Η επίδραση της «AUKUS» στις διεθνείς εξελίξεις και η στάση των κομμουνιστών

Η τρι­με­ρής συμ­μα­χία «ασφά­λειας» μετα­ξύ των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών, της Αυστρα­λί­ας και του Ηνω­μέ­νου Βασι­λεί­ου, με την επω­νυ­μία «AUKUS», που ανα­κοι­νώ­θη­κε στις 15/9/2021, απο­τέ­λε­σε μια νέα σημα­ντι­κή εξέ­λι­ξη στη διάρ­θρω­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμμαχιών.

Τι σημαί­νει, όμως, αυτή η εξέ­λι­ξη και ποια επι­πρό­σθε­τα καθή­κο­ντα προ­κύ­πτουν για το κομ­μου­νι­στι­κό κίνημα;

Η σημασία της περιοχής του Ινδοειρηνικού

Αν και η νέα συμ­φω­νία συνά­φθη­κε ανά­με­σα σε 3 δυνά­μεις που δεν είναι ασια­τι­κές, την ίδια ώρα είναι φανε­ρό πως εστιά­ζει στη δρά­ση αυτών των δυνά­με­ων στην Ασία και ευρύ­τε­ρα στην περιο­χή του Ινδό-Ειρη­νι­κού στην οποία παρά­γε­ται το 60% του παγκό­σμιου ΑΕΠ και εκτι­μά­ται πως τα επό­με­να χρό­νια θα απορ­ρο­φά το 70% της ζήτη­σης ενέρ­γειας. Μια περιο­χή που ήδη απο­τε­λεί σημα­ντι­κό «δίαυ­λο» της παγκό­σμιας εμπο­ρι­κής ναυ­σι­πλο­ΐ­ας, είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό πως με τα στοι­χεία του 2017 το 40% του παγκό­σμιου εμπο­ρί­ου υγρο­ποι­η­μέ­νου φυσι­κού αερί­ου (LNG) διε­ξά­γο­νταν μέσα απ’ αυτήν.

Ήδη, ένα μεγά­λο τμή­μα ναυ­τι­κών και αερο­πο­ρι­κών αμε­ρι­κά­νι­κων δυνά­με­ων έχει μετα­φερ­θεί στον Ειρη­νι­κό. Οικο­δο­μού­νται εκεί νέες αμε­ρι­κά­νι­κες στρα­τιω­τι­κές βάσεις, πραγ­μα­το­ποιού­νται μεγά­λες στρα­τιω­τι­κές ασκήσεις.

Στην ίδια περιο­χή βρί­σκο­νται σε εξέ­λι­ξη αντι­πα­ρα­θέ­σεις για θαλάσ­σια και χερ­σαία σύνο­ρα, όπου είναι σαφής η επι­δί­ω­ξη της Κίνας να αμφι­σβη­τή­σει το διε­θνές δίκαιο της θάλασ­σας και τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα χωρών της περιο­χής, όπως π.χ. του Βιετ­νάμ. Μιλώ­ντας στη φετι­νή 76η Σύνο­δο της Γενι­κής Συνέ­λευ­σης του ΟΗΕ, ο Πρό­ε­δρος του Βιετ­νάμ, Νγκου­εν Σουάν Φούκ, κάλε­σε τις χώρες της περιο­χής να απο­φύ­γουν μονο­με­ρείς ενέρ­γειες στην Ανα­το­λι­κή Θάλασ­σα (ή αλλιώς Θάλασ­σα της Νότιας Κίνας), υπο­γραμ­μί­ζο­ντας το Δίκαιο της Θάλασ­σα­ςi. Λίγες μέρες νωρί­τε­ρα η εκπρό­σω­πος του βιετ­να­μέ­ζι­κου ΥΠΕΞ, Λε Τχι Τχου Χανγκ, είχε υπο­γραμ­μί­σει πως το Βιετ­νάμ θα υπε­ρα­σπι­στεί τα νησιά στα αρχι­πε­λά­γη Χοά­γκ­σα και Τσιόν­γκ­σα, την κυριαρ­χία των οποί­ων η Κίνα αμφισβητείii.

Καθό­λου τυχαία δεν ήταν, λοι­πόν, η επί­σκε­ψη της Αμε­ρι­κα­νί­δας Αντι­προ­έ­δρου, Κάμα­λα Χάρις, στο Βιετ­νάμ, και σε άλλες χώρες της περιο­χής. Να θυμί­σου­με πως από το 2016, μετά από μονο­με­ρή προ­σφυ­γή των Φιλιπ­πί­νων, υπάρ­χει από­φα­ση του δικα­στη­ρί­ου της Χάγης που απορ­ρί­πτει τις κινε­ζι­κές διεκ­δι­κή­σεις, από­φα­ση, που, ωστό­σο, δεν ανα­γνω­ρί­ζει η Κίνα, με το επι­χεί­ρη­μα ότι πρό­κει­ται για ζήτη­μα εθνι­κής κυριαρ­χί­ας στο οποίο δεν έχει δικαιο­δο­σία το συγκε­κρι­μέ­νο δικαστήριο.

Οι ΗΠΑ επι­διώ­κουν για άλλη μια φορά να κατα­χω­ρη­θούν ως «αυτό­κλη­τος προ­στά­της» των λαών, αυτή τη φορά της συγκε­κρι­μέ­νης περιο­χής, ένα­ντι των σχε­δί­ων επέ­κτα­σης των κινε­ζι­κών μονο­πω­λί­ων, τις βλέ­ψεις της Κίνας στη Νοτιο­α­να­το­λι­κή Ασία. Γίνε­ται φανε­ρό πως η σύγκρου­ση δεν μπο­ρεί να αφή­σει «εκτός κάδρου» και τα πολε­μι­κά μέσα. Οι ΗΠΑ, άλλω­στε είναι σήμε­ρα η ισχυ­ρό­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή δύνα­μη, ενώ η Κίνα με ταχείς ρυθ­μούς στις στρα­τιω­τι­κές της δαπά­νες επι­διώ­κει να καλύ­ψει την από­στα­ση. Η πρό­σφα­τη απο­χώ­ρη­ση των ΗΠΑ από το Αφγα­νι­στάν και των αμε­ρι­κα­νι­κών «Patriot» από τη Σαου­δι­κή Αρα­βία, απο­σκο­πεί μετα­ξύ άλλων στην ανα­διά­τα­ξη των αμε­ρι­κα­νι­κών στρα­τιω­τι­κών δυνά­με­ων στην κατεύ­θυν­ση της ενί­σχυ­σης της αμε­ρι­κά­νι­κης παρου­σί­ας στον Ινδοειρηνικό.

Επι­πλέ­ον τα τελευ­ταία χρό­νια ενι­σχύ­θη­κε η συνερ­γα­σία ανά­με­σα ΗΠΑ, Ινδία, Ιαπω­νία και Αυστρα­λία με τη μορ­φή του “Τετρα­με­ρούς Δια­λό­γου για την Ασφά­λεια” (QUAD), με σαφή στό­χευ­ση ενα­ντί­ον της Κίνας, κάτι που φάνη­κε και στις στρα­τιω­τι­κές ασκή­σεις αυτών των χωρών με την επω­νυ­μία Malabar τα 2 προη­γού­με­να χρό­νια. Οι ασκή­σεις αυτές προ­βλή­θη­καν ως ο πυλώ­νας της λεγό­με­νης “ασια­τι­κής εκδο­χής του ΝΑΤΟ” και τέθη­κε ανοι­κτά ο στό­χος για την αντι­με­τώ­πι­ση της στρα­τιω­τι­κής και πολι­τι­κής επιρ­ρο­ής της Κίνας στην περιοχή.

Συγκε­ντρώ­νε­ται η προ­σο­χή στα στε­νά της Ταϊ­βάν, επι­χει­ρεί­ται η διεύ­ρυν­ση των συμ­μα­χιών και από τις δύο πλευ­ρές, ενώ αξιο­ποιού­νται και τα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα της «δημο­κρα­τί­ας», της «αυτο­διά­θε­σης», ή της εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας. Η στρα­τη­γι­κή ΝΑΤΟ 2030 ενι­σχύ­ει τον προ­σα­να­το­λι­σμό κατά της Κίνας.

Στο έδα­φος αυτό δημιουρ­γή­θη­κε η συμ­φω­νία “AUKUS”.

Η διαπάλη για την πρωτοκαθεδρία του ιμπεριαλιστικού συστήματος

Η νέα συμ­μα­χία που οικο­δό­μη­σαν οι ΗΠΑ έχει ξεκά­θα­ρο στό­χο, που δεν είναι άλλος από την Κίνα, η οποία αντι­κει­με­νι­κά δια­μορ­φώ­νει σήμε­ρα τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να απει­λή­σει την πρω­το­κα­θε­δρία των ΗΠΑ στο διε­θνές ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα τα επό­με­να χρόνια.

Όχι τυχαία η CIA συγκρό­τη­σε ειδι­κό κέντρο παρα­κο­λού­θη­σης της Κίνας. Η δυνα­μι­κή απο­τυ­πώ­νε­ται στη σημα­ντι­κή αύξη­ση του μερι­δί­ου της Κίνας στο Παγκό­σμιο Προ­ϊ­όν την περί­ο­δο 2000 – 2020, όπως και στη θεα­μα­τι­κή αύξη­ση του εμπο­ρι­κού ελλείμ­μα­τος των ΗΠΑ στο διμε­ρές εμπό­ριο με την Κίνα (την περί­ο­δο 1985 — 2019). Στη βάση αυτή είχα­με όλη αυτήν την περί­ο­δο μια σει­ρά εμπο­ρι­κών «πολέ­μων» με τις ΗΠΑ να δίνουν ιδιαί­τε­ρο βάρος στη δια­τή­ρη­ση της υπε­ρο­χής τους στο επί­πε­δο της νέας τεχνο­λο­γί­ας και ταυ­τό­χρο­να του περιο­ρι­σμού της εξά­πλω­σης της Κίνας σε αυτόν τον κλά­δο, που θα σημά­νει ταυ­τό­χρο­να ενί­σχυ­ση της πολι­τι­κής επιρ­ρο­ής της (π.χ. η εντει­νό­με­νη προ­σπά­θεια απο­κλει­σμού της Κίνας από τα δίκτυα 5G στην Ευρώ­πη). Επι­πρό­σθε­τα, η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ, αξιο­ποιώ­ντας την τερά­στια μεί­ω­ση φορο­λο­γί­ας του κεφα­λαί­ου, έκα­νε έκκλη­ση σε αμε­ρι­κα­νι­κά μονο­πώ­λια νέων τεχνο­λο­γιών που δρουν στην Κίνα να την εγκα­τα­λεί­ψουν ή να επα­να­πα­τρι­στούν στις ΗΠΑ. Προ­ω­θεί τα δικά της συμ­φέ­ρο­ντα και κάνει προ­σπά­θειες να εμπο­δί­σει την επέ­κτα­ση της Κίνας που υλο­ποιεί µε το σχέ­διο του «Δρό­µου του Μετα­ξιού», εξά­γει τερά­στια κεφά­λαια και πραγ­μα­το­ποιεί μεγά­λες επεν­δύ­σεις σε άλλα κρά­τη, στην Ασία, την Αφρι­κή και σε άλλες περιοχές.

Το γεγο­νός της δια­πά­λης των ΗΠΑ-Κίνας για την παγκό­σμια πρω­το­κα­θε­δρία πλέ­ον δεν αμφι­σβη­τεί­ται. Εκεί­νο στο οποίο εστιά­ζε­ται η προ­σο­χή είναι για το εάν έχου­με έναν νέο “ψυχρό πόλε­μο”, μια αντι­πα­ρά­θε­ση μιας καπι­τα­λι­στι­κής υπερ­δύ­να­μης με μια σοσια­λι­στι­κή, έστω με “κινε­ζι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά”. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, είναι πως μιλά­με για τις ΗΠΑ και την Κίνα, δηλα­δή για δύο δυνά­μεις του σημε­ρι­νού καπι­τα­λι­στι­κού κόσμου. Η Κίνα είναι σήμε­ρα ισχυ­ρή βάση μονο­πω­λια­κών ομί­λων, ενερ­γό μέλος κάθε διε­θνούς καπι­τα­λι­στι­κής ένω­σης, όπως είναι ο Παγκό­σμιος Οργα­νι­σμός Εμπο­ρί­ου, η Παγκό­σμια Τρά­πε­ζα· είναι στε­νά συν­δε­δε­μέ­νη με την παγκό­σμια καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία. “Οι πολυ­ε­θνι­κές απο­τε­λούν ζωτι­κή κινη­τή­ρια δύνα­μη για την εσω­τε­ρι­κή κυκλο­φο­ρία της Κίνας”iii.

Το ότι στην Κίνα κυβερ­νά ένα κόμ­μα που έχει τον τίτλο «κομ­μου­νι­στι­κό» δεν αλλά­ζει το γεγο­νός πως σε αυτήν κυριαρ­χούν οι καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής. Ξεκι­νώ­ντας από το 2012 και μέχρι σήμε­ρα, στα­θε­ρά πάνω από το 60% του ΑΕΠ της Κίνας παρά­γε­ται από τον ιδιω­τι­κό τομέ­α­iv. Υπέρ των καπι­τα­λι­στών και στην Κίνα έχει δια­μορ­φω­θεί μια ανά­λο­γη νομο­θε­τι­κή βάση που τους επι­τρέ­πει τη σκλη­ρή εκμε­τάλ­λευ­ση εκα­το­ντά­δων εκα­τομ­μυ­ρί­ων εργα­τών για τη συσ­σώ­ρευ­ση του πλού­του τους. Η Κίνα βρί­σκε­ται σε «άμιλ­λα» με τις ΗΠΑ και στον αριθ­μό των δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χων. Όπως μας ενη­με­ρώ­νει το ερευ­νη­τι­κό ινστι­τού­το Hurun της Σαγκά­ης, στις αρχές του 2021 η Κίνα ήταν η 1η χώρα στον κόσμο, όπου ο αριθ­μός των δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χων ξεπέ­ρα­σε τους 1000, φτά­νο­ντας 1058.v Οι δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χοι στην Κίνα ελέγ­χουν κολοσ­σιαί­ους ομί­λους ηλε­κτρο­νι­κού εμπο­ρί­ου, εργο­στά­σια, ξενο­δο­χεία, εμπο­ρι­κά κέντρα, κινη­μα­το­γρά­φους, μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης, εται­ρί­ες κινη­τών τηλε­φώ­νων κοκ. Ο πλου­σιό­τε­ρος δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χος της χώρας, Τζουν Σαν­σάν, που πλού­τι­σε από τη βιο­μη­χα­νία εμφια­λω­μέ­νου νερού, έχει προ­σω­πι­κή περιου­σία 67,3 δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια, ενώ η περιου­σία του 2ου στην ίδια λίστα, του Μα Χουα­τέν, που ασχο­λεί­ται με τις νέες τεχνο­λο­γί­ες και εκλέ­χτη­κε μέλος του κοι­νο­βου­λί­ου, του Εθνι­κού Λαϊ­κού Συνε­δρί­ου, ανέρ­χε­ται στα 46 δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια­vi. Όλα αυτά όταν δεκά­δες εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι είναι απο­κλει­σμέ­νοι από σύγ­χρο­νες κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες, η χλι­δή των δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χων και εκα­τομ­μυ­ριού­χων, δεί­χνει με σαφή­νεια την τερά­στια κοι­νω­νι­κή αδι­κία κι εκμε­τάλ­λευ­ση που χαρα­κτη­ρί­ζει τον καπι­τα­λι­στι­κό τρό­πο παρα­γω­γής και στην Κίνα. Ενώ, παράλ­λη­λα, τα κινέ­ζι­κα μονο­πώ­λια, όπως κάνουν τα μονο­πώ­λια κάθε προ­έ­λευ­σης, εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται την εργα­τι­κή τάξη στις επι­χει­ρή­σεις τους στο εξω­τε­ρι­κό, όπως κάνει ο ναυ­τι­λια­κός κολοσ­σός της Cosco στην Ελλά­δα, στο λιμά­νι του Πει­ραιά, που οι εργά­τες αυτές τις μέρες οργά­νω­σαν πολυ­ή­με­ρη απερ­γία τιμώ­ντας το νεκρό εργά­τη που σκο­τώ­θη­κε πρό­σφα­τα στο χώρο δου­λειάς, απαι­τώ­ντας μέτρα για την προ­στα­σία της υγεί­ας και της ασφά­λειας τους και με την εργο­δο­σία να απα­ντά με εκβια­σμούς και προ­σφυ­γή στα αστι­κά δικα­στή­ρια για να κηρυ­χθεί η απερ­γία παράνομη.

Δεν έχουν καμία σχέ­ση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και λει­τουρ­γούν παρα­πλα­νη­τι­κά οι ισχυ­ρι­σμοί πως η Κίνα, όπως κάπο­τε η Σοβιε­τι­κή Ρωσία, εφαρ­μό­ζει κάποιου είδους ΝΕΠ (Νέα Οικο­νο­μι­κή Πολι­τι­κή), συνερ­γα­ζό­με­νη με το ιδιω­τι­κό κεφά­λαιο, ώστε ν’ ανα­πτύ­ξει τις παρα­γω­γι­κές της δυνά­μεις. Τα παρα­πά­νω στοι­χεία τεκ­μη­ριώ­νουν ότι αντι­κει­με­νι­κά, δεν υπάρ­χει βάση για σύγκρι­ση της ΝΕΠ με τη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση στην Κίνα. Επι­προ­σθέ­τως, η χρο­νι­κή διάρ­κεια της ΝΕΠ ήταν περιο­ρι­σμέ­νη και είχε το χαρα­κτή­ρα της «υπο­χώ­ρη­σης», όπως πολ­λές φορές υπο­γράμ­μι­σε ο Λένι­νvii, και δεν ιδε­ο­λο­γι­κο­ποι­ή­θη­κε ως στοι­χείο της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης, όπως γίνε­ται με την επι­κρά­τη­ση των καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων στην Κίνα, με το ιδε­ο­λό­γη­μα του «σοσια­λι­σμού με κινε­ζι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά». Επι­πλέ­ον, την περί­ο­δο της ΝΕΠ στους επι­χει­ρη­μα­τί­ες όχι μόνο δεν επι­τρε­πό­ταν να είναι μέλη του Κόμ­μα­τος των Μπολ­σε­βί­κων, αλλά στη βάση και των δύο Σοβιε­τι­κών Συνταγ­μά­των (1918 και 1925) που ψηφί­στη­καν εκεί­νη την περί­ο­δο υπήρ­ξε γι’ αυτούς στέ­ρη­ση των πολι­τι­κών δικαιω­μά­των, σε αντί­θε­ση με τη σημε­ρι­νή Κίνα, όπου δεκά­δες επι­χει­ρη­μα­τί­ες κατα­λαμ­βά­νουν θέσεις στο κοι­νο­βού­λιο και στο ΚΚ.

Να για­τί ο νέος «διπο­λι­σμός» δεν έχει καμία σχέ­ση με την αντι­πα­ρά­θε­ση ΗΠΑ-ΕΣΣΔ. Σήμε­ρα ΗΠΑ και Κίνα συγκρού­ο­νται πάνω στο έδα­φος της επι­κρά­τη­σης των καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής που κυριαρ­χούν σε αυτές και οδη­γούν στη δια­πά­λη για τις πρώ­τες ύλες, τους δρό­μους μετα­φο­ράς των εμπο­ρευ­μά­των, τα μερί­δια των αγο­ρών, τη γεω­πο­λι­τι­κή επιρ­ροή, κάτι που δεν μπο­ρεί να κρύ­ψει πως έχου­με να κάνου­με με μια δια­πά­λη ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή για την πρω­το­κα­θε­δρία στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστημα.

“AUKUS” — ένας ακόμη «μοχλός» του ιμπεριαλιστικού πολέμου

Η “AUKUS” καθο­ρί­ζει μια διευ­ρυ­μέ­νη «γκά­μα» συνερ­γα­σί­ας από τη διπλω­μα­τία και την άμυ­να, έως τις εφο­δια­στι­κές αλυ­σί­δες και την τεχνη­τή νοη­μο­σύ­νη. Ωστό­σο, το βάρος της προ­σο­χής στη συγκε­κρι­μέ­νη συμ­φω­νία έπε­σε στο γεγο­νός πως ΗΠΑ και Βρε­τα­νία θα δώσουν στην Αυστρα­λία τα “κλει­διά” της πυρη­νι­κής τεχνο­λο­γί­ας, κατα­πα­τώ­ντας τις σχε­τι­κές συμ­φω­νί­ες μη διά­δο­σης της πυρη­νι­κής τεχνο­λο­γί­ας για πολε­μι­κούς σκο­πούς και που­λώ­ντας σε αυτήν 8 πυρη­νο­κί­νη­τα υπο­βρύ­χια, που θα την κατα­στή­σουν την έβδο­μη χώρα στον κόσμο που θα δια­θέ­τει τέτοιους είδους υπο­βρύ­χια, μετά τις ΗΠΑ (71), Ρωσία (33), Κίνα (14), Βρε­τα­νία (11), Γαλ­λία (10), Ινδία (2).

Η από­κτη­ση τέτοιων υπο­βρυ­χί­ων από την Αυστρα­λία θα την κατα­στή­σει ικα­νή να συμ­με­τέ­χει σε πολε­μι­κές ναυ­τι­κές επι­χει­ρή­σεις πολύ μακριά από την επι­κρά­τειά της, δηλα­δή στην περιο­χή του Ινδο-ειρη­νι­κού, όπου εστιά­ζε­ται η προ­σο­χή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, καθώς τα συγκε­κρι­μέ­να υπο­βρύ­χια είναι σχε­δόν αθό­ρυ­βα και μπο­ρούν να δια­νύ­ουν μεγά­λες απο­στά­σεις χωρίς να χρειά­ζο­νται ανεφοδιασμό.

Επι­πλέ­ον, οι ΗΠΑ απο­κτούν τη δυνα­τό­τη­τα επέ­κτα­σης των αερο­ναυ­τι­κών στρα­τιω­τι­κών βάσε­ών τους στην Αυστρα­λία. Ήδη εκεί βρί­σκο­νται μερι­κές χιλιά­δες αμε­ρι­κα­νοί στρα­τιω­τι­κοί. Η υπο­δο­μή που προ­ε­τοι­μά­ζε­ται αφο­ρά τη δυνα­τό­τη­τα ελλι­με­νι­σμού αερο­πλα­νο­φό­ρων, πυρη­νι­κών υπο­βρυ­χί­ων και στρα­τη­γι­κών βομβαρδιστικών.

Οι αναταράξεις σε ΝΑΤΟ ‑ΕΕ και η «στρατηγική αυτονομία» της ΕΕ και άλλων μεγάλων δυνάμεων

Η συμ­φω­νία AUKUS μπό­ρε­σε να «ταρά­ξει τα νερά» των “στα­θε­ρών” συμ­μα­χιών του ευρω­α­τλα­ντι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, του ΝΑΤΟ, των σχέ­σε­ων των ΗΠΑ με την ΕΕ και ειδι­κό­τε­ρα με τη Γαλ­λία. Η τελευ­ταία αντέ­δρα­σε, χαρα­κτη­ρί­ζο­ντας «πισώ­πλα­τη μαχαι­ριά» την ακύ­ρω­ση της παραγ­γε­λί­ας για την προ­μή­θεια 12 συμ­βα­τι­κών υπο­βρυ­χί­ων αξί­ας περί­που 56 δις ευρώ.

Αμέ­σως μετά τη συμ­φω­νία, για άλλη μια φορά, κυριάρ­χη­σαν σε διά­φο­ρα ΜΜΕ μια σει­ρά παρα­πλα­νη­τι­κών εκτι­μή­σε­ων, όπως π.χ. πως οι ΗΠΑ απο­χω­ρούν από πολ­λές περιο­χές, πως για να έχου­με ειρή­νη απαι­τεί­ται η “στρα­τη­γι­κή αυτο­νο­μία” της ΕΕ και άλλων πλευ­ρών, όπως της Ινδί­ας, που μεγα­λούρ­γη­σε στο παρελ­θόν ως “αδέ­σμευ­τη”.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ωστό­σο, είναι δια­φο­ρε­τι­κή. Οι ΗΠΑ ανα­δια­τάσ­σουν τις στρα­τιω­τι­κές δυνά­μεις τους. Έτσι, πχ. όχι μόνον δεν απο­χω­ρούν από την Ελλά­δα, αλλά ενι­σχύ­ουν τις πολε­μι­κές βάσεις τους, γιγα­ντώ­νουν την αερο­ναυ­τι­κή βάση της Σού­δας που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους κατά του Ιράκ, της Συρί­ας και της Λιβύ­ης, δημιουρ­γούν νέες στρα­τιω­τι­κές υπο­δο­μές (Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, Λάρι­σα, Στε­φα­νο­βί­κειο κ.ά.), ενώ με την ελλη­νο­α­με­ρι­κά­νι­κη συμ­φω­νία που υπο­γρά­φη­κε στις 14 Οκτώ­βρη 2021 μπο­ρούν να αξιο­ποιούν αρχι­κά για μια 5ετία και στη συνέ­χεια επ’ αόρι­στο όλες τις στρα­τιω­τι­κές υπο­δο­μές της Ελλάδας.

Δεν έχει καμία βάση ούτε το επι­χεί­ρη­μα που δια­κι­νεί­ται ότι μια «ισχυ­ρό­τε­ρη» και πιο αυτο­τε­λής ΕΕ θα μπο­ρού­σε να εγγυ­η­θεί με απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα την ειρή­νη ως «εξι­σορ­ρο­πη­τι­κός παρά­γο­ντας» στην αντι­πα­ρά­θε­ση ΗΠΑ, Κίνας και Ρωσίας.

Η ΕΕ είναι μια συμ­μα­χία των αστι­κών τάξε­ων της Ευρώ­πης, που στρέ­φε­ται τόσο σε βάρος των λαών της Ευρώ­πης, όσο και κατά άλλων λαών. Ετσι, η στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της ΕΕ βαθαί­νει παράλ­λη­λα με την όξυν­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, βυθί­ζο­ντας σε νέους και μεγα­λύ­τε­ρους κιν­δύ­νους τους λαούς, προ­κει­μέ­νου να θωρα­κι­στούν τα συμ­φέ­ρο­ντα των μονοπωλίων.

Η στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση αυτή έχει πρώ­τα απ’ όλα προ­σα­να­το­λι­σμό προς το εσω­τε­ρι­κό της Ευρώ­πης, για να κατα­πνί­ξει κάθε ριζο­σπα­στι­κό σκίρ­τη­μα, να πατα­χθεί κάθε διεκ­δί­κη­ση μιας καλύ­τε­ρης ζωής, πόσο μάλ­λον όταν αυτή αφο­ρά τις σύγ­χρο­νες λαϊ­κές ανά­γκες και στρέ­φε­ται ενά­ντια στο κεφά­λαιο, στην κερ­δο­φο­ρία, ή και στην εξου­σία του.

Επι­πλέ­ον, η ΕΕ αντι­με­τω­πί­ζει την υδρό­γειο ως “στρα­τη­γι­κό περι­βάλ­λον της”, με βάση την Παγκό­σμια Στρα­τη­γι­κή την οποία έχει εκπο­νή­σει και ετοι­μά­ζει την ανα­προ­σαρ­μο­γή της με την επω­νυ­μία “Στρα­τη­γι­κή Πυξί­δα” και την έγκρι­ση της στην επερ­χό­με­νη Γαλ­λι­κή Προ­ε­δρία. Επι­διώ­κει επί­σης την πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή διείσ­δυ­ση των ευρω­παϊ­κών μονο­πω­λί­ων σε τρί­τες χώρες με πρό­σχη­μα τη δήθεν υπε­ρά­σπι­ση των ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των. Έτσι, συγκρο­τή­θη­κε η λεγό­με­νη “μόνι­μη Διαρ­θρω­μέ­νη Στρα­τιω­τι­κή Συνερ­γα­σία” (PESCO). Παράλ­λη­λα, προ­ω­θεί­ται η γαλ­λι­κής έμπνευ­σης “Ευρω­παϊ­κή Πρω­το­βου­λία Επεμ­βά­σε­ων”, για να ξεπερ­νιού­νται οι καθυ­στε­ρή­σεις που προ­κα­λεί η δια­δι­κα­σία των ομό­φω­νων απο­φά­σε­ων, ώστε να εκτε­λού­νται ιμπε­ρια­λι­στι­κές απο­στο­λές άμε­σα. Ήδη, σήμε­ρα, η ΕΕ έχει ξετυ­λί­ξει 20 ιμπε­ρια­λι­στι­κές απο­στο­λέ­ςviii σε τρεις ηπείρους.

Παίρ­νο­νται μέτρα για την προ­ώ­θη­ση του στό­χου της λεγό­με­νης “Στρα­τη­γι­κής Αυτο­νο­μί­ας” στο πλαί­σιο της ενδυ­νά­μω­σης της συμ­μα­χί­ας και των κοι­νών επεμ­βά­σε­ων με το ΝΑΤΟ, που παρα­μέ­νει ο βασι­κός πυλώ­νας της. Με στό­χο την αυτό­νο­μη στρα­τιω­τι­κή επάρ­κεια, ενι­σχύ­ε­ται ο σχε­δια­σμός ανά­πτυ­ξης προ­γραμ­μά­των έρευ­νας και εξο­πλι­σμών από την ευρω­ε­νω­σια­κή αγο­ρά, σε μια προ­σπά­θεια να υπο­χω­ρή­σει η εξάρ­τη­ση από την αμε­ρι­κα­νι­κή αγο­ρά εξοπλισμών.

Το ΚΚΕ, μελε­τώ­ντας την Ιστο­ρία του, όπως και την ιστο­ρία του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, έχει κατα­λή­ξει στο συμπέ­ρα­σμα πως ήταν λαθε­μέ­νη η αντί­λη­ψη, που κυριάρ­χη­σε στο παρελ­θόν στις γραμ­μές του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, η οποία χαρα­κτή­ρι­ζε ακό­μη και ισχυ­ρές καπι­τα­λι­στι­κές χώρες ως “υπο­τε­λείς” και “αποι­κί­ες” των ΗΠΑ, καλού­σε σε “ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­ση” της εξω­τε­ρι­κής πολι­τι­κής τους. Αυτή η λαθε­μέ­νη αντί­λη­ψη, σε ορι­σμέ­νες περι­πτώ­σεις δια­χώ­ρι­ζε την αστι­κή τάξη σε “πατριω­τι­κή” και “κομπρα­δό­ρι­κη”, προσ­δο­κώ­ντας συμ­μα­χί­ες με το λεγό­με­νο “πατριω­τι­κό” τμή­μα της αστι­κής τάξης. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η αστι­κή τάξη σε κάθε χώρα προ­ω­θεί τα δικά της συμ­φέ­ρο­ντα, πρώ­τα απ’ όλα για να εδραιώ­σει την εξου­σία της και στη βάση αυτή δια­μορ­φώ­νει και τις διε­θνείς συμ­μα­χί­ες της. Η ύπαρ­ξη της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσια­λι­στι­κών χωρών στο παρελ­θόν έδω­σε στις αστι­κές τάξεις κάποιων καπι­τα­λι­στι­κών χωρών τη δυνα­τό­τη­τα ελιγ­μών, ενώ σε άλλες περιό­ρι­σε αυτές τις δυνα­τό­τη­τες. Σήμε­ρα από πολ­λές πλευ­ρές εκθειά­ζε­ται ο λεγό­με­νος πολυ­πο­λι­κός κόσμος, ενώ κάποιοι καλούν την ΕΕ, ή τις χώρες της Ευρώ­πης, να στα­μα­τή­σουν να είναι «υπο­τε­λείς» στις ΗΠΑ, να δρά­σουν «αυτο­τε­λώς», στη βάση των συμ­φε­ρό­ντων τους.

Τέτοιες αντι­λή­ψεις, άσχε­τα από προ­θέ­σεις, εξω­ρα­ΐ­ζουν ιδε­ο­λο­γι­κά την παγκό­σμια ιμπε­ρια­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα, αφού θεω­ρούν πως αυτή μπο­ρεί ν’ αλλά­ξει χωρίς την ανα­γκαία ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού. Αρνού­νται τη λενι­νι­στι­κή αντί­λη­ψη του ιμπε­ρια­λι­σμού, απο­σπώ­ντας την οικο­νο­μία από την πολι­τι­κή. Γι’ αυτές τις δυνά­μεις ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι οι πολι­τι­κές και στρα­τιω­τι­κές ενέρ­γειες των πιο «επι­θε­τι­κών» δυνά­με­ων κατά της «εθνι­κής κυριαρ­χί­ας» των άλλων χωρών. Αγνο­ούν έτσι το γεγο­νός πως είναι ο μονο­πω­λια­κός αντα­γω­νι­σμός αυτός που οδη­γεί σε στρα­τιω­τι­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και πολέ­μους και όχι κάποιες «πιο επι­θε­τι­κές δυνά­μεις». Αυτός ο αντα­γω­νι­σμός διε­ξά­γε­ται με όλα τα μέσα που δια­θέ­τει η κάθε καπι­τα­λι­στι­κή εξου­σία σε κάθε χώρα και βέβαια απο­τυ­πώ­νε­ται στις δια­κρα­τι­κές συμ­φω­νί­ες και με τις διά­φο­ρες συμ­μα­χί­ες. Μέσα σε αυτές τις συμ­μα­χί­ες οι αστι­κές τάξεις παρα­χω­ρούν μέρος της εθνι­κής κυριαρ­χί­ας, των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των των χωρών τους, ώστε να δια­σφα­λί­σουν την εξου­σία τους, πάντα προσ­δο­κώ­ντας νέα κέρ­δη. Την ίδια ώρα, κινού­νται και με πολε­μι­κά μέσα, αφού «ο πόλε­μος είναι η συνέ­χι­ση της πολι­τι­κής με βίαια μέσα».

Γιατί οι ΗΠΑ επιλέγουν την επικίνδυνη τακτική των «μαλακών συμμαχιών»

Οι ισχυ­ρι­σμοί πως το ΝΑΤΟ, ή η QUAD παρα­παί­ουν, μετά τη συγκρό­τη­ση της AUKUS, δεν έχει βάση. Το ΝΑΤΟ, παρά τις αντι­θέ­σεις που εκδη­λώ­νο­νται στο εσω­τε­ρι­κό του, εξα­κο­λου­θεί να παί­ζει σημα­ντι­κό ρόλο ως “βρα­χί­ο­νας” του ευρω­τλα­ντι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού. Έτσι, στα­θε­ρά “περι­κυ­κλώ­νει” τη Ρωσία, μετα­φέ­ρο­ντας νέες δυνά­μεις προς τα ρωσι­κά σύνο­ρα, αμφι­σβη­τώ­ντας τη ρωσι­κή κυριαρ­χία στην Κρι­μαία και στις θαλάσ­σιες ζώνες της Μαύ­ρης Θάλασ­σας, αξιο­ποιώ­ντας προ­βο­κα­τό­ρι­κα τη σύγκρου­ση στην Ουκρα­νία, απει­λώ­ντας τη Ρωσία και με τη χρή­ση πυρη­νι­κών όπλων.ix Επι­πλέ­ον, το ΝΑΤΟ ήδη έχει χαρά­ξει γραμ­μή αντι­πα­ρά­θε­σης με την Κίνα.

Η QUAD λαμ­βά­νει έναν ξεχω­ρι­στό ρόλο στη γραμ­μή “συγκρά­τη­σης” της Κίνας. Καθε­μιά από τις αστι­κές τάξεις των χωρών που την συγκρο­τούν (Αυστρα­λία, Ιαπω­νία, Ινδία, ΗΠΑ), για τους δικούς της λόγους, βρί­σκε­ται σε συν­θή­κες αντα­γω­νι­σμού με τα μονο­πώ­λια της Κίνας. Ταυ­τό­χρο­να η ύπαρ­ξή της δίνει τη δυνα­τό­τη­τα σε κάποιες από αυτές, όπως είναι η αστι­κή τάξη της Ινδί­ας, που συμ­με­τέ­χει ταυ­τό­χρο­να και σε άλλες ενώ­σεις, όπως στον Οργα­νι­σμό Συνερ­γα­σί­ας της Σαγκά­ης και στους BRICS (Βρα­ζι­λία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρι­κή) και η οποία είναι από τους μεγα­λύ­τε­ρους αγο­ρα­στές ρωσι­κών όπλων, να μπο­ρεί να μανου­βρά­ρει, αλλά την ίδια ώρα να εντάσ­σε­ται στο συνο­λι­κό αμε­ρι­κα­νι­κό σχε­δια­σμό για την αλλα­γή της δυνα­μι­κής, που σήμε­ρα ευνο­εί την Κίνα.

Δια­μορ­φώ­νο­νται, λοι­πόν, δια­φο­ρε­τι­κές «ταχύ­τη­τες» στην εμβά­θυν­ση της συνερ­γα­σί­ας των ΗΠΑ με τις άλλες αστι­κές τάξεις της περιο­χής, μέσα από πιο “χαλα­ρές” μορ­φές, όπως η QUAD και πιο προ­ω­θη­μέ­νες μορ­φές, όπως η AUKUS, αλλά πάντα με τον ίδιο στό­χο και σε μια προ­σπά­θεια να απο­φευ­χθεί μια από­το­μη ολο­κλη­ρω­τι­κή κάθε­τη αντι­πα­ρά­θε­ση, που θα δυσκό­λευε τις συμ­μα­χί­ες των ΗΠΑ στην περιοχή.

Επι­πλέ­ον, η άρση των αμε­ρι­κα­νι­κών κυρώ­σε­ων για την κατα­σκευή του αγω­γού ρωσι­κού φυσι­κού αερί­ου NordStream 2, που κατα­λή­γει στη Γερ­μα­νία, είχε αξιο­λο­γη­θεί ως το «καρό­το» στην προ­σπά­θεια των ΗΠΑ να ενι­σχύ­σει τις σχέ­σεις με την ΕΕ και την ευρω­παϊ­κή «συνι­στα­μέ­νη» του ευρω­α­τλα­ντι­σμού, μπρο­στά στη μεγά­λη αντι­πα­ρά­θε­ση με την Κίνα, σε αυτό συνη­γο­ρεί και η ανα­κοί­νω­ση της συμ­φω­νί­ας ΕΕ-ΗΠΑ για την κατάρ­γη­ση των δασμών στον χάλυ­βα και το αλουμίνιο.

Η συγκρό­τη­ση της “AUKUS” δεί­χνει πως οι ΗΠΑ μπο­ρούν στην ίδια κατεύ­θυν­ση να αξιο­ποι­ή­σουν το ίδιο καλά και το «μαστί­γιο» στη δια­μόρ­φω­ση των συμ­μα­χιών τους.

Τα καθήκοντα των κομμουνιστών

Από διά­φο­ρες πλευ­ρές προ­βάλ­λε­ται ως αίτη­μα για την απο­φυ­γή του πολέ­μου η ανά­γκη «τήρη­σης του διε­θνούς δικαί­ου», ενώ ξεκι­νούν διά­φο­ρες καμπά­νιες με συν­θή­μα­τα του είδους «κάτω τα χέρια από τη Ρωσία και την Κίνα», ή ακό­μη και υπε­ρά­σπι­σης της «σοσια­λι­στι­κής Κίνας».

Η προ­σέγ­γι­ση αυτή δεί­χνει να αγνο­εί βασι­κά στοι­χεία, όπως ότι το διε­θνές δίκαιο σήμε­ρα έχει γίνει λάστι­χο και ερμη­νεύ­ε­ται κατά το δοκούν. Έτσι οι ΗΠΑ, που δεν υπέ­γρα­ψαν ποτέ τη Σύμ­βα­ση των Ηνω­μέ­νων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασ­σας που εγκρί­θη­κε το 1982, εμφα­νί­ζο­νται σήμε­ρα στην Ανα­το­λι­κή Θάλασ­σα (ή Θάλασ­σα της Νότιας Κίνας) ως οι πιο ισχυ­ροί υπε­ρα­σπι­στές του. Από την άλλη η Κίνα, που έχει επι­κυ­ρώ­σει το συγκε­κρι­μέ­νο κεί­με­νο της Διε­θνούς Συμ­φω­νί­ας, κάθε μέρα το υπο­νο­μεύ­ει σε βάρος των χωρών της περιο­χής (Βιετ­νάμ, Φιλιπ­πί­νες, Ινδο­νη­σία, Μαλαι­σία, Μπρου­νέι). Δηλα­δή, αυτό που καθο­ρί­ζει τη στά­ση απέ­να­ντι στο διε­θνές δίκαιο είναι ο συσχε­τι­σμός των δυνά­με­ων και οι γεω­στρα­τη­γι­κές επιδιώξεις.

Επι­πλέ­ον, η αντί­λη­ψη που παρου­σιά­ζει τις ΗΠΑ ως δύνα­μη που παρα­βιά­ζει μονο­με­ρώς το διε­θνές δίκαιο και συνε­πώς ως επι­τι­θέ­με­νη και «ιμπε­ρια­λι­στι­κή πλευ­ρά», και τις Κίνα, Ρωσία ως «αμυ­νό­με­νες» και «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές» δεν έχει καμία σχέ­ση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Όλες οι παρα­πά­νω μεγά­λες δυνά­μεις του σύγ­χρο­νου ιμπε­ρια­λι­στι­κού κόσμου, σε δια­φο­ρε­τι­κές περι­πτώ­σεις και για την προ­ώ­θη­ση των συμ­φε­ρό­ντων των μονο­πω­λί­ων τους, ερμη­νεύ­ουν το διε­θνές δίκαιο όπως τους βολεύ­ει και δρουν ανα­λό­γως. Συνε­πώς, η παρα­πά­νω αντί­λη­ψη δεν έχει καμία σχέ­ση με την λενι­νι­στι­κή αντί­λη­ψη για τον ιμπε­ρια­λι­σμό, που σαφώς και δεν είναι απλώς μια εξω­τε­ρι­κή επι­θε­τι­κή πολι­τι­κή, αλλά ο μονο­πω­λια­κός καπι­τα­λι­σμός. Δεν έχει σχέ­ση με την αντί­λη­ψη του ηγέ­τη της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης για τους πολέ­μους και τις αιτί­ες τους, τον χαρα­κτή­ρα τους. Ο Λένιν σε ανά­λο­γες περι­πτώ­σεις καυ­τη­ρί­α­ζε τέτοιες από­ψεις, λέγο­ντας: «Σαν να βρί­σκε­ται η ουσία στο ποιος επι­τέ­θη­κε πρώ­τος, και όχι ποιες είναι οι αιτί­ες του πολέ­μου, οι σκο­ποί που ο πόλε­μος βάζει μπρο­στά του και οι τάξεις που τον διεξάγουν»x.

Οι κομ­μου­νι­στές, λοι­πόν, δεν πρέ­πει να εγκλω­βι­στούν σε θεω­ρή­σεις, που ηθε­λη­μέ­να ή άθε­λα τους, παγι­δεύ­ουν το λαϊ­κό κίνη­μα σε αδιέ­ξο­δες πασι­φι­στι­κές θέσεις, καλώ­ντας αστι­κές τάξεις ή ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώ­σεις, όπως την ΕΕ, να δεί­ξουν «αυτο­τέ­λεια», ή κρύ­βο­ντας τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα της σύγκρου­σης για την πρω­το­κα­θε­δρία στον πλα­νή­τη, καλώ­ντας, τελι­κά, να επι­λέ­ξου­με πλευ­ρά στη σύγκρου­ση αυτή.

Το δίλημ­μα που μπαί­νει μπρο­στά στους κομ­μου­νι­στές να δια­λέ­ξουν ιμπε­ρια­λι­στή δεν είναι νέο. Όπως γνω­ρί­ζου­με τέθη­κε έντο­να στη διάρ­κεια του Α‘ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου και οδή­γη­σε στη διά­λυ­ση της Β‘ Διε­θνούς. Τότε, μετα­ξύ άλλων, «οι γάλ­λοι σοσιαλ­σο­βι­νι­στές δια­βε­βαί­ω­ναν [τους εργά­τες] πως οι χώρες της Αντάντ είναι τάχα η ‘αμυ­νό­με­νη πλευ­ρά’, οι ‘φορείς της προ­ό­δου’ στον αγώ­να ενα­ντί­ον του επι­θε­τι­κού πρωσσισμού»xi. Σήμε­ρα ορι­σμέ­νες δυνά­μεις στις γραμ­μές του διε­θνούς εργα­τι­κού και κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, μας καλού­νε να στη­ρί­ξου­με στην νέα ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση την Κίνα, που τη θεω­ρούν “σοσια­λι­στι­κή με κινε­ζι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά”, δια­στρε­βλώ­νο­ντας ή αγνο­ώ­ντας την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και την κοσμο­θε­ω­ρία μας.

Σ’ αυτές τις συν­θή­κες έχει σημα­σία όχι μόνον η ενα­ντί­ω­ση στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, αλλά και ενά­ντια στην επι­λο­γή “χρώ­μα­τος” ιμπε­ρια­λι­στή, ενά­ντια σε κάθε παλιά η νέα ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία, για την απο­δέ­σμευ­ση κάθε χώρας από τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια και συμ­μα­χί­ες, η πάλη για την εργα­τι­κή εξου­σία, το σοσιαλισμό.

Σ’ αυτήν την κατεύ­θυν­ση το ΚΚΕ κατα­ψή­φι­σε στη βου­λή τις λεγό­με­νες “αμυ­ντι­κές συμ­φω­νί­ες” της Ελλά­δας με τις ΗΠΑ και τη Γαλ­λία. Τάχθη­κε ενά­ντια στις υπέ­ρο­γκες στρα­τιω­τι­κές δαπά­νες της χώρας και ανέ­δει­ξε πως αυτές γίνο­νται στα πλαί­σια της προ­σπά­θειας της αστι­κής τάξης της Ελλά­δας να ανα­βαθ­μί­σει τη θέση της μέσα στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια και οργανώσεις.

Οι κομ­μου­νι­στές δια­φω­τί­ζουν συστη­μα­τι­κά το λαό και κινη­το­ποιούν στις δια­δη­λώ­σεις χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους, νέους και νέες.

Το ΚΚΕ πρω­το­στα­τεί στο αντι­πο­λε­μι­κό-αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό κίνη­μα, γενι­κό­τε­ρα στο εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα, για να μην δημιουρ­γη­θούν νέες στρα­τιω­τι­κές βάσεις στην Ελλά­δα, να ξηλω­θούν όλες οι αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές βάσεις και υπο­δο­μές, να μην μετα­φερ­θούν στη χώρα πυρη­νι­κά όπλα.

Το ΚΚΕ απαι­τεί να στα­μα­τή­σει η συμ­με­το­χή των ελλη­νι­κών ένο­πλων δυνά­με­ων σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές απο­στο­λές εκτός συνό­ρων, να μην πλη­ρώ­νει ο λαός για τους εξο­πλι­σμούς που υπη­ρε­τούν τα επι­θε­τι­κά σχέ­δια της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης, τις ευρω­α­τλα­ντι­κές επεμ­βά­σεις και πολέ­μους, να μην συμ­με­τέ­χει η Ελλά­δα σε στρα­τιω­τι­κές ασκή­σεις που στρέ­φο­νται κατά άλλων κρατών.

Το ΚΚΕ επι­διώ­κει την ενί­σχυ­ση της διε­θνι­στι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης προς όλους τους λαούς που αγω­νί­ζο­νται και έρχο­νται αντι­μέ­τω­ποι με τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και πολέμους.

Ακό­μη παλεύ­ει για την απο­δέ­σμευ­ση της χώρας από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώ­σεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, θεω­ρώ­ντας πως αυτό μπο­ρεί να το εξα­σφα­λί­σει προς όφε­λος των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων η εργα­τι­κή εξου­σία, η πάλη για την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού και της οικο­δό­μη­σης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

iΟμι­λία του Προ­έ­δρου του Βιετ­νάμ, 25/09/2021, https://vietnam.vnanet.vn

ii“Αντίδραση του Βιετ­νάμ στην εφαρ­μο­γή από την Κίνα του διορ­θω­μέ­νου νόμου για την ασφά­λεια της θαλάσ­σιας ναυ­σι­πλο­ΐ­ας, πηγή:” Ράδιο “Φωνή του Βιετ­νάμ ”https://vovworld.vn/, 2/9/21

iii Τίτλος δημο­σιεύ­μα­τος σε άρθρο στην εφη­με­ρί­δα Ζεν­μίν Ζιμπάο (Λαϊ­κή Ημε­ρη­σία), http://en.people.cn, 19/7/2021.

ivΕ­φη­με­ρί­δα Ζεν­μίν Ζιμπάο (Λαϊ­κή Ημε­ρη­σία), http://russian.people.com.cn, 6/3/2019

vΠρα­κτο­ρείο ΙΝΤΕΡΦΑΞ, https://www.interfax.ru, 02/03/2021

viΕ­φη­με­ρί­δα Ζεν­μίν­Ζι­μπάο (Λαϊ­κή Ημε­ρη­σία), http://russian.people.com.cn, 29/10/2021

viiΒ. Ι. Λένιν, «9ο Παν­ρω­σι­κό Συνέ­δριο των Σοβιέτ», Άπα­ντα, τόμ. 44, εκδ. Σύγ­χρο­νη Επο­χή, σελ. 310.

viii Επί­ση­μη σελί­δα της Υπη­ρε­σί­ας Εξω­τε­ρι­κής Δρά­σης της ΕΕ https://eeas.europa.eu/headquarters/headquarters-homepage/83616/eu-military-operations-and-civilian-missions_en

ixΒλέ­πε δηλώ­σεις Ρώσου Υπουρ­γού Αμυ­νας, Σ. Σοϊ­γκού, στις 23/10/2021, https://tass.ru/

xΒ. Ι. Λένιν: «Ανοι­χτό γράμ­μα προς τον Μπό­ρις Σου­βά­ριν», «Απα­ντα», τ. 30, εκδ. «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», σελ. 265.

xiΑ­κα­δη­μία Επι­στη­μών της ΕΣΣΔ, Παγκό­σμια Ιστο­ρία, τόμος Ζ2, σελ.737 (στα ρωσι­κά Ζ, σελ. 541)

Πηγή: 902.gr