«Η κόκκινη σημαία είναι σημαία της αδελφοσύνης και της ειρήνης»

Δεν υπάρ­χει αμφι­βο­λία πως αυτές τις μέρες στα εδά­φη της πρώ­ην ΕΣΣΔ η πιο ξακου­στή για­γιά είναι η Αννα Ιβά­νοβ­να Ιβα­νό­βα, η για­γιά που με την κόκ­κι­νη σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο (της ΕΣΣΔ) υπο­δέ­χτη­κε τους Ουκρα­νούς στρα­τιώ­τες έξω από το σπί­τι της, σε ένα χωριό κοντά στο Χάρ­κο­βο, νομί­ζο­ντας πως είναι Ρώσοι. Ανα­λυ­τι­κά για το γεγο­νός έχου­με γρά­ψει στον «Ριζο­σπά­στη» στις 7/5/22: Οπως φαί­νε­ται σε βίντεο που αναρ­τή­θη­κε στο YouTube, Ουκρα­νοί στρα­τιώ­τες που μοι­ρά­ζουν τρό­φι­μα σε περιο­χή του Χαρ­κό­βου, πέφτουν πάνω σε ένα ζευ­γά­ρι ηλι­κιω­μέ­νων. Αυτοί νομί­ζουν ότι πρό­κει­ται για Ρώσους στρα­τιώ­τες και τους καλω­σο­ρί­ζουν. Οι Ουκρα­νοί απο­φα­σί­ζουν να συνε­χί­σουν για λίγο αυτό το μπέρ­δε­μα, μιας και το βρί­σκουν εξαι­ρε­τι­κά δια­σκε­δα­στι­κό. Αρχι­κά, ο Ουκρα­νός στρα­τιώ­της καλεί τον παπ­πού να πει «δόξα στον Πού­τιν, δόξα στα ρωσι­κά στρα­τεύ­μα­τα». Ο παπ­πούς, που φαί­νε­ται να είδε τα ουκρα­νι­κά δια­κρι­τι­κά στη στο­λή και έχει αρχί­σει να κατα­λα­βαί­νει, αρνεί­ται. Ο στρα­τιώ­της τού λέει ότι «αυτό είπε μόλις η σύζυ­γός σας».

* * *

Τη στιγ­μή εκεί­νη, η για­γιά, η οποία ακό­μη δεν έχει κατα­λά­βει τι γίνε­ται, εμφα­νί­ζε­ται από την αυλή του σπι­τιού της με μια κόκ­κι­νη σημαία, με τη σημαία της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης. «Ω! Να και η για­γιά, με την κόκ­κι­νη σημαία υπο­δέ­χε­ται τα ρωσι­κά στρα­τεύ­μα­τα», λέει κοροϊ­δευ­τι­κά ο στρα­τιώ­της. «Απλώ­στε αυτό το κου­ρε­λά­κι», λέει στη για­γιά. «Ναι, τη σημαία, απλώ­στε την». Η για­γιά ανε­μί­ζο­ντας την κόκ­κι­νη σημαία πλη­σιά­ζει και ακο­λου­θεί συνο­πτι­κά ο παρα­κά­τω διά­λο­γος: «Μας περι­μέ­να­τε;», τη ρωτά­ει ο στρα­τιώ­της. «Ναι, φυσι­κά σας περί­με­να», απα­ντά­ει η για­γιά. «Και προ­σευ­χό­μα­σταν και για εσάς και για τον Πού­τιν και για όλο τον λαό». Ο στρα­τιώ­της αρχί­ζει να της δίνει τρό­φι­μα «επει­δή μας περι­μέ­να­τε». Η για­γιά αρνεί­ται να τα πάρει, λέγο­ντας ότι «εσείς τα χρειά­ζε­στε περισ­σό­τε­ρο». Τότε ο στρα­τιώ­της τής παίρ­νει τη σημαία, της λέει «δόξα στην Ουκρα­νία» και πετά­ει τη σημαία στο έδα­φος και αρχί­ζει να την ποδο­πα­τά. Η για­γιά τότε κατα­λα­βαί­νει τι συμ­βαί­νει, επι­στρέ­φει τις κον­σέρ­βες στον Ουκρα­νό στρα­τιώ­τη και δεί­χνο­ντας τη σημαία που αυτός ποδο­πα­τά, του λέει: «Οι γονείς μου πολέ­μη­σαν γι’ αυτήν τη σημαία»…

* * *

Η ιστο­ρία αυτή έχει και νέα επει­σό­δια, μιας και το BBC έκα­νε ένα ολό­κλη­ρο ρεπορ­τάζ, με συνε­ντεύ­ξεις τόσο από την για­γιά όσο και από τους Ουκρα­νούς στρα­τιώ­τες, που προ­σπα­θεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, να τους αγιο­ποι­ή­σει. Το υλι­κό αυτό, με τον έναν ή τον άλλον τρό­πο, διο­χε­τεύ­θη­κε και σε διά­φο­ρα ελλη­νι­κά ΜΜΕ. Από τη μεριά μας, θα θέλα­με να υπο­γραμ­μί­σου­με ορι­σμέ­να από αυτά που η Αννα Ιβά­νοβ­να διευ­κρι­νί­ζει: Οτι βγή­κε δηλα­δή με την κόκ­κι­νη σημαία για να υπο­δε­χτεί τους στρα­τιώ­τες, για­τί θεώ­ρη­σε πως όλοι οι λαοί της περιο­χής θα ζήσουν μαζί και πάλι ειρη­νι­κά, ενώ δεν υπο­στη­ρί­ζει τη ρωσι­κή πολε­μι­κή επι­χεί­ρη­ση στην Ουκρα­νία και λέει: «Πώς μπο­ρώ να υπο­στη­ρί­ξω κάποιους όταν οι άνθρω­ποί μου πεθαί­νουν; Ζού­με μέσα στον φόβο και τον τρό­μο». Εάν μπο­ρού­σε να μιλή­σει με τον Ρώσο Πρό­ε­δρο, θα του έλε­γε: «Κάνα­τε λάθος. Εμείς οι Ουκρα­νοί εργα­ζό­με­νοι δεν κάνα­με κάτι για να το αξί­ζου­με αυτό. Είμα­στε αυτοί που υπο­φέ­ρουν περισ­σό­τε­ρο». Μιλώ­ντας δε για τη σημαία της ΕΣΣΔ, δηλώ­νει πως «η κόκ­κι­νη σημαία δεν είναι η σημαία της Ρωσί­ας. Είναι το λάβα­ρο της αγά­πης και της ευτυ­χί­ας σε κάθε οικο­γέ­νεια, σε κάθε πόλη, σε κάθε Δημο­κρα­τία. Οχι της αιμα­το­χυ­σί­ας. Και όποιος πει το αντί­θε­το, κάνει λάθος».

* * *

Βεβαί­ως, η πρά­ξη της Αννας Ιβά­νοβ­να, που υπε­ρα­σπί­στη­κε την κόκ­κι­νη σημαία, όταν ο Ουκρα­νός στρα­τιώ­της άρχι­σε να την ποδο­πα­τά, λέγο­ντας «οι γονείς μου πολέ­μη­σαν γι’ αυτήν τη σημαία», αξιο­ποι­ή­θη­κε τόσο από την προ­πα­γάν­δα της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας, που επι­διώ­κει να παρου­σια­στεί ως «συνε­χι­στής της ΕΣΣΔ», αλλά χωρίς τους κομ­μου­νι­στές, όσο και από την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή ουκρα­νι­κή προ­πα­γάν­δα, που επι­διώ­κει μετα­ξύ άλλων να ταυ­τί­σει την ΕΣΣΔ με τη σημε­ρι­νή Ρωσία. Η ίδια η διά­ση­μη για­γιά βιώ­νει τα απο­τε­λέ­σμα­τα αυτής της προ­πα­γαν­δι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης από τις δύο πλευ­ρές του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου και δηλώ­νει πως δεν είναι χαρού­με­νη που την έκα­ναν διά­ση­μη, κι αυτό για­τί πολ­λοί άνθρω­ποι στο χωριό της, όπου υπήρ­ξαν θύμα­τα μετα­ξύ των αμά­χων, αλλά και συνο­λι­κά στην Ουκρα­νία, την θεω­ρούν «προ­δό­τρια». Στις «μυλό­πε­τρες» της ιμπε­ρια­λι­στι­κής προ­πα­γάν­δας επι­διώ­κε­ται να συν­θλι­βεί όχι μόνο η αλή­θεια αλλά και η στά­ση απλών ανθρώ­πων, που δεν συμ­φω­νούν με την πολε­μι­κή αιμα­το­χυ­σία δύο λαών, οι οποί­οι μεγα­λούρ­γη­σαν αδελ­φω­μέ­νοι στα χρό­νια του σοσιαλισμού.

Ανα­δη­μο­σιεύ­ε­ται από τη στή­λη «Απο­κα­λυ­πτι­κά» του «Ριζο­σπά­στη». 

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας