Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου: Το ατρόμητο κορίτσι που θα ζει για πάντα…

Επι­μέ­λεια Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Στις 16 Ιου­λί­ου 1927 γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να, η ηρω­ί­δα της αντί­στα­σης, η ΕΠΟ­Νί­τισ­σα Ηρώ Κων­στα­ντο­πού­λου. Παι­δί αστι­κής οικογένειας.

Στα 16 της κιό­λας τη συνε­παίρ­νει το εγερ­τή­ριο σάλ­πι­σμα της ΕΠΟΝ και γίνε­ται ένα από τα πιο δρα­στή­ρια μέλη της. Εξαι­ρε­τι­κή μαθή­τρια, με μεγά­λη κλί­ση στις ξένες γλώσ­σες. Μιλού­σε θαυ­μά­σια Γαλ­λι­κά, Αγγλι­κά, Ιτα­λι­κά και Γερ­μα­νι­κά. Ήταν μονα­χο­κό­ρη και οι γονείς της έκα­ναν ό,τι μπο­ρού­σαν για να της δώσουν μόρ­φω­ση άρτια και πολύπλευρη.

Iro_Konstantopoulou«Θυμά­μαι την πρώ­τη της αντι­στα­σια­κή εκδή­λω­ση. Έρχο­νταν στα πάρ­τι, στις παρέ­ες. Ήταν ας πού­με εκκο­λα­πτό­με­νη αγω­νί­στρια. Από αστι­κή οικο­γέ­νεια. Ήρθε μια μέρα… Η πεί­να στο ζενίθ. Οι δικοί μου έχουν ζάχα­ρη στην απο­θή­κη του σπι­τιού μας, είπε. Ελά­τε, θ’ ανοί­ξω εγώ την πόρ­τα και να μπει ο κόσμος να πάρει. Την επό­με­νη μέρα έγι­νε η δου­λειά, όπως ακρι­βώς τόχε πει.

Αυτή η πρώ­τη αντι­στα­σια­κή πρά­ξη της έφε­ρε προ­βλή­μα­τα με το σπίτι».

Μα η Ηρώ συνέ­χι­σε να ανα­λαμ­βά­νει νέες απο­στο­λές. Δόθη­κε ολό­ψυ­χα στον αγώ­να για τη λευ­τε­ριά της πατρί­δας, ανα­δεί­χτη­κε σε ένα από τα πιο μαχη­τι­κά μέλη της ΕΠΟΝ. Όταν η μητέ­ρα της της έκα­νε συστά­σεις να μην εκτί­θε­ται τόσο αυτή απα­ντού­σε «Μαμά ντρο­πή να το λέτε εσείς αυτό, μια σπαρτιάτισσα!».

Πρω­το­πιά­στη­κε από τους ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες στο σπί­τι της, στην οδό Βεΐ­κου 57, την ημέ­ρα των γενε­θλί­ων της, 16 Ιου­λί­ου 1944. Έντε­κα το πρωί, τη βρή­καν μόνη στο σπί­τι, έσπα­σαν την πόρ­τα, την κτύ­πη­σαν κτη­νώ­δι­κα και την πήραν μαζί τους. Με χίλια βάσα­να, αρκε­τά μέσα και πολ­λά χρή­μα­τα οι δικοί τους κατά­φε­ραν να την απε­λευ­θε­ρώ­σουν και να την πάρουν σπί­τι σε κακά χάλια από τα βασα­νι­στή­ρια των ταγ­μα­τα­σφα­λι­τών στην οδό Αγή­νο­ρος όπου ήταν η έδρα τους.

Η Ηρώ ξανάρ­χι­σε τη δρά­ση της, πιο έντο­να αλλά και πιο προ­σε­κτι­κά. Οι ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες όμως παρα­κο­λου­θού­σαν τη δρά­ση της και την κατήγ­γει­λαν στα Ες Ες για τη συμ­με­το­χή της σε σαμπο­τάζ σε τρέ­νο που μετέ­φε­ρε  πυρο­μα­χι­κά. Στις 31 Ιου­λί­ου 1944 οι Γερ­μα­νοί μπλό­κα­ραν όλο το τετρά­γω­νο και τη συνέ­λα­βαν. Ήταν η ημέ­ρα που η Ηρώ έδω­σε με επι­τυ­χία τις απο­λυ­τή­ριες εξε­τά­σεις του Γυμνα­σί­ου. Κάθο­νταν με τους γονείς της και κου­βέ­ντια­ζαν ως αργά τη νύχτα για το μέλ­λον της.

Στις 2 μετά τα μεσά­νυ­χτα οι χιτλε­ρι­κοί μπλό­κα­ραν όλο το τετρά­γω­νο, έσπα­σαν την πόρ­τα του σπι­τιού της και την έσυ­ραν μαζί τους στο άντρο της οδού Μέρλιν.

Στο κολα­στή­ριο της οδού Μέρ­λιν, τη βασα­νί­ζουν απάν­θρω­πα επί 4 ημέ­ρες για να μαρ­τυ­ρή­σει, της υπό­σχο­νται τα πάντα για να συνερ­γα­στεί μαζί τους, μα η Ηρώ τους φτύ­νει και μάλι­στα μπα­τσί­ζει το διερ­μη­νέα. Κι ήξε­ρα πάρα πολλά.

Τη στέλ­νουν στο Χαϊ­δά­ρι, στην απο­μό­νω­ση και μετά στο θάλα­μο των μελ­λο­θά­να­των. Στις 5 Σεπτεμ­βρί­ου 1944 μαζί με άλλους 49 πατριώ­τες η Ηρώ οδη­γεί­ται στο θυσια­στή­ριο της Και­σα­ρια­νής. Τους εκτε­λούν πέντε πέντε. Η Ηρώ στην πρώ­τη πεντάδα.

Χτυ­πά­τε λοι­πόν κακούρ­γοι, φωνά­ζει πέφτο­ντας χτυ­πη­μέ­νη από τις 17 σφαί­ρες των φασιστών.

Δεκα­ε­φτά σφαί­ρες για τα 17 χρό­νια της…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο