Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ωδή στον αδικοχαμένο σμηναγό!

 Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

-Ήσουν καλός κι ήσουν γλυ­κός, είχες τις χάρες όλες!

Όχι! Δεν ανα­φέ­ρο­μαι στον επι­τά­φιο του Ρίτσου.

Σκλή­ρυ­νε η ζωή. Μεγά­λω­σαν και πλή­θαι­ναν οι πλη­γές! Και οι επι­τά­φιοι στις μέρες μας είναι φαι­νό­με­νο σχε­δόν καθη­με­ρι­νό. Μανά­δες και νύφες και αδελ­φές θρη­νού­νε πάνω σε φέρε­τρα αδικοχαμένων.

-Και τού­το το παλι­κά­ρι κεί­τε­ται τώρα νεκρό, παι­δί κι αυτός, ανά­με­σα στα παι­διά του.

Κεί­τε­ται νεκρός, πάνω στο τερά­στιο νεκρο­κρέ­βα­το μιας άγριας θάλασ­σας. Θυσία στα σαρ­κο­βό­ρα Νατοϊ­κά σαγόνια.

Θύμα της Τούρ­κι­κης προ­κλη­τι­κό­τη­τας και επεκτατικότητας.

Θύμα Ευρώ-Αμε­ρι­κα­νι­κής παραφροσύνης.

Θύμα της ιμπε­ρια­λι­στι­κής προ­ε­τοι­μα­σί­ας πολέμου.

Θύμα- δυστυ­χώς- της ολο­κλη­ρω­τι­κής εμπλο­κής της Ελλη­νι­κής Κυβέρ­νη­σης!! σ’ αυτό το άγριο παι­χνί­δι του θανά­του για τα συμ­φέ­ρο­ντα ξένων μονο­πω­λί­ων και το μοί­ρα­σμα της λεί­ας από το πλιά­τσι­κο της παγκό­σμιας αγοράς!

Τώρα το παλ­λη­κά­ρι κεί­τε­ται νεκρό, χωρίς γαρού­φαλ­λο στο στό­μα, ούτε χαρ­μό­συ­νη κραυ­γή θριάμ­βου… για την Ελλά­δα ρε γαμώτο!!!
Για ποια Ελλά­δα ρε γαμώτο;;;

-Πατρί­δα μου πως σε κου­ρέ­λια­σαν έτσι!

Ήταν γεν­ναίο παι­δί. Με τα σιρί­τια και τα θαμπό­χρυ­σα κου­μπιά στην πλου­μι­στή στο­λή του, και τον αέρα της αντρειάς στην περ­πα­τη­σιά του.

Τώρα σιω­πη­λό ναυά­γιο στο κατώ­φλι της αυγής λου­σμέ­νος με τη δόξα και την αδικία…

Μοιά­ζει λου­λού­δι μαρα­μέ­νο, μοιά­ζει τρα­γού­δι που το φίμω­σαν άδι­κες εξου­σί­ες. Κι’ έμει­νε μόνο ο λυγ­μός στα στή­θια των δικών του.

Μην εγγί­ζε­τε και μη βεβη­λώ­νε­τε τον νεκρό. Τυμ­βω­ρύ­χοι, μεγα­λό­στο­μοι μαγα­ρι­στές Αγί­ων λει­ψά­νων. Μη κρύ­βε­στε πίσω από το δάκτυ­λό σας.

-Αιω­νία η μνή­μη και Τετέλεσται!

Το κακό έχει ήδη αρχίσει!

Ποιος έχει τώρα σειρά…;

_________________________________________________________________________________________________________

Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο