Η θάλασσα κοκκίνισε από αίμα φαλαινών και δελφινιών

Επι­μέ­λεια Πάνος Αλε­πλιώ­της // 

Στα Νησιά Φερό­ες της Δανί­ας, η παρά­δο­ση της φαλαι­νο­θη­ρί­ας που κρα­τά­ει εδώ και 100 χρό­νια ξεκί­νη­σε στις αρχές του Ιούνη.

“Τα νερά του κόλ­που Torshavn μετα­τρά­πη­καν σε μια θάλασ­σα με βαθύ κόκ­κι­νο χρώ­μα” γρά­φει η Mintpress.

Είναι το αίμα από 130–150 φάλαι­νες και 10–20 λευ­κά δελ­φί­νια που σκο­τώ­θη­καν στο ετή­σιο μαζι­κό κυνήγι.

Η καλο­και­ρι­νή εξόρ­μη­ση φτά­νει τον αριθ­μό των θανά­των θαλάσ­σιων θηλα­στι­κών σε περί­που 500 φέτος, στα πλαί­σια μιας παλιάς παρά­δο­σης που ονο­μά­στη­κε Grindadráp από την τοπι­κή Δανέ­ζι­κη κοινότητα.

Περί­που 800 φάλαι­νες σκο­τώ­νο­νται ετη­σί­ως από τους κατοί­κους των Νήσων Φερόε για να ικα­νο­ποι­ή­σουν την “ιστο­ρι­κή” φυσι­κή δια­τρο­φή τους που απο­τε­λεί­ται από το κρέ­ας και το λίπος των θαλάσ­σιων θηλαστικών.

Κάθε φάλαι­να παρέ­χει αρκε­τές εκα­το­ντά­δες κιλά κρέ­α­τος στους ντό­πιους, των οποί­ων οι κυνη­γε­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες είναι ομα­δι­κή δρά­ση και τα αλιεύ­μα­τα μοι­ρά­ζο­νται μετα­ξύ των ντό­πιων χωρίς καμία ανταλ­λα­γή μετρη­τών, σύμ­φω­να με το περιο­δι­κό Condé Nast Traveler.

Ο εκπρό­σω­πος του Υπουρ­γεί­ου Εξω­τε­ρι­κών και εμπο­ρί­ου της Δανί­ας, Páll Nolsøe, δηλώ­νει στο Metro UK:

“Η φαλαι­νο­θη­ρία είναι ένα φυσι­κό μέρος της ζωής των Φερόε. Εδώ και πολ­λά χρό­νια ανα­γνω­ρί­ζε­ται διε­θνώς ότι ο αριθ­μός φαλαι­νών που αλιεύ­ο­νται στις Νήσους Φερόε δεν εγκυ­μο­νεί κιν­δύ­νους για το είδος”.

Η παρά­δο­ση αυτή είναι ένα μόνο  παρά­δειγ­μα ότι οι ντό­πιοι βασί­ζο­νται σε αυτά που προ­σφέ­ρει η τοπι­κή ​​φύση παρά στην βιο­μη­χα­νι­κή γεωρ­γία και στα τρό­φι­μα που προ­έρ­χο­νται από εργο­στα­σια­κά  αγροκτήματα.

Η επι­χεί­ρη­ση γίνε­ται με βάρ­κες που περι­κλεί­ουν τις φάλαι­νες που ζουν κοντά στον κόλ­πο, όταν πλη­σιά­ζουν στην στεριά.

Γάν­τζοι εισά­γο­νται στους φυση­τή­ρες των φαλαι­νών για να τις τρα­βή­ξουν προς την βάρ­κα, κατό­πιν χρη­σι­μο­ποιού­νται καμά­κια για να δια­πε­ρά­σουν το κεφά­λι τους κόβο­ντας έτσι όλη τη ροή του αίμα­τος στον εγκέ­φα­λο. Μέσα σε δευ­τε­ρό­λε­πτα, η φάλαι­να είναι νεκρή.

Ένα ολό­κλη­ρο κοπά­δι από φάλαι­νες μπο­ρεί να σκο­τω­θεί σε λιγό­τε­ρο από δέκα λεπτά, επει­δή ολό­κλη­ρη η κοι­νό­τη­τα είναι δια­θέ­σι­μη και βοη­θά­ει στο κυνήγι.

Παράλ­λη­λα, υπάρ­χουν αντι­δρά­σεις από οικο­λο­γι­κά κινή­μα­τα ενα­ντί­ον της αλί­ευ­σης  ζητώ­ντας την απα­γό­ρευ­ση του κυνη­γιού δελ­φι­νιών και μικρών φαλαι­νών σε χώρες όπου η παρά­δο­ση είναι ευρέ­ως δια­δε­δο­μέ­νη, όπως στην Ιαπω­νία και στα Νησιά Φερόες.

Οι ντό­πιοι εξα­κο­λου­θούν να υπε­ρα­σπί­ζο­νται το δικαί­ω­μα της κοι­νό­τη­τάς τους να συνε­χί­σουν την παρά­δο­ση, όπως γίνε­ται σαφές στην του­ρι­στι­κή ιστο­σε­λί­δα “Επι­σκε­φθεί­τε τα νησιά Φερόε”, που αναφέρει:

“Οι Φερό­ες τρώ­νε το κρέ­ας της φάλαι­νας και χρη­σι­μο­ποιούν το λάδι τους από την πρώ­τη εγκα­τά­στα­σή τους πριν από έναν αιώνα.

Σήμε­ρα, όπως και στο παρελ­θόν, το κυνή­γι φαλαι­νών είναι μια κοι­νω­νι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα ανοι­χτή σε όλους, ενώ είναι καλά οργα­νω­μέ­νη σε κοι­νο­τι­κό επί­πε­δο και ρυθ­μί­ζε­ται από τους εθνι­κούς νόμους.

Εκτι­μά­ται ότι υπάρ­χουν 778.000 φάλαι­νες στην  περιο­χή του Βορειο­α­να­το­λι­κού Ατλαντικού.

Περί­που 100.000 ζουν κοντά στις Νήσους Φερόε, και οι κάτοι­κοί τους κυνη­γούν κατά μέσο όρο μόνο 800 φάλαι­νες ετησίως.

Το κρέ­ας και το λίπος από το κυνή­γι κατα­νέ­μο­νται εξί­σου μετα­ξύ αυτών που έχουν συμμετάσχει. ”

Τα αλιεύ­μα­τα φαλαι­νών κατα­γρά­φο­νται αυστη­ρά και ρυθ­μί­ζο­νται από τις αρχές, οι οποί­ες επι­μέ­νουν ότι η μέθο­δος κυνη­γιού δεν είναι σκλη­ρή και ότι το διε­θνές δίκαιο επι­τρέ­πει την εφαρ­μο­γή αυτής της μεθό­δου αλίευσης.

Ωστό­σο, οι αρχές δημό­σιας υγεί­ας έχουν επί­σης προει­δο­ποι­ή­σει ότι τα υψη­λά επί­πε­δα υδραρ­γύ­ρου και οι ανθε­κτι­κοί οργα­νι­κοί ρύποι μπο­ρούν να κατα­στή­σουν το κρέ­ας επι­κίν­δυ­νο για την υγεία και ενέ­χουν κίν­δυ­νο για την πνευ­μα­τι­κή και νευ­ρο­λο­γι­κή ανά­πτυ­ξη όσων το καταναλώνουν.

Η τοξι­κό­τη­τα του κρέ­α­τος, που προ­κα­λεί­ται από την βιο­μη­χα­νι­κή ρύπαν­ση στο περι­βάλ­λον και στη συνέ­χεια κατα­λή­γει στις φάλαι­νες, μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει το πιο καθο­ρι­στι­κό επι­χεί­ρη­μα κατά της συνέ­χι­σης της  φαλαι­νο­θη­ρί­ας στα νησιά Φερόες.

Παράδοση και διαβίωση ή μαζική εξόντωση;

Ένα ερώ­τη­μα που οι κάτοι­κοι των Νήσων Φερό­ες το απα­ντούν σαν μια ανά­γκη δια­βί­ω­σης και οι οικο­λό­γοι σαν μια σφα­γή. Οι εικό­νες προ­δια­θέ­τουν αρνη­τι­κά αλλά απει­κο­νί­ζουν ταυ­τό­χρο­να μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που για τους ντό­πιους είναι συνη­θι­σμέ­νη και για τους υπό­λοι­πους βάρβαρη.

Πάνος Αλεπλιώτης

Εργά­στη­κε σαν γεω­λό­γος, περι­βαλ­λο­ντο­λό­γος και χωρο­τά­κτης στην Ελλά­δα και στην Σου­η­δία. Δημο­τι­κός σύμ­βου­λος Πυλαί­ας Θεσ­σα­λο­νί­κης 87/90 και 99/2002. Αντι­δή­μαρ­χος Πυλαί­ας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000.