Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η κρίση του καπιταλισμού βαφτίζεται κρίση ανθρωπιστική

Τώρα ήρθ’ η ώρα για μάχη και για ζωή
γρο­θιά μου η γρο­θιά σου δίπλα φίλε στάσου
η πεί­να είναι ντροπή

Όχι κυρία Μανω­λά­κου μη χρη­σι­μο­ποιεί­τε λόγια του Μπρεχτ μπρο­στά στην κυρία Βαλα­βά­νη μπο­ρεί να θυμη­θεί την επο­χή που μετέ­φρα­ζε Μπρεχτ να φορ­τι­στεί συγκι­νη­σια­κά, να μας λυπη­θεί και να καταρ­γή­σει τον ΕΝΦΙΑ.

Μας συγ­χω­ρεί­τε που δεν μας εκστα­σιά­ζει η φτώ­χεια για να συναι­νέ­σου­με στη δια­χεί­ρι­ση της, έχου­με βλέ­πε­τε αξιο­πρέ­πεια και πίστη ότι οι άνθρω­ποι δεν βολεύ­ο­νται παρά μόνο στο δίκιο. Γι’ αυτό δεν μπο­ρού­με να βαφτί­σου­με την κρί­ση, τη δού­λη του Καπι­τα­λι­σμού, κρί­ση ανθρω­πι­στι­κή. Ούτε να απο­δε­χτού­με την ελε­η­μο­σύ­νη. Μια επι­λο­γή υπάρχει:

Όταν σφί­ξου­με τα χέρια οι λαοί αυτής της Γης
θα γενεί παρά­δει­σός μας κι αφε­ντά­δες της εμείς

(…)

Έχουν ρίξει τη διχό­νοια και μας τρών’ οι δυνατοί
δού­λος τους εσύ να μένεις κι αφε­ντά­δες να ‘ναι αυτοί

Τώρα ήρθ’ η ώρα για μάχη και για ζωή
γρο­θιά μου η γρο­θιά σου δίπλα φίλε στάσου
η πεί­να είναι ντροπή

Δού­λοι και προ­σκυ­νη­μέ­νοι βάρη άχρη­στα της Γης
μαύ­ρη μοί­ρα τους προ­σμέ­νει σαν θα ενω­θού­με εμείς

(…)

Προ­λε­τά­ριε προ­χώ­ρα με τη γνώ­ση πας μπροστά
μονια­σμέ­νη κι ενω­μέ­νη θα νική­σει η εργατιά

Βιά­σου ήρθε η σει­ρά σου, έμπα και συ στη γραμμή,
για να γίνεις ο αφέ­ντης στη δική σου την πατρίδα,
στη δική σου τη ζωή.
(Το τρα­γού­δι της αλλη­λεγ­γύ­ης, Μπ. Μπρεχτ)

Kored-Redflecteur

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο