κρι­μέ­νων στρα­τη­γι­κών κατευ­θύν­σε­ων της ΕΕ ανά κλά­δο και περι­φέ­ρεια, στην ελλη­νι­κή οικονομία.

3. Να συνε­χι­στεί η ερευ­νη­τι­κή προ­σπά­θεια για τη μελέ­τη της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης κατά τον 20ό αιώ­να, ιδιαί­τε­ρα σχε­τι­κά με το εποι­κο­δό­μη­μα, την οργά­νω­ση και τη λει­τουρ­γία του κρά­τους της εργα­τι­κής εξου­σί­ας, τη συσχέ­τι­ση με τις εξε­λί­ξεις στην οικο­νο­μία: α) Ολο­κλή­ρω­ση και έκδο­ση της μελέ­της των αλλα­γών στο Σύνταγ­μα για τη συγκρό­τη­ση του εργα­τι­κού κρά­τους, για τις σχέ­σεις Κόμ­μα­τος και μαζι­κών οργα­νώ­σε­ων ή των αλλα­γών στο Σύνταγ­μα της ΕΣΣΔ κλπ. β) Στο πλαί­σιο των εκδό­σε­ων της νέας σει­ράς για το Αστι­κό και Σοσια­λι­στι­κό Δίκαιο, να προ­χω­ρή­σει η κρι­τι­κή απο­τί­μη­ση της θεω­ρη­τι­κής συζή­τη­σης για το Δίκαιο στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση. γ) Εμπλου­τι­σμός της παρα­πά­νω έρευ­νας με την πεί­ρα της DDR και άλλων χωρών της σοσια­λι­στι­κής οικοδόμησης.

4. Μελέ­τη της πεί­ρας του 20ού αιώ­να, ως προς τις εργα­τι­κές — λαϊ­κές εξε­γέρ­σεις, ένο­πλα κινή­μα­τα, δια­μόρ­φω­σης ή όχι επα­να­στα­τι­κής κατά­στα­σης ή στοι­χεί­ων αυτής (π.χ. εμφύ­λιος πόλε­μος στην Ισπα­νία, κινε­ζι­κή επα­νά­στα­ση, κινή­μα­τα σε Ν/Α Ασία, Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, αλλά και σε όλη την Ευρώ­πη). Η γραμ­μή της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς ή κέντρων του Διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κού Κινή­μα­τος. Να δώσου­με συνέ­χεια στην προ­σπά­θεια μελέ­της του περά­σμα­τος από τον καπι­τα­λι­σμό στον σοσια­λι­σμό κατά τον 20ό αιώ­να, ερευ­νώ­ντας όλους τους παρά­γο­ντες: Υλι­κές συν­θή­κες (καθώς και τις αντί­στοι­χες προ­σαρ­μο­γές του καπι­τα­λι­σμού), εκδή­λω­ση κρί­σης της αστι­κής εξου­σί­ας, κατά­στα­ση του επα­να­στα­τι­κού υπο­κει­μέ­νου (Κόμ­μα, εργα­τι­κό κίνη­μα, σύμ­μα­χες κοι­νω­νι­κές δυνάμεις).

5. Ανα­βάθ­μι­ση της προ­σπά­θειας στη δια­πά­λη με τα αστι­κά πολι­τι­κά ρεύ­μα­τα (σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό, φιλε­λεύ­θε­ρο κ.λπ.) τόσο σε σχέ­ση με το ιστο­ρι­κό — θεω­ρη­τι­κό βάθος των μελε­τών όσο και σε σχέ­ση με την τεκ­μη­ριω­μέ­νη ερμη­νεία και κρι­τι­κή των σύγ­χρο­νων προ­σαρ­μο­γών των θέσε­ών τους. Αντί­στοι­χα, τη δια­πά­λη με το οπορ­του­νι­στι­κό ρεύμα.

6. Επι­και­ρο­ποί­η­ση και έκδο­ση των επε­ξερ­γα­σιών για το σύγ­χρο­νο επι­τε­λι­κό αστι­κό κράτος.

7. Συμ­βο­λή στη δια­πά­λη με την οπορ­του­νι­στι­κή και αστι­κή προ­σπά­θεια «σύγ­χρο­νων» ερμη­νειών του μαρ­ξι­σμού που συσκο­τί­ζουν το επα­να­στα­τι­κό περιε­χό­με­νό του, τη σημα­σία των αρχών του και τη μέθο­δό του, με βάση τη δήθεν «νέα» ανά­γνω­ση του Μαρξ που τον αντι­πα­ρα­θέ­τουν στο έργο του Ενγκελς και του Λένιν.

8. Απο­φα­σι­στι­κή ενί­σχυ­ση της δια­πά­λης, με βοή­θεια ιδιαί­τε­ρα προς την ΚΝΕ, σχε­τι­κά με την αστι­κή ιδε­ο­λο­γι­κή επί­θε­ση (ατο­μι­κός αυτο­προσ­διο­ρι­σμός και δικαιω­μα­τι­σμός, μετα­μο­ντέρ­να άρνη­ση της αντι­κει­με­νι­κής αλή­θειας κ.λπ.), το περιε­χό­με­νο της εκπαι­δευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας, ξεκι­νώ­ντας από τις πιο μικρές ηλι­κί­ες της νεο­λαί­ας. Ανα­βάθ­μι­ση της συνερ­γα­σί­ας και του κοι­νού προ­γραμ­μα­τι­σμού ανά­με­σα στα Τμή­μα­τα της ΚΕ.

9. Να εντα­θεί η προ­σπά­θεια βαθύ­τε­ρης διε­ρεύ­νη­σης των αιτιών της μακρό­χρο­νης υπο­χώ­ρη­σης του επα­να­στα­τι­κού εργα­τι­κού κινή­μα­τος, σε σχέ­ση και με τις ανα­βαθ­μι­σμέ­νες σύγ­χρο­νες δυνα­τό­τη­τες ενσω­μά­τω­σης της εργα­τι­κής τάξης, να φωτι­στούν καλύ­τε­ρα οι αυξη­μέ­νες απαι­τή­σεις για μια πιο ολο­κλη­ρω­μέ­νη ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή παρέμβαση.

10. Συστη­μα­το­ποί­η­ση και ενί­σχυ­ση του συστή­μα­τος κομ­μα­τι­κής μόρ­φω­σης (επέ­κτα­ση και συστη­μα­το­ποί­η­ση του κύκλου μαθη­μά­των με οπα­δούς και νέα μέλη, παρα­πέ­ρα ανα­βάθ­μι­ση των σχο­λών της ΚΝΕ, των τομε­α­κών, των ΕΠ και της κεντρι­κής κομ­μα­τι­κής σχο­λής και των σεμι­να­ρί­ων). Ειδι­κά θεμα­τι­κά σεμι­νά­ρια Ιστο­ρί­ας του Κόμ­μα­τος και γενι­κό­τε­ρα. Εξει­δι­κευ­μέ­νη ιδε­ο­λο­γι­κή δου­λειά, μαρ­ξι­στι­κή μόρ­φω­ση κατά επι­στη­μο­νι­κό αντι­κεί­με­νο σε Κομ­μα­τι­κές ΚΝί­τι­κες δυνά­μεις πτυ­χια­κών — μετα­πτυ­χια­κών φοι­τη­τών. Επί­σης, εξει­δι­κευ­μέ­νο πρό­γραμ­μα για εκπαι­δευ­τι­κούς και καλλιτέχνες.

11. Εκδο­ση των Τόμων Γ1 για την περί­ο­δο 1949 — 1967 και Γ2 για την περί­ο­δο 1967 — 1974 της Ιστο­ρί­ας του Κόμματος.

12. Προ­ώ­θη­ση της μελέ­της για την περί­ο­δο 1974 — 1991, με τον φιλό­δο­ξο στό­χο να ολο­κλη­ρω­θεί μετά το 22ο Συνέ­δριο. Ταυ­τό­χρο­να, έντα­ση της προ­σπά­θειας για έκδο­ση των Πρα­κτι­κών κρί­σι­μων Ολο­με­λειών της ΚΕ ή Συνε­δρί­ων της αντί­στοι­χης περιό­δου. Να προ­χω­ρή­σει επί­σης η έκδο­ση των Επί­ση­μων Κειμένων.

13. Να δοθεί απο­φα­σι­στι­κή βοή­θεια στην ΚΝΕ για την πετυ­χη­μέ­νη διε­ξα­γω­γή του Συνε­δρί­ου της σε 2 χρό­νια με βάση το Κατα­στα­τι­κό της.

14. Να γίνει ειδι­κή Σύνο­δος της νέας ΚΕ για τη συγκε­κρι­μέ­νη κατά­στα­ση στο ΔΚΚ και τις σχέ­σεις μας με άλλα Κομ­μου­νι­στι­κά και Εργα­τι­κά Κόμματα.

15. Να προ­χω­ρή­σουν τα Επι­στη­μο­νι­κά Συνέ­δρια της ΚΕ για τη λογοτεχνία.

Ως επίλογος

Το ΚΚΕ θα τα κατα­φέ­ρει. Σε πεί­σμα όλων όσοι το πολε­μά­νε λυσ­σα­σμέ­να, χρό­νια τώρα, είτε είναι και εμφα­νί­ζο­νται ανοι­χτά ως εχθροί των κομ­μου­νι­στι­κών ιδε­ών και της πολι­τι­κής του είτε εμφα­νί­ζο­νται με τη μάσκα του φίλου αυτών των ιδεών.

Το ΚΚΕ έχει πλή­ρη συνεί­δη­ση των δυσκο­λιών που έχει να αντι­με­τω­πί­σει, αλλά έχει και την ατσά­λι­νη θέλη­ση των κομ­μου­νι­στών να προ­χω­ρή­σει παρα­πέ­ρα στην απα­ραί­τη­τη ιδε­ο­λο­γι­κή — θεω­ρη­τι­κή θωρά­κι­ση όλων των μελών, των καθο­δη­γη­τι­κών Οργά­νων και στε­λε­χών, των Κομ­μα­τι­κών Ομά­δων στο κίνη­μα, της ΚΝΕ, ως απα­ραί­τη­το όρο και προ­ϋ­πό­θε­ση για να τεθού­με επι­κε­φα­λής της πάλης, της αντι­με­τώ­πι­σης καμπών των εξε­λί­ξε­ων, σε συν­θή­κες επί­σης επι­δεί­νω­σης του συσχε­τι­σμού της ταξι­κής πάλης. Εξε­λί­ξεις που δεν μπο­ρούν να απο­κλει­στούν για την επό­με­νη τετρα­ε­τία, όπως δεν μπο­ρούν να απο­κλει­στούν και συν­θή­κες από­το­μης ανό­δου της ταξι­κής πάλης.

Συνε­πώς, ο προ­σα­να­το­λι­σμός και το σχέ­διο ανά­πτυ­ξης και διεύ­ρυν­σης με όλο και νέες εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις και ταυ­τό­χρο­νης θωρά­κι­σης όλου του δυνα­μι­κού του Κόμ­μα­τος, πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­ζει όλα αυτά τα προ­βλή­μα­τα των ενδε­χό­με­νων παντός τύπου νέων σύν­θε­των και απρό­βλε­πτων εξελίξεων.

Προ­χω­ρά­με με αισιο­δο­ξία στον 21ο αιώ­να. Το φάντα­σμα του κομ­μου­νι­σμού έτσι κι αλλιώς στοι­χειώ­νει και σήμε­ρα και θα στοι­χειώ­νει για πάντα τα όνει­ρα των αστών, σε όλη την Ευρώ­πη, σε όλα τα μήκη και πλά­τη της Γης.

Ο εφιάλ­της τους, όμως, δεν πρέ­πει να μεί­νει άλλο μόνο στα όνει­ρά τους. Μπο­ρεί να γίνει πρά­ξη, από τη στιγ­μή που η εργα­τι­κή τάξη, ο κατα­πιε­σμέ­νος λαός, η εξε­γερ­μέ­νη νεο­λαία και το κίνη­μά τους στα­μα­τή­σουν την οπι­σθο­χώ­ρη­ση και μπουν ξανά δυνα­μι­κά στο προ­σκή­νιο της Ιστο­ρί­ας, για­τί «αυτοί να πάρουν πρέ­πει την εξουσία».