Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η καραμέλα της «ατομικής ευθύνης» ξαναχτυπά

Μέρα με τη μέρα απο­κα­λύ­πτε­ται από τα ίδια τα γεγο­νό­τα ότι το προ­πα­γαν­δι­στι­κό μπα­ράζ της κυβέρ­νη­σης με επί­κε­ντρο την «ατο­μι­κή ευθύ­νη» έχει ως στό­χο να ρίξει τις ευθύ­νες για την ανα­με­νό­με­νη έξαρ­ση των κρου­σμά­των του κορο­νοϊ­ού στον ίδιο το λαό.
Οι επι­πτώ­σεις από την ανευ­θυ­νό­τη­τα της κυβέρ­νη­σης φαί­νο­νται ανά­γλυ­φα όχι μόνο από τον αριθ­μό των κρου­σμά­των αλλά και από το γεγο­νός ότι τα κρού­σμα­τα σχε­τί­ζο­νται όλο και περισ­σό­τε­ρο με το «άνοιγ­μα» του Του­ρι­σμού και των Μεταφορών.

Την ίδια στιγ­μή, λοι­πόν, που συνε­χί­ζει να επι­κα­λεί­ται την «ατο­μι­κή ευθύ­νη», προηγουμένως:

  • Εχει πάρει από­φα­ση να ταξι­δεύ­ουν με πλη­ρό­τη­τα 100% τα αερο­πλά­να.
    Θυμί­ζου­με ότι μέσα στις τρεις πρώ­τες βδο­μά­δες του Ιού­λη ελέγ­χθη­κε για κορο­νο­ϊό μόνο το 13,9% όσων ταξι­διω­τών εισήλ­θαν στη χώρα.
  • «Χαλά­ρω­σαν» τα υγειο­νο­μι­κά πρω­τό­κολ­λα στα χερ­σαία σύνο­ρα, με απο­τέ­λε­σμα να υπάρ­ξει άνο­δος κρου­σμά­των στη Βόρεια Ελλάδα.
    Θυμί­ζου­με ότι για μεγά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα μετά από δια­μαρ­τυ­ρί­ες των μεγα­λο­ξε­νο­δό­χων και των μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τιών στον του­ρι­σμό ο έλεγ­χος στον Προ­μα­χώ­να ήταν εντε­λώς τυπι­κός και έπρε­πε να γίνει το «μπαμ» στη Σερ­βία για να μπουν περιορισμοί.
  • Ταυ­τό­χρο­να κατ’ απαί­τη­ση του του­ρι­στι­κού κεφα­λαί­ου ανοί­γουν οι πύλες της χώρας σε του­ρί­στες από χώρες όπου σημειώ­νε­ται άνο­δος των κρου­σμά­των (π.χ. Βρετανία).
  • Με από­φα­ση της κυβέρ­νη­σης καταρ­γή­θη­κε η χρή­ση μάσκας στα μεγά­λα εμπο­ρι­κά κέντρα τύπου «Mall», μετά βεβαί­ως από απαί­τη­ση των ιδιο­κτη­τών τέτοιων επιχειρήσεων.
    Επί­σης, με απαί­τη­ση πάλι των μεγά­λων επι­χει­ρή­σε­ων στην εστί­α­ση «χαλά­ρω­σαν» και εκεί τα μέτρα προστασίας.
  • Με κατεύ­θυν­ση της ΕΕ χαλα­ρώ­νουν τα — ήδη σχε­δόν ανύ­παρ­κτα — μέτρα προ­στα­σί­ας σε εργα­σια­κούς χώρους και βιο­μη­χα­νί­ες αφού σύμ­φω­να με αυτήν την κατεύ­θυν­ση ο κορο­νο­ϊ­ός δεν απο­τε­λεί απει­λή υψη­λού κιν­δύ­νου για τους εργαζόμενους!
  • Για χάρη των εφο­πλι­στών και ενώ ο κορο­νο­ϊ­ός βρί­σκε­ται ήδη σε έξαρ­ση απο­φα­σί­ζε­ται η αύξη­ση της πλη­ρό­τη­τας των πλοί­ων από 65% σε 85%.
  • Απο­τέ­λε­σμα της πολι­τι­κής υπο­χρη­μα­το­δό­τη­σης, των μεγά­λων ελλεί­ψε­ων σε προ­σω­πι­κό και μετα­φο­ρι­κά μέσα, χιλιά­δες εργα­ζό­με­νοι στοι­βά­ζο­νται καθη­με­ρι­νά σαν σαρ­δέ­λες ο ένας πάνω στον άλλο στα Μέσα Μαζι­κής Μεταφοράς.

ℹ️  Είναι ενδει­κτι­κό ότι τα πετσο­κομ­μέ­να υγειο­νο­μι­κά πρω­τό­κολ­λα για το «άνοιγ­μα» του Του­ρι­σμού απο­τε­λούν υλο­ποί­η­ση των όρων που επι­βάλ­λουν οι μεγα­λο­ξε­νο­δό­χοι, οι μετα­φο­ρι­κές εται­ρεί­ες και οι tour operators.
ℹ️  Ετσι, αντί να διε­νερ­γού­νται καθο­λι­κοί προ­λη­πτι­κοί έλεγ­χοι σε όλους τους επι­σκέ­πτες πριν ξεκι­νή­σουν το ταξί­δι τους, όπως και συχνοί έλεγ­χοι σε εργα­ζό­με­νους και κατοί­κους του­ρι­στι­κών περιο­χών, σε συν­θή­κες μάλι­στα που καθη­με­ρι­νά κατα­γρά­φο­νται νέα ρεκόρ κρου­σμά­των παγκο­σμί­ως, η πρό­λη­ψη από την πλευ­ρά του κρά­τους περιο­ρί­ζε­ται τελι­κά σε μερι­κούς δειγ­μα­το­λη­πτι­κούς ελέγ­χους στις αφί­ξεις από το εξω­τε­ρι­κό, με τα απο­τε­λέ­σμα­τα ακό­μα και γι’ αυτούς τους ελέγ­χους να γνω­στο­ποιού­νται αφού πρώ­τα τα κρού­σμα­τα έχουν δια­σκορ­πι­στεί σε όλη τη χώρα!

ℹ️  Τις ίδιες προ­τε­ραιό­τη­τες του κεφα­λαί­ου εξυ­πη­ρε­τούν η από­φα­ση κυβέρ­νη­σης και ΕΕ για 100% πλη­ρό­τη­τα στα αερο­πλά­να, με συνω­στι­σμό επι­βα­τών σε πολύ­ω­ρες πτή­σεις, η αντί­στοι­χη «χαλά­ρω­ση» των προ­λη­πτι­κών μέτρων στην ακτο­πλο­ΐα, αλλά και οι απο­φά­σεις χαλά­ρω­σης των μέτρων προ­στα­σί­ας στους χώρους δουλειάς.
Ιδιαί­τε­ρα οι εργα­ζό­με­νοι σε αυτούς τους κλά­δους, μαζί με τους αυξη­μέ­νους κιν­δύ­νους για την υγεία τους, αντι­με­τω­πί­ζουν είτε το ξεζού­μι­σμα, το πετσό­κομ­μα μισθών και δικαιω­μά­των όσοι δου­λεύ­ουν, είτε την επι­βί­ω­ση με ανε­παρ­κή επι­δό­μα­τα ή ακό­μα και χωρίς αυτά, όσοι έχουν μεί­νει άνεργοι.

Πριν…

Εξι σχε­δόν μήνες μετά την εμφά­νι­ση του ιού στη χώρα, μετά από δύο και πλέ­ον μήνες αυστη­ρών περιο­ρι­στι­κών μέτρων, βρι­σκό­μα­στε ξανά «στο ίδιο έργο θεα­τές».
▪️ Το χαρ­τί της «ατο­μι­κής ευθύ­νης» η κυβέρ­νη­ση το έπαι­ξε από την πρώ­τη στιγ­μή. Από τον περα­σμέ­νο Μάρ­τη, όταν ανα­κοι­νώ­θη­κε το γενι­κό lockdown.
Αν θυμη­θού­με βήμα βήμα πώς ακρι­βώς δια­χει­ρί­στη­καν η κυβέρ­νη­ση, το αστι­κό κρά­τος την κατά­στα­ση, ποιο ήταν το κρι­τή­ριο για κάθε μέτρο που πάρ­θη­κε, θα δού­με ότι αυτό δεν ήταν η προ­στα­σία της υγεί­ας του λαού, αλλά το πώς θα βγει αλώ­βη­το το σύστη­μα από την υγειο­νο­μι­κή κρί­ση και πώς θα εξα­σφα­λι­στούν η κερ­δο­φο­ρία των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων και ο περιο­ρι­σμός των επι­πτώ­σε­ων της παν­δη­μί­ας στην οικονομία.
▪️ Με αυτό το κρι­τή­ριο άλλω­στε πάρ­θη­καν τα μέτρα καθο­λι­κού εγκλει­σμού, ώστε να μην καταρ­ρεύ­σει το υπο­χρη­μα­το­δο­τού­με­νο και υπο­στε­λε­χω­μέ­νο σύστη­μα Υγείας.
▪️ Με το ίδιο κρι­τή­ριο πάρ­θη­καν και τα μέτρα «χαλά­ρω­σης» μπρο­στά στο του­ρι­στι­κό άνοιγ­μα, προ­σαρ­μό­ζο­ντας τα επι­στη­μο­νι­κά δεδο­μέ­να στην εγκλη­μα­τι­κή λογι­κή του «κόστους — οφέ­λους». Και το απο­τέ­λε­σμα το βλέ­που­με, τώρα. Και είναι ακό­μα νωρίς…

Δηλα­δή, η ευθύ­νη που οφεί­λει να ανα­λαμ­βά­νει το κρά­τος για την προ­στα­σία του λαού, απλά δεν υπάρχει.
Και απο­σιω­πά­ται ακρι­βώς για­τί, για παρά­δειγ­μα, στον τομέα της Υγεί­ας, η τρα­γι­κή ανε­πάρ­κεια του συστή­μα­τος που ανα­δεί­χτη­κε με μεγα­λύ­τε­ρη έντα­ση στην παν­δη­μία δεν διορ­θώ­νε­ται. Και δεν διορ­θώ­νε­ται για­τί για το κρά­τος οι παρο­χές Υγεί­ας είναι «δαπά­νη», η λογι­κή της εμπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νης Υγεί­ας, του «κόστους — οφέ­λους», των νέων «υγειο­νο­μι­κών πρω­το­κόλ­λων — κόφτες παρο­χών» δεν επι­τρέ­πει μια ουσια­στι­κή, απο­φα­σι­στι­κή και γεν­ναία ενί­σχυ­ση του συστή­μα­τος υγεί­ας (βλέ­πε ανα­λυ­τι­κά ΥΓΕΙΑ ΑΕ — Εργα­λείο υπέρ των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων και σε βάρος του λαού).
Μέσω της «ατο­μι­κής ευθύ­νης» επι­διώ­κουν να κρύ­ψουν τις ευθύ­νες των κυβερ­νή­σε­ων, των οποί­ων ο στρα­τη­γι­κός σχε­δια­σμός όλα αυτά τα χρό­νια οδη­γεί σε πλή­ρη απο­διάρ­θρω­ση του δημό­σιου συστή­μα­τος Υγεί­ας, ενι­σχύ­ει τη γιγά­ντω­ση του ιδιω­τι­κού τομέα, προ­ω­θεί την εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της Υγεί­ας και τελι­κά την παρά­δο­σή της στο ιδιω­τι­κό κεφά­λαιο, ως απο­δο­τι­κό πεδίο για επεν­δύ­σεις υψη­λής κερδοφορίας.

ℹ️  Η εμπει­ρία του προη­γού­με­νου δια­στή­μα­τος είναι απο­κα­λυ­πτι­κή. Τη στιγ­μή που υπήρ­χε ανά­γκη για εκτε­τα­μέ­νους ελέγ­χους για την έγκαι­ρη και έγκυ­ρη διά­γνω­ση του ιού, οι δημό­σιες δομές στε­ρού­νταν τα μέσα αυτά, σε αντί­θε­ση με μεγά­λα ιδιω­τι­κά δια­γνω­στι­κά κέντρα που διε­νερ­γού­σαν τις αντί­στοι­χες δοκι­μα­σί­ες, με το αζη­μί­ω­το βέβαια.
Οι ενα­πο­μεί­να­σες δομές του δημό­σιου συστή­μα­τος Υγεί­ας έφτα­σαν στα όριά τους.
Την ίδια ώρα, οι μεγά­λοι όμι­λοι στην Υγεία συνέ­χι­ζαν τη λει­τουρ­γία τους απρό­σκο­πτα και η κυβέρ­νη­ση αρνή­θη­κε επα­νει­λημ­μέ­να το αίτη­μα των υγειο­νο­μι­κών για επί­τα­ξη του ιδιω­τι­κού τομέα για την κάλυ­ψη των ανα­γκών σε συν­θή­κες πανδημίας.

Και μετά…

Οι πρω­θυ­πουρ­γι­κές κορό­νες, όταν ανα­κοι­νώ­θη­κε η άρση του lockdown, ότι «απέ­να­ντι στην παν­δη­μία ορθώ­θη­κε μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή Πολι­τεία που προ­στά­τε­ψε τους Ελλη­νες, κερ­δί­ζο­ντας την εμπι­στο­σύ­νη τους», ότι «στο πεδίο της πολι­τι­κής αμβλύν­θη­καν οι επι­φυ­λά­ξεις και η παλιά καχυ­πο­ψία» και ότι «αυτοί οι δεσμοί εμπι­στο­σύ­νης πρέ­πει να δια­τη­ρη­θούν άρρη­κτοι», δεν μπο­ρούν να κρύ­ψουν το γεγο­νός ότι ένας λόγος που ο λαός εφάρ­μο­σε μέτρα αυτο­προ­στα­σί­ας είναι ότι έχει αντί­λη­ψη — εκ πεί­ρας — της άσχη­μης κατά­στα­σης στο σύστη­μα Υγεί­ας, παρ’ όλη την αυτο­θυ­σία των υγειο­νο­μι­κών και των εργα­ζο­μέ­νων στα νοσο­κο­μεία. Η λογι­κή που προ­βάλ­λε­ται είναι οι εργα­ζό­με­νοι να έχουν τυφλή εμπι­στο­σύ­νη στο κρά­τος ακό­μα και αν οι απο­φά­σεις του είναι αντι­φα­τι­κές στη δια­χεί­ρι­ση μιας υγειο­νο­μι­κής κρί­σης. Το μήνυ­μα της «επό­με­νης μέρας» ήταν να βγει ο κόσμος από το σπί­τι, αλλά ότι είναι δική του ευθύ­νη αν τα πράγ­μα­τα δεν πάνε καλά.

Αλλω­στε, η κυβέρ­νη­ση όλο αυτό το διά­στη­μα προ­σπα­θού­σε και προ­σπα­θεί να δικαιο­λο­γή­σει ή και να συγκα­λύ­ψει ότι τον «χρό­νο που κέρ­δι­σε» δεν τον αξιο­ποί­η­σε για να θωρα­κί­σει το σύστη­μα Υγεί­ας, αλλά για να δια­μορ­φώ­σει καλύ­τε­ρες προ­ϋ­πο­θέ­σεις δια­χεί­ρι­σης της οικο­νο­μι­κής κρί­σης προς όφε­λος των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων παρέ­χο­ντάς τους πλή­θος αντερ­γα­τι­κών — αντι­λαϊ­κών εργα­λεί­ων. Η παν­δη­μία αξιο­ποι­ή­θη­κε για επί­θε­ση στα εργα­τι­κά — λαϊ­κά δικαιώματα.

Είναι φανε­ρό ότι ο λαός, από την ίδια του την πεί­ρα, αντι­λαμ­βά­νε­ται πως δεν μπο­ρεί να εμπι­στευ­θεί μια κυβέρ­νη­ση, ένα κρά­τος που τζο­γά­ρει την υγεία του για να παί­ξει το παι­χνί­δι των μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Ενα κρά­τος που δηλώ­νει ανί­κα­νο να παρέ­χει στο λαό ένα δημό­σιο δωρε­άν σύστη­μα Υγεί­ας ικα­νό να αντι­με­τω­πί­σει μια υγειο­νο­μι­κή κρί­ση και φορ­τώ­νει την ευθύ­νη στο λαό, την ίδια ώρα που είναι ικα­νό­τα­το στο να δια­μορ­φώ­νει το περι­βάλ­λον προ­στα­σί­ας της κερ­δο­φο­ρί­ας των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων βάζο­ντας στο περι­θώ­ριο εργα­τι­κά δικαιώ­μα­τα και ανά­γκες. Ενα κρά­τος που λέει ότι είναι απο­κλει­στι­κά ατο­μι­κή ευθύ­νη, όχι συλ­λο­γι­κό δικαί­ω­μα, η προ­στα­σία της υγείας.

Ομως, ο λαός που έχει ήδη πικρή πεί­ρα από το τι εννο­ούν οι κυβερ­νή­σεις όταν μιλά­νε για «ατο­μι­κή ευθύ­νη», με πιο πρό­σφα­το παρά­δειγ­μα αυτό της προ­στα­σί­ας από τις συνέ­πειες των φυσι­κών κατα­στρο­φών, για να απαλ­λα­γεί το κρά­τος από την υπο­χρέ­ω­ση για υπο­δο­μές αντι­πλημ­μυ­ρι­κής, αντι­πυ­ρι­κής, αντι­σει­σμι­κής προ­στα­σί­ας, πρέ­πει να πάρει τα μέτρα του.
Ο λαός μας έδει­ξε μεγά­λη υπευ­θυ­νό­τη­τα την περί­ο­δο του πρώ­του κύμα­τος, τήρη­σε μέτρα αυτο­προ­στα­σί­ας και περιο­ρι­σμού παρ’ όλες τις επι­φυ­λά­ξεις που μπο­ρεί να είχε ή αμφι­βο­λί­ες για το πως αυτά θα αξιο­ποι­η­θούν, δεν τον χαρα­κτη­ρί­ζουν ορι­σμέ­νες μεμο­νω­μέ­νες ανεύ­θυ­νες συμπε­ρι­φο­ρές που αξιο­ποιεί η κυβέρνηση.
Από τις ίδιες τις εξε­λί­ξεις επι­βε­βαιώ­νε­ται ότι η μεγα­λύ­τε­ρη «ευθύ­νη» που έχουν οι εργα­ζό­με­νοι, οι αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι, συνο­λι­κά τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα είναι να παλέ­ψουν, να αγω­νι­στούν μαζί με τα σωμα­τεία, τα συν­δι­κά­τα, τους φορείς του λαϊ­κού κινή­μα­τος για μέτρα προ­στα­σί­ας της υγεί­ας, για υπε­ρά­σπι­ση των δικαιω­μά­των τους.

<|πηγή|>

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο