Η καρδιά εργαζομένων και λαού χτυπά στο Σύνταγμα

Όλοι οι δρό­μοι οδη­γούν στο κομ­βόι της μεγά­λης πορεί­ας Πάτρα — Αθή­να με όλα τα μέσα που οργα­νώ­νουν η δημο­τι­κή αρχή Πάτρας και το Εργα­τι­κό Κέντρο και στη συγκέ­ντρω­ση σήμε­ρα Σάβ­βα­το 29/1 στις 12 μ., στο Σύνταγ­μα, στην Αθήνα

“Διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν”

Μιλώ­ντας στον «Ριζο­σπά­στη» γι’ αυτήν τη μεγά­λη κινη­το­ποί­η­ση, ο δήμαρ­χος Πατρέ­ων, Κώστας Πελε­τί­δης, χαι­ρε­τί­ζει τις απο­φά­σεις των εργα­τι­κών συν­δι­κά­των της Αττι­κής και την αγω­νι­στι­κή συνά­ντη­ση στο Σύνταγ­μα, υπο­γραμ­μί­ζο­ντας:

«Είμα­στε ιδιαί­τε­ρα χαρού­με­νοι που στο Σύνταγ­μα θα ενω­θούν οι φωνές μας με τα συν­δι­κά­τα και τους μαζι­κούς φορείς της Αττι­κής, που διεκ­δι­κούν, ανά­με­σα στα άλλα, την προ­στα­σία από τις φυσι­κές κατα­στρο­φές, ώστε να μην ξανα­ζή­σουν τα γεγο­νό­τα που όλοι παρα­κο­λου­θή­σα­με τις τελευ­ταί­ες μέρες. Τα αιτή­μα­τα των εργα­ζο­μέ­νων και του λαού της Αθή­νας είναι και δικά μας, όπως και για όλη τη χώρα. Στο Σύνταγ­μα χτυ­πά η καρ­διά όλων των εργα­ζο­μέ­νων και του λαού της χώρας».

Παράλ­λη­λα τονί­ζει: «Καλού­με στην κινη­το­ποί­η­ση για­τί δεν μπο­ρεί να χάνε­ται άλλος πολύ­τι­μος χρό­νος. Η επί­θε­ση σε βάρος μας δεν πρό­κει­ται να στα­μα­τή­σει αν δεν την στα­μα­τή­σου­με εμείς. Η καθη­με­ρι­νό­τη­τα της πόλης μας, η προ­σπά­θειά μας να λύνου­με προ­βλή­μα­τα, να ξεπερ­νά­με εμπό­δια και να βελ­τιώ­νου­με τη ζωή των συμπο­λι­τών μας, μας έχουν δεί­ξει πολ­λές φορές ότι δεν υπάρ­χει άλλος δρό­μος πέραν της συλ­λο­γι­κής διεκ­δί­κη­σης».

Στέ­κε­ται ιδιαί­τε­ρα στα προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει ο λαός, υπο­γραμ­μί­ζο­ντας: «Δεν μπο­ρού­με να συνη­θί­σου­με τους χιλιά­δες νεκρούς από την παν­δη­μία, τα νοι­κο­κυ­ριά που ζουν χωρίς ρεύ­μα και που λόγω της ακρί­βειας δεν μπο­ρούν να ικα­νο­ποι­ή­σουν ούτε βασι­κές τους ανά­γκες, την ύπαρ­ξη 38.000 ανέρ­γων στην Πάτρα.

Δεν ανε­χό­μα­στε το καλο­καί­ρι να και­γό­μα­στε και τον χει­μώ­να να πνι­γό­μα­στε και ταυ­τό­χρο­να να περι­κό­πτε­ται συνε­χώς η κρα­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση του δήμου, ενώ του μετα­φέ­ρο­νται μάλι­στα ολο­έ­να και νέες αρμο­διό­τη­τες, οι οποί­ες θα έπρε­πε να είναι στην ευθύ­νη του κεντρι­κού κράτους».

Ανα­φε­ρό­με­νος σε αιτή­μα­τα που αφο­ρούν τον λαό της πόλης, τη βελ­τί­ω­ση της ποιό­τη­τας ζωής του υπο­γραμ­μί­ζει: «Παλεύ­ου­με για την ικα­νο­ποί­η­ση των δίκαιων αιτη­μά­των του πατραϊ­κού λαού, ανά­με­σα στα οποία είναι η πλή­ρης υπο­γειο­ποί­η­ση του τρέ­νου, η παρα­χώ­ρη­ση του πρώ­ην σκου­πι­δό­το­που στον Ριγα­νό­κα­μπο, ώστε να δημιουρ­γη­θεί το Ανα­το­λι­κό Πάρ­κο, η χρη­μα­το­δό­τη­ση έργων προ­σβα­σι­μό­τη­τας για ΑμεΑ».

Δίνο­ντας τον τόνο για την πραγ­μα­το­ποί­η­ση της μεγά­λης πορεί­ας Πάτρα — Αθή­να, επισήμανε:

«Για όλους αυτούς τους λόγους, απο­φα­σί­σα­με, από κοι­νού με το Εργα­τι­κό Κέντρο Πάτρας, να οργα­νώ­σου­με την κινη­το­ποί­η­ση στην Αθή­να, ώστε να διεκ­δι­κή­σου­με την άμε­ση και επαρ­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση του δήμου Πατρέ­ων, την πρό­σλη­ψη του ανα­γκαί­ου προ­σω­πι­κού στον δήμο και τη ΔΕΥΑΠ, με ταυ­τό­χρο­νη κατάρ­γη­ση των προ­γραμ­μά­των “ανα­κύ­κλω­σης” της ανερ­γί­ας. Ταυ­τό­χρο­να, στη­ρί­ζου­με τον αγώ­να των εργα­ζο­μέ­νων, για επί­δο­μα ανερ­γί­ας 600 ευρώ για όσο χρό­νο διαρ­κεί η ανερ­γία, για αυξή­σεις σε μισθούς και συντά­ξεις, απο­ζη­μί­ω­ση στο 100% των πυρό­πλη­κτων και πλημ­μυ­ρο­πα­θών της περιο­χής μας, για μέτρα προ­στα­σί­ας από την ακρί­βεια και την αύξη­ση του ενερ­γεια­κού κόστους».

“Καρφί στο μάτι και των εργοδοτικών το Εργατικό Κέντρο Πάτρας”

Από την πλευ­ρά του, ο πρό­ε­δρος του Εργα­τι­κού Κέντρου, Δημή­τρης Μαρ­μού­τας, ανα­φε­ρό­με­νος στη μεγά­λη κινη­το­ποί­η­ση των εργα­ζο­μέ­νων και του λαού της Πάτρας και στην αγω­νι­στι­κή συνά­ντη­σή τους με τους εργα­ζό­με­νους της Αττι­κής, σημεί­ω­σε: «Στο κέντρο της Αθή­νας δεν χτυ­πά μόνο η καρ­διά των εργα­ζο­μέ­νων, των ανέρ­γων, των συντα­ξιού­χων, της νεο­λαί­ας της Πάτρας. Θα δια­δη­λώ­νουν μαζί μας χιλιά­δες εργα­το­ϋ­πάλ­λη­λοι της Αττι­κής που μαζί με τις οικο­γέ­νειές τους δοκι­μά­στη­καν τις τελευ­ταί­ες μέρες από τις ανε­πάρ­κειες ενός κρά­τους που είναι εχθρι­κό απέ­να­ντι στον λαό, που προ­τε­ραιό­τη­τά του είναι τα κέρ­δη των λίγων και όχι η προ­στα­σία του λαού από φυσι­κά φαι­νό­με­να και καταστροφές.

Θα συνα­ντη­θού­με όλοι μαζί σε έναν κοι­νό αγώ­να απέ­να­ντι στον κοι­νό αντί­πα­λο, την κυβέρ­νη­ση και το αστι­κό κρά­τος, που αφή­νει τον λαό αβο­ή­θη­το και χωρίς μέτρα προ­στα­σί­ας από φυσι­κά φαι­νό­με­να. Αυτή η κοι­νή, μεγά­λη δια­δή­λω­ση στο Σύνταγ­μα είναι ελπι­δο­φό­ρα και μας γεμί­ζει δύνα­μη για την οργά­νω­ση νέων αγώ­νων. Για­τί τίπο­τα δεν μας χαρί­ζε­ται! Ολα κατα­κτιού­νται με τους αγώ­νες μας!».

Ανα­φέρ­θη­κε στη δρά­ση του Εργα­τι­κού Κέντρου τα 4 τελευ­ταία χρό­νια για όλα τα προ­βλή­μα­τα των εργα­ζο­μέ­νων στους χώρους δου­λειάς, βγαί­νο­ντας μπρο­στά, οργα­νώ­νο­ντας την πάλη, βοη­θώ­ντας ταυ­τό­χρο­να τα συν­δι­κά­τα, αλλά και στη στά­ση του συνο­λι­κά για τις καθη­με­ρι­νές δυσκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­ζει ο λαός στα ζητή­μα­τα Υγεί­ας, Παι­δεί­ας, προ­στα­σί­ας του από φυσι­κά φαι­νό­με­να, αγω­νι­ζό­με­νο για παρο­χές στο ύψος των σημε­ρι­νών αναγκών.

Όσον αφο­ρά την πορεία επι­ση­μαί­νει: «Πριν από 4 χρό­νια οι εργα­ζό­με­νοι, μαζί με δεκά­δες ζωντα­νά, υπαρ­κτά συν­δι­κά­τα της Πάτρας, μαζί με τίμιους και αγω­νι­στές συν­δι­κα­λι­στές, κατα­φέ­ρα­με και στρί­ψα­με το τιμό­νι του Εργα­τι­κού Κέντρου σε ταξι­κή και αγω­νι­στι­κή πορεία. Με σύν­θη­μά μας “Συν­δι­κά­τα των εργα­τών και όχι των εργο­δο­τών”, δώσα­με μια τίμια μάχη απέ­να­ντι στους νόθους και εργα­το­πα­τέ­ρες της πλειο­ψη­φί­ας της ΓΣΕΕ που δεν έχουν καμιά σχέ­ση με τα συν­δι­κά­τα και τους αγώ­νες τους, αντί­θε­τα απα­ξί­ω­σαν το συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα στην περιο­χή, εξυ­πη­ρε­τώ­ντας συμ­φέ­ρο­ντα, μακριά και πέρα από αυτά των εργατών».

Υπο­γράμ­μι­σε πως «αυτή η ομά­δα» ήταν που «αλλοί­ω­νε τους πραγ­μα­τι­κούς συσχε­τι­σμούς, προ­χω­ρού­σε σε σωρεία παρα­νο­μιών, βάζο­ντας μέχρι και πεθα­μέ­νους να ψηφί­σουν για να ελέγ­χουν το κίνη­μα στην Πάτρα, να το έχουν υπο­ταγ­μέ­νο για λογα­ρια­σμό της εργο­δο­σί­ας», επι­ση­μαί­νο­ντας ότι «τους έμα­θε πια όλος ο ντου­νιάς… Είναι η γνω­στή παρέα της πλειο­ψη­φί­ας της ΓΣΕΕ που μπαι­νό­βγαι­ναν και συνε­χί­ζουν να μπαι­νο­βγαί­νουν στα γρα­φεία των υπουρ­γών για να παίρ­νουν εντο­λές και συμ­βου­λές για το πώς θα χει­ρα­γω­γή­σουν τα συν­δι­κά­τα και τους εργα­ζό­με­νους για να περ­νά­νε τους αντερ­γα­τι­κούς νόμους τους».

Έκα­νε λόγο και για το σήμε­ρα λέγο­ντας πως «οι ίδιοι επι­τί­θε­νται με λύσ­σα και όλους τους τρό­πους στη διοί­κη­ση του ΕΚ Πάτρας. Δεν μπο­ρούν να χωνέ­ψουν ότι κου­μά­ντο στο ΕΚ Πάτρας κάνουν πλέ­ον οι εργα­ζό­με­νοι, τα συν­δι­κά­τα τους, κόντρα στην εργο­δο­σία και τις έως και σήμε­ρα κυβερ­νή­σεις. Δεν μπο­ρούν με τίπο­τα να χωνέ­ψουν ότι υπάρ­χει στην πόλη ένα Εργα­τι­κό Κέντρο που συντο­νί­ζει και ενι­σχύ­ει τη δρά­ση δεκά­δων συν­δι­κά­των για αυξή­σεις στους μισθούς, για υπο­γρα­φή Συλ­λο­γι­κών Συμ­βά­σε­ων, για μέτρα προ­στα­σί­ας στους χώρους δου­λειάς. Φτά­νουν στο σημείο να καταγ­γέλ­λουν εργο­δό­τη όχι για­τί έκα­νε από­λυ­ση συνα­δέλ­φου αλλά για­τί δεν την έκα­νε νωρί­τε­ρα όπως έγι­νε στην Πάτρα με την από­λυ­ση του πρω­το­πό­ρου συν­δι­κα­λι­στή προ­έ­δρου κλα­δι­κού συν­δι­κά­του και ταμία του ΕΚ Πάτρας».

Λέγο­ντας, τέλος, ότι «την απά­ντη­σή τους την πήραν από τους εργά­τες της Πάτρας και όλης της χώρας που μαζί με τα συν­δι­κά­τα τους μπή­καν μπρο­στά όλα αυτά τα χρό­νια για να μην μπουν οι αγώ­νες στο γύψο, για να σηκώ­σουν ανά­στη­μα οι εργα­ζό­με­νοι, για να οργα­νω­θούν αγώ­νες απέ­να­ντι σε αυτό το σάπιο σύστη­μα που μας κατα­δι­κά­ζει στη φτώ­χεια, στην ανερ­γία και την εξα­θλί­ω­ση», κάλε­σε σε συνέ­χι­ση αυτού του αγώ­να και στο μέλλον.

Σε αγώ­να για μέτρα προ­στα­σί­ας του λαού μετα­τρέ­πε­ται η δικαιο­λο­γη­μέ­νη οργή και αγα­νά­κτη­ση από τις εικό­νες χάους που ζει για μια ακό­μα φορά ο εργα­τό­κο­σμος της Αττι­κής από το πρωί της περα­σμέ­νης Δευτέρας.

Ενά­ντια στην πολι­τι­κή που εν έτει 2022 τον φέρ­νει αντι­μέ­τω­πο με προ­βλή­μα­τα του περα­σμέ­νου αιώ­να, ως απο­τέ­λε­σμα της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης κρί­σι­μων τομέ­ων και υπο­δο­μών που αφο­ρούν την προ­στα­σία του, αλλά και των προ­τε­ραιο­τή­των που έχουν το κρά­τος και οι κυβερ­νή­σεις του, στις οποί­ες δεν «χωρούν» οι ζωτι­κές λαϊ­κές ανά­γκες. Το μεγά­λο συλ­λα­λη­τή­ριο, με το οποίο οι εργα­ζό­με­νοι και η νεο­λαία θα συνα­ντη­θούν με τους χιλιά­δες που θα κατα­φθά­νουν με κάθε μέσο από την Πάτρα για να δια­δη­λώ­σουν στην Αθή­να, δίνει απά­ντη­ση τόσο στις «συγ­γνώ­μες» όσο και στις δικαιο­λο­γί­ες — πρό­κλη­ση που κάθε φορά ακού­γο­νται από τις κυβερ­νή­σεις μετά από μεγά­λες κατα­στρο­φές. Τα εργα­τι­κά συν­δι­κά­τα φωτί­ζουν μέσα από το κάλε­σμά τους τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, το κεφά­λαιο και τις κυβερ­νή­σεις του, και την ίδια στιγ­μή στέλ­νουν μήνυ­μα ότι δεν πρό­κει­ται να ανε­χθούν η εργο­δο­σία να «μασου­λή­σει» ούτε ένα από τα μερο­κά­μα­τα των ημε­ρών που η κυβέρ­νη­ση κήρυ­ξε ως «αργία».

Η κακο­και­ρία ήρθε ως ένας ακό­μα αδιά­ψευ­στος μάρ­τυ­ρας να απο­δεί­ξει ότι αυτό το κρά­τος, σε όλους του τους «κρί­κους» (από την Τοπι­κή Διοί­κη­ση μέχρι την κυβέρ­νη­ση) είναι εχθρι­κό για τον λαό και τα παι­διά του. Οτι για το μόνο που είναι «ικα­νό» είναι να φέρ­νει την κατα­στρο­φή και να βγά­ζει στην επι­φά­νεια όλη την ανε­πάρ­κεια όταν πρό­κει­ται για την προ­στα­σία τους, αλλά είναι ικα­νό­τα­το και «επι­τε­λι­κό» όταν πρό­κει­ται να εξυ­πη­ρε­τη­θούν τα «θέλω» των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, όταν πρό­κει­ται με συνο­πτι­κές δια­δι­κα­σί­ες να βγουν παρά­νο­μοι οι αγώ­νες, να κατα­στα­λούν η πάλη και η διεκ­δί­κη­ση, να μοι­ρα­στούν εκα­τομ­μύ­ρια ως «κίνη­τρα επεν­δύ­σε­ων». Αυτό ήταν που επι­βε­βαιώ­θη­κε και στην περί­πτω­ση της ακρι­βο­πλη­ρω­μέ­νης Αττι­κής Οδού, και με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, και με την αντι­με­τώ­πι­ση που είχαν οι εγκλω­βι­σμέ­νοι όταν πήγαν να απευ­θυν­θούν σε ξενο­δό­χους για να περά­σουν το βρά­δυ τους ή όταν κατά­φε­ραν να φτά­σουν στο Αεροδρόμιο.

Αυτόν τον «εχθρό», δηλα­δή το κρά­τος και τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους, είχαν απέ­να­ντί τους και οι χιλιά­δες που ταλαι­πω­ρή­θη­καν με τις αστι­κές συγκοι­νω­νί­ες, αλλά και όσοι έμει­ναν απο­κλει­σμέ­νοι για μέρες σε απρο­σπέ­λα­στες γει­το­νιές, χωρίς ρεύ­μα, ακό­μα και χωρίς νερό μέσα στην καρ­διά του αστι­κού ιστού της πρω­τεύ­ου­σας. Τον ίδιο αντί­πα­λο αντι­με­τω­πί­ζουν καθη­με­ρι­νά στους χώρους δου­λειάς οι εργα­ζό­με­νοι, ένας αντί­πα­λος που τις μέρες του χιο­νιά απαι­τού­σε να πάνε «με τα πόδια», να «κοι­μού­νται στους κανα­πέ­δες», να δου­λεύ­ουν διπλο­βάρ­διες, να κάνουν δια­νο­μές ή άλλες εργα­σί­ες μέσα στον παγετό.

Τα εργα­τι­κά συν­δι­κά­τα βρέ­θη­καν και αυτήν τη φορά σε θέσεις μάχης από την πρώ­τη στιγ­μή: Τόσο για να μην κιν­δυ­νέ­ψουν εργα­ζό­με­νοι, για να στα­μα­τή­σει η παρα­γω­γή σε μεγά­λες επι­χει­ρή­σεις και να γυρί­σουν οι εργα­ζό­με­νοι με ασφά­λεια στα σπί­τια τους, αλλά και για να μη χαθούν μερο­κά­μα­τα, άδειες και ρεπό. Με το συλ­λα­λη­τή­ριο του Σαβ­βά­του δίνε­ται συνέ­χεια σε αυτήν την πάλη, αλλά και απά­ντη­ση στην προ­σπά­θεια να εκτο­νω­θεί η μεγά­λη λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια, να εγκλω­βι­στεί στον κάλ­πι­κο καβγά ΝΔ — ΣΥΡΙΖΑ με την συζή­τη­ση για την πρό­τα­ση μομ­φής στη Βου­λή. Η εγκλη­μα­τι­κή πολι­τι­κή που ταλαι­πω­ρεί τον εργα­ζό­με­νο λαό έχει άλλω­στε τις υπο­γρα­φές και των δύο, κι αυτό επι­βε­βαιώ­νε­ται από τις τρα­γω­δί­ες που έχει ζήσει με όλες τις κυβερ­νή­σεις των προη­γού­με­νων χρό­νων, με τα φαι­νό­με­να να επα­να­λαμ­βά­νο­νται πια ως «κανο­νι­κό­τη­τα» κάθε χρό­νο, αλλά με μεγα­λύ­τε­ρη έντα­ση από κυβέρ­νη­ση σε κυβέρ­νη­ση. Αυτό που απο­δει­κνύ­ε­ται ξανά είναι ότι επι­χει­ρη­μα­τι­κή δρά­ση και λαϊ­κές ανά­γκες δεν μπο­ρούν να συμ­βα­δί­σουν, δεν συνα­ντιού­νται που­θε­νά, ότι η ανά­πτυ­ξη της πρώ­της έχει ως προ­ϋ­πό­θε­ση το τσά­κι­σμα των δεύ­τε­ρων. Ότι τελι­κά «μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό, βαδί­ζο­ντας στον δρό­μο της ανατροπής».

Χαιρετίζει τη μαζική συμμετοχή το ΠΑΜΕ

Το ΠΑΜΕ χαι­ρε­τί­ζει τη μεγά­λη συμ­με­το­χή συν­δι­κα­λι­στι­κών οργα­νώ­σε­ων και φορέ­ων από όλη την Αττι­κή στο συλ­λα­λη­τή­ριο του Σαβ­βά­του, τις δεκά­δες συν­δι­κα­λι­στι­κές οργα­νώ­σεις και φορείς που έχουν πάρει από­φα­ση για μαζι­κό «παρών», που ενώ­νουν τις φωνές τους με τους δια­δη­λω­τές από την Πάτρα.

Και καλεί «τους εργα­ζό­με­νους, τη νεο­λαία, να ενώ­σου­με τις φωνές μας για να διεκ­δι­κή­σου­με άμε­σα αιτή­μα­τα ανα­κού­φι­σης, να υπε­ρα­σπι­στού­με αγω­νι­στι­κά την προ­στα­σία της υγεί­ας και της ζωής μας τόσο από την παν­δη­μία όσο και από τις φυσι­κές κατα­στρο­φές. Να μπού­με μπρο­στά στον αγώ­να και να διεκ­δι­κή­σου­με λύσεις στα προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζου­με σήμε­ρα, είτε αυτά αφο­ρούν τις φυσι­κές κατα­στρο­φές, είτε αφο­ρούν τα δικαιώ­μα­τα στους χώρους δου­λειάς, να αγω­νι­στού­με για αυξή­σεις στους μισθούς, στις συντά­ξεις, στις κοι­νω­νι­κές παροχές».

Στην κινη­το­ποί­η­ση συμ­με­τέ­χουν και οι μικροί ΕΒΕ, με την Ομο­σπον­δία Βιο­τε­χνι­κών Σωμα­τεί­ων Αττι­κής, την Ομο­σπον­δία Σωμα­τεί­ων Κατερ­γα­σί­ας Ξύλου και μια σει­ρά Ενώ­σεις και συλ­λό­γους ΕΒΕ να καλούν σε μαζι­κή κινητοποίηση.

Κάλε­σμα συμ­με­το­χής απευ­θύ­νει και η Ομο­σπον­δία Γυναι­κών Ελλά­δας. «Δεν συμ­βι­βα­ζό­μα­στε η ζωή και η υγεία των γυναι­κών και των οικο­γε­νειών μας να είναι έρμαια των νόμων της αγο­ράς και του κέρ­δους των επι­χει­ρη­μα­τι­κών κολοσ­σών, που υπε­ρα­σπί­ζε­ται η πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης και της Ευρω­παϊ­κής Ενω­σης», σημειώ­νει η Ομοσπονδία.

Τα αιτήματα της κινητοποίησης

Το κάλε­σμα σε σωμα­τεία και άλλους μαζι­κούς φορείς για τη συγκέ­ντρω­ση του Σαβ­βά­του θέτει στο επί­κε­ντρο τις εξής διεκδικήσεις:

1. Αμε­σα μέτρα και έργα προ­στα­σί­ας του λαού από όλες τις φυσι­κές κατα­στρο­φές, με επαρ­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση, μέσα από έναν ολο­κλη­ρω­μέ­νο σχεδιασμό.
2. Προ­μή­θεια μηχα­νη­μά­των και δημιουρ­γία ανα­γκαί­ων υπο­δο­μών, με ευθύ­νη της κυβέρ­νη­σης, για την προ­στα­σία του λαού. Μαζι­κές προ­σλή­ψεις μόνι­μου προ­σω­πι­κού σε αντί­στοι­χες δομές, για να μπο­ρεί να δίνε­ται με επάρ­κεια η μάχη για την προ­στα­σία της ζωής των πολι­τών. Σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση, να δοθεί άμε­σα έκτα­κτη χρη­μα­το­δό­τη­ση και στους δήμους.
3. Να καταρ­γη­θούν τα διό­δια και να εξα­σφα­λι­στούν σύγ­χρο­να μέσα και υπο­δο­μές, με ευθύ­νη της κυβέρ­νη­σης, σε όλους τους οδι­κούς άξονες.
4. Μεί­ω­ση της τιμής του ρεύ­μα­τος κατά 50% και κατάρ­γη­ση των χαρα­τσιών για τα εργα­τι­κά — λαϊ­κά νοι­κο­κυ­ριά. Καμία δια­κο­πή ρεύ­μα­τος σε λαϊ­κές κατοι­κί­ες και σε μικρές επιχειρήσεις.