Η Λουίζα Κάσερες ντι Αρισμέντι γεννήθηκε στις 25-Σεπ-1799 στην πρωτεύουσα Καράκας και αποτέλεσε μια από τις πιο σημαντικές γυναικείες μορφές και ηρωίδα του αγώνα ανεξαρτησίας της Βενεζουέλας.
Η οριστική χειραφέτηση της Βενεζουέλας δεν θα έρθει παρά μόνο δέκα χρόνια μετά τη διακήρυξή της στις 5‑Ιουλ-1811.
Τα χρόνια που ακολούθησαν αυτήν την ημερομηνία μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο ως βαρβαρότητα λόγω της αγριότητας και της σκληρότητας με την οποία οι Ισπανοί προσπάθησαν με κάθε κόστος να διατηρήσουν την αποικία.
Το 1814 ήταν μια δύσκολη χρονιά για την αναδυόμενη Δημοκρατία:
Οι πατριωτικές δυνάμεις υπό τη διοίκηση του Simón Bolívar υποχωρούσαν αφήνοντας το Καράκας μετά τηv καταστροφή του από τον José Tomás Boves (Χοσέ Τομάς Μποβς επονομαζόμενος και «κτήνος πάνω σε άλογο» ή «αγριόκουρκος»).
Τα γεγονότα εκείνης της χρονιάς χαράχτηκαν βαθιά στη ζωή της νεαρής Luisa: τον Μάρτιο του 1814, ο πατέρας της, Domingo Cáceres, σκοτώθηκε από τα στρατεύματα του Francisco Rosete κατά την επίθεση στη φρουρά Ocumare και ο αδερφός του Felix, σε μια αποτυχημένη αποστολή ανάκτησης της φρουράς, συνελήφθη και εκτελέστηκε δέκα ημέρες αργότερα.
Αυτά τα γεγονότα πυροδότησαν μια μεγάλη έξοδο –φυγή από το Καράκας, με χιλιάδες να διαφεύγουν κατά τη λεγόμενη Πορεία προς την Ανατολή και η Luisa, συνοδευόμενη από την οικογένειά της, αποτέλεσε κομμάτι του ανθρώπινου αυτού ποταμιού με προορισμό την Isla Margarita (νησί της Μαργαρίτας), κατά τη διάρκεια της οποίας πολλοί πέθαναν και οι λιγότερο τυχεροί δεν κατάφεραν να περάσουν.
Η οικογένεια Cáceres ‑πρακτικά μόνο η Luisa, η μητέρα της και ένας μικρότερος αδερφός της, λόγω του θανάτου τριών θείων τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, κατάφερε τον Αύγουστο του 1814 να πάει στο νησί, όπου θα τους φιλοξενήσει παρέχοντάς τους προστασία, ο στρατηγός Juan Bautista Arismendi, εξέχων πατριώτης – ηγέτης.
ℹ️ Λίγο αργότερα θα τον παντρευτεί σε ηλικία 15 ετών και θα κάνουν 12 παιδιά.
Τον επόμενο χρόνο τα στρατεύματα του στρατηγού Pablo Morillo (Πάμπλο Μορίγιο) έκαναν απόβαση στο νησί που έτσι βρέθηκε πάλι υπό ισπανική κυριαρχία.
Ο στρατηγός κατάφερε να δραπετεύσει, αλλά η Luisa Cáceres συνελήφθη από τις ισπανικές αρχές σαν όμηρος –καταρχήν, ενάντια στον σύζυγό της, που εξακολουθούσε να πολεμάει σκληρά κατά των ισπανικών δυνάμεων.
Ο κυβερνήτης της Isla Margarita, ο Ισπανός Joaquín Urreiztieta, δεν κατάφερε να της πάρει λέξη, έτσι παρέμεινε φυλακισμένη στα μπουντρούμια της Santa Rosa (όπου γέννησε και ένα κοριτσάκι που πέθανε κατά τον τοκετό) και μετά μεταφέρθηκε στο φρούριο του Pampatar, από εκεί στη La Guaira και τελικά –ενώ ο Arismendi (μαζί με τον José Antonio Páez) θριάμβευε στο Apure, στην Ισπανία (Κάντιθ -1816), όπου επίσης πιέστηκε αφόρητα να υπογράψει ένα έγγραφο που να δηλώνει την πίστη της στον βασιλιά και να αρνείται την πατριωτική σχέση του Juan Bautista, να αρνηθεί τις δημοκρατικές της ιδέες και τα ιδανικά του αγώνα της ανεξαρτησίας
Μόλις απελευθερώθηκε, επέστρεψε στη Βενεζουέλα το 1818, με τιμές ηρωίδας και συνέχισε να υποστηρίζει τις ιδέες της ελευθερίας και της κυριαρχίας του λαού της.
ℹ️ Έζησε στο Καράκας μέχρι το θάνατό της το 1866.
Σε αναγνώριση του αγώνα της για την ανεξαρτησία της Βενεζουέλας, τα λείψανα της θάφτηκαν στο Εθνικό Πάνθεον το 1876.
Με πληροφορίες από telesurtv.net